150318 ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το πρόβλημα με το μέλλον!

Το μέλλον έχει ένα κακό. Πάντοτε έρχεται. Αυτή την απλή αλήθεια δεν θέλουμε να την παραδεχτούμε, γι’ αυτό είμαστε συχνά τόσο ανυπόμονοι. Θέλουμε το μέλλον «εδώ και τώρα», γιατί πιστεύουμε πως, αν καθυστερήσουμε λίγο, δεν θα φτάσει ποτέ. Αυτό όμως φτάνει. Πάντοτε!

Κοιτάξτε λίγο τα παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν. Προσπαθούν να φερθούν σαν μεγάλοι, κάνουν πρόωρα τα δικά μας λάθη, λες και ποτέ δεν θα μεγαλώσουν για να τα κάνουν στην ώρα τους.

Στη βιασύνη τους αυτή χάνουν ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει η ηλικία τους, την παιδικότητα ή τα νιάτα, που, αν δεν τα ζήσεις (γλεντήσεις λέει το τραγούδι) στον καιρό τους, θα χρειαστεί ίσως να τα ζήσεις μεγάλος και τότε κινδυνεύεις σοβαρά να γελοιοποιηθείς.

Το μέλλον όμως φτάνει πάντα. Συνήθως στην ώρα του. Μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε, όμως το σημερινό παρόν είναι το χθεσινό μέλλον, εκείνο που βιαζόμασταν να το φέρουμε, λες και δεν θα έφτανε ποτέ. Ή λες και θα χαλούσε ο κόσμος, αν το περιμέναμε υπομονετικά, αν κάναμε όλες τις απαραίτητες ενέργειες να το υποδεχτούμε σωστά και όπως του πρέπει.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά βλέποντας φωτογραφίες από την ορκωμοσία του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Του Προέδρου Προκόπη Παυλόπουλου.

Έχω την εντύπωση, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, πως πριν από το Πρόεδρος (της Δημοκρατίας), όπως και πριν από το Στρατηγός δεν μπαίνει το «κύριος». Το ακούω όμως πολύ συχνά από τα ΜΜΕ και το βλέπω και γραμμένο, γι’ αυτό αναρωτιέμαι μήπως άλλαξε τίποτε και δεν το πήρα χαμπάρι.

Ας επιστρέψουμε όμως στο… μέλλον.

Αν το παρελθόν δεν ήταν αυτό που ήταν, σίγουρα το παρόν, δηλαδή το μέλλον του παρελθόντος, θα ήταν διαφορετικό. Καλύτερο; Χειρότερο; Πάντως διαφορετικό.

Κανονικά (σκεφθείτε ποιο είναι το κανονικό) τέτοιες μέρες θα συζητούσαμε για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και, αν όλα πήγαιναν καλά (σκεφθείτε ποιο είναι και το καλό) θα μπαίναμε στην προεκλογική περίοδο.

Τα πράγματα όμως δεν έγιναν έτσι με ευθύνη κάποιων. Μεγαλύτερη ή μικρότερη δεν έχει σημασία, πάντως δεν φτάσαμε εδώ τυχαία. Κάποιοι το επιδίωξαν, κάποιοι το επιθυμούσαν διακαώς και κάποιους άλλους δεν τους ενοχλούσε.

Το άλλο πουλάκι:

Λέτε να το μετάνιωσαν;

Ξέρετε πολύ καλά ότι στην Ιστορία δεν μπορούμε να θέσουμε το ερώτημα «τι θα γινόταν αν…», διότι είναι σαν να προβλέπουμε το μέλλον. Και, όπως θα έλεγε κι ο Ορέστης Μακρής, τσιγγάνες τουρκογύφτισσες δεν είμαστε. Τι θα γινόταν αν ο Μέγας Αλέξανδρος δεν πέθαινε τόσο νέος; Πού να ξέρουμε. Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς χίλια διαφορετικά σενάρια. Είναι σαν να σταματάς μια ταινία στη μέση και να λες στους θεατές να μαντέψουν τη συνέχεια. Ε, ο καθένας θα σου πει κάτι διαφορετικό.

Υπάρχει όμως κάτι που είναι βέβαιο. Τα πράγματα δεν θα ήταν όπως είναι σήμερα. Δεν ξέρουμε τι θα γινόταν αν νικούσαν οι Πέρσες στη Σαλαμίνα, αν ο Μέγας Κωνσταντίνος δε γινόταν αυτοκράτορας, αν ο Μαρτίνος Λούθηρος ήταν κηπουρός, αν ο Κολόμβος επέστρεφε πριν βρει στεριά, αν ο Ναπολέων νικούσε τον… ρωσικό χειμώνα, αν η Οκτωβριανή Επανάσταση (που έγινε Νοέμβριο) γινόταν την Άνοιξη, αν ο Χίτλερ είχε γεννηθεί κορίτσι…

Ξέρουμε όμως σίγουρα ότι ο κόσμος θα είχε μια διαφορετική εικόνα.

Δηλαδή, για να το φέρουμε πιο κοντά μας, αν δεν γινόταν η ψηφοφορία για εκλογή Προέδρου τα Χριστούγεννα και οι εκλογές στις 25 Ιανουαρίου, σήμερα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

Εδώ όμως ίσως μπορούμε να κάνουμε και μια υπόθεση. Θα σας εξηγήσω το λόγο στο τέλος.

Το βέβαιο είναι ότι θα είχαμε ακόμη μνημόνιο και Τρόικα και δεν θα είχαμε Ζωή και Γιάνη. Ακόμη.

Θα ετοιμαζόμασταν για τον εορτασμό της 25^ης Μαρτίου χωρίς Καμμένο και τα παιδιά μας δεν θα είχαν πολλούς επιπλέον λόγους να μπερδεύουν τους Τούρκους με τους Γερμανούς. Τώρα έχουν.

Αυτά σε γενικές γραμμές. Διότι το όλο θέμα θα μπορούσε να εξειδικευτεί στις αρμοδιότητες κάθε υπουργείου και στα μέτρα που (ακούγονται ότι) αυτό θα πάρει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάποιοι ακόμη θα περίμεναν…

Θα ήταν βέβαιοι πως, μετά τις επερχόμενες εκλογές, το μνημόνιο θα καταργούνταν με ένα νόμο και ένα άρθρο.

Επίσης θα περίμεναν να δουν πως οι αγορές θα επιδίδονταν στον χορό πάνω στο ρυθμό που θα βαρούσαμε «εμείς».

Δυστυχώς όμως, το μέλλον είναι εδώ, πάντα έρχεται, και τώρα ξέρουμε πως τα πράγματα δεν ΘΑ γίνουν έτσι.

Ας κάνουμε όμως την υπόθεση που σας είχαμε πει προηγουμένως. Συμφωνήσαμε ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Καλύτερα ή χειρότερα; Κανονικά η απάντηση είναι «δεν μπορούμε να ξέρουμε», αφού δεν ξέρουμε πώς ακριβώς θα ήταν.

Ξαναρωτάω όμως. Καλύτερα ή χειρότερα; Με την έννοια «πόσο χειρότερα θα μπορούσε να είναι η κατάσταση, αν η Προεδρική εκλογή γινόταν σε ένα μήνα και οι εκλογές μετά το Πάσχα;»

Δεν ξέρω εσείς, όμως εγώ δεν μπορώ να φανταστώ, αφού όλοι (και, ακόμη και στην κυβέρνηση) ομολογούν πως τα πράγματα είναι πολύ κρίσιμα.

Πού θέλω να καταλήξω. Στο προφανές συμπέρασμα ότι κακώς βιαστήκαμε. Όλοι. Και η τότε κυβέρνηση που σκέφτηκε έναν πονηρό τρόπο να θέσει την αντιπολίτευση προ των ευθυνών της («μας παγίδεψαν»), αλλά και η τότε αντιπολίτευση που έκανε όπως… η χήρα στο κρεβάτι, για να θυμηθώ μια παλιά λαϊκή κουβέντα.

Το (τότε) μέλλον όμως ήρθε. Είναι εδώ. Κι εμείς ξέρουμε. Όπως ξέρει και η κάθε ανυπόμονη… χήρα πως άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη!

Μάλλον… μέλλον!