150330 ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τώρα που το θέμα ξεχάστηκε…

Κάθε θαύμα δύο μέρες και το πιο μεγάλο τρεις, λέει ο λαός μας. Αυτό το είχε διαπιστώσει από την εποχή ακόμη που δεν υπήρχαν τα ΜΜΕ, πόσω μάλλον σήμερα, που η ειδησεογραφία αλλάζει ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό.

Ήρθε ο «συγκυβερνήτης» να διώξει από τα σαλόνια και τις συζητήσεις μας τον Βαγγέλη και οι αναλύσεις για την ασφάλεια των πτήσεων και τα ψυχολογικά τεστ των πιλότων αντικατέστησαν το μεγάλο κοινωνικό θέμα του μπούλινγκ.

Μέχρι να συμβεί κάτι άλλο. Ίσως την ώρα που μιλάμε να έχει συμβεί ήδη, γεγονός που δείχνει πόσο μεγάλη ισχύ έχει το φαινόμενο.

Είναι καλό όμως να γυρίζεις πού και πού λίγο προς τα πίσω. Να στρέφεις το βλέμμα σου στα περασμένα, να στοχάζεσαι σε πράγματα που έχουν ξεχαστεί, να σχολιάζεις με την ψυχραιμία που σου παρέχει η χρονική απόσταση και το γεγονός ότι έχουν καταλαγιάσει τα πνεύματα.

Για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη δεν σας είπαμε τίποτε, ούτε τώρα θα το κάνουμε. Θεωρούμε τελείωσε ανόητο (χωρίς νόημα) να προσπαθείς να αναλύσεις μια ενέργεια για την οποία μόνο η ψυχούλα του ανθρώπου που την αποφασίζει ξέρει κάτι. Κανείς άλλος, ούτε ο πιο ειδικός ψυχίατρος ή ψυχαναλυτής.

Μπορούμε όμως να σχολιάσουμε τις αντιδράσεις. Τον τρόπο με τον οποίο μια τραγική είδηση δίνει το έναυσμα για να ξεκινήσει μια ολόκληρη κοινωνία το παραλήρημα.

Ξαφνικά ανακαλύψαμε όλοι ότι το μπούλινγκ υπάρχει στη ζωή μας και θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να θυμηθούμε και να κάνουμε γνωστό σε όλους πως και εμείς κάποτε υπήρξαμε θύματα.

Εδώ βρίσκεται και μια μεγάλη αντίφαση. Το μπούλινγκ «ανακαλύφθηκε» σήμερα, τη στιγμή που το ξέραμε τουλάχιστον από την εποχή που ήμασταν εμείς παιδιά. Τότε όμως… «δεν ξέραμε ότι μπορείς να το πάθεις αυτό».

Η άλλη αντίφαση; Πάντοτε θύματα. Όλοι θύματα. Κανείς θύτης!

Πώς γίνεται αυτό, όταν εξ ορισμού για κάθε θύμα υπάρχει τουλάχιστον ένας, συχνά περισσότεροι θύτες; Δεν έχει σημασία.

Μια από τις πιο σοφές κουβέντες που άκουσα αυτές (εκείνες) τις μέρες ήταν κάποιας μητέρας που έλεγε «πρέπει εμείς οι γονείς να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από το μπούλινγκ. Να έχουμε συνεχώς το νου μας μήπως το παιδί μας γίνει θύτης και παρενοχλεί άλλα παιδιά».

Να μια σωστή αντιμετώπιση. Η αντίθετη; «Το παιδί μου έπεσε θύμα μπούλινγκ», υποστήριζε ένας πατέρας. «Μια μέρα, εκεί που έπαιζε μπάσκετ στην αυλή του σχολείου, το έσπρωξε ένας αντίπαλος κι έπεσε κάτω και χτύπησε»!

Το άλλο πουλάκι:

Είναι τόσο εκτεταμένο το φαινόμενο;

Δεν θα απαντήσω στο ερώτημα, θα σας δώσω όμως κάποιες εικόνες, ώστε να καταλάβατε πού θέλω να πάω την κουβέντα.

Η σκηνή σε τηλεοπτικό στούντιο. Η πρωταγωνίστρια – οικοδέσποινα υποδέχεται τους καλεσμένους της με τη χαρακτηριστική της ευγένεια. Όλοι τους άνθρωποι που προφανέστατα έχουν μεγάλα ψυχολογικά, συναισθηματικά και νοητικά προβλήματα.

Το πανελλήνιο παρακολουθεί και ανταμείβει την παρουσιάστρια με την πολυπόθητη τηλεθέαση.

Εκείνη πάλι, με πολύ μεγάλη μαεστρία, βάζει τους καλεσμένους της να κάνουν ένα σωρό «νούμερα», να χορεύουν, να τραγουδούν, να ερωτοτροπούν, να μαλώνουν, να μιλούν για τη ζωή τους αποκαλύπτοντας γαργαλιστικές λεπτομέρειες, να βρίζονται και να δέρνονται, να κάνουν ό,τι πιο εξευτελιστικό περνάει από το μυαλό της, ώστε να κρατά καθηλωμένη την κοινή γνώμη.

Την ίδια κοινή γνώμη που συγκλονίστηκε όταν έμαθε πως κάποια παιδιά έκαναν «καψόνια» στον συμμαθητή τους, επηρεασμένοι από ιστορίες που είχαν ακούσει από μεγαλύτερους που υπηρέτησαν στον στρατό.

Οποία υποκρισία!

Θα σας δώσω κι ένα ακόμη παράδειγμα. Ξέρετε ότι η πιο σύγχρονη μορφή παρενόχλησης, και διαδεδομένη στους νέους κυρίως, είναι το περίφημο κυβερνομπούλινγκ;

Δηλαδή η επίθεση μέσα από το διαδίκτυο και τα διάφορα σόσιαλ μίντια που είναι αναπόσπαστο συστατικό της ζωής μας.

Θέλετε να κάνετε ένα πείραμα; Δοκιμάστε να γράψετε, κάτι που διαφωνεί με μια από τις κρατούσες αντιλήψεις, ένα σχόλιο για (ποιον να πω;) τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, ας πούμε.

Να δείτε τότε τι επίθεση θα δεχτείτε, πόση κακία και μίσος θα περιέχουν τα εις βάρος σας σχόλια, και τι κατάρες θα πέσουν στο κεφάλι σας, πιθανότατα και στων παιδιών σας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει μια πιο προχωρημένη μορφή.

Όπως έχουμε  δει και σε σχετικά αντιμπούλινγκ μηνύματα, μπορούν κάποιοι να πάρουν μια φωτογραφία ενός συμμαθητή τους και να την κάνουν έτσι, που αυτός να ντρέπεται να πάει στο σχολείο.

Από πού όμως διδάσκονται τα παιδιά αυτή την «τεχνική» (και δεν εννοώ πώς λειτουργεί το φώτοσοπ) και πώς εκπαιδεύεται η κοινωνία μας σ’ αυτού του είδους τα… πειράγματα;

Οι πιο δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές βασίζουν τα «αστεία» τους σε τέτοιου είδους κολπάκια. Δεν υπάρχει δημόσιο πρόσωπο που να μην έχει γίνει αντικείμενο «σάτιρας» μέσω αυτής της δυνατότητας που δίνει πλέον η τεχνολογία.

Τι είναι όμως αυτό του διαχωρίζει τη σάτιρα από το μπούλινγκ;

Γιατί όταν ο πρωτοπόρος Λάκης (θύτης) βάζει κάποιο στο στόχαστρο (θύμα) και ασχολείται συνεχώς μαζί του, κάνοντας το κοινό του (παρατηρητές) να χειροκροτηθεί και να ξεκαρδίζεται στα γέλια, αυτό ονομάζεται τέχνη της σάτιρας και ο ίδιος θεωρείται (από τον εαυτό του) συνεχιστής του Αριστοφάνη, ενώ αν το κάνει ένα παιδί για τον συμμαθητή του είναι μπούλινγκ;

Ας μην γελιόμαστε, φίλοι μου, και κυρίως ας μην σοκαριζόμαστε, όταν το αθώο κλαράκι, που φυτέψαμε και φροντίσαμε με τόση αγάπη και ενθουσιασμό, δίνει άνθη του κακού.

Εμείς είμαστε η κοινωνία του κατακρίνουμε.

Πέφτω από τα σύννεφα!