150204 ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Εμείς να μην χαρούμε;

Το ωραιότερο που άκουσα αυτές τις μέρες ήταν από ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ (πρόσφατους ψηφοφόρους, όπως φάνηκε από τη συζήτηση), όταν αντιμετώπισαν κριτική από φίλους, για τις πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης.

Παρένθεση βαρύνουσας σημασίας.

Κάθε φορά που λέμε ή ακούμε για «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», μοιάζουμε να ξεχνάμε κάτι ιδιαιτέρως σοβαρό. Τέτοια κυβέρνηση δεν υφίσταται. Αντιθέτως, έχουμε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Βεβαίως, όλοι υποθέτουμε ή ελπίζουμε ότι οι ΑΝΕΛ θα περιοριστούν σε διακοσμητικό ρόλο, ανταλλάσσοντας απλώς την υπουργοποίηση των κορυφαίων στελεχών με την… αντιπαροχή των απαιτούμενων εδρών για την δημιουργία της «δεδηλωμένης».

Είναι όμως έτσι; Μπορούμε να φανταστούμε πως ο Καμμένος συμφώνησε σε μια λογική «πάρε τόσα υπουργεία, κάτσε φρόνιμα κι άσε μας να κάνουμε τη δουλειά μας»;

Ή μήπως, στο πίσω μέρος του μυαλού του, έχει ως στόχο να προκαλέσει τη ζωή να αντιγράψει την τέχνη!

Τι εννοώ; Να υλοποιήσει αυτό που «έπαιξε» στην γνωστή προεκλογική του διαφήμιση. Να μην αφήσει τον μικρό Αλέξη να εκτροχιάσει το τρένο.

Κάποιοι ίσως σκεφτούν «μακάρι». Το ζήτημα όμως δεν είναι να παραμείνει το τρένο στις ράγες, αλλά στο πού ακριβώς οδηγούν αυτές οι ράγες.

Όσοι από εμάς έχουν καταλάβει τι εστί ΑΝΕΛ, έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται μια βαθιά ανησυχία γι’ αυτό.

Μένει να το δούμε. Πολλά πράγματα όμως, όταν φτάνουν να αποδειχθούν, είναι ήδη πολύ αργά για όλους.

Αν οι ράγες πάνω στις οποίες «παίζει» το τρένο οδηγούν σε σύγκρουση με τους «κακούς δανειστές» και σε έναν εθνικά υπερήφανο και μοναχικό βίο (χάρη στην «αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου»), τότε ίσως είναι προτιμότερο ένας εκτροχιασμός.

Όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Κλείνει η βαρύνουσας σημασίας παρένθεση κι επανερχόμαστε σ’ εκείνο το ωραίο που ακούσαμε σε μια συζήτηση στην οποία, εντελώς διακριτικά, δεν πήραμε μέρος.

Το γιατί σας το εξηγήσαμε την περασμένη εβδομάδα.

Το άλλο πουλάκι:

«Αφήστε μας λίγο να το χαρούμε»!

Αυτή ήταν η αντίδραση των (πρόσφατων) ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, στις παρατηρήσεις για τις πρώτες εξαγγελίες μέτρων και, κυρίως, για τις πρώτες συγκρούσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους εκπροσώπους των Ευρωπαίων.

Να το χαρούμε. Σε πρώτο πληθυντικό, μάλιστα. Γιατί όχι; Στο κάτω κάτω, πόσες φορές έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθούμε ζωντανά εκλεγμένους μας εκπροσώπους να «κοντράρονται» με ξένους και να μην εκδηλώνουν μια εικόνα υποταγής.

Εθνική υπερηφάνεια, λοιπόν. Και πάλι, γιατί όχι;

Μόνο που δεν προσέξατε κάτι στα λόγια των ψηφοφόρων (των πρόσφατων) του ΣΥΡΙΖΑ «Αφήστε μας λίγο να το χαρούμε»!

Να το χαρούμε. Λίγο.

Αυτό το λίγο δηλώνει πάρα πολλά, ιδιαίτερα ας γνωρίζεις εκείνους που το λένε, οι οποίοι είναι άνθρωποι σοβαροί και μετρημένοι.

Ξέρουν ότι καμιά χαρά δεν κρατάει πολύ, ιδιαίτερα όταν αυτή προέρχεται από εκτόνωση απωθημένων κι όχι από ένα πραγματικά χαρμόσυνο γεγονός.

Ξέρουν ότι οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι… ποδόσφαιρο, όπου μπορεί οι άλλοι να έχουν την υπεροχή και την πρωτοβουλία, άμα όμως τους «κοντράρεις» σθεναρά και είσαι και λίγο τυχερός, μπορεί να γίνει καμιά κουτουράδα και να νικήσεις.

Έτσι δικαιολογείται το «λίγο» στα λόγια τους.

Όμως και το «αφήστε μας να το χαρούμε» εκφράζει κάτι πολύ βαθύ, που δεν πρέπει να αγνοούμε.

Αυτή τη «χαρά» επιδίωξαν πολλοί συμπατριώτες μας με τη ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ. Γεγονός σημαντικό, που η κυβέρνηση (καλά, ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν πρέπει να το αγνοήσει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εκφράζει τον λόγο που τους ψήφισαν.

Όχι επειδή εντυπωσιάστηκαν από τις θέσεις του κόμματος, ούτε επειδή πίστεψαν στις διάφορες εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης ή αλλού. Τους ψήφισαν για να «χαρούν» την παρουσία στη ζωή κάτι νέου, εντελώς διαφορετικού από εκείνο που έζησαν –που ζήσαμε- χρόνια τώρα.

Πόσο διαφορετικό πρέπει να είναι αυτό το νέο και σε ποια κατεύθυνση; Να ένας γρίφος που πρέπει να λύσουν τα στελέχη της κυβέρνησης.

Έχω την αίσθηση ότι αυτό που περιμένουν πολλοί ψηφοφόροι τους –και όχι μόνο- δεν είναι τόσο η συνέπεια λόγων και έργων, όσο η προσπάθεια να κρατήσει αυτή η χαρά περισσότερο από «λίγο».

Αν ο στόχος είναι η ψυχολογική εκτόνωση, τότε οι «κόντρες» έχουν ένα νόημα. «Τον γουστάρω τον Βαρουφάκη», δήλωνε ένας άλλος ψηφοφόρος, πρόσφατος κι αυτός του ΣΥΡΙΖΑ.

Εμείς όμως κάτι σας είπαμε. Τη γάτα τη θέλεις για να πιάνει ποντίκια κι όχι για να τη «γουστάρεις», να την καμαρώνεις δηλαδή για την ομορφιά της ή τους τρόπους της.

Μόνο αν σου φέρει ποντίκια θα χαρείς περισσότερο από… λίγο.

Λίγο και λίγο περισσότερο!