150327 ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι περιμένουμε να γίνει;

Το ερώτημα έρχεται ως συνέχεια της αβεβαιότητας για την οποία σας μιλούσαμε χθες.

Θα μπορούσαμε να το θέσουμε ως χώρα ή ο καθένας στον εαυτό του. Θα μπορούσαμε και να το θέσουμε στην πολιτική ηγεσία που είναι υπεύθυνη για τις τύχες του τόπου: τι περιμένουμε να συμβεί από εδώ και εμπρός;

Μέχρι εδώ τα πράγματα φαινόταν πιο εύκολα. Κάποιοι περίμεναν πως αλλάξουν όλα με ένα μαγικό ραβδί. Άλλοι πως θα χτυπάμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν. Οι πιο αισιόδοξοι ήταν βέβαιοι ότι δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση να πει η Μέρκελ «όχι» στα ελληνικά αιτήματα. Τέλος, όλοι μαζί περιμέναμε πως η Ευρώπη θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί τα κενά που εμφανίζει η οικονομία μας, χωρίς όμως το ασφυκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο όριζε ότι πρέπει να κινηθούμε.

Τώρα όμως, τι περιμένουμε να γίνει;

Θυμόσαστε τι σας λέγαμε όταν μιλούσαμε για το λάθος του βολονταρισμού, της εντύπωσης δηλαδή πως όλα θα γίνουν όπως τα θέλουμε, μόνο και μόνο επειδή το θέλουμε;

Δυστυχώς, ούτε καν αυτό ισχύει πλέον, αφού, τώρα πια, μοιάζουμε να μην ξέρουμε τι θέλουμε. Ζούσαμε σε μια αυταπάτη, η οποία διαλύθηκε και τώρα όχι μόνο πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, αλλά δεν είμαστε καν σίγουροι ποια είναι αυτή η πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Δεν ξέρουμε τι περιμένουμε να συμβεί. Με τη δική μας συμμετοχή ή χωρίς αυτή.

Ας μην είμαστε όμως απολύτως απαισιόδοξοι. Αυτό που έγινε, αυτό που παρακολουθήσαμε όλοι μας, δεν είναι μικρό πράγμα. Η μεταστροφή του ίδιου του πρωθυπουργού προς πιο ρεαλιστικές θέσεις έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο σε συμβολικό επίπεδο. Δείχνει ότι ο ίδιος διαισθάνεται πλέον το βάρος των ευθυνών του, είτε απέναντι στη χώρα, είτε απέναντι και στην προσωπική του Ιστορία. Κανείς δεν θέλει να μείνει γνωστός ως ο πρωθυπουργός που οδήγησε τη χώρα στη δραχμή, έστω κι αν ξέρει πως οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν τεράστιο «έργο» στο θέμα της χρεοκοπίας της χώρας και μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν πρέπει να περιμένουμε να γίνει κάτι.

Αυτό ήταν το λάθος μας από την αρχή, σε όλη αυτή τη δοκιμασία που πέρασε η χώρα με την κρίση. Είτε με τον ένα τρόπο, είτε με τον άλλο, πάντοτε περιμένουμε να μας πουν οι άλλοι τι πρέπει να γίνει, τι πρέπει να κάνουμε. Ακόμη και την ακραία επιλογή, που όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις την δεν αποδέχεται το μεγαλύτερο τμήμα των πολιτών, την περιμένουμε από τους άλλους. Εκείνοι να μας οδηγήσουν στη δραχμή, να φανεί πως δική τους επιλογή ήταν που μας την επέβαλαν αναγκαστικά.

Έτσι όμως δεν κυβερνιέται κράτος, ούτε φέριμποτ κυβερνιέται, που πάει Καβάλα-Πρίνος. Οι επιλογές πρέπει να είναι δικές μας, μέσα βεβαίως στο πλαίσιο που επιβάλλει η πραγματικότητα.

Δεν έχουμε λεφτά, το είπε ο πρωθυπουργός, τα ταμεία είναι άδεια. Ζητάμε βοήθεια για τα τρέχοντα έξοδα. Με ποιους όρους τη ζητάμε; Βλέπετε, τελείωσε και το παραμύθι πως αυτοί, οι κακοί Γερμανοί, προσπαθούν μέσω των θεσμών να καθορίσουν και την τελευταία λεπτομέρεια των κινήσεων μας.

Φέρτε μας το πρόγραμμα σας. Συγκεκριμένα πράγματα.

Πώς θα πιάσετε τη φοροδιαφυγή; Με την ευνοϊκή ρύθμιση των 100 δόσεων για όσους χρωστάνε στο Δημόσιο; Για όλους; Τότε οι υπόλοιποι γιατί να πληρώσουν τους φόρους και τις εισφορές τους; Διότι βλέπουν ότι «τώρα πια τα λεφτά τους πιάνουν τόπο»;

Και για την ανάπτυξη; Ποια είναι τα μέτρα που θα ληφθούν; Οι επαναπροσλήψεις στο Δημόσιο με προμήθεια 12% για τους μεσάζοντες;

Κάτι πρέπει να γίνει. Αυτό το κάτι θα έπρεπε να υπάρχει έστω ως σχέδιο Β, σε περίπτωση που η Μέρκελ –μια στο εκατομμύριο- πει «όχι» στο αρχικό μας σχέδιο. Όμως είδαμε όλοι ότι ούτε τέτοιο σχέδιο δεν υπήρχε.

Από ένα κόμμα που εδώ και δυο χρόνια ζητάει εκλογές, δεν υπήρχε κανένα σχέδιο, όχι για το πώς θα πορευτούμε σε περίπτωση που δεν σκιστούν τα μνημόνια, αλλά ούτε για το τι θα κάνουμε μετά το σκίσιμό τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι περιμένουμε να γίνει;

Να σας πω τι περιμένω εγώ. Περιμένω από τον πρωθυπουργό να ξεστομίσει επιτέλους αυτό που φαίνεται πώς κατάλαβε κι ο ίδιος, όμως δεν τολμά να το πει ανοιχτά, προς το εσωτερικό της χώρας και του κόμματός του. Έντιμος συμβιβασμός!

Αυτό είναι, αυτό κάνουμε, μόνο που δεν το λέμε, δεν το λέει ο πρωθυπουργός να το ακούσουμε όλοι, κυρίως όμως η εσωκομματική αντιπολίτευση, που ονειρεύεται να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό σε μια Ευρώπη που μοιάζει να μην έχει καμιά τέτοια διάθεση. Τουλάχιστον για σοσιαλισμούς όπως τους έχουν στο κεφάλι τους κάποια στελέχη της κυβέρνησης.

Είπαμε πως η δημοσιονομική προσαρμογή θα ολοκληρωθεί. Είπαμε πως έγιναν θετικά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις που δεν πρέπει να γκρεμιστούν. Είπαμε πως οι αποζημιώσεις και οι πολεμικές επανορθώσεις είναι ηθικό θέμα κι όχι υλικές διεκδικήσεις. Είπαμε ακόμη πως οι υπεύθυνοι για τα προβλήματά μας δεν είναι οι ξένοι…

Τι είναι όλα αυτά; Δεν είναι με άλλα λόγια (ν’ αγαπιόμαστε) οι δυο λεξούλες που είπαμε πριν; Έντιμος συμβιβασμός!

Ε, λοιπόν, αυτό περιμένω εγώ να γίνει. Και μετά να στρωθούμε στη δουλειά. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση (όχι εσωκομματική, αυτή θα στρωθεί σ’ αυτό που ξέρει να κάνει καλά, κριτική από τ’ αριστερά) και ο καθένας μας από το πόστο του. Τότε, ναι. Τότε υπάρχει ελπίδα να ξαναμπεί το νερό στο αυλάκι (ή το τρένο στις ράγες) και να ανθίσει μια ελπίδα που θα φέρει και την έμπρακτη μεταστροφή. Τα χρήματα να ξαναγυρίσουν πίσω και να πέσουν στην οικονομία. Και ν’ αρχίσουμε όλοι να είμαστε πιο συνεπείς στις υποχρεώσεις μας.

Και να παλέψουμε και για κούρεμα και για επέκταση και για ό,τι θα βοηθήσει να ανασάνουμε περισσότερο.

Δεν είναι ντροπή, είναι λύση!