150226 ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ίσως φανεί ότι το κάνω χαιρέκακα.

Όμως, σας διαβεβαιώ, δεν είναι καθόλου έτσι. Δεν ξεκινάω την κουβέντα για να σας πω «εγώ σας τα έλεγα, όμως δεν μ’ ακούγατε».

Το κάνω γιατί ο αναστοχασμός είναι μια πολύτιμη διαδικασία, για όσους θέλουν να βγάζουν χρήσιμα συμπεράσματα από τις εμπειρίες τους.

Λάθη κάνουμε όλοι, σας το έχουμε ξαναπε,ί ακόμη κι εμείς. Λάθος εκτιμήσεις, εσφαλμένες αποφάσεις, όλα αυτά όμως τα ξανασκεφτόμαστε και προσέχουμε την επόμενη φορά να είμαστε πιο… προσεκτικοί.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, που πρέπει να βγάλουμε όλοι μας από τη σημερινή κουβέντα, το λέω προκαταβολικά, είναι να μην ανάγουμε σε αυθεντίες ανθρώπους οι απόψεις των οποίων μας βολεύουν προσωρινά.

Δεν είναι κακό να συμφωνείς με κάποιους και να επικαλείσαι τη γνώμη τους, όταν αυτοί θεωρούνται πιο έμπειροι ή πιο ειδικοί σε κάποιο θέμα. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι του να κάνεις ευαγγέλιο τα λόγια τους ή να τους ακολουθείς σε ό,τι κι αν λένε, έχει μια διαφορά. Διαφορά την οποία έρχεται η ώρα να πληρώσεις.

Περί τίνος πρόκειται όμως;

Είμαι βέβαιος ότι αυτές τις μέρες όλο και θα έπεσαν στην αντίληψή σας οι δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου για τη συμφωνία με το Γιούρογκρουπ. Θυμίζω καναδυό σημεία: «Η μετονομασία της Τρόικας σε θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζει την προηγούμενη κατάσταση».

Εντάξει, αυτό το έχουν πει πολλοί, ακόμη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε δεν στεκόμαστε και πάμε λίγο παρακάτω: «Την επομένη των εκλογών με ένα νόμο καταργούμε την Τρόικα και τις συνέπειές της. Πέρασε ένας μήνας κι ακόμα η εξαγγελία να γίνει πράξη. Κρίμα και πάλι κρίμα. Από την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΝΩΜΗ από τον ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ’ αυτή την ψευδαίσθηση».

Εδώ κάτι αλλάζει. Μιλάει για μια ψευδαίσθηση η οποία καλλιεργήθηκε (κατάργηση της Τρόικας, δηλαδή των Μνημονίων) και θεωρεί ότι και ο ίδιος συνέβαλε σ’ αυτό.

Στο σημείο αυτό πρέπει να αρχίσουμε, όπως είπα πριν, να ξανασκεφτόμαστε το ζήτημα των «αυθεντιών», εκείνων δηλαδή που τα λόγια τους δεν χωράνε καμιά αμφισβήτηση και τις οποίες επικαλούνται διάφοροι συνομιλητές μας για να ισχυροποιήσουν τα επιχειρήματά τους.

Το άλλο πουλάκι:

Ήμουν κι εγώ εκεί.

Την πρώτη φορά που ήρθε ο Μανώλης Γλέζος στην πόλη μας και μίλησε στην πλατεία θεώρησα υποχρέωσή μου να πάω να τον ακούσω. Δεν μπορεί, έλεγα, είναι το λιγότερο ασέβεια να έρθει μια τέτοια προσωπικότητα στην πόλη και οι Δραμινοί να αδιαφορήσουμε. Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί.

Παρ’ όλο που ήταν προσκεκλημένος των Αγανακτισμένων, παρ’ όλο που ήξερα περίπου τι θα πει, πήγα και τον άκουσα με προσοχή. Αυτό είναι άλλο. Μόλις όμως πήγα να συζητήσω με κάποιους φίλους τα επιχειρήματά του και να προβάλω κάποιες ενστάσεις, έπεσαν να με φάνε. «Ποιοι είμαστε εμείς, (έβαλαν τάχα και τον εαυτό τους) που θα διαφωνήσουμε με τον Μανώλη Γλέζο;»

Δεν ξέρω αν συνεχίζουν να συμφωνούν σε όλα μαζί του, αξίζει όμως να σας διαβάσω και λίγο παρακάτω από τις προχθεσινές του θέσεις: «Πριν όμως προχωρήσει το κακό. Πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε. Τα μέλη οι φίλοι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, σε έκτακτες συνελεύσεις, όλων των βαθμίδων των οργανώσεων να αποφασίσουν αν δέχονται αυτή την κατάσταση».

Τι λέει δηλαδή εδώ ο αξιοσέβαστος γέρος; Μη βιάζεστε να συμπεράνετε, παρακάτω γίνεται σαφέστατος: «Ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ανάμεσα σε σκλάβο και τον κατακτητή, λύση είναι μόνο η Λευτεριά».

Ξεχνάει ότι η λύση ποτέ δεν είναι μία. Ακόμη και οι επί τετρακόσια χρόνια σκλαβωμένοι Έλληνες είχαν μια εναλλακτική: Ελευθερία ή Θάνατος!

Αυτό που ζητάει δηλαδή ο Μανώλης Γλέζος δεν διαφέρει σε τίποτα από την πρόταση του Καμμένου «να γίνουμε Κούγκι».

Είναι μια άποψη, πόσοι όμως μπορούν να την υποστηρίξουν στις «έκτακτες» συνελεύσεις όλων των βαθμίδων του ΣΥΡΙΖΑ;»

Ξέρετε τι απάντησε το ίδιο το περιβάλλον του πρωθυπουργού; «Είναι πιθανόν ο Μανώλης Γλέζος να μην είναι καλά πληροφορημένος για τη σκληρή και επίπονη διαπραγμάτευση η οποία συνεχίζεται».

Δηλαδή, του λένε «δεν ξέρεις τι λες» και του μιλούν για «σκληρή διαπραγμάτευση», τη στιγμή που ο ίδιος ισχυρίζεται πως δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει καμιά συμφωνία με τους κατακτητές.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τον φαντάζεστε Πρόεδρο της Δημοκρατίας;

Διότι και αυτό το ακούσαμε. Πως η κυβέρνηση έπρεπε να επιλέξει έναν από τους Μανώλη Γλέζο ή Μίκη Θεοδωράκη. Μάλιστα η πρόταση συνοδεύτηκε από το επιχείρημα «ποιος δεν θα τους ψήφιζε;»

Θυμίζω ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να «αναπέμπει» στη Βουλή ψηφισμένα νομοσχέδια με τα οποία διαφωνεί, εκθέτοντας τους λόγους. Φαντάζεστε τι θα γινόταν;

Θα ήθελα όμως να σας διαβάσω λίγο το σκεπτικό της Ρούλας Γεωργακοπούλου, στην Athens Voice, η οποία υποστηρίζει ότι πρώτη εκείνη δεν θα ψήφιζε ούτε τον Μανώλη Γλέζο ούτε τον Μίκη Θεοδωράκη για ΠτΔ: «Δεν διαφέρει καθόλου από τους λόγους για τους οποίους δεν αφήνω τη συνομήλική τους, μητέρα μου να οδηγεί αυτοκίνητο και την επιτηρώ διακριτικά, και στις πιο ασήμαντες δικαιοπραξίες ρουτίνας στις οποίες κάποτε ήταν αητός. Όχι από κακία, αλλά από σεβασμό […]»

Αυτά για τις αυθεντίες. Ήθελα να σας πω και για μια άλλη, πολύ αγαπητή στους προεκλογικούς φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα μιλάει για «παράδοση άνευ όρων», για «γονατιστή κυβέρνηση» και για τον μοναδικό της στόχο «που δεν είναι άλλος από την παραμονή στην εξουσία», αλλά ας μην το χοντρύνουμε. Όσοι θέλετε, αναζητήσετε το μόνοι σας. Ξέρετε πώς.

Έχει ο καιρός, καμιά φορά και πολύ σύντομα, γυρίσματα.

Αυθεντικές… αυθεντίες!