150120 ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Τι προεκλογική περίοδος κι αυτή!

Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά, τα οποία μπορούν να μας γίνουν μάθημα για το μέλλον.

Η προεκλογική περίοδος ήταν σύντομη. Τόσο σύντομη που δεν πρόλαβαν να γίνουν τα γνωστά… έκτροπα που είχαμε προηγούμενες φορές.

Ούτε τεράστια εκλογικά «μαγαζιά», ούτε ο γνωστός χαρτοπόλεμος, ούτε οι συγκεντρώσεις και οι ομιλίες σε πλατείες.

Αλήθεια, είδατε πώς αλλάζουν τα πράγματα; Ποιος θα το φανταζόταν ότι θα ερχόταν στην πόλη μας πολιτικοί αρχηγοί και θα έκαναν τις προεκλογικές τους συγκεντρώσεις σε… καφετέριες;

Να περιδιαβαίνουν τους κεντρικούς δρόμους και να τους ακολουθεί μόνο μια πολύ μικρή ομάδα… ακολούθων, ενώ οι πολίτες δεν κάνουν τον κόπο να σηκωθούν από τη θέση τους ή να βγουν από τα καταστήματα για να τους δουν.

Τι είναι άραγε αυτό;

Ένας νέος «πολιτικός πολιτισμός» ή μια πλήρης απαξίωση της πολιτικής;

Μη μου πείτε πως πρόκειται απλώς για απαξίωση των πολιτικών, διότι θα σας απαντήσω πως κάτι τέτοιο –μόνο του- δεν υπάρχει.

Δεν μιλάμε για έναν αρχηγό, που πιθανότατα να συμβαίνει να μην είναι ιδιαίτερα δημοφιλής. Πέρασαν ένα σωρό και μάλιστα εκείνοι που φιλοδοξούν να είναι τη Δευτέρα πρωθυπουργοί της χώρας. Και να μη γεμίζουν ούτε μια καφετέρια;

Θα μου πείτε λίγο καιρό πριν, οι πολιτικοί αρχηγοί –κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί- δεν θα τολμούσαν να περπατήσουν στους δρόμους της πόλης, χωρίς τον κίνδυνο να γίνουν στόχοι φραστικών ή πραγματικών επιθέσεων, χωρίς να δεχτούν από βρισιές και γιουχαΐσματα, μέχρι αβγά και γιαούρτια.

Κάναμε κάποια πρόοδο.

Η οποία όμως, στη συγκεκριμένη φάση, θα έπρεπε να προβληματίζει περισσότερο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί; Διότι, όπως είπε ο Μίκης, δεν γίνεται να κυβερνήσεις, και μάλιστα με αριστερό πρόσημο, χωρίς να έχεις μαζί σου τον λαό, παρά μόνο την ψήφο του.

Το άλλο πουλάκι:

Ρίξτε μια ματιά γύρω σας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει για κυβέρνηση –ακούγεται από παντού, δεν χρειάζεται να μας το πουν οι δημοσκοπήσεις- ίσως και για αυτοδυναμία, όμως δεν έχει μαζί του τον κόσμο. Αυτά τα είπαμε και χθες. Έχετε σκεφτεί για ποιο λόγο υπάρχει αυτό το κλίμα; Το έχουν σκεφτεί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ;

Έχω την εντύπωση πως κάτι νιώθουν και γι’ αυτό βλέπεις στις δηλώσεις τους –μιλώ για τις σοβαρές περιπτώσεις, όχι τις αστειότητες- μια… παγωμάρα.

Αν σε κάποιες περιπτώσεις μιλούσαμε για τον «φόβο του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι», τώρα μιλάμε για εκείνον του παίκτη που πάει να το εκτελέσει.

Ίσως ούτε καν για εκείνον. Ίσως μιλάμε για τον φόβο του παίκτη που περιμένει μήπως ο προπονητής τού αναθέσει να εκτελέσει ένα κρίσιμο πέναλτι.

Εύχεται να συμβεί, να του δοθεί η ευκαιρία να πάρει όλη τη δόξα ίσως όμως και το ανάθεμα;

Ή μήπως παρακαλάει να πάει κάποιος άλλος στη «βούλα» και να το χάσει, ώστε όλοι οι φίλαθλοι να αναρωτιούνται γιατί ο προπονητής δεν το ανέθεσε σ’ αυτόν;

Δεν θα το μάθουμε ποτέ, υποθέσεις κάνουμε από όσα βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε.

Ωστόσο, υπάρχουν εξηγήσεις.

Δείτε τι δήλωσε στην αυστριακή εφημερίδα «Νερ Στάνταρντ» ο Γιάννης Δραγασάκης «πιθανός υπουργός Οικονομικών μιας ενδεχόμενης κυβέρνησής του», όπως τον παρουσιάζει η ίδια η εφημερίδα:

«Εάν η χώρα μας εκβιαστεί, δεν θα το υπομείνουμε απλώς παθητικά. Θα ήταν οι Έλληνες, οι οποίοι για μια δημοκρατική απόφαση που πήραν θα εκβιάζονταν».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και αν… εκβιάσει;

Οι άλλες χώρες, ή οι άλλοι λαοί, όπως αρέσκονται κάποιοι να λένε, δεν έχουν πάρει ή θα πάρουν κι αυτοί δημοκρατικές αποφάσεις που δεν σηκώνουν εκβιασμούς; Δείτε λίγο το σκεπτικό του έλληνα πολιτικού: «Κάθε χώρα μέλος μπορεί να οδηγηθεί σε μια δύσκολη θέση και να ταπεινωθεί, εάν κάτι τέτοιο θέλουν οι εταίροι της. Αλλά ταυτόχρονα μπορεί επίσης μια μικρή χώρα να προκαλέσει μεγάλη ζημιά».

Ωραία και ηρωική στάση. Αποθανέτω μετά των αλλοφύλων! Την καταλαβαίνεις, μόνο που έχει νόημα όταν πρόκειται να πεθάνεις ούτως ή άλλως. Διαφορετικά, τι θα κερδίσουμε, ακόμα κι αν χρεοκοπήσει όλη η Ευρώπη μαζί μας;

Να γιατί οι πολίτες είναι κουμπωμένοι. Αν το πει κάποιος άλλος, αν το πούμε ακόμη κι εμείς, είναι κινδυνολογία.

Όμως ο φόβος μπορεί να προέρχεται από «μπαμπούλες», αλλά μπορεί να έχει και κάποιες πραγματικές βάσεις.

Και δεν μιλάμε απλώς για τον φόβο του νέου, τον φόβο του αγνώστου.

«Επειδή αυτή η συνέντευξη (σημ. η διαδικτυακή του Αλέξη Τσίπρα) θέλω να είναι πραγματικά μη συμβατική, αυτή την ερώτηση δεν θα την απαντήσω», είπε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, όταν τον ρώτησαν πού θα βρει τα λεφτά για την εφαρμογή του προγράμματός του.

Έδωσε δηλαδή μια «μη-συμβατική απάντηση», μόνο που ήταν ακριβώς όμοια με εκείνες που έδιναν όλοι οι προηγούμενοι «συμβατικοί» αρχηγοί, όταν βρισκόταν στη θέση του.

Είπαμε, διαφορετική προεκλογική περίοδος, όχι όμως και τόσο. Πάντως άλλη φορά να ξέρουμε. Εκλογές εντελώς απρόοπτα και σε δυο εβδομάδες, ώστε να μην προλαβαίνουν να οργανωθούν ούτε τα κόμματα, ούτε οι υποψήφιοι.

Αυτή είναι η δική μας πρόταση για την επόμενη συνταγματική αναθεώρηση.

Τι μόνο αυτοί θα λένε ό,τι τους κατέβει; Εμείς τουλάχιστον δεν είμαστε υποψήφιοι και μπορούμε να λέμε και καμιά… εξυπνάδα, για να περνά η ώρα.

Τόσο διαφορετικά, τόσο ολόιδια!