150212 ΕΤΣΙΘΕΛΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Βολονταρισμός!

Για όσους δεν κατανοούν τον όρο, ας δώσουμε έναν σύντομο ορισμό: Βολονταρισμός, ή βουλησιαρχία είναι η αντίληψη πως η βούληση κατέχει τα πρωτεία, σε σχέση με άλλες ανθρώπινες λειτουργίες, όπως, ας πούμε, η νόηση.

Πρακτικά τον συναντάμε, σε διάφορες εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Από την ποπ θεωρία πως «όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις», μέχρι την πολιτική θέση πως «η Ελλάδα ούτε εκβιάζει ούτε εκβιάζεται».

«Θύματα» του βολονταρισμού είμαστε λίγο πολύ όλοι, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο, κάποιοι με την κακή έννοια και κάποιοι με την καλή.

Να σας εξηγήσω τι εννοώ. Η άποψη ότι ο κόσμος είναι ή θα γίνει τέτοιος που θέλω εγώ, μπορεί να ενισχύει την θεμιτή προσπάθεια για αλλαγή της πραγματικότητας, μπορεί όμως να ακουμπά και στην νοοτροπία του κακομαθημένου παιδιού, που χτυπά τα πόδια του στο πάτωμα περιμένοντας να γίνει το δικό του.

«Θύματα» του βολονταρισμού γινόμαστε σε πολλές περιπτώσεις. Κυρίως όταν αρνούμαστε να δεχτούμε και να αναλύσουμε μια δεδομένη κατάσταση ή όταν θέλουμε να πιστεύουμε πως αποτελούμε το κέντρο του σύμπαντος, επομένως όλα οφείλουν να περιστρέφονται γύρω από εμάς και να μας υπηρετούν.

«Θύμα» του βολονταρισμού είναι, εκ παραδόσεως, και η Αριστερά, η οποία, μεταξύ άλλων, πιστεύει πως «έτσι κι αλλιώς, ή γη θα γίνει κόκκινη», Γιατί; Γιατί το λένε οι θεωρητικοί και το επιθυμούν οι οπαδοί της Αριστεράς. Η γη «οφείλει» να γίνει κόκκινη, επειδή αυτό είναι πιο σωστό, πιο δίκαιο, πιο ηθικό, πιο…

Ελπίζω να καταλάβατε, με τόσα παραδείγματα, όχι μόνο τι είναι ο βολονταρισμός αλλά και πού θέλω να πάω τη συζήτηση.

Το θέμα είναι τι γίνεται όταν έρχονται και συγκρούονται δύο αντίθετοι… βολονταρισμοί, δηλαδή όταν τα θέλω και οι επιθυμίες μιας ομάδας έρχονται σε σύγκρουση με εκείνα μιας άλλης. Τι συμβαίνει σ’ αυτή την περίπτωση;

Η απάντηση είναι πολύ απλή: Ό,τι συμβαίνει σε όλες τις συγκρούσεις. Ο πιο αδύναμος θα σπάσει το κεφάλι του, προξενώντας ίσως κάποιες μικροζημιές και στον άλλο, πράγμα που εξαρτάται από τη διαφορά ισχύος που υπάρχει μεταξύ τους. Ο άλλος τρόπος είναι να αφήσουν για λίγο τον βολονταρισμό στην άκρη και να καθίσουν να συζητήσουν, με δεδομένη πάντοτε τη διαπραγματευτική ισχύ του καθενός.

Το άλλο πουλάκι:

«Δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω».

Αυτό είναι το «επιχείρημα» που ακούγεται από τη δική μας πλευρά. «Δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, διότι ο λαός, με πρόσφατη εντολή, υπερψήφισε τις θέσεις μας καθιστώντας τες αδιαπραγμάτευτες».

Να άλλη μια καθαρή περίπτωση βολονταρισμού. Η οποία πατάει πάνω σε άλλη μια παθογενή παράδοση του τόπου μας.

Κάποια πράγματα δεν είναι θέμα εκλογών, ούτε τίθενται σε ψηφοφορία. Γιατί; Διότι, απλούστατα, η εφαρμογή τους ή όχι δεν εξαρτάται αποκλειστικά ούτε από τους ψηφοφόρους, ούτε από τους εκπροσώπους που εκείνοι εκλέγουν. Για να το πω χοντρά, δεν μπορούμε να απαιτήσουμε να είμαστε όλοι για πάντα νέοι και όμορφοι, επειδή ψηφίσαμε μια κυβέρνηση που μας υποσχέθηκε ότι θα φροντίσει γι’ αυτό.

«Δεν είναι το ίδιο», θα ισχυριστούν κάποιοι. «Η κυβέρνηση είχε απλώς υποσχεθεί ότι θα διαπραγματευτεί το χρέος με νέους όρους τους οποίους θα θέσει στους δανειστές και εκείνοι θα τους δεχτούν».

Να τος ο βολονταρισμός. Και γιατί, παρακαλώ, να τους δεχτούν; Διότι αυτό είναι σωστό, δίκαιο, ηθικό, εν πάση περιπτώσει διότι αυτό αποφάσισε ο ελληνικός λαός με μεγάλη και ρητή εντολή που έδωσε στην κυβέρνηση.

Είναι κανείς που δεν καταλαβαίνει κάτι; Είναι κανείς που περιμένει πως το σύμπαν -έστω η Ευρώπη- θα συνωμοτήσει για να υλοποιηθούν οι προεκλογικές εξαγγελίες της κυβέρνησης, επειδή αυτό το θέλουν πολλοί και πολύ;

Όσο για τη «λαϊκή βούληση», η οποία πρέπει να γίνει σεβαστή από όλους τους άλλους, ίσως μας διαφεύγουν κάποια νούμερα.

Μιλάμε για το 36% (ποσοστό που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ) του 60% (συμμετοχή στις εκλογές) των Ελλήνων, που αποτελούν το 1,9% των κατοίκων της Ευρώπης.

Ακόμη κι έτσι να το δεις, γιατί θα πρέπει όλοι οι άλλοι να «σεβαστούν» την απόφαση αυτού του πολύ μικρού ποσοστού;

Είπαμε όμως. Κάποια πράγματα δεν είναι θέμα συσχετισμού εκλογικών ποσοστών, αλλά πραγματικών δυνάμεων και διαπραγματευτικών όπλων που ο καθένας διαθέτει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εμένα κάτι μου θυμίζει αυτό.

Από κάποιο σύλλογο με χίλια μέλη, πραγματοποιείται μια συνέντευξη με καμιά πενηνταριά παρόντες, οι οποίοι λαμβάνουν απόφαση με το συντριπτικό ποσοστό του 80%, δηλαδή σαράντα άνθρωποι, να πραγματοποιήσουν μια κινητοποίηση, ζητώντας παράλληλα και αύξηση.

Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων αρνούνται να υποχωρήσουν έστω και κατά τι από τις θέσεις τους, διότι εκφράζουν τη βούληση των συναδέλφων τους, οι οποίοι με μεγάλο ποσοστό τους εξουσιοδότησαν κ.λπ. Καταγγέλλουν μάλιστα τους «αντιπάλους» για αδιαλαξία, προσπάθεια εκβιασμού κ.τ.ό. και προχωρούν στην κινητοποίηση έχοντας στο πλάι τους  περισσότερους από τους σαράντα που πήραν τη σχετική απόφαση, και πέντε έξι από άλλους συλλόγους, οι οποίοι με ανάλογες διαδικασίες, αποφάσισαν να τους στηρίξουν.

Καλά όλα αυτά και άγια και τα βλέπουμε χρόνια τώρα στην ελληνική πραγματικότητα. Θα μπορούσαν μάλιστα να έχουν και εφαρμογή σε επίπεδο κρατών και διεθνών σχέσεων, με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν τα πρώτα από μόνα τους και καθόλου οι δεύτερες.

Δεν υπάρχουν δηλαδή υπερκρατικοί σχηματισμοί και διακρατικές σχέσεις, αλλά απομονωμένα «εγωιστικά» κράτη που τραβούν το καθένα το δρόμο του.

Διαφορετικά και «εκβιασμοί» θα υπάρχουν και υποχωρήσεις θα γίνονται και προσπάθειες επιβολής των θέσεων και ό,τι περιλαμβάνει αυτό το άτιμο το παιχνίδι εξουσίας και ισχύος, όπως προσπάθησε να μας το διδάξει ο Θουκυδίδης, από την εποχή του ακόμη.

Επειδή έτσι θέλουμε!