150203 ΨΑΧΤΗΡΙ

Το ένα πουλάκι:

Παγιδευμένοι στο Google!

Δε μπορώ να πω, έχει τις χάρες του το διαδίκτυο και ειδικά η μηχανή αναζήτησης του Google. Μπορείς να βρεις σχεδόν τα πάντα, αν ξέρεις πώς να ψάξεις. Αν μάλιστα γνωρίζεις και πώς να «φιλτράρεις» αυτά που βρίσκεις, τότε έχεις στα χέρια σου ένα πολύτιμο εργαλείο.

Το πρόβλημα με τα εργαλεία είναι ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν για καλό και για κακό, ανάλογα με τις ικανότητες και τις διαθέσεις εκείνου που τα χρησιμοποιεί.

Έτσι και το διαδίκτυο μπορεί να αξιοποιηθεί για να κάνει κάποιος τη δουλειά του, μπορεί όμως και να γίνει πηγή κακών.

Όταν λέμε κακών, μην πάει ο νους σας στο… κακό. Θα σας εξηγήσω ακριβώς πού θέλω να πάει.

Ας ξεκινήσουμε λέγοντας πως στη μεγάλη αυτή εφεύρεση που λέγεται διαδίκτυο βρισκόμαστε όλοι μέσα -οι ζωές μας εννοώ-, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο.

Εξαρτάται από το πόσο επέτρεψε ο καθένας τον εαυτό του να εκτεθεί ανεβάζοντας, στοιχεία για τον εαυτό του, αλλά κι από το πόσο ο δημόσιος και ο ιδιωτικός βίος του γίνονται αντικείμενα προσοχής και έκθεσης.

Πάντως, για να τη γλιτώσει κάποιος είναι αρκετά δύσκολο, έως αδύνατο.

Τι γίνεται, λοιπόν; Πράγματα που έχεις πει ή έχεις κάνει στο παρελθόν, πράγματα που τα έχεις ξεχάσει κι εσύ ο ίδιος, βρίσκονται και ζουν στο διαδίκτυο, έτοιμα να ανασυρθούν (και να ξαναδημοσιοποιηθούν) σε πρώτη ζήτηση. Είπαμε, αυτό είναι και καλό και κακό.

Όταν, ας πούμε θέλεις να θυμηθείς πράγματα που δεν μπόρεσες να συγκρατήσεις στη μνήμη σου το διαδίκτυο και το Google είναι εκεί για να σε βοηθήσουν.

Πέρα από τα «εγκυκλοπαιδικά» στοιχεία, μπορείς να βρεις δηλώσεις, συνεντεύξεις, πίνακες, στοιχεία και οτιδήποτε άλλο σου χρειάζεται, προκειμένου να εμπλουτίσεις με επιχειρήματα μια θέση σου ή να στριμώξεις στον τοίχο κάποιον συνομιλητή.

Το πρόβλημα όμως με την τεράστια «μνήμη» που έχει το διαδίκτυο, είναι πως συγκρατεί και στοιχεία που ο ενδιαφερόμενος θα ήθελε ίσως να ξεχαστούν.

Όταν λέω ο ενδιαφερόμενος δεν εννοώ εκείνον που τα ψάχνει, αλλά εκείνον στον οποίο αφορούν.

Το άλλο πουλάκι:

Πού να ήξερες…

Κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί η ζωή του, αφού αυτή η άτιμη παίζει διάφορα παιχνίδια, ευχάριστα και δυσάρεστα, κι αυτός εξάλλου είναι ο λόγος που την αγαπάμε.

Πώς μπορείς να ξέρεις, λοιπόν, τι θα είσαι και πού θα βρίσκεσαι μετά από πολλά χρόνια, ώστε να προγραμματίζεις από τώρα την δημόσια εικόνα σου και το προφίλ σου.

Φανταζόταν, για παράδειγμα, κανείς από τους σημερινούς υπουργούς, πριν από δέκα χρόνια, ότι θα βρισκόταν κάποτε σ’ αυτή τη θέση;

Ούτε στα πιο τρελά του όνειρα.

Παρένθεση! Αυτή είναι μια από τις πιο ουσιαστικές επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ. Επιτρέπει, πλέον, στον καθένα και ειδικά σε όσους βρίσκονται στα μικρά κόμματα, να ονειρεύονται πως κάποια μέρα θα έχουν κι αυτοί την τύχη των Συριζαίων.

Ενώ δηλαδή τα μέχρι στιγμής όνειρα τους έφταναν στο να μπουν στη βουλή, άντε και να μεγαλώσουν κάπως το ποσοστό τους, σήμερα, μετά την πορεία που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν ελεύθερα να ονειρεύονται πως μια μέρα θα κυβερνήσουν τον τόπο. Ή θα τον ξανακυβερνήσουν, αφού έχουμε και τέτοιες περιπτώσεις ονειροπόλων!

Μπορεί να λέγαμε από παλιά πως «αυτός είναι ο τελικός στόχος του καθενός που ασχολείται με την πολιτική», η ζωή όμως μας είχε δείξει πως για τους περισσότερους ο ρόλος που τους επιφυλάσσει ήταν εκείνος του κομπάρσου. Τώρα όλα είναι δυνατά και το δικαίωμα στο όνειρο έχει πλέον κατακτηθεί.

Κλείνει η παρένθεση και λέγαμε πως όταν δεν μπορείς να δεις ένα τέτοιο μέλλον για τον εαυτό σου, ε, δεν θεωρείς ότι είναι απαραίτητο να προσέχεις και πολύ τα λόγια και τις πράξεις σου.

Λες και κάτι παραπάνω, κάνεις και καμιά νεανική κουταμάρα (γράφεις, ας πούμε, ποιήματα της συμφοράς για να ρήξεις καμιά γκόμενα) χωρίς να υπολογίζεις πως αυτά μπορεί να τα βρεις μπροστά σου, όταν γίνεις πρόσωπο άξιο προσοχής των ΜΜΕ αλλά και του κάθε περίεργου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά όλα όμως είναι πλέον στη διάθεση του καθενός.

Κι έτσι βλέπεις δίπλα στο όνομά σου λόγια και φωτογραφίες που έρχονται από το παρελθόν, για να γίνουν «εργαλείο» στα χέρια όποιου επιθυμεί να τα αξιοποιήσει προκειμένου να σε εκθέσει.

Δήθεν.

Διότι, κανονικά, αυτά δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρουν κανέναν. Ποιος νοιάζεται αν η πρώτη κυρία της χώρας –θυμόσαστε την περίπτωση- έκανε γυμνισμό στα νιάτα της; Μόνο η «αυριανή», δυστυχώς όμως και όσοι τη διαβάζουν.

Έτσι και τώρα που θα δείτε να ξεφυτρώνουν διάφορα για τα πρόσωπα που παίζουν σήμερα πρωταγωνιστικούς ρόλους στην πολιτική ζωή. Από φωτογραφίες σε νεανικές τρέλες και «κακές» παρέες, μέχρι κείμενα και ποιήματα. Αγνοήστε τα. Ακόμα και τις αντιπολιτευτικές δηλώσεις, που γινόταν πάνω στον οίστρο της επίθεσης στην κυβέρνηση. Δεν έχουν πλέον καμιά σημασία, παρ’ όλο που οι πολύ πρόσφατες δεσμεύουν εκείνους που τις έκαναν. Ή έτσι νομίζουν οι ίδιοι.

Εμάς καθόλου. Από εδώ και μπρος να ελέγχουμε τι λένε και τι κάνουν, αφού κάθε τι από αυτά επηρεάζει τις ζωές μας.

Τα παλιά, ας παν στην ευχή!

Δεν είναι ιστορία!