150324 ΕΘΝΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ο μπακαράς.

Είναι ένα πολύ όμορφο προπολεμικό (1934) τραγουδάκι του σπουδαίου Σμυρνιού συνθέτη Παναγιώτη Τούντα, που πρωτοηχογραφήθηκε με τη φωνή της Ρίτας Αμπατζή.

Το θυμήθηκα επειδή ο άλλος τίτλος του είναι «Με ζουρνάδες με νταούλια».

Πήρα δεκαοκτώ χιλιάδες απ’ το μπακαρά /και θα δουν οι χουβαρτνάδες γλέντι μια φορά /με ζουρνάδες με νταούλια και καλό κρασί /κι όμορφες κοπέλες θέλω, να ζωή χρυσή.

Δεν ξέρω αν η αυριανή παρέλαση στην Αθήνα θα έχει «καλό κρασί» πάντως από όλα τα άλλα θα διαθέτει. Και όμορφες κοπέλες που θα παρελάσουν και ζουρνάδες και νταούλια. Ε, λίγο το έχουμε και να μεθύσουμε «με το αθάνατο κρασί του είκοσι ένα»;

Θέλω να ξεκαθαρίσω εξ αρχής ότι δεν είμαι αντίθετος με τους εορτασμούς κατά τις εθνικές επετείους. «Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος», λέει ο Δημόκριτος. Αν δεν είχαμε και τις γιορτές στη ζωή μας, πώς θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε την μεγάλη, κουραστική μονοτονία της καθημερινότητας;

Στις γιορτές, λοιπόν, λέμε ναι, όπως ακριβώς ο Λουκιανός στα πάρτυ. Ναι και στις παρελάσεις, και στους χορούς, ναι σε όλα. Με μια μικρή επισήμανση. Να ξέρουμε όχι μόνο τι γιορτάζουμε, αλλά και γιατί γιορτάζουμε. Το πρώτο είναι σχετικά εύκολο, παρά την αντίθετη εικόνα που μας δίνουν οι απαντήσεις σε σχετικά ερωτήματα δημοσιογράφων, τέτοιες μέρες.

Μέσες άκρες όλοι γνωρίζουμε τι έγινε το 1821. Ή σχεδόν όλοι.

Το δεύτερο είναι το πιο δύσκολο. Γιατί γιορτάζουμε; Τι νόημα έχουν οι καθιερωμένες παρελάσεις, οι σχολές εορτές, οι δημοτικοί χοροί και τραγούδια που αναμένουμε αύριο στο Σύνταγμα; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να ξεκαθαριστεί, ώστε να μπορούμε μετά να δούμε με κριτικό μάτι όλα αυτά τα «πανηγύρια», τους πάνδημους εορτασμούς», ή τις «εθνικές μας υποχρεώσεις», ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς. (Υπάρχουν πάρα πολλές ακόμη αναγνώσεις, όμως αυτό δεν είναι το θέμα μας.)

Αν προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε τους λόγους για τους οποίους προέκριναν την αναβάθμιση των εορτασμών ο Καμμένος με τη Δούρου, φοβάμαι ότι θα χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Το άλλο πουλάκι:

Στις παρελάσεις λέμε ναι.

Αντίθετα με πολλούς άλλους, οι οποίοι υποστηρίζουν πως οι παρελάσεις θα πρέπει να είναι μόνο στρατιωτικές, εγώ πιστεύω ότι θα πρέπει να είναι μόνο μαθητικές, άντε να τις πούμε «πολιτικές».

Τα Σχολεία, το καθένα με τη σημαία του και τη στολή του, να παρελαύνουν χωρίς όμως αυτό το αστείο συνήθειο, την προσπάθεια να κάνουν στρατιωτικό βηματισμό. Το ίδιο και τα υπόλοιπα «πολιτικά τμήματα» οι σύλλογοι με τις παραδοσιακές τους φορεσιές.

Η παρέλαση δεν είναι η καταλληλότερη ευκαιρία για να διαπιστωθεί το «αξιόμαχον του στρατεύματος και ο βαθμός του φρονήματος των ενστόλων», γι’ αυτά υπάρχουν οι ασκήσεις και τα «γυμνάσια», όπου οι ειδικοί μπορούν να κρίνουν τη δουλειά που γίνεται στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας.

Παλαιότερα υποστήριζαν πως μ’ αυτές τονώνεται το ηθικό των πολιτών, όπως ας πούμε και με τις αυθόρμητες λαϊκές συγκεντρώσεις. (Βλέπετε κανέναν συσχετισμό με την πρόταση Καμμένου - Δούρου;)

Όπως καταλάβατε, έχω ήδη αρχίσει να σας λέω κάποιες σκέψεις πάνω στο ερώτημα για ποιο λόγο γιορτάζουμε.

Δείτε λίγο πώς «παρελαύνει» η ομογένεια στην Αμερική ή την Αυστραλία και θα καταλάβετε τι εννοώ. Εθνικές στολές, τραγούδια, σημαιούλες, αν δεν είχανε και το κιτς να ντύνονται Κολοκοτρώνηδες, θα μιλούσαμε για μια καθώς πρέπει γιορτή.

Δυστυχώς όμως, εδώ έχουμε άλλους στόχους, πέραν κι από αυτούς του «αξιόμαχου». Γιορτάζουμε λες και προσπαθούμε να αποδείξουμε κάτι, πρωτίστως στον εαυτό μας και δευτερευόντως στους ξένους. Ανάλογα δε με την συγκυρία, η προτεραιότητες αυτές μπορούν να αντιστρέφονται, όπως, για παράδειγμα, στον φετινό εορτασμό στο Σύνταγμα.

Αυτός ο αυθόρμητος (όσον αφορά τους εμπνευστές του, εκείνους δηλαδή που είχαν την ιδέα) εορτασμός προφανώς απευθύνεται στους συνομιλητές μας στον ευρωπαϊκό χώρο. Να τους δείξουμε ποιοι είμαστε εμείς, ποιους πάνε να «ρίξουν» ή, για τους πιο καμένους, με ποιους πάνε να τα βάλουν!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πόσο θλιβερό!

Μου περιέγραφε κάποιος φίλος την βαθειά κατάθλιψη στην οποία έχει περιπέσει ένας συνάδελφός του, για τον οποίο μου μιλούσε αρκετά συχνά, προεκλογικά. Ένθερμος οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ, γεμάτος ενθουσιασμό τότε, σήμερα ή μάλλον εδώ και δυο μήνες… δεν μιλιέται. Το χειρότερο είναι πως η κατάθλιψη έχει σωματοποιηθεί και ο άνθρωπος τρέχει στους γιατρούς που δεν μπορούν να βρουν τι έχει.

Φαντάζομαι τη δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει όλοι εκείνοι οι Αριστεροί, οι οποίοι υποστήριζαν πως οι παρελάσεις είναι κατάλοιπα της μεταξικής εποχής και πώς οι εορτασμοί κατά τις εθνικές επετείους μόνο εθνικιστικά πρότυπα δημιουργούν. Μία ήταν γι’ αυτούς η γιορτή, το Πολυτεχνείο, και ένας ο εορτασμός, η πορεία με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Τώρα τι να πουν και τι να ομολογήσουν;

Είναι άλλο πράγμα η υπαναχώρηση από θέσεις (κωλοτούμπα) σε ζητήματα που, στο κάτω κάτω, υπάρχει μια έντονη εξωτερική οικονομική πίεση και άλλο σε ζητήματα που η μόνη πίεση είναι το πολιτικό κόστος, όπως η κατάργηση των παρελάσεων. Κι εδώ βλέπουμε όχι απλώς διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης, αλλά και αναβάθμισή της.

Δεν χρειάζεται να χαλάμε τις καρδιές μας, ούτε φυσικά να μας πιάνει κατάθλιψη. Αρκεί να ξεκαθαρίσουμε το λόγο για τον οποίο γίνονται όλα αυτά, λόγο εντελώς διαφορετικό από τον στόχο Καμμένου-Δούρου.

Ας τον βρούμε κι ας τον εξηγήσουμε και στα παιδιά μας. Έτσι θα χαρούνε κι αυτά όχι μόνο το παγωτό μετά την παρέλαση, αλλά και την παρέλαση την ίδια.

Και εμείς τον μπακαλιάρο!

Γιατί χαίρεται ο κόσμος;