150202 ΒΙΑΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Εμείς έχουμε υπομονή.

Γι’ αυτό και σκεφτήκαμε να δώσουμε τον απαραίτητο χρόνο στην κυβέρνηση, πριν αρχίσουμε τη γκρίνια και την κριτική. (Κριτική χωρίς γκρίνια είναι σκορδαλιά δίχως σκόρδο!)

Κάποιοι άλλοι δεν άντεξαν. Ο όρκος τους πείραξε, το ντύσιμο τους πείραξε, ένα σωρό ανούσια ζητήματα, που δεν τα λες ούτε δευτερεύοντα.

Τη γάτα τη θέλεις για να πιάνει ποντίκια. Τώρα, άμα έχει φουντωτή ή λεπτή ουρά, άμα είναι μονόχρωμη ή παρδαλή, άμα φοράει κορδέλα ή κουδουνάκι δεν πρέπει να σ’ ενδιαφέρει.

Εκτός αν δεν θέλεις γάτα για ποντίκια, αλλά για φιγούρα, να κάθεται στον καναπέ και να παίζει με τους καλεσμένους σου…

Δεν βιαζόμαστε, λοιπόν. Εκείνοι που βιάστηκαν και μάλιστα υπερβολικά είναι οι ίδιοι οι υπουργοί της νέας κυβέρνησης.

Σταθείτε, ρε παιδιά, πάρτε το χαρτοφυλάκιο, πάτε στο γραφείο σας, ενημερωθείτε πρώτα τι και πόσα παραλαμβάνει και μετά βγείτε για δηλώσεις μέτρων.

Δεν υπάρχει βία. Εμείς καταλαβαίνουμε ότι το «Κυριακή ψηφίζουμε, Δευτέρα αλλάζουν όλα» ήταν σχήμα λόγου, ένα προεκλογικό σύνθημα. Εσείς δεν το καταλάβατε;

Αφήστε να περάσει καμιά βδομάδα και μετά ανακοινώνετε όσα έχετε στο μυαλό σας.

Διότι, όπως βλέπετε, εκτός από εμάς, που έχουμε υπομονή και μπορούμε να δώσουμε όση πίστωση χρόνου χρειαστεί, σας ασκούν και κάτι άλλο, οι οποίοι έχουν μάθει να παίζουν με τα δευτερόλεπτα.

Πουλάνε, λοιπόν, όσο όσο τις μετοχές τους και την κάνουν για άλλους κόσμους, πιο… εφικτούς.

Θα μου πείτε, μια αριστερή και ριζοσπαστική κυβέρνηση πρέπει να ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του λαού (με συγχωρείτε, του Λαού) κι όχι εκείνων που έχουν λεφτά και τα παίζουν στα χρηματιστήρια.

Αυτοί, όπως θα έλεγε και το πάλαι ποτέ αριστερός Σημίτης «ας πρόσεχαν» ή, ας πάνε να κόψουν το λαιμό τους.

Έλα όμως που, πηγαίνοντας, παίρνουν μαζί και τα λεφτά τους, τα οποία έχουμε ανάγκη. Ή δεν τα έχουμε;

Ρωτάω, γιατί κάτι έχω ακούσει για προσκλητήριο επενδυτών. Τώρα πού θα επενδύσουν οι άνθρωποι, αφού εδώ εμείς θα τα έχουμε όλα κρατικά είναι ένα άλλο θέμα.

Το άλλο πουλάκι:

Ας κάνουν εργοστάσια.

Θα μου πείτε και γιατί να τα κάνουν εδώ κι όχι στη Βουλγαρία, ας πούμε, όπου το μεροκάματο είναι πολύ μικρότερο, κι εγώ θα σας απαντήσω πως άλλο Ελλάδα κι άλλο Βουλγαρία.

Επενδύοντας εδώ, βάζεις τα λεφτά σου σε μια χώρα με ιστορία (με συγχωρείτε, Ιστορία), είναι σαν να αγοράζεις (να επενδύεις σε) ένα κλασικό έργο τέχνης.

Δίνεις κάτι παραπάνω, αλλά έχεις την ικανοποίηση ότι επενδύεις σε πολιτισμό, ότι βοηθάς να σωθεί ένα έργο τέχνης –κάτι τέτοιο δεν είναι ολόκληρη η χώρα μας;

Τώρα βέβαια, μαζί με το έργο τέχνης φορτώνεσαι και τους φύλακές του, τους συντηρητές του, όλους εμάς δηλαδή, όμως έτσι είναι αυτά τα πράγματα.

Οι επενδυτές λοιπόν, θα έρθουν. Νομοτελειακά!

Όπως νομοτελειακά θα αρχίσουν και οι Έλληνες να κόβουν αποδείξεις, να πληρώνουν φόρους, να έχουν ασφαλισμένους όλους τους εργαζόμενους, ακόμη και να μην πετάνε σκουπίδια σε ρεματιές.

Διότι τώρα ξέρουν πως οι «θυσίες» τους αυτές πιάνουν τόπο, δεν γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάποια αντιλαϊκή κυβέρνηση, αλλά εργαλείο αξιοποίησης από μια αριστερή και ριζοσπαστική κυβέρνηση.

Ας πάνε, λοιπόν στην ευχή οι κεφαλαιοκράτες επενδυτές, οι τοκογλύφοι. Θα έρθουν άλλοι καλύτεροι.

Γιατί είπα στην ευχή κι όχι στο διάλο; Μα, γιατί, όταν δεν υπάρχει Θεός δεν υπάρχει και διάβολος, αυτά πάνε μαζί, φούστα μπλούζα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς; λάθος κάνετε.

Βεβαίως και είμαστε συνεπείς σ’ αυτά που λέμε και δίνουμε χρόνο στην κυβέρνηση. Αν ακούσατε καλά, δεν σχολιάσαμε καθόλου τα διάφορα μέτρα που έχουν εξαγγελθεί.

Μιλήσαμε μόνο για τη βιασύνη να εξαγγελθούν, λες και δεν υπάρχει αύριο. Δηλαδή σχολιάσαμε το γεγονός ότι η ίδια η κυβέρνηση δεν δίνει χρόνο στον εαυτό της.

Αλλά και γι αυτό υπάρχει εξήγηση, άρα και κατανόηση.

Όταν μια νοικοκυρά μπαίνει σ’ ένα βρώμικο και ακατάστατο σπίτι, δεν χασομεράει, ανοίγοντας την τηλεόραση ή πίνοντας καφέ. Αρπάζει σκούπα, ξεσκονόπανο και σφουγγαρίστρα και ρίχνεται στη δουλειά.

Πώς κάνουν οι μάνες, όταν πάνε να «δουν» τα παιδιά τους που σπουδάζουν; Έχετε ακούσει καμιά να λέει «πήγα στο παιδί μου στη Θεσσαλονίκη και είδαμε κι ένα θέατρο»; Ή, κατέβηκα να δω τη φοιτήτρια στην Αθήνα και είδαμε και δυο συναυλίες»;

Όχι! Σκούπισμα, καθάρισμα, πλύσιμο, μαγείρεμα, από τη στιγμή που πατούν το πόδι τους, μέχρι που θα φύγουν.

Αμάν! Τι είπα; Βεβαίως και είναι έτσι. Οι μανάδες βιάζονταν γιατί δεν έχουν χρόνο στη διάθεσή τους. Ξέρουν ότι θα πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά, να συμμαζέψουν το σπίτι και μετά θα… φύγουν. Θα επιστρέψουν στην έδρα τους.

Για να αναλάβει ο κανακάρης να το ξανακάνει σαν τα μούτρα του. Αυτό όμως δεν ισχύει για την κυβέρνηση. Αυτή ήρθε, τη φέραμε με την ψήφο μας (ως λαός εννοώ, μην παρεξηγηθούμε) για να μείνει. Μην πλακωθούμε, λοιπόν, στις αλλαγές και τις τελειώσουμε όλες σε κάτι μήνες και μετά δεν έχουμε τι να κάνουμε.

Θέλει ρέγουλα η διακυβέρνηση, όπως το μπιλιάρδο!

Η βία ψήνει το ψωμί,
μα δεν το καλοψήνει!