150309 ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Ένα παλιό σχέδιο.

Έχω έναν φίλο δάσκαλο. Από τα πολύ παλιά ακόμη χρόνια της ευημερίας (αλήθεια, πόσα χρόνια έχουν περάσει;) συνήθιζε να πειράζει τους ελεύθερους επαγγελματίες της συντροφιάς με ένα αστείο, το οποίο, όπως φαίνεται τώρα, δεν ήταν καθόλου τέτοιο.

Ξέρετε το γνωστό μοτίβο αυτής της συζήτησης, πιθανότατα θα έχετε πάρει κι εσείς μέρος κάποια φορά.

Οι εργαζόμενοι σε άλλους κλάδους «πείραζαν» τους δασκάλους και γενικότερα τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι «κάθονται τρεις μήνες κάθε καλοκαίρι».

Ο φίλος αυτός λοιπόν χρησιμοποιούσε μερικά ατράνταχτα επιχειρήματα, προκειμένου όχι μόνο να αποδείξει ότι δεν είναι έτσι, αλλά και να «πειράξει» με τη σειρά του τους ελεύθερους επιχειρηματίες -κυρίως- για το δικό τους επαγγελματικό πλεονέκτημα.

Ποιο είναι αυτό; Το γνωρίζετε όλοι! Ας παρακολουθήσουμε όμως τη σκέψη του:

Πρώτα πρώτα, έλεγε, δεν πρόκειται για τρεις μήνες, αλλά για πολύ μικρότερο διάστημα. Μπορεί τα παιδιά σας να μην έχουν σχολείο από τις 15 Ιουνίου μέχρι τις 11 Σεπτεμβρίου, όμως εμείς και αργότερα σταματάμε, συνήθως μετά τις 20 Ιουνίου και είμαστε στις θέσεις μας από την 1^η κάθε Σεπτεμβρίου.

Το πρόβλημα όμως, συνέχιζε, δεν είμαστε εμείς, αλλά εσείς. Φαντάζεστε να έκλειναν τα σχολεία μόνο είκοσι μέρες ή, έστω, έναν μήνα; Θα έπρεπε όλοι να πάρετε την άδειά σας εκείνο ακριβώς το διάστημα, αφού κανείς δεν θα ήθελε να είναι αδειούχος και τα παιδιά του να έχουν μαθήματα.

Επειδή όμως δεν είναι δυνατόν να πάρουν όλοι οι εργαζόμενοι στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα άδεια ταυτοχρόνως, γι’ αυτό τα μαθήματα σταματούν για ένα τρίμηνο, ώστε όλοι να μπορέσουν να προγραμματίσουν τις διακοπές τους με τα παιδιά τους και να μην γίνονται τσακωμοί για το πότε θα λείψει ο καθένας.

Τότε οι άλλοι προσπαθούσαν να τον «στριμώξουν» και του έλεγαν πως, άσχετα αν είχαν ή όχι μαθήματα, αν πήγαιναν ή όχι οι μαθητές, οι δάσκαλοι έπρεπε να εργάζονται. Έπρεπε κάτι να κάνουν ώστε να απασχολούνται και να παίρνουν μόνο έναν μήνα άδεια, όπως όλος ο κόσμος.

Εκεί ξεκινούσε το σόου του φίλου, που τους έβαζε όλους στη θέση τους.

Το άλλο πουλάκι:

Έλεγε ότι… αυτό ακριβώς ζητούσαν και οι δάσκαλοι!

Το έλεγε με τόση σοβαρότητα και τόσο πειστικά, που οι άλλοι σταματούσαν κάθε κουβέντα για να προσέξουν τη συνέχεια. Ας την παρακολουθήσουμε κι εμείς:

Έχουμε ζητήσει, μέσω της Ομοσπονδίας μας (έδινε και «θεσμικό χαρακτήρα» στην πρότασή του) να εργαζόμαστε, όχι μόνο το καλοκαίρι, αλλά και στις διακοπές Χριστουγέννων και Πάσχα.

Επειδή όμως δεν γίνεται ο δάσκαλος να εργάζεται στο Σχολείο χωρίς μαθητές -στο πνεύμα του σας ανέπτυξα προηγουμένως- γι’ αυτό ζητήσαμε να κάνουμε μια άλλη δουλειά.

Μια δουλειά από την οποία το κράτος θα κερδίζει πολλά κι εμείς επίσης θα μπορούμε να βγάζουμε λίγα περισσότερα χρήματα, ενισχύοντας έτσι τους αστείους μισθούς που τώρα μας δίνει.

Αστείους, τόνιζε, σε σχέση με αυτά που παίρνουν άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιαίτερα με εκείνα που βγάζουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες.

Η κυβέρνηση είπε ότι θα το δει σοβαρά, κατέληγε, αφήνοντας τους άλλους να περιμένουν πιο συγκεκριμένα πράγματα.

Δηλαδή, σαν τι είδους εργασία; Ρωτούσαν κάποιοι. Περιττό να σας πω πως οι περισσότεροι φαντάζονταν πως οι δάσκαλοι, που ένα μεγάλο μέρος τους προέρχεται από γεωργικές οικογένειες, είχαν ζητήσει να δουλεύουν στη συγκομιδή γεωργικών προϊόντων!
Σας είπα ότι η «πρόταση» είναι πολύ παλιά, πριν ακόμη καταφτάσουν στη χώρα μας από τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού οι εποχικοί εργαζόμενοι στη γεωργία.

Στο σημείο αυτό ο φίλος έκανε μια ρητορική παύση, -όπως τώρα κι εμείς- έριχνε μια ματιά σε έναν έναν από τους συνομιλητές του, έπαιρνε μια βαθιά ανάσα…

Σας έπρηξα, έτσι; Ε, αυτό ήταν και το δικό του σχέδιο, διότι έπρεπε να δείξει πόσο σοβαρή ήταν η πρόταση και να γίνει και πιστευτός.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τότε έριχνε τη «βόμβα»:

Να, προτείναμε, εκεί στις διακοπές που βρισκόμαστε, να βλέπουμε ποιος νοικιάζει δωμάτια χωρίς να κόβει αποδείξεις, ποιες ταβέρνες ή μπαράκια κάνουν το ίδιο, πόσοι από εκείνους που νοικιάζουν ξαπλώστρες στην παραλία τα παίρνουν μαύρα…

Να τους καταγγέλλουμε στην εφορία και να παίρνουμε κι εμείς ένα μικρό ποσοστό από τους φόρους και τα πρόστιμα που θα εισπράττει το κράτος.

Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε, συνέχιζε μπροστά στο έκπληκτο ακροατήριο, και με άλλους επιχειρηματίες, εμπόρους καταστημάτων, υδραυλικούς ή ηλεκτρολόγους, γιατρούς κ.λπ.

Επειδή όμως στην πόλη που ζούμε είμαστε γνωστοί, αυτό θα το κάνουμε -πάντα με το αζημίωτο- την περίοδο των διακοπών μας, σε άλλες πόλεις.

Κάποιοι από τους συνομιλητές του καταλάβαιναν την πλάκα και το «καρφί». Κάποιοι άλλοι όχι και ξεκινούσαν μια συζήτηση περί «ρουφιανιάς» και τα τοιαύτα.

Μια συζήτηση που την ξανάκουσα αυτές τις μέρες, ως αντεπιχείρημα στην πρόταση Βαρουφάκη να χρησιμοποιηθούν «φοιτητές, νοικοκυρές και τουρίστες» για φορολογικούς ελέγχους.

Έρχομαι, λοιπόν, να επαναφέρω την -πρωτοποριακή, όπως αποδείχθηκε- πρόταση του φίλου:

Και δασκάλους, κύριε υπουργέ, οι οποίοι, στο κάτω κάτω, είναι και πιο έτοιμοι. Ξέρουν να λύνουν πέντε προβλήματα με ποσοστά, μπορούν να υπολογίσουν τον φόρο που αναλογεί (και, κυρίως, το δικό τους ποσοστό επ’ αυτού).

Άσε που έχουν δώσει ήδη και όρκο πίστης στο Σύνταγμα, οπότε περιορίζεται και η γραφειοκρατία!

Όλοι στον αγώνα!