150128 ΧΑΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Ποιοι έχασαν στις εκλογές;

Όπως συμβαίνει συνήθως στις εκλογικές αναμετρήσεις της χώρας, μετά την καταμέτρηση των ψήφων, νικητές υπάρχουν πολλοί. Ηττημένους σπάνια συναντάς. Ακόμα κι εκείνοι που είναι εντελώς έξω από τους στόχους τους, έτσι όπως τους είχαν θέσει προεκλογικά, πάντοτε βρίσκουν μια δικαιολογία για να πουν πως, αν δεν κέρδισαν, τουλάχιστον δεν έχασαν.

Δείτε, για παράδειγμα τον κύριο Σαμαρά. Εκείνο που βρήκε να πει είναι πως έπεσε μόνο (άκου, μόνο) δύο ποσοστιαίες μονάδες, από τις προηγούμενες εκλογές. Πράγμα συνηθισμένο για κυβερνήσεις. Άρα δεν έχασε.

Με μια αντίστοιχη λογική δεν έχασε και το ΠαΣοΚ, αφού το ποσοστό που του έλειπε το… βρήκε κάποιος «δικός τους».

Ασχέτως, λοιπόν, αν πήγαινε για τρίτη θέση και βρέθηκε στην έβδομη κάποιοι θεωρούν ότι το κόμμα τα πήγε σχετικά (βάζουν κι ένα «σχετικά») καλά στις εκλογές.

Τι κι αν, στη Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα, το ποσοστό τους ήταν κάτω από εκείνο της Ένωσης Κεντρώων; Θυμίζουμε ότι η Θεσσαλονίκη είναι και η έδρα του και εκεί ο Βαγγέλης έχασε από τον Λεβέντη, με λάμδα κεφαλαίο, μην πάει ο νους σας πουθενά αλλού.

Με αφορμή το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, καλό θα είναι να σκεφτούμε και πάλι το παλιό ερώτημα.

Υπάρχει καλή και κακή ψήφος; Υπάρχει ψήφος ανώτερη και κατώτερη; Ποιοτική ή για πέταμα; Ψήφος σοβαρή ή για γέλια;

Αυτό είναι κάτι που, για να απαντηθεί, πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά. Διότι, στην προσπάθειά μας να το διερευνήσουμε, αγγίζουμε την ουσία της δημοκρατίας, η οποία, όπως συχνά συζητιέται, έχει ένα μειονέκτημα. Όλοι ψηφίζουν. Και όλες οι ψήφοι μετρούν το ίδιο.

Αφού λοιπόν η δημοκρατία παρέχει δικαίωμα ψήφου σε όλους και μετρά όλες τις ψήφους το ίδιο, αν αμφισβητήσεις τα αποτελέσματα αυτού του δικαιώματος, είναι σαν να αμφισβητείς την αξία της δημοκρατίας.

Μάλιστα. Όλοι ψηφίζουμε, άρα ό,τι κι αν ψηφίζει ο καθένας είναι -πρέπει να είναι- σεβαστό.

Το άλλο πουλάκι:

Όχι από όλους και όχι πάντα.

«Τρεις στους εκατό ψηφοφόρους», μου έλεγε ένας φίλος, «ψήφισαν τον Λεβέντη και τον Γκλέτσο», αφήνοντας υπονοούμενα για την «σοφία» των ψηφοφόρων, που συχνά εκθειάζεται από πολλούς.

Προσέξτε όμως. Την ίδια γνώμη μπορεί να έχουν πολλοί, αλλά δεν την λένε ανοιχτά. Το κυριότερο; Δεν είναι ίδια η γνώμη τους για όλα τα μικρά κόμματα και τους επικεφαλής τους, οι οποίοι μπορεί επίσης να θεωρηθούν «γραφικοί».

Σε καμιά περίπτωση. Αμέσως θα ειρωνευτούν με μεγάλη ευκολία το κριτήριο κάποιου που ψηφίζει Γκλέτσο, όχι όμως του άλλου που ψηφίζει μια από τις πολλές παραλλαγές των σταλινικών κομμάτων.

Τα οποία, όπως ακριβώς και η «Ένωση Κεντρώων», κατεβαίνουν επί χρόνια στις εκλογές και παίρνουν τις ψήφους ορισμένων ταγμένων, άντε και μερικών φίλων ή συγγενών τους.

Έτσι είναι όμως η δημοκρατία. Εκτός από το δικαίωμα του εκλέγειν, υπάρχει και το επίσης ιερό δικαίωμα του εκλέγεσθαι.

Αν αρχίσουμε να ειρωνευόμαστε εκείνους που θεωρούμε ότι το ασκούν χωρίς να έχουν αίσθηση της πραγματικότητας, τότε δυναμιτίζουμε τα θεμέλιά της.

Με άλλα λόγια και μόνο το γεγονός ότι αυτές οι υποψηφιότητες υπογραμμίζουν πως έχουμε ελεύθερες εκλογές, τους δίνει ένα νόημα.

Προσοχή! Δεν λέω πως πρέπει να ψηφίζουμε οτιδήποτε με ελαφριά καρδιά ή να μην έχουμε κριτήρια επιλογής, αφού όλοι έχουν δικαίωμα να κατεβαίνουν στις εκλογές. Ίσα ίσα που τα κριτήριά μας αυτά πρέπει να είναι πολύ αυστηρά. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να αποτρέψουμε εκείνους που κατεβαίνουν χωρίς να το καλοεξετάσουν ή που σκέφτονται οι ίδιοι διάφορα για τους ψηφοφόρους (ζώα, βόδια κ.λπ.)

Αν, ωστόσο, το ερώτημα δεν τίθεται για τους υποψηφίους αλλά για εκείνους που τους ψηφίζουν και τα κριτήρια με τα οποία το κάνουν, θα σας θυμίσω πως, τις περισσότερες φορές, τα κριτήρια αυτά είναι πολύ πιο υψηλά από κάποια άλλα, εντελώς ωφελιμιστικά, που οδηγούν χιλιάδες ψηφοφόρους στο να στηρίζουν τα λεγόμενα μεγάλα κόμματα.

Τουλάχιστον αυτοί κάτι βρίσκουν, κάτι εκτιμούν, κάτι προσέχουν στις αποκαλούμενες «περιθωριακές» περιπτώσεις, τη στιγμή που οι άλλοι σκέφτονται απλώς θέσεις, βολέματα ή ψηφίζουν ό,τι τους πουν συγγενείς, γνωστοί και φίλοι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας επανέλθουμε όμως στους χαμένους.

Που, όπως είπαμε, δεν το παραδέχονται.

Λοιπόν, ένας τρόπος για να διαβάσεις τα αποτελέσματα είναι το να αναζητήσεις ηττημένους όχι σε πρόσωπα αλλά σε στάσεις και νοοτροπίες.

Ας πούμε, μπορεί να έχασε η στάση της Άντζελας Γκερέκου, όμως σε άλλες περιπτώσεις οι ψηφοφόροι στήριξαν τις μεταγραφές.

Εκείνο που έχασε σίγουρα ήταν ο φόβος, η προσπάθεια να τρομοκρατηθούν οι πολίτες και να στραφούν προς κάτι κακό μεν, σίγουρο δε. Οι ψηφοφόροι δεν φοβήθηκαν και τόλμησαν, γυρίζοντας την πλάτη σε όσους επένδυσαν στην κινδυνολογία.

Έχασαν επίσης οι παλαιοκομματικές πρακτικές, αν κρίνουμε από τη στροφή που επιχείρησε ο κύριος Σαμαράς, μετά τις ευρωεκλογές και τους τύπους στους οποίους εμπιστεύτηκε όχι τη σωτηρία της χώρας, αλλά τη σωτηρία της παράταξής του.

Έχασε όμως και η προσπάθεια να τεθεί η Χρυσή Αυγή εκτός κοινοβουλευτικού παιχνιδιού και αυτό είπαν μια άλλη ιστορία την οποία πρέπει να σχολιάσουμε χωριστά.

Διότι η δημοκρατία, όπως είπαμε, έχει χώρο για όλους, τι γίνεται όμως με εκείνους που απλώς την εκμεταλλεύονται;

Θα τα πούμε.

Χαμένοι και «χαμένοι»!