150227 ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Ήρθε η ώρα της αλήθειας.

Ήρθε; Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Τι εννοούμε όμως «αλήθεια», ας το ξεκαθαρίσουμε, γιατί μπορεί κάποιοι να την μπερδέψουν με την πραγματικότητα. Δεν είναι έτσι, άλλο το άλλο κι άλλο το άλλο, όπως έλεγε αστειευόμενος κι ένας φίλος.

Η πραγματικότητα είναι εκεί, αμείλικτη, βέβαιη για τον εαυτό της, σκληρή με όσους δεν την λαμβάνουν υπόψη τους, ειρωνική με εκείνους που προσπαθούν να την προσπεράσουν, κάνοντας πως δεν την βλέπουν.

Η «αλήθεια» είναι κάτι άλλο. Είναι η εικόνα που έχουμε εμείς για την πραγματικότητα. Ποιοι εμείς; Όχι βέβαια εγώ κι εσείς, αλλά όλοι μαζί.

Για να το καταλάβετε θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Για αιώνες η πραγματικότητα ήταν και εξακολουθεί να είναι το γεγονός πως η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Για αιώνες όμως η «αλήθεια» για τους ανθρώπους δεν ήταν αυτή. Οι άνθρωποι πίστευαν πως συμβαίνει το αντίθετο, πως ο ήλιος γυρίζει γύρω μας, είχαν δεχτεί αυτή την άποψη και ζούσαν μια χαρά μαζί της.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Διότι… «αληθεύειν εστί το κοινωνείν», όπως πίστευαν οι παππούδες μας, από τον Ηράκλειτο ακόμη, κυρίως όμως μετά τον Αριστοτέλη.

Η «αλήθεια» είναι ένα κοινωνικό γεγονός, είναι κάτι που ισχύει και δοκιμάζεται συνεχώς μέσα στο… «άθλημα των σχέσεων», για να δανειστώ και την έκφραση ενός άλλου, σύγχρονου μας φιλοσόφου, του κ. Χρήστου Γιανναρά. Ατομική αλήθεια δεν υπάρχει, δηλαδή δεν ισχύει, για να μην πω ότι αποτελεί και αίρεση.

Αν αυτά ισχύουν, ήρθε η ώρα και η δική μας κοινωνία να αντιμετωπίσει, επιτέλους, την αλήθεια, σχετικά με όσα ζούσαμε και ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Γιατί όμως τώρα; Τι είναι αυτό που άλλαξε, τι μας έκανε να ωριμάσουμε, ώστε να μπορέσουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους;

Τίποτε άλλο από την προσγείωση ΚΑΙ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην πραγματικότητα που αρνούνταν να δουν, όπως άλλωστε και οι προηγούμενες αντιπολιτεύσεις, πριν αναγκαστούν να κυβερνήσουν και να διαχειριστούν την (τραγική) κατάσταση της χώρας.

Οι ιδέες πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», πως μπορούμε να βγούμε από την κρίση χωρίς να ματώσουμε, πως υπάρχουν κάποιοι πρόθυμοι να μας δανείζουν χωρίς όρους, πως μπορούμε εμείς, όντας σε ανάγκη και ανίσχυρη θέση, να επιβάλουμε τις θέσεις μας στους άλλους…

Θέλετε κι άλλα; Πώς η κρίση είναι αποτέλεσμα του μνημονίου, το οποίο με τη σειρά του είναι η προσπάθεια «κατοχής» της χώρας από ξένους, πως μπορούμε εσαεί να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε, χωρίς να μεταφέρουμε τη «διαφορά» στα παιδιά μας, πως μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι, χωρίς να είμαστε οικονομικά ισχυροί, αλλά με απλωμένο το χέρι για βοήθεια…

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα.

Το ότι θα πάρει αυτή η κυβέρνηση κάποια περισσότερο φιλολαϊκά μέτρα είναι αναμενόμενο, τουλάχιστον από όσους την ψήφισαν και όχι μόνο.

Το ότι θα προσπαθήσει (στο μέτρο πάντα του «επιτρεπτού») να βοηθήσει τους ασθενέστερους το θεωρώ σίγουρο.

Δυστυχώς όμως αυτά δεν φτάνουν…

Δεν φτάνουν για να αποστραφεί το κλίμα που δημιουργήθηκε και η νοοτροπία που καλλιεργήθηκε στην ελληνική κοινωνία, τόσα χρόνια τώρα.

Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο και πρέπει να αποτελεί  τον μεγάλο μας φόβο; Πως αυτοί -πολλοί από αυτούς- που δεν θα μείνουν ευχαριστημένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ θα ψάξουν νέα «στέγη» σε πιο αντιευρωπαϊκά και εθνολαϊκιστικά κόμματα. Έτσι έχουν μάθει, έτσι έχουν εκπαιδευτεί από το… παραμύθι που κυκλοφορούσε τόσον καιρό στην πιάτσα, με ευθύνη και των κομμάτων που σήμερα κυβερνούν. Ας αφήσουμε τους όμως ΑΝΕΛ, απ’ αυτούς δεν περιμένουμε τίποτε.

Γι’ αυτό, λοιπόν, λέμε ότι είναι η ώρα της αλήθειας.

Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να δει την πραγματικότητα, αλλά και τώρα που ακόμη ένα μεγάλο μέρος του λαού τον εμπιστεύονται και στηρίζουν τις κινήσεις του.

Τώρα που δεν έχει να φοβηθεί το πολιτικό κόστος και που έχει τη δύναμη -μιλώ για την πλευρά εκείνη που μπορεί να δει την πραγματικότητα- να επιβληθεί σε όσους ακόμη πετούν στα σύννεφα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Στην ανάγκη να ζητήσει συγνώμη!

Να ένα δίδαγμα που μπορεί να αντλήσει από τη στάση του Μανώλη Γλέζου. Με μια ουσιαστική διαφορά. Ο Μανώλης Γλέζος ζήτησε συγνώμη επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είπε, προεκλογικά, πράγματα, τα οποία ως κυβέρνηση όφειλε να πράξει αλλά το απέφυγε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ (είπαμε, εκείνο το κομμάτι του που ζει στην πραγματικότητα) οφείλει μια συγνώμη, διότι, προεκλογικά, μίλησε για πράγματα που δεν μπορούσε να υλοποιήσει.

Ας μην εξετάσουμε αν το έκανε έχοντας επίγνωση αυτής της αδυναμίας του, προκειμένου δηλαδή να υφαρπάξει ψήφους ή επειδή δεν γνώριζε αυτά που τώρα ξέρει.

Η ουσία είναι να ειπωθούν αλήθειες. Τώρα, χωρίς καθυστέρηση. Μόνο αυτό θα είναι ένα θετικό βήμα στην επούλωση των τραυμάτων που δημιούργησε στη χώρα η αντιπολιτευτική τακτική, με αιχμή της τον διαχωρισμό σε κακούς μνημονιακούς και καλούς αντιμνημονιακούς.

Και μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να προσγειωθούν και άλλοι πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα και να επανέλθουν στον κόσμο της λογικής και της ψυχραιμίας.

Μετά μπορεί να ξεκινήσει πράγματι η προσπάθεια μιας «πρώτη φορά Αριστεράς» κυβέρνησης, για καλύτερη δικαιοσύνη, περισσότερη δημοκρατία, ανάπτυξη με αναδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού…

Το βλέμμα εμπρός!