150130 ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Κυβέρνηση έχουμε.

Τώρα, χρειαζόμαστε και αντιπολίτευση.

Μη βιάζεστε, ξέρω πολύ καλά τι θα μου πείτε. Ότι έχουμε, μάλιστα και αξιωματική και από τις άλλες.

Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω κι ελάτε να το συζητήσουμε ψύχραιμα.

- Εμείς οι Έλληνες έχουμε ένα χούι.

- Σιγά το πράγμα. Μόνο ένα;

- Όχι, αλλά εγώ τώρα θα μιλήσω γι αυτό το ένα, το οποίο το ονομάζω το σύνδρομο του καλλιεργητή. Του Έλληνα καλλιεργητή. Είναι δική μου ορολογία και θα σας εξηγήσω πώς την επινόησα και πού είναι η εφαρμογή της στο κοινωνικό και το πολιτικό πεδίο.

Ποιο είναι το σύνδρομο του καλλιεργητή;

Ο (Έλληνας, γι’ αυτόν μιλάμε πάντα) καλλιεργητής δεν ξέρει τι θέλει να καλλιεργήσει. Δεν ενδιαφέρεται να μάθει τι ταιριάζει στο χωράφι του, τι ταιριάζει στον ίδιο, τι αγαπάει να κάνει στο κάτω κάτω. Δεν τον ενδιαφέρει επίσης να κάνει μια έρευνα αγοράς να δει ποιο προϊόν έχει ζήτηση, πού υπάρχουν προοπτικές για το μέλλον…

Πώς καλλιεργεί το χωράφι του;

Βλέπει τι βάζει ο διπλανός! Όχι ο οποιοσδήποτε διπλανός, αλλά εκείνος που πήρε πέρσι καλή σοδειά και καλή τιμή. Ή καλή επιδότηση.

Πήγε καλά η ντομάτα; Όλοι ντομάτα του χρόνου, με αποτέλεσμα, φυσικά, η τιμή να είναι χαμηλή και η χρονιά να μην πάει καλά.

Αυτή η λογική τής «μόδας» κυριαρχεί παντού. Έφτανε να ανοίξει ένας καφετέρια μέσα στην αγορά και σε λίγο οι καφετέριες γίναν περισσότερες από τα εμπορικά καταστήματα.

Θέλετε άλλο παράδειγμα; Έχετε μετρήσει πόσα μαγαζιά που πουλάνε χύμα αρώματα έχουν ανοίξει τελευταία στην αγορά;

Πόσο άρωμα πια να φορέσουμε;

Αμ’ το άλλο; Πόσα μαγαζιά έχουν ανοίξει με βότανα και όλα τα σχετικά; Τα έχετε μετρήσει; Τσάγια, αρωματικά κεριά, φυτικές βιταμίνες, θεραπευτικά βότανα, μπαχαρικά και ό,τι άλλο (δεν) χρειαζόμαστε, τουλάχιστον σε τόσο μεγάλες ποσότητες, που να δικαιολογούν τόσα νέα καταστήματα.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν μιλάμε για μόδα γενικώς!

Δεν μιλάμε καν για το φαινόμενο του μιμητισμού, το να αγοράσουμε όλοι θηριώδη τζιπ, ακόμη κι αν η εξόρμησή μας στα βουνά είναι μέχρι τους πρόποδες του Κορυλόβου.

Μιλάμε για τη λογική της «μονοκαλλιέργειας», όλοι κάνουμε αυτό που βλέπουμε στον άλλο να έχει κέρδος.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην πολιτική.

Θα αναφέρω δυο παραδείγματα, ένα πρόσφατο κι ένα παλαιότερο, που θα το λέγαμε και διαχρονικό.

Πώς αντέδρασε ο Αντώνης Σαμαράς στο εκλογικό αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών;

Ελάτε, τα έχουμε ξαναπεί αυτά.

Πολύ σωστά! Δεν προσπάθησε να δει τι δεν πάει καλά στην πορεία των αλλαγών που (με χίλια ζόρια και δυο χιλιάδες πιέσεις) είχε ξεκινήσει, παρά προσπάθησε να μιμηθεί τους αντιπάλους.

Έγινε ένα κόμμα που αντιπολιτευόταν τον εαυτό του και, στη συνέχεια, μιμήθηκε εντελώς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πήγε να παίξει μπάλα στο αντιμνημονιακό γήπεδο. Σκίζουν τα μνημόνια αυτοί; Εμείς τα σκίζουμε πιο μπροστά. Χαρίζουν τον ΕΝΦΙΑ αυτοί; Τον χαρλιζουμε εμείς στα σίγουρα… Και έχασε.

Μια παρατήρηση εδώ. Αν θέλετε τη γνώμη μου, οι ψηφοφόροι έπρεπε να είναι πολύ πιο αυστηροί με τον κύριο Σαμαρά. Διότι τώρα, με το ποσοστό που του έδωσαν, αυτός έχει κατσικωθεί στην προεδρία του κόμματος και δύσκολα τον ξεκουνάς. Σου λέει «δεν χάσαμε και πολλές ψήφους, αναμενόμενη ήταν μια μικρή πτώση για κυβέρνηση που αναγκάστηκε να πάρει τόσο δυσάρεστα μέτρα».

Ενώ αν έπαιρνε ένα πολύ μικρότερο ποσοστό…

Είπαμε όμως πως έχουμε κι ένα παλιότερο παράδειγμα.

Αφορά και πάλι το ίδιο κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία. Η οποία, στην προσπάθειά της να αντιπολιτευτεί το τότε ΠαΣοΚ, κατέληξε να γίνει ένα κακέκτυπό του. Κι έτσι –πώς το έλεγε το παλιό εκείνο αστείο;- όποιον και να ψήφιζες πάλι «αυτοί» έβγαιναν.

Και είδαμε τα χαΐρια τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Χρειαζόμαστε λοιπόν αντιπολίτευση.

Θυμίζω ότι μια σωστή αντιπολίτευση είναι πολύτιμη όχι μόνο στη χώρα, αλλά και στην κυβέρνηση. Μ’ αυτό τον τρόπο εξάλλου γίνεται χρήσιμη και στον τόπο, αφού συγκρατεί την κυβέρνηση από κακούς και επικίνδυνους χειρισμούς.

Δηλαδή, για να επανέλθουμε στο πρώτο παράδειγμά μας, η κυβέρνηση Σαμαρά δεν θα ήταν τόσο χάλια, αν και η αντιπολίτευση έκανε σωστά τη δουλειά της. Αυτό είναι και ένα αντεπιχείρημα σε όσους χρησιμοποιούν τη δικαιολογία «ναι, αλλά αυτοί δεν κυβέρνησαν ποτέ».

Ποιος μπορεί να αναλάβει το ρόλο μιας σοβαρής αντιπολίτευσης; Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό και για «το ποτάμι», το οποίο καλείται να καλύψει ένα μεγάλο κενό.

Δεν αρκεί όμως μόνο του. Διότι η χώρα, εκτός από μια σοβαρή κεντροαριστερά, θα πρέπει να έχει και μια εξίσου σοβαρή κεντροδεξιά παράταξη.

Ελπίζω, μετά από τόσα που είπαμε, να μη βρεθεί να πει κανείς «και τι σε κόφτει εσένα για την κεντροδεξιά».

Αν θέλετε κι άλλο επιχείρημα, να σας πω πως στην πολιτική, όπως και στη φύση, το κενό δεν είναι ανεκτό. Το όποιο κενό πάει να σχηματιστεί έρχεται να το καλύψει κάτι άλλο.

Είδατε τι πάθαμε που μείναμε χωρίς αντιπολίτευση λόγω συγκυβέρνησης ΠαΣοΚ, Νέας Δημοκρατίας (και ΔΗΜΑΡ). Το κενό καλύφθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τους Καμμένους και τη Χρυσή Αυγή.

Τώρα να δούμε…

Ισχυρή αντιπολίτευση
ίσον σοβαρή αντιπολίτευση!