150129 ΣΧΟΛ(Ι)ΑΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Σχόλιο στο σχόλιο.

Έχει ενδιαφέρον, αυτές τις πρώτες μέρες μετά τις εκλογές, να διαβάζει κανείς πώς σχολιάζουν διάφοροι, ένθεν και ένθεν, το εκλογικό αποτέλεσμα.

Φυσικά μιλάω για σοβαρούς σχολιαστές, όχι για ακραίους τύπους που, αν τους διαβάζεις τους κάνεις μεγάλη χάρη -εκτός του ότι αηδιάζεις.

Το ενδιαφέρον είναι ότι στην τοποθέτηση κάποιου σχολιαστή απαντούν με δικά τους σχόλια αναγνώστη από όλες τις πλευρές, μάλιστα, με τις δυνατότητες που μας δίνει η τεχνολογία, συχνά απαντούν και ο ένας στον άλλο.

Επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω τμήμα ενός τέτοιου «διαλόγου».

Γράφει στην Καθημερινή ο Παντελής Μπουκάλας: «Οι πολίτες υπερψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να γνωρίζουν όλοι ή να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το ποιες οι συνιστώσες του και οι μεταξύ τους διαφορές. Ψήφισαν εξίσου (ή περίπου) ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα. Με θυμό, αλλά και προσδοκώντας μερική έστω αλλαγή της ασφυκτικής καθημερινότητάς τους και σαφέστερο σεβασμό των δημοκρατικών κανόνων και της εθνικής αυτοτέλειας.

Κατέθεσαν την ψήφο τους χλευάζοντας τις σφόδρα αντιδημοκρατικές προσπάθειες του ξένου παράγοντα (της Τρόικας, των Βρυξελλών, μεγάλων ΜΜΕ και όμως ιδιαιτέρως της γερμανικής ηγεσίας) να χειραγωγήσουν τους Έλληνες ψηφοφόρους διά του φόβου.

Έτσι, ένα κόμμα της Αριστεράς και μάλιστα της ριζοσπαστικής και όχι της σοσιαλδημοκρατικής, είδε το ποσοστό του να οκταπλασιάζεται εν συγκρίσει με το 4,6% του 2009. Το μεγαλύτερο εκλογικό ποσοστό κόμματος της Αριστεράς ήταν το 24,42% τη ΕΔΑ το 1958. Πάνω από μισόν αιώνα πριν».

Και καταλήγει ο εξαίρετος αυτός δημοσιογράφος:

«Με την ιστορικής σημασίας νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ο μεταπολιτευτικός κύκλος, που τόσες φορές είπαμε ότι έκλεισε, έκλεισε πράγματι με τρόπο σημαδιακό με την άνοδο στην εξουσία ενός κόμματος που ο πρόεδρός του γεννήθηκε το 1974, με την έναρξη ακριβώς της Μεταπολίτευσης. Στον κύκλο που ανοίγει, η Αριστερά οφείλει να αποδείξει ότι οι ιδέες της δεν προορίζονταν για τον ασφαλή χώρο της αντιπολίτευσης».

Το άλλο πουλάκι:

Κάποιες παρατηρήσεις.

Όταν το ΠαΣοΚ ήρθε στην εξουσία το 1981, δεν ήταν καθόλου «κεντροαριστερά», όπως λέμε σήμερα, που ξεχνάμε όχι μόνο την τότε ιδεολογική τοποθέτηση του «κινήματος», αλλά ακόμη και τα κεντρικά του συνθήματα.

Θυμίζω ότι μέσα σ’ εκείνο το ΠαΣοΚ υπήρχαν άνθρωποι που οι θέσεις τους δεν συγκρίνονταν σε… αριστεροσύνη -αν μου επιτρέπεται ο όρος- όχι με του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε με της αριστερής πλατφόρμας του.

Αλλά και ολόκληρου του ΠαΣοΚ (του τότε ΠαΣοΚ) το πρόγραμμα και οι διακηρύξεις βρισκόταν πολύ πιο αριστερά.

Είδαμε όμως τι έγινε.

Δυστυχώς, οι «στροφές», για να μην πω οι «κωλοτούμπες», έχουν ένα κακό. Πετάνε έξω από το όχημα πολύ κόσμο και όχι πάντοτε τον πλέον εκλεκτό και απαραίτητο για να προχωρήσει μια προσπάθεια ουσιαστικών αλλαγών.

Υπάρχει και μια άλλη διαφορά, πολύ πιο σημαντική, που μπορεί να μας προϊδεάσει για το μέλλον, αφού από την ιστορία πρέπει να διδασκόμαστε. Το ΠαΣοΚ του 1981 δεν είχε μόνο ψηφοφόρους, όπως συμβαίνει τώρα, με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είχε τεράστιο αριθμό και μεγάλη κλίμακα στελεχών, σε όλους τους χώρους. Μέσω δε του συνδικαλισμού ήλεγχε τα πάντα, μέχρι και «τα παγκάρια των εκκλησιών», όπως συνήθιζε να λέει ένας φίλος.

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ελάχιστη έως καθόλου δύναμη στα συνδικάτα και γενικότερα στα διάφορα συλλογικά όργανα, αφού σε πολλούς μαζικούς χώρους, μέχρι πριν από δύο χρόνια, δεν υπήρχε καν δικό του ψηφοδέλτιο.

Βεβαίως, τώρα θα βρεθούν πολλοί «πρόθυμοι» να στηρίξουν ένα νέο άνοιγμα και στον συνδικαλισμό, όμως καταλαβαίνετε πως αυτό, από μόνο του, εμπεριέχει έναν τεράστιο κίνδυνο.

Είπαμε, να διδασκόμαστε κάτι και από την ιστορία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιοι θα στηρίξουν τα μέτρα;

Με τον κακό τρόπο που συνηθίσαμε να πολιτευόμαστε -και σ’ αυτό έχει τεράστια ευθύνη και η αριστερά- την επόμενη μέρα τα συνδικάτα που ελέγχονται από αντιπολιτευόμενες δυνάμεις θα κατέβουν σε απεργίες. Το ΚΚΕ το έχει δηλώσει ευθέως πως θα κάνει τη ζωή του ΣΥΡΙΖΑ δύσκολη και τι νομίζετε ότι θα κάνουν ΠαΣοΚ και ΝΔ;

Εκτός εάν τα μέτρα είναι τόσο φιλολαϊκά, οπότε αλλάζει το πράγμα. Μένει να το δούμε, αφού συνεννοηθούμε πρώτα τι ακριβώς εννοεί ο καθένας με το «φιλολαϊκό». Πάντως εμείς το λέμε από τώρα το  «όλα τζάμπα για όλους» όχι απλώς δεν είναι φιλολαϊκό, αλλά είναι και άδικο.

Είπαμε όμως για σχόλια σε σχόλια…

Σας διαβάζω κάτι που έγραψε κάποιος, προφανώς γνωστός του Παντελή Μπουκάλα θέλοντας να σχολιάσει τα παραπάνω:

«Πάντα μετρημένος και σοφός, ρε Παντελή. Μ’ αρέσουν οι ισορροπίες που κρατάς. Εν πάση περιπτώσει αυτό είναι ένα αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός και μια δικαίωση για όσους έχουν μια ηλικία. Είμαστε συνομήλικοι και πιθανόν να έχεις νιώσει τι «πα να πει δεξιά», από τότε που έκλεβαν το βαμβάκι του πατέρα μου, με το πρόσχημα ότι… έπεσε έξω ο βαμβακέμπορος και μέναμε στην ανέχεια, με βαρείς χειμώνες, χωρίς να μπορείς δίκαιο».

Και συνεχίζει (η ορθογραφία πάντα δική μου):

«Τους μίσησα όσο τίποτα στον κόσμο κι αυτό το μίσος είναι άσβεστο, Παντελή. Τα γράφω αυτά και κλαίω αυτή τη στιγμή, γι αυτό σου λέω αυτή η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι δικαίωση.

Κι ας γίνουν όλα κουρνιαχτός αύριο…»

Πώς σας φαίνεται;

Δικαίωμα στο σχόλιο!