150121 ΑΥΤΟΑΔΥΝΑΜΟ

Το ένα πουλάκι:

Νέος δικομματισμός.

Μου έστειλαν ένα εκπληκτικό βιντεάκι. Θα προσπαθήσω να σας το περιγράψω με κίνδυνο να το αδικήσω κατάφωρα.

Δυο παλαιστές ντυμένοι με παράξενες στολές, κουκούλες κ.λπ. παλεύουν πιασμένοι ο ένας από τη ζώνη του άλλου.

Πέφτουν, σηκώνονται, βάζουν τρικλοποδιές στον αντίπαλο, εφαρμόζουν διάφορα «κόλπα», ώσπου στο τέλος ο ένας καταφέρνει, κρατώντας πάντοτε τον άλλο από τη ζώνη, να τον σηκώσει ψηλά, ανάποδα έτσι που τα πόδια του να είναι στον ουρανό.

Και τότε, ξαφνικά, ανοίγουν οι παράξενες στολές των δύο παλαιστών και αποκαλύπτεται πως ήταν ένας και μόνο ένας άνθρωπος, τα χέρια του ήταν τα πόδια του «αντιπάλου», η δε πάλη δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια δεξιοτεχνική χορογραφία που έδινε στον θεατή αυτή την εντύπωση.

Πραγματικά ευρηματικότατο στη σύλληψη και αριστοτεχνικό στην εκτέλεση.

Μόλις το είδα, το μυαλό μου πήγε στον δικομματισμό. Σε δύο κόμματα μονομάχους, που συγκρούονται με τέτοια ένταση επί δεκαετίες, μέχρι να αποκαλυφθεί ότι πρόκειται για μια μάχη «σικέ», ότι πίσω τους κρυβόταν ένα και το αυτό πράγμα, υπεύθυνο για το χάλι του τόπου.

Αυτά για τον παλιό δικομματισμό. Τον οποίο καταδίκαζαν όλοι, πρώτος ίσως απ’ όλους το κόμμα που σήμερα αποτελεί τον ένα από τους δύο «μονομάχους».

Βέβαια, «άλλος καιρός ήτανε τότε, άλλος είναι τώρα», όπως είπε και ο Κολοκοτρώνης, όμως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ζητούν αυτοδυναμία δεν λένε ούτε αυτό!

«Δεν διεκδικούμε την αυτοδυναμία για λόγους κομματικούς αλαζονείας. Αν μας τη δώσει ο λαός δεν θα συγκροτήσουμε μονοκομματική κυβέρνηση Συριζαίων, αλλά κυβέρνηση από ένα ευρύτερο φάσμα με έντιμους και ικανούς ανθρώπους διατεθειμένους να δουλέψουν για την υλοποίηση του προγράμματος που έχει εγκρίνει ο ελληνικός λαός».

Λόγια του μετριοπαθούς Δημήτρη Παπαδημούλη.

Μην ψάξετε να βρείτε τι έλεγε ο ίδιος και το κόμμα του, όταν το ΠαΣοΚ, σε άλλες, αλησμόνητες εποχές, ζητούσε αυτοδυναμία προκειμένου να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, το εγκεκριμένο από τον ελληνικό λαό.

Το άλλο πουλάκι:

Ποιος δίνει την αυτοδυναμία;

Να ένα πολύ λεπτό σημείο που τείνουν επίσης να ξεχνούν ή να παραβλέπουν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς δεν την δίνει ο «λαός», όπως ισχυρίζεται ο κύριος Παπαδημούλης, αλλά ο εκλογικός νόμος, με το μπόνους των 50 εδρών που χαρίζει στο πρώτο κόμμα.

Με έναν άλλο νόμο, με μια «απλή και ανόθευτη αναλογική», όπως ζητούσε χρόνια τώρα η Αριστερά (και το κάνουν ακόμη τα «μικρά» τμήματά της) ένα ποσοστό 30%-35% θα έδινε στο πρώτο κόμμα καμιά εκατοσταριά έδρες, πολύ μακριά από την αυτοδυναμία που τώρα μοιάζει όνειρο αλλά όχι άπιαστο.

Άντε να πάρεις 50%, να σου δώσει ο λαός δηλαδή, προκειμένου να έχεις πραγματική αυτοδυναμία και να εφαρμόσεις το πρόγραμμα που έθεσες στην κρίση του. Πρόγραμμα! Αυτό είναι μια άλλη συζήτηση από μόνο του.

Θυμίζω ότι το μπόνους των 50 εδρών το παίρνει το πρώτο κόμμα ανεξάρτητα από τη διαφορά που έχει από το δεύτερο. Μία παραπάνω ψήφος αρκεί!

Η αυτοδυναμία όμως κρίνεται και από μία άλλη παράμετρο πολύ σημαντική για την στάση που θα κρατήσει το εκλογικό σώμα.

Είναι το συνολικό ποσοστό των κομμάτων που θα πάρουν κάτω από 3% και δεν θα μπουν στη βουλή.

Όσο πιο μεγάλο είναι αυτό το ποσοστό, τόσο πιο εφικτός γίνεται ο στόχος της αυτοδυναμίας για το πρώτο κόμμα. Ο λόγος; Τις έδρες που θα έπαιρναν αυτά τα κόμματα, αν υπήρχε «απλή και ανόθευτη αναλογική», τις μοιράζονται εκείνοι που μπαίνουν στη βουλή, ανάλογα με τη δύναμη τους. Επομένως, όσο πιο πολλές είναι οι έδρες που θα έπαιρναν αυτά τα κόμματα όσο πιο πολλές αναλογούν και στο πρώτο, που κυνηγάει την αυτοδυναμία.

Θυμόσαστε τη «λογική της χαμένης ψήφου» και τι μας έλεγαν τα μικρά κόμματα, όπως ο πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτήν;

Ε, το ίδιο (δεν) λένε και τώρα. Διότι τους συμφέρει, αν είναι να μην ψηφίσεις τους ίδιους, να ψηφίσεις ένα από τα κόμματα που δεν θα μπουν στη βουλή. Η ψήφος σου δεν χάνεται. Πάει σ’ αυτούς!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Όχι μονοκομματική κυβέρνηση Συριζαίων».

Αυτό είναι άλλο ενδιαφέρον στοιχείο της δήλωσης Παπαδημούλη. (Είπαμε, ασχολούμαι μόνο με δηλώσεις σοβαρών στελεχών.)

Ο Σύριζα θα συγκροτήσει κυβέρνηση από ένα ευρύτερο φάσμα με έντιμους και ικανούς ανθρώπους.

Καμιά έκπληξη, γι’ αυτό, πλήρως αναμενόμενο. Φυσικά δεν μιλάμε για το υπουργικό συμβούλιο, αλλά για τον υπόλοιπο κρατικό μηχανισμό.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως εδώ έχουμε την κλασική περίπτωση που η ανάγκη γίνεται φιλοτιμία.

Διότι, πού βρίσκονται, πού θα βρεθούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όχι τα έντιμα και ικανά, τα στελέχη γενικώς; Το κόμμα, παρά από τη δημοσκοπική και την εκλογική του δύναμη, παραμένει μικρό, το μικρό κόμμα που ξέραμε.

Δείτε λίγο σε τοπικό επίπεδο. Δείτε το ψηφοδέλτιο που κατεβάζει στις εκλογές. Ανάλογο (κατά κάποιους καλύτερο, όμως αυτό δεν το σχολιάζουμε) ψηφοδέλτιο κατέβαζε στη Δράμα και έπαιρνε ποσοστά λίγο πάνω από το 3%.

Είναι επόμενο να στραφεί σε «ένα ευρύτερο φάσμα…»

Προεκλογικά σενάρια και προεκλογικές κουβέντες, θα μου πείτε.

Τι να κάνουμε; Αυτή είναι και η γοητεία της προεκλογικής περιόδου. Αλλάζει λίγο το… μουχαμπέτι!

Πού ήσουν νιότη που ‘λεγες…