150209 ΑΝΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Την υγειά μας να ‘χουμε…

Να μια ευχή που τη λέμε συνήθως από… συνήθεια, διότι δεν αντιλαμβανόμαστε, τη στιγμή που έχουμε την υγεία μας, τι σημαίνει να μην έχουμε την υγεία μας!

Έπειτα από δεκαπέντε χρόνια καθημερινής παρουσίας, (δεν μιλάμε για τις περιόδους των διακοπών), αναγκαστήκαμε κι εμείς να πάρουμε μια μικρή αναρρωτική άδεια, αφού ήταν αδύνατον όχι μόνο να μιλήσουμε, αλλά και να σκεφτούμε.

Αν σας μπερδεύει λίγο η σύγκριση και το τι είναι πιο εύκολο για τον άνθρωπο, σκεφθείτε ότι από πολύ μικρή ηλικία το παιδάκι αρχίζει να έχει νοητικές λειτουργίες και πολύ αργότερα να μιλά.

Άρα το να μιλήσεις -ο λόγος- είναι δυσκολότερο από τη σκέψη. Όταν είσαι παιδί.

Αργότερα όμως, όπως μπορούμε να παρατηρήσουμε καθημερινά γύρω μας, το να μιλάς δεν προαπαιτεί κανενός είδους «σκέψη». Μπορείς να το κάνεις χωρίς να έχεις καμία εμπλοκή μ’ αυτή την επίπονη και δυσάρεστη πολλές φορές διεργασία. Να μιλάς έτσι, από κεκτημένη ταχύτητα, ή για να γεμίσεις κάποιον τηλεοπτικό χρόνο, όπως ακριβώς τα κοριτσάκια που μας καλούν επί ώρες να τηλεφωνήσουμε για «να πούμε τη λέξη και να κερδίσουμε».

Τέλος πάντων, εμείς δεν μπορούσαμε ούτε να σκεφτούμε, ούτε να μιλήσουμε, άρα να πάρουμε μέρος σε κάποια συζήτηση γύρω από τα καυτά θέματα των ημερών. Έτσι κάναμε το κορόιδο, ξάπλα με κλειστά μάτια, αντιβίωση, κουκούλωμα, πολλά υγρά, αντιπυρετικά, παυσίπονα και ό,τι άλλο είχε το μενού.

Στο σημείο αυτό δεν μπορώ να μη θυμηθώ μια σοφότατη τούρκικη παροιμία, η οποία λέει «καλύτερα να είσαι άρρωστος, παρά να κοιτάζεις άρρωστο»!

Πόσο δίκιο έχουν οι γείτονες! Διότι ο άρρωστος, ακόμη κι όταν δεν μπορεί να σκεφτεί ή να μιλήσει, μπορεί μια χαρά να γκρινιάζει να βρίζει, να είναι απαιτητικός, να μην ξέρει τι θέλει, να του φταίνε όλα και γενικώς να κάνει αβίωτο τον βίο όσων βρίσκονται γύρω του.

Αρκεί να θυμηθείτε τη σπαρταριστική σκηνή με τον άρρωστο πρόεδρο στην ταινία «η κυρά μας η μαμή», και θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ.

Το άλλο πουλάκι:

Μεγάλο πράγμα η υγεία.

Φανταστείτε ότι φιλοσοφούμε έτσι βαριά, με τρεις μέρες μόνο υψηλό πυρετό. Πού να μας βρει κάτι πραγματικά σοβαρό –χτύπα ξύλο.

Η περιπέτεια υγείας, η κάθε περιπέτεια υγείας, ακόμη και η πιο απλή, έχει κι έναν ευεργετικό χαρακτήρα στον άνθρωπο.

Αποτελεί κάποιου είδους «μνήμη θανάτου», όπως λένε και οι μοναχοί. Μας θυμίζει το φθαρτόν του σαρκίου μας και πως καλές οι ηδονές του βίου, όμως υπάρχει και το τέλος του ταξιδιού, άγνωστο πότε για τον καθένα. Μ’ αυτό τον τρόπο η ασθένεια μας ξυπνά για λίγο από την αίσθηση αθανασίας που απολαμβάνουμε όταν είμαστε γεροί.

Ξέρετε, λένε πως οι ερωτευμένοι αισθάνονται αθάνατοι –ίσως γι’ αυτό και δεν τους ενδιαφέρει να πεθάνουν. Από έρωτα.

Προσωπικά πιστεύω πως αθάνατοι αισθανόμαστε και όταν είμαστε υγιείς. Ποτέ δεν περνάει από το μυαλό μας πως αυτό δεν θα διαρκέσει για πάντα.

Δεν είναι τυχαία η έκφραση των μανάδων «πώς αρρώστησες, βρε παιδί μου, τόσο καλά ήσουν», η οποία λησμονεί ότι, μέχρι να αρρωστήσουν, όλοι είναι μια χαρά.

Η προειδοποίηση της ασθένειας που έρχεται είναι η ίδια η ασθένεια και, όταν το πάρεις είδηση, είσαι ήδη του μάκρους.

Τούτων δοθέντων, υποτίθεται πως η κάθε αρρώστια πρέπει να μας κάνει λίγο καλύτερους. Αν όχι ανθρώπους, τουλάχιστον για τον εαυτό μας. Τι εννοώ. Προφανώς δεν περιμένω μετά από μια γρίπη να επέρχεται τόσο έντονη συνειδητοποίηση της ματαιότητας του κόσμου -μάλλον των εγκοσμίων- ώστε να ασχολούμαστε με πιο πνευματικά ζητήματα.

Τουλάχιστον όμως μια μεγαλύτερη προσοχή, και περισσότερες προφυλάξεις για την υγεία μας θα μπορούσαν να μας «μείνουν» ως παρακαταθήκη για το μέλλον.

Εμένα μου λέτε; Με το που πέφτει ο πυρετός και ανοίγει το μάτι, όλα ξεχνιούνται, αρχίζουμε και πάλι να φερόμαστε τόσο άσχημα στον οργανισμό μας.

Και ένα τρίτιο πουλάκι:

Η γρίπη θέλει καλό φαγητό.

Το πρόβλημα είναι ότι όταν σου επιτρέπουν να φας «καλά», χωρίς τύψεις, τότε δεν έχεις καμιά διάθεση να το κάνεις.

Άλλη μία από τις κατάφορες αδικίες αυτού του κόσμου. Βεβαίως, σου μένει το μεράκι και, μόλις γίνεις λίγο καλά, το ρίχνεις στις υπερβολές, με άλλοθι τα καναδυό κιλά που χάνεις όταν αρρωσταίνεις.

Τα οποία τα ξαναβρίσκεις αμέσως, κάπου εκεί μεταξύ ψυγείου και φούρνου πρέπει να είχαν παραπέσει, κι έτσι ούτε καν αυτό το θετικό σου μένει από την ασθένεια.

Άσε που επιθυμείς τους φίλους σου τόσο που θα πρέπει αμέσως να βρεθείτε σε κάποια ταβέρνα για να πείτε όσα δεν μπορούσατε τόσες (τρεις-τέσσερις) μέρες.

Συμπέρασμα;

Τίποτε θετικό δεν υπάρχει σε μια αρρώστια! Γι’ αυτό καλύτερα να είσαι υγιής παρά άρρωστος –εκτός από την περίπτωση που είπαμε, που έχεις να κοιτάξεις κάποιον άρρωστο.

Αν μάλιστα είσαι μαζί με υγιής και πλούσιους, τότε σίγουρα είναι προτιμότερο από το φτωχός και ασθενής.

Αυτά κι άλλο κακό να μη μας βρει.

-Γκουχ, γκουχ…

-Αψού!