150122 ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Κουβέντα να γίνεται;

Εδώ και πολύ καιρό έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να προσπαθείς να πείσεις άλλους για τις απόψεις σου ή να τους δείξεις πως οι δικές τους είναι γεμάτες αντιφάσεις και ανακολουθίες.

«Τότε, γιατί εξακολουθείς να συζητάς;» θα με ρωτήσετε. «Δεν αλλάζεις την κουβέντα, άσε τις εκλογές, άσε την πορεία του τόπου, άσε τους υποψήφιους και πες κάτι για τον καιρό, για το πρόγραμμα της τηλεόρασης, για το ποδόσφαιρο ή τις σχέσεις της τρομοκρατίας με τον υπόκοσμο».

Οι λόγοι που εξακολουθώ να συμμετέχω σε συζητήσεις είναι δύο. Ο πρώτος βρίσκεται πέρα από τη λογική, είναι το «χούι» που έχουμε πολλοί από εμάς να μπαίνουμε σε όποιο «πηγαδάκι» βρεθεί στο δρόμο μας. Δεν συζητάμε για να πείσουμε το ακροατήριο, το κάνουμε γιατί έτσι πρέπει, ίσως και για να ξεκαθαρίσουμε τις δικές μας απόψεις. Όταν το λες το σκέφτεσαι καλύτερα, ιδιαίτερα όταν έχεις να ανασκευάσεις μια άποψη.

Ο δεύτερος λόγος έχει ακόμη πιο βαθιά ψυχαναλυτικά αίτια. Είναι η μεγάλη ανάγκη να δικαιωθείς εκ των υστέρων, να μπορείς τουλάχιστον να πεις –κατόπιν εορτής- «εγώ σας τα ‘λεγα».

Ποιος θα σε ακούσει τότε; Τότε όλοι θα λένε «κι εγώ το είχα σκεφτεί, όμως να…» Δεν έχει σημασία. Είπαμε άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Αν θέλετε, αυτός είναι και ο λόγος που ποτέ δεν στοιχηματίζουμε για κάποιο αποτέλεσμα, ούτε καν αθλητικό.

Η γοητεία τού να προβλέπεις έχει αξία από μόνη της. Αν πας να βγάλει κάτι από αυτό, χάνεται, αφού, πολλές φορές, προκειμένου να κερδίσεις, είσαι υποχρεωμένος να στοιχηματίσεις, άρα και να υποστηρίξεις αυτό που δεν επιθυμείς.

Βρισκόμαστε, λοιπόν, τρεις μέρες πριν από τις κάλπες –τα προγνωστικά τα ξέρετε. Το θέμα όμως δεν είναι ποιος θα νικήσει. Όπως λέμε πάντοτε αστειευόμενοι, κι αυτή η νίκη θα είναι του λαού.

Το θέμα είναι τι θα ακολουθήσει, ποια πορεία θα πάρει η χώρα, πώς θα κυβερνηθεί, με ποιους και προς ποια κατεύθυνση.

Εδώ χωράει πολλή συζήτηση, αφού την απάντηση δεν την γνωρίζουν ούτε εκείνοι που ζητούν την ψήφο μας.

Το άλλο πουλάκι:

Ας μιλήσουμε για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο λόγος είναι προφανής. Πέρα από τις δημοσκοπήσεις, τους άλλους τους είδαμε και… εν των καιρώ της δόξης τους, και με την κρίση που πήγαν να διαχειριστούν.

Ας ασχοληθούμε με το «νέο» και την «ελπίδα» που έρχονται. (Τα εισαγωγικά από την προεκλογική καμπάνια του κόμματος).

Όπως είπαμε κι άλλη φορά, όσοι προσεγγίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ το κάνουν έχοντας διαφορετικά πράγματα στο μυαλό τους.

Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι, μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να εφαρμόσει αυτά που λέει –και γι’ αυτό ακριβώς τον ψηφίζουν- και οι άλλοι που είναι βέβαιοι πως θα εφαρμόσει κατά γράμμα το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης –κι έτσι τον στηρίζουν δυναμικά.

Θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω ότι και στις δύο προσεγγίσεις υπάρχει ένα σημαντικό σφάλμα. Το σφάλμα εντοπίζεται στο γεγονός ότι το κόμμα που θα κυβερνήσει θα έχει ένα σύνθετο έργο.

Από τη μια τη συμφωνία με τους εταίρους και τη διαχείριση του χρέους και από την άλλη την προσπάθεια αλλαγών και μεταρρυθμίσεων για την αναδιάρθρωση της οικονομίας.

Σε ποιον από τους δύο τομείς ο ΣΥΡΙΖΑ θα σταθεί συνεπείς στις εξαγγελίες του και σε ποιον θα κάνει την αναμενόμενη από πολλούς κυβίστηση; Διότι το ένα συνδέεται με το άλλο. Η συμφωνία για το χρέος και τα δάνεια θα απαιτήσει αλλαγές με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν (θα) συμφωνεί. Ας το πούμε χοντρικά «λιγότερο κράτος».

Ας υποθέσουμε όμως, για τις ανάγκες της συζήτησης, ότι όλα θα πάνε κατ’ ευχήν. Ότι δηλαδή ο κύριος Τσίπρας θα πείσει την γερμανίδα καγκελάριο και τους υπόλοιπους εταίρους να μας δώσουν ό,τι θέλουμε, χωρίς να ρωτούν ούτε τι θα τα κάνουμε, ούτε πότε και πώς θα τα επιστρέψουμε.

Δηλαδή, ας υποθέσουμε ότι πράγματι γυρίζουμε στην προ χρεοκοπίας εποχή, όπου η χώρα εύρισκε δανεικά χωρίς όρια και χωρίς όρους, προκειμένου να χρηματοδοτεί τη… φιλολαϊκή πολιτική (την προσπάθεια επανεκλογής δηλαδή) όσων μας κυβερνούσαν.

Αυτό θέλουμε;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ κρύβεται το μυστικό, φίλοι μου.

Εμείς, από την αρχή αυτής της ιστορίας, προσπαθήσαμε να πούμε ξεκάθαρα τη θέση μας: Είναι ένα σύστημα στρεβλής ανάπτυξης που χρεοκόπησε, όχι τη λανθασμένη διαχείριση αυτού του συστήματος.

Εδώ βρίσκεται και η διαφωνία μας με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πιστεύει, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως μια χρηστή διαχείριση, από έντιμους διαχειριστές θα έχει άλλα αποτελέσματα.

Δηλαδή, εκτός από «λεφτά υπάρχουν» και από το «Τσοβόλα δωσ’ τα όλα», έχουμε και «επανίδρυση του κράτους», αλλά και πόλεμο με τους «νταβατζήδες», με μια όμως πιο… αποτελεσματική εκδοχή.

Δείτε λίγο τι και ποιους υποστήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθούσε να ρίξει την κυβέρνηση με «κινήματα», από το «πεζοδρόμιο» και θα καταλάβετε.

Σας τα λέμε αυτά τώρα, για να τα θυμηθούμε αργότερα. Τώρα που πάμε σε εκλογές τις οποίες δεν θέλαμε, για να ψηφίσουν αυτόν που θεωρούμε λιγότερο κατάλληλο για πρωθυπουργό, ώστε να εφαρμόσει την ατζέντα του άλλου, τον οποίο θέλουμε να τιμωρήσουμε, επειδή δεν εφάρμοσε όσα ζητούσαν οι άλλοι, που δεν τους ψηφίσαμε για να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία.

Άντε βγάλε άκρη!

Εμάς μη μας υπολογίζετε!