150115 ΜΕΤΑΓΡΑΦΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Η αφρόκρεμα!

Δεν προλάβαμε να σχολιάσουμε αναλυτικά τα ψηφοδέλτια των κομμάτων, ούτε τις μεταγραφές που προηγήθηκαν αυτών. Ας το κάνουμε τώρα.

Ξεκινώ με κάτι πολύ ωραίο που άκουσα στο ραδιόφωνο: «Ας βρεθεί κάποιος να πει πως γλυκάθηκε με την εξουσία, πως του άρεσε η καρέκλα και πως γι’ αυτό πηγαίνει οπουδήποτε κρίνει ότι έχει περισσότερες πιθανότητες για να επανεκλεγεί και θα τον ψηφίσω με κλειστά μάτια».

Τι υποδηλώνει αυτή η αντιφατική, στην ουσία της, δήλωση;

Πως από τον πολιτικό κόσμο έχει εκλείψει η στοιχειώδης ειλικρίνεια. Κι επειδή δεν θέλω να τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι, ας πούμε πως αυτό συμβαίνει, το βλέπουμε όλοι, δεν είναι όμως ο κανόνας.

Ή μήπως είναι;

Ξέρετε, είναι πολλές φορές οι συνθήκες που σου απαγορεύουν να είσαι κωλοτούμπας. Δεν δίνεται σε όλους η ευκαιρία να επιδείξουν το ταλέντο τους στα φλικ φλακ.

Όπως λέει όμως ο Παντελής Ζερβός στον φίλο του Ορέστη Μακρή στη «Θεία από το Σικάγο», αλίμονο σ’ εκείνους που είναι τίμιοι επειδή δεν μπορούν να είναι άτιμοι.

Βέβαια, στην περίπτωση των βουλευτών, αλίμονο σ’ εμάς, όμως τι να κάνουμε, η φύση δεν μας έδωσε το χάρισμα να διαβάζουμε τις κρυφές σκέψεις των άλλων.

Ευτυχώς!

Ας έρθουμε όμως σ’ εκείνους που κάνουν τη σκέψη τους πράξη κι έτσι δεν χρειάζεται να διαβάσεις τίποτε. Σήμερα είναι στο ένα κόμμα κι αύριο στο άλλο.

Όλοι, μα όλοι, το κάνουν για το καλό του τόπου. Όλοι «θυσιάζονται», αναγκάζονται να πάνε κάπου με το οποίο δεν συμφωνούν απόλυτα, μόνο και μόνο γιατί αυτό τους επιβάλλει το κοινό συμφέρον.

Αν δεν σκεφτόταν την πατρίδα τους, θα πήγαιναν στο σπίτι τους, έλα όμως που έχουν φιλότιμο και δεν τους μένει παρά να θυσιαστούν!

Μέσα σ’ αυτή την παιδαριώδη όμως δικαιολογία κρύβονται οι ευθύνες όχι μόνο οι δικές τους αλλά των υπολοίπων. Και εξηγούμαι:

Εντάξει, αυτοί είναι «κωλοτούμπες». Τι είναι εκείνο που οδηγεί τα κόμματα να τους δέχονται στις τάξεις και στα ψηφοδέλτιά τους;

Αφελές το ερώτημα. Φυσικά η πεποίθηση και η ελπίδα ότι θα φέρει ψήφους. Τι εννοούμε θα φέρει; Εννοούμε πως θα τον ψηφίσουν κάποιοι που δεν θα ψήφιζαν αυτό το ψηφοδέλτιο, αυτό το κόμμα, και θα το κάνουν μόνο και μόνο εξαιτίας του συγκεκριμένου υποψηφίου, του κωλοτούμπα.

Το άλλο πουλάκι:

Βλέπετε τίποτε το μεμπτό;

Κακώς, διότι οι ενδιαφερόμενοι δεν βλέπουν. Γι’ αυτούς είναι όλα φυσιολογικά. Έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν.

Ρωτάω όμως. Καμιά αντίδραση; Από πουθενά;

Δεν θα έπρεπε να αντιδράσουν -πριν απ’ όλους- οι τοπικές οργανώσεις των κομμάτων, στις περιοχές όπου επιβάλλονται αυτοί οι υποψήφιοι; Δεν θα έπρεπε να παραιτηθεί όλη η νομαρχιακή της Νέας Δημοκρατίας στην Κέρκυρα, όπου η Άντζελα Γκερέκου, τετράκις εκλεγμένη με το ΠαΣοΚ και δυο φορές υπουργός στις κυβερνήσεις του, αλλάζει στρατόπεδο;

Το ίδιο ερώτημα ισχύει και για την νομαρχιακή του ΣΥΡΙΖΑ στην Πέλλα, όπου κατεβαίνει η «ανανήψασα» Θεοδώρα Τζάκρη, επίσης τετράκις εκλεγμένη και βουλευτής του ΠαΣοΚ.

Οι μόνες περιπτώσεις που είδαμε ότι οι τοπικές «κοινωνίες» αντιδρούν είναι όταν υπάρχει ισχυρό κομματικό στέλεχος που κινδυνεύει από την μεταγραφή.

Κι έτσι όμως οδηγούμαστε στην τελική ευθύνη, που είναι των ψηφοφόρων. Διότι, για τα κόμματα και τις οργανώσεις τους υπάρχει μια δικαιολογία. Οι εκλογές είναι πόλεμος και στον πόλεμο όλα (που λέει ο λόγος) επιτρέπονται. Η τελική νίκη δικαιώνει τις επιλογές και, αφού η Ιστορία γράφεται από τους νικητές, τις δικαιώνει και αυτή.

Τι γίνεται όμως μ’ εμάς τους ψηφοφόρους; Τόσο πρόβατα είμαστε;

Η απάντηση -δυστυχώς- είναι «φαίνεται πως ναι». Διαφορετικά θα έπρεπε οι κωλοτούμπες να μην παίρνουν ούτε μια ψήφο. Όχι «μαζί τους», όχι από τους ψηφοφόρους του κόμματος από το οποίο έφυγαν, αλλά ούτε από εκείνους του νέου που τους υποδέχτηκε.

Εννοείται πως και πολλοί ψηφοφόροι, που θα ψήφιζαν αυτό το κόμμα, θα πρέπει να μην το κάνουν μόνο και μόνο για να δείξουν ότι δεν θέλουν να τους μετράνε για πρόβατα.

Τι λέτε; Θα γίνει; Αν ναι, τότε θα είναι ένα ισχυρό μήνυμα στον παλαιοκομματισμό και τις πρακτικές του, με την ελπίδα ότι την επόμενη φορά θα μειωθούν μέχρι να εκλείψουν από την πολιτική ζωή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ είσαστε κι εδώ είμαστε.

Την άλλη Κυριακή θα ξέρουμε. Με την ευκαιρία να πω και μια έξυπνη ατάκα, κι ας την άκουσα από τον Βενιζέλο:

Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορεί ο λαός, εντελώς δημοκρατικά, να οδηγήσει την χώρα σε αδιέξοδο.

Κρατήστε δηλαδή ότι εμείς έχουμε το μαχαίρι και το πεπόνι και δεν χρειάζεται να βγαίνουμε αγανακτισμένοι να χτυπάμε τις κατσαρόλες στις πλατείες. Ήδη έχουμε αρκετή πείρα. Σκεφθείτε, μόνο από τη Δράμα, πόσοι ήταν εκείνοι που θα έσωζαν τον τόπο και μετά προτίμησαν να σωθούν πρωτίστως οι ίδιοι.

Πόσοι έφυγαν, ξανάρθαν, πήγαν με τον ένα, πήγαν με τον άλλο, μόνο στο σπίτι τους δεν πήγαν, κι εμείς εξακολουθούμε να τους ψηφίζουμε και να τους αναθέτουμε τις τύχες της Δράμας.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, φίλοι μου. Μικρός τόπος είμαστε. Πάντοτε λέμε πως εμάς μας ενδιαφέρει ο κάθε χώρος να καταθέτει ό,τι πιο υγιές διαθέτει, ώστε και οι πολίτες να επιλέγουμε μεταξύ των καλύτερων.

Τα κόμματα φαίνεται πως αυτούς έχουν, μ’ αυτούς ζητάνε την ψήφο μας. Η ευθύνη είναι δική μας. Ας σκεφτούμε ας το μελετήσουμε, ας το μάθουμε κι ας βάλουμε το χέρι στην καρδιά.

Τσίρκο!