150302 ΕΧΘΡΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Δεν μ’ αφήνουν ν’ αγιάσω!

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ασχοληθώ για κάποιο διάστημα με τις κινήσεις της κυβέρνησης.

Ας αφήσουμε τους ανθρώπους στην ησυχία τους, να κάνουν τη δουλειά τους -που δεν είναι και πολύ εύκολη- αφού, απ’ ό,τι ακούμε συνέχεια, τα ταμεία του κράτους είναι άδεια, το ίδιο και των τραπεζών από τις οποίες σηκώσαμε όλες τις καταθέσεις μας.

Δεν χρειάζεται να κάνουμε κριτική και να γκρινιάζουμε όλη την ώρα. Αφού αποφεύχθηκαν τα χειρότερα, αφού πραγματοποιήθηκε η οδυνηρή αλλά απαραίτητη προσγείωση στην πραγματικότητα, αφού ακόμα και οι ξένοι μάς έδωσαν παράταση χρόνου, ε, λογικό είναι να περιμένουμε κι εμείς την κυβέρνηση να μπει σ’ ένα δρόμο, να κάνει και να διορθώσει τα πρώτα λάθη, και μετά να τη βάλουμε στο στόχαστρο.

Έλα όμως που κι αυτούς τα θέλει ο αποτέτοιος τους. Κοιτάξτε, ρε παιδιά, το κυβερνητικό έργο κι αφήστε τις δηλώσεις. Ό,τι έγινε έγινε, εξάλλου και γνώση και κρίση έχουμε όλοι, αφήστε μας να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Αυτή όμως, δυστυχώς, είναι άλλη μια από τις μεγάλες αντιφάσεις της αριστεράς.

Ενώ θεωρεί τον Λαό (πάντοτε με κεφαλαίο) ως κινητήρια δύναμη της Ιστορίας, την ίδια στιγμή τον θεωρεί και ανόητο, άβουλο, που μπορεί να παρασυρθεί από διάφορους επιτήδειους, με την ίδια ευκολία που ξεγελάς ένα παιδί.

Θέλουν, λοιπόν, να μας εξηγήσουν, να μας ανοίξουν τα μάτια να δούμε την πραγματικότητα, προσωπικά όμως πιστεύω ότι τα λένε και στη νύφη για να τα ακούσει η πεθερά. Άλλος είναι ο πραγματικός συνομιλητής τους, άλλους προσπαθούν να πείσουν και σ’ εκείνους απευθύνονται.

Τι έγινε πάλι, λοιπόν; Για άλλη μια φορά βρέθηκε ο εξωτερικός και ο εσωτερικός εχθρός οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για τα δικά μας λάθη και τις δικές μας αδυναμίες. «Μας έστησαν παγίδα», είπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, «οι πιο συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης, σε συνεργασία με την κυβέρνηση Σαμαρά, για να μας ρίξουν στα βράχια πριν καλά καλά αναλάβουμε την κυβέρνηση».

Τόσο άσχετοι είναι; Τόσο έξω από τον τρόπο με τον οποίο παίζεται το παιχνίδι; Είναι σαν να βρίσκεσαι σε μια παρτίδα σκάκι και να διαμαρτύρεσαι ότι ο αντίπαλός σου σου έστησε παγίδα. Μα, αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος του. Αυτό το ξέρουν ακόμη και οι φοιτητές που συχνάζουν στα αμφιθέατρο -για συνελεύσεις. Στόχος σου πάντα είναι να παρασύρεις τον αντίπαλο, να τον οδηγήσεις σε αντιφάσεις και σε αδιέξοδα, να καταδείξεις την αδυναμία του.

Το άλλο πουλάκι:

Ακόμη κι αν είναι έτσι…

Πιθανότατα όμως και να μην είναι. Διότι εγώ θυμάμαι πολύ καλά τις αυστηρές προειδοποιήσεις (εσείς πέστε τες και απειλές) του αντιπολιτευόμενου κ. Τσίπρα προς τον τότε πρωθυπουργό Σαμαρά.

Να μην τολμήσει να υπογράψει καμιά συμφωνία που θα δέσμευε τη χώρα έστω και σε μια μέρα παράτασης των Μνημονίων.

Θυμάμαι ακόμη πως κάθε τέτοια συμφωνία, η οποία θα γινόταν πριν από μια δική τους διαπραγμάτευση για απομείωση του χρέους, θα την θεωρούσαν άκυρη και πως καλά θα έκανε η κυβέρνηση να μην το σκεφτεί καν.

Βέβαια, όλοι καταλαβαίνουμε πως αυτή η απειλή είχε αποδέκτες και τους εταίρους, οι οποίοι πιθανότατα θα σκέφτονταν να «κλείσουν» το θέμα όσο ήταν στην κυβέρνηση ο Σαμαράς.

Πράγμα που δεν έκαναν. Θα μπορούσαν ίσως να πιέσουν για επίσπευση της κατάστασης, όμως γιατί να βάλουν τέτοιο μπελά στο κεφάλι τους; Να κάνουν μια συμφωνία την οποία μετά θα αμφισβητούσε ή θα θεωρούσε άκυρη ο (όπως έδειχναν όλα) νέος πρωθυπουργός, ώστε να ξανακαθίσουν στο τραπέζι και να ξανασυζητήσουν για το ίδιο θέμα;

Αφήστε που μετά ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και να τον βόλευε η διαμορφωμένη πραγματικότητα, θα έβγαινε και θα φώναζε παντού ότι ήταν δέσμιος μιας συμφωνίας η οποία έγινε χωρίς την έγκρισή του.

Ενώ τώρα; Τώρα που πήγαν αυτοί να διαπραγματευθούν όπως νόμιζαν και μπορούσαν, τώρα κλαίγονται ότι έπεσαν σε παγίδα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό δεν είναι πολιτική.

Ή, αν θέλετε την άποψή μου, είναι επικίνδυνη πολιτική, συνέχεια της αντιπολιτευτικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ που έφερε τόσα δεινά.

Όχι, φίλοι μου. Την ευθύνη την φέρει ολόκληρη εκείνος που παίρνει τις αποφάσεις, ακόμα κι αν πέφτει μέσα στην παγίδα που του στήνουν κάποιοι άλλοι. Οφείλει να προσέχει.

Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως όταν διαπραγματεύεσαι με κάποιον, υπάρχουν κάποιοι κανόνες οι οποίοι είναι πιο δεσμευτικοί και από τη γραβάτα.

Ιδιαίτερα όταν η διαπραγμάτευση δεν είναι κάτι τελεσίδικο που έληξε και την αφήνεις πίσω σου, αλλά μια διαρκής διαδικασία, μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο συμβίωσης και «συνεταιρισμού».

Να το πω απλά. Είδατε ποτέ κανέναν από τους συνομιλητές μας  να βγαίνει επισήμως και να λέει τι σκέφτεται για τους Έλληνες διαπραγματευτές και την κυβέρνησή μας; Δεν μιλώ για κάποια Μέσα ή για σκέψεις που αφήνονται να διαρρεύσουν, αλλά για επίσημες τοποθετήσεις είτε μέσα σε θεσμικά όργανα ή σε συνεντεύξεις.

Την περασμένη εβδομάδα ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι οι εταίροι μας μας έστησαν παγίδα, ενώ ο υπουργός οικονομικών ότι μας ζήτησαν να καταθέσουμε επίτηδες ένα ασαφές κείμενο, προκειμένου να… ξεγελαστούν τα κοινοβούλιά τους και να περάσει η συμφωνία.

Σας ρωτάω ευθέως και απαντήσετε μου με το χέρι στην καρδιά. Εσείς θα (ξανα)συζητούσατε με τέτοιους συνομιλητές ή θα τους λέγετε να πάνε να κόψουν το λαιμό τους;

Η αφέλεια και η ασχετοσύνη μπορούν να γίνουν πιο επικίνδυνες απ’ ό,τι φαντάζονται οι αφελείς και οι άσχετοι.

Μας ξεγέλασαν!