150220 ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πού βρίσκεται το λάθος;

Όσοι έχουν διορθώσει, γραπτά με ασκήσεις μαθηματικών ή φυσικής θα καταλάβουν καλύτερα αυτό που θέλω να πω.

Πολλές φορές, μπορεί να κάνεις ένα λάθος στην αρχή, βάζοντας κάποιον άλλον συντελεστή ή αλλάζοντας έναν παράγοντα, οπότε μετά, ακόμη κι αν τα κάνεις όλα σωστά, το αποτέλεσμα θα βγαίνει πάντοτε λανθασμένο.

Αυτό συμβαίνει και με την πολιτική της κυβέρνησης. Έβαλε από την αρχή μια παράμετρο την οποία βρίσκει συνεχώς μπροστά της. Κι όταν λέω από την αρχή, εννοώ από τον καιρό του ήταν αντιπολίτευση, από την εποχή ακόμη των αγανακτισμένων.

Ποια ήταν αυτή η παράμετρος; Χώρισε τους Έλληνες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, θεωρώντας τους πρώτους σαν «δοσίλογους», «προδότες», «πουλημένους» (για να χρησιμοποιήσω μόνο τις πιο ήπιες εκφράσεις που έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί) και τους άλλους «έντιμους», «αγωνιστές», «αληθινούς πατριώτες»…

Από τη στιγμή που έγινε αυτός ο διαχωρισμός, ο ΣΥΡΙΖΑ παγιδεύτηκε στη λογική του και υποχρεώθηκε σε ένα σωρό πρωτοφανείς και ανήκουστες ενέργειες, οι οποίες, υπό άλλο πρίσμα, θα ήταν αδιανόητες.

Από το να κάνει συγκυβέρνηση με τον Καμμένο, μέχρι να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας του Προκόπη Παυλόπουλο.

Το αστείο είναι ότι πολλοί φίλοι του κόμματος, αλλά και αρκετοί «εχθροί» του, θεωρούν ευτύχημα το ότι δεν υποχρεώθηκε σε αντιμνημονιακή συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή ή ότι δεν πρότεινε για πρόεδρο του Αβραμόπουλο. Αν δεν είναι αυτό κατάντια, τότε τι είναι;

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις διαπραγματεύσεις για το χρέος και τις συμβάσεις. Ας πούμε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δίνει έναν σκληρό αγώνα, στόχος του οποίου είναι όχι απλώς να μη βουλιάξει η Ελλάδα, αλλά να αλλάξει η πολιτική ολόκληρης της Ευρώπης, απέναντι σε ζητήματα λιτότητας και περιορισμού των ελλειμμάτων.

Τους χειρισμούς και τις τακτικές κινήσεις θα μπορέσουμε να τα κρίνουμε, όταν με το καλό επέλθει με κάποια συμφωνία.

Τι γίνεται όμως με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Φαντάζεστε μια πρόταση χωρίς, στην ουσία, κανέναν απολύτως περιορισμό; Δηλαδή ο κύριος Τσίπρας είχε πρακτικά τη δυνατότητα να προτείνει όποιον Έλληνα πολίτη επιθυμούσε. Απόλυτη ελευθερία επιλογής. Και πρότεινε τον κ. Παυλόπουλο!

Το άλλο πουλάκι:

Η ευθύνη της ελευθερίας.

Τι να υποθέσει κανείς; Δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις της στήλης να πλάθει σενάρια για μυστικές συμφωνίες, για ανθρώπους που κινούν τα νήματα μέσα από σκοτεινές αίθουσες, για συνωμοσίες που έχουν στόχο το λαό ή την χώρα…

Αυτό που βλέπουμε, αυτό είναι και, δυστυχώς, αυτή είναι και η πικρή αλήθεια.

Αποφύγαμε, βεβαίως, τον Αβραμόπουλο, τον πολύ εύστοχα χαρακτηρισμένο ως «κύριο τίποτα», όμως αυτή η… επιτυχία δεν πρέπει να μας χαροποιεί καθόλου. Όπως πολύ εύστοχα, σχολίασε κάποιος φίλος, το ότι γλιτώσαμε τον Αβραμόπουλο δείχνει, πριν απ’ όλα, την αδυναμία του πρωθυπουργού να επιβληθεί εσωκομματικά.

Υποχώρησε στην πρώτη αντίδραση!

Βέβαια μια υποχώρηση μπορεί να είναι μια έξυπνη τακτική κίνηση. Κάνεις πίσω σε κάτι ουσιαστικά ανώδυνο, προκειμένου να περάσεις κάτι που έχει μεγαλύτερη σημασία, όπως μια… στροφή στη διαπραγμάτευση για το χρέος.

Υπάρχει όμως και η αντίθετη οπτική. Αν δεν μπορείς να επιβληθείς σε ένα τέτοιο, ουδέτερο θέμα, τότε τι θα κάνεις όταν τα πράγματα σοβαρέψουν; Δηλαδή, αν το καταλάβαμε καλά, επανέρχεται, με άλλη μορφή, το παλιό καυτό ερώτημα: ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;

Η επιλογή Παυλόπουλου μας βάζει υποχρεωτικά σε σκέψεις. Η λογική και ο διαχωρισμός σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς δείχνει τώρα απτά τα αποτελέσματά της. Διότι συναφής με αυτή τη λογική είναι η άποψη που λέει πως την κρίση στη χώρα την έφεραν τα μνημόνια. Λογική η οποία, χάρη στον λαϊκισμό της αντιπολίτευσης, έχει διαποτίσει σε τέτοιο βαθμό την ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα όχι μόνο να κατηγορούνται λάθος άνθρωποι και χειρισμοί, αλλά να μην μπορεί να τεθεί μια συζήτηση για το πώς θα αποφύγουμε τα ίδια λάθη.

Αφού φταίει για όλα το μνημόνιο και οι μνημονιακοί, αρκεί να απαλλαγούμε από αυτούς και όλα θα γίνουν όπως πριν. Επιστροφή στο 2009!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Στην εποχή Παυλόπουλου!

Όταν γινόταν χιλιάδες διορισμοί, ημετέρων από τα παράθυρα, όταν καιγόταν ολόκληρη η Πελοπόννησος και η μισή Αθήνα, χωρίς να παραιτείται κάποιος από ευθιξία, όταν ψηφιζόταν ο νόμος για το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, όταν υπογράφονταν οι συμβάσεις με τη Siemens, όταν παραχωρούνταν σκανδαλωδώς οι εκτάσεις για το Mall…

Αυτή είναι η «σύγκρουση με το χθες» και το «Κυριακή ψηφίζουμε, Δευτέρα φεύγουν»! Πώς το είπε ο Αλέξης Τσίπρας: «Χρειάζεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας με αποδεδειγμένη δημοκρατική ευαισθησία, υψηλό αίσθημα πατριωτικής ευθύνης και να χαίρει αποδοχή από τη Βουλή».

Έτσι συμβαίνει όταν η ιστορία ξεκινάει από το 2009 και το μνημόνιο. Όλα τα προηγούμενα παραγράφονται.

Εξάλλου, τι ήταν τότε ο ΣΥΡΙΖΑ για να θυμάται; Ένα μικρό παιδί του 3% ήταν, που ξαφνικά ωρίμασε, μεγάλωσε και μάλιστα κληρονόμησε και μια τεράστια περιουσία που προέρχεται από όχι και τόσο καθαρές πηγές.

Όλα αυτά όμως μπορούν να αναβαπτισθούν στα αντιμνημονιακά νάματα και να αποδοθούν πάλι στην κοινωνία με θετικό πρόσημο.

Ξέρετε μόνο ποιους λυπάμαι; Όλους εκείνους που έτρεξαν να απαιτήσουν «ανάσες αξιοπρέπειας» από τους κακούς Ευρωπαίους. Και την άλλη μέρα πήγαν και σήκωσαν τις καταθέσεις τους από τις ελληνικές τράπεζες, (άσχετο, αλλά θα έσκαγα αν δε το έλεγα).

Διότι η αξιοπρέπεια είναι άλλο και η μαγκιά κάτι τελείως διαφορετικό. Όταν δεν μπορείς να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων εκεί που έχεις απόλυτη εξουσία, τι τη θες την αξιοπρέπεια εκεί που κάνουν παιχνίδι οι άλλοι;

Ψηλά το κεφάλι!