150211 ΣΥΜΜΑΧΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Ευχές και κατάρες.

Θέλεις να αρχίσουμε να μετράμε; Μπορεί να καταλήξουμε σε πολλές χιλιάδες ή εκατομμύρια.

Η ουσία όμως δεν είναι η ποσότητα, τουλάχιστον για εμάς. Θα ξέρετε σίγουρα ότι τέτοιου είδους «αμερικανιές», τύπου ρεκόρ Γκίνες, βρίσκονται πολύ μακριά από την αισθητική και τη λογική μας.

Για μας μετράει η ποιότητα. Όπως πολύ σοφά είπε ο Βασίλης Τσιτσάνης, με τον οποίο ασχολούμαστε αυτές τις μέρες, όταν ρωτήθηκε πόσα τραγούδια έχει γράψει -χίλια; δύο χιλιάδες;- «σημασία δεν  έχει ο αριθμός των τραγουδιών, αλλά πόσα από αυτά έγιναν επιτυχίες».

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, να μετράμε τις επιτυχίες, δηλαδή εκείνους που πραγματικά ξεχωρίζουν και αξίζει να τους προσέξουμε, μέσα στο απέραντο πλήθος των Ελλήνων που θαυμάζουν –πλέον- τις κινήσεις της κυβέρνησης.

Πριν όμως ας κάνουμε μια μικρή παρένθεση.

Όπως είπαμε και όπως θα έχετε προσέξει, δεν ασχολούμαστε καθόλου με το έργο της κυβέρνησης. Δίνουμε χρόνο και περιμένουμε.

Περιμένουμε με… ανάμεικτα συναισθήματα, κάτι σαν εκείνους που έχουν παίξει στο στοίχημα την ήττα της ομάδας τους. Δεν ξέρουν τι να παρακαλέσουν. Να χάσει η ομάδα και να πάρουν τα λεφτά ή να νικήσει και να τα χάσουν;

Εμείς πάντως, μπορεί να λέμε για ανάμεικτα συναισθήματα, σίγουρα όμως ευχόμαστε η ομάδα να νικήσει κι ας διαψευστούμε. Γι’ αυτό όμως δεν έχει νόημα να κάνουμε από τώρα, ή μάλλον τώρα, προβλέψεις και να κρίνουμε τις όποιες κινήσεις. Μένει να το δούμε. Περιμένουμε υπομονετικά αλλά και με αγωνία.

Ας κλείσουμε την παρένθεση, γιατί, αν το συνεχίσουμε κινδυνεύουμε να παραβούμε τον κανόνα μας.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν, χωρίς καμιά απολύτως αξιολογική σειρά. Έτσι στην τύχη:

Τάκης Μπαλτάκος. Θα τον είδατε κι εσείς φαντάζομαι να… «βαράει προσοχές μπροστά σ’ αυτά που κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ». Και μόνο η έκφραση «βαράω προσοχές» δείχνει το ποιόν του ανθρώπου. Τα υπόλοιπα είναι περιττά.

Έπειτα έχουμε ολόκληρη τη Χρυσή Αυγή, η οποία κι αυτή φαίνεται έκπληκτη από τη στάση που κρατάει η κυβέρνηση απέναντι στους ξένους. Έκπληκτη θετικά. Καμαρώνει δηλαδή, μαζί με τα εκατομμύρια που λέγαμε πριν, την εθνικά υπερήφανη στάση μας, γεγονός που δείχνει ότι μπορεί να μην τους το είχανε εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ οι χρυσαυγίτες, όμως παραδέχονται πως έσφαλαν.

Το άλλο πουλάκι:

Έρχονται δεύτεροι.

Θυμίζουμε ότι, πριν ακόμη ξεκινήσουν οι δραστηριότητες (ε, πώς αλλιώς να τις πω;) της κυβέρνησης προκειμένου «να αλλάξει η Ευρώπη», με την εκλογή και μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, τα πρώτα συγχαρητήρια είχαν καταφθάσει από την κυρία Λεπέν, εκ Παρισίων.

Αυτή δεν περίμενε καν να δει, ήξερε τι σημαίνει για την Ευρώπη αυτή η «αλλαγή» που θα επιχειρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι τουλάχιστον φάνηκε από τη δήλωσή της.

Θέλετε και συνέχεια; Μπορείτε να την έχετε κάθε βράδυ στην οθόνη σας, αν παρακολουθήσετε την εκπομπή του κυρίου Καρατζαφέρη. Αυτός το εξειδικεύει κάπως το θέμα, αφού παρά τον θαυμασμό που δείχνει για τον ΣΥΡΙΖΑ, εστιάζει κυρίως στον ΓιάΝη Βαρουφάκη, φανατικός θαυμαστής του οποίου δηλώνει σε κάθε ευκαιρία.

Τέλος-τέλος, μέχρι στιγμής, διότι αναμένεται οπωσδήποτε συνέχεια- έχουμε και τον γνωστό και μη εξαιρετέο μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιο, ο οποίος εξυμνεί κι αυτός σε επιστολή του την κυβέρνηση και τη στάση της απέναντι στους ξένους.

Έπειτα αναρωτιέστε πώς να μη συγκεντρώνεται αυθορμήτων τέτοιο μεγάλο πλήθος στις πλατείες. Αναστάσεως ημέρα…

Το πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς είναι ότι ο ακροδεξιός κόσμος δεν είναι «κομπλεξικός». Ξέρει να αναγνωρίζει και να παραδέχεται τη στάση του αντιπάλου. Στο κάτω κάτω κάτι τέτοιο είπαμε κι εμείς στην αρχή. Αυτή τη στιγμή προέχει η πατρίδα.

Το δεύτερο συμπέρασμα έχει να κάνει γενικότερα με το στοιχείο της παραδοχής και της εκδήλωσης ικανοποίησης για τις ενέργειες κάποιου, από ανθρώπους ή χώρους που ο ίδιος δεν συμπαθεί.

Το έχουμε βιώσει κι εμείς και το έχουμε ξανασυζητήσει. Όταν κάποιος για τους οποίους έχεις τη χειρότερη γνώμη συμφωνούν μαζί σου, τότε αισθάνεσαι τουλάχιστον αμήχανα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Τι να κάνουμε;», που θα έλεγε κι ο Λένιν.

Φέρεται πως έχει πει και κάτι άλλο, πιο ταιριαστό για την περίπτωση: «Όταν ο εχθρός σου σε επαινεί, γύρνα πίσω σου και κοίταξε πού έχεις κάνει λάθος».

Πόσο πίσω όμως να κοιτάξει μια εντελώς νέα κυβέρνηση; Και τι λάθος μπορεί να έχει κάνει κάποιος, ο οποίος προσπαθεί να παραμείνει συνεπής στην προεκλογική ρητορική του;

Έπειτα, εδώ δεν μιλάμε για κάποιον «εχθρό» που σε επαινεί. Μιλάμε για μπαράζ δηλώσεων, που σε καμιά περίπτωση δεν είναι ενορχηστρωμένο, ούτε φυσικά αποτέλεσμα κεντρικού σχεδιασμού. Πρόκειται μάλλον για τυχαία εκδήλωση, η οποία όμως δεν προέκυψε από το πουθενά, αλλά από εκεί ακριβώς απ’ όπου προήλθαν όλες οι εκδηλώσεις όψιμου (με την έννοια του μετεκλογικού) θαυμασμού προς την κυβέρνηση.

Από την ανάγκη να εκτονωθεί ένα κυρίαρχο αίσθημα ταπείνωσης που βίωσαν ή που πείστηκαν ότι βιώνουν, πάρα πολλοί Έλληνες. Είτε όμως συνέβη το πρώτο (βίωσαν) είτε το δεύτερο (πείστηκαν) η ουσία παραμένει μία και μόνο. Οι εκτονώσεις είναι καλές μόνο για… εκτόνωση. Δεν μπορεί μια χώρα να πορεύεται στο παγκόσμιο στερέωμα με αντιδράσεις παιδιού που δεν το παίζουν οι κακοί άλλοι.

Κάποτε και τα παιδιά μεγαλώνουν.

Μπράβο τους!