150316 ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Λάθος οπτική.

Θα έχετε παρατηρήσει ίσως ότι τόσο διάστημα δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με τις εμφανίσεις του υπουργού Οικονομικών κυρίου Βαρουφάκη. Δεν είναι τυχαίο. Ήταν μια πολύ συνειδητή επιλογή μας να αφήσουμε έξω από τη συζήτηση το ντύσιμό του, με το οποίο ασχολήθηκε όλος ο κόσμος, και τις συχνότατες εμφανίσεις του στα Μέσα.

Εμείς, σας το είπαμε από την αρχή, άσπρος γάτος, μαύρος γάτος, ποντίκια να πιάνει! Υπάρχει όμως ένα θέμα που θα θέλαμε να το αναδείξουμε. Αν ο γάτος κάθεται όλη  μέρα και χτενίζει το τρίχωμά του για να είναι πιο λαμπερό, αν περνά την ώρα του παίζοντας με τα παιδάκια του σπιτιού, πότε θα κυνηγήσει τα ποντίκια;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είπαμε ότι το ντύσιμο δεν μας ενδιαφέρει. Μπορεί σημειολογικά να δείχνει πολλά πράγματα, μπορεί να κάνει κάποιον να φαίνεται πιο κουλ, πιο αντικομφορμίστας, πιο κάτι τελοσπάντων, όμως δεν αξίζει να το σχολιάζουμε.

Μπορεί να έχουμε άποψη για το ντύσιμο γενικώς, μπορεί να μας αρέσει ή να μη μας αρέσει το συγκεκριμένο, όμως αυτό δεν πρέπει να μας απασχολεί, τουλάχιστον στη φάση που βρισκόμαστε ως χώρα.

Ύστερα είπαμε για τις συχνότατες εμφανίσεις του κυρίου Βαρουφάκη στα διάφορα ΜΜΕ. Ούτε κι αυτές αξίζει να τις σχολιάσει κανείς –δεν εννοώ ως προς το περιεχόμενό τους- μιλάμε για τη συχνότητα.

Ας δεχτούμε ότι κινούνται μέσα στο πλαίσιο της δημοσιοποίησης των κυβερνητικών θέσεων τόσο στο κοινό που βρίσκεται εντός όσο και σε εκείνο εκτός χώρας.

Αυτά τα αφήσαμε και πέρασαν. Ένα σωρό άλλοι σχολιαστές μιλούσαν για «ροκ σταρ», αλλά και για αυταρέσκεια, για υπέρμετρο ναρκισσισμό, όμως εμείς δεν ασχοληθήκαμε. Στο κάτω κάτω εδώ αυτάρεσκοι και ναρκισσιστές γινόμαστε εμείς, όχι ένας Βαρουφάκης.

Τις ανθρώπινες αδυναμίες πρέπει να τις κατανοούμε. Μη ξεχνάτε ότι βρισκόμαστε και στη Μεγάλη Σαρακοστή.

Το πράγμα όμως με την τελευταία «εμφάνιση» του κυρίου Βαρουφάκη είναι διαφορετικό. Όταν λέω τελευταία εννοώ εκείνη για το περιοδικό Paris Match, γιατί, εν τω μεταξύ, όσο εμείς τα συζητάμε, μπορεί να υπήρξαν και μερικές ακόμη εμφανίσεις που δεν τις προλάβαμε.

Το άλλο πουλάκι:

Τι το διαφορετικό υπήρχε σ’ αυτή;

Εδώ ο διάσημος φωτογράφος Baptiste Giroudon φωτογραφίζει τον κύριο Βαρουφάκη μετά της συζύγου του στο σπίτι τους, σε ενσταντανέ που μπορεί να ενδιαφέρουν τους αναγνώστες του Paris Match, δεν θα έπρεπε όμως να απασχολούν τον υπουργό Οικονομικών μιας χώρας που βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης.

Να εξηγηθώ.

Και θα έρθω να διαφωνήσω (εντάξει, να διαχωρίσω τη θέση μου) από άλλους σχολιαστές οι οποίοι έπιασαν το θέμα από διαφορετική σκοπιά. Εστίασαν στο γεγονός ότι ο κύριος Βαρουφάκης είναι υπουργός μιας χώρας σε «βαθειά ανθρωπιστική κρίση», σύμφωνα με εκτιμήσεις της κυβέρνησής του.

Οπότε, είπαν, μπορεί ο ίδιος και η σύζυγος του να έχουν μια (μεγάλη) οικονομική άνεση, είναι όμως προκλητικό να την επιδεικνύουν με τέτοιο τρόπο. (Στο επιχείρημα αυτό οι σχολιαστές επικαλέστηκαν και άλλες φωτογραφίσεις του ζεύγους στο εξοχικό τους κ.λπ.)

Το θέμα, κατά την άποψή μας, βρίσκεται αλλού: Είναι ώρα για τέτοια;

Εδώ ο κόσμος καίγεται, εδώ ψάχνουμε μήνα με το μήνα να βρούμε τους μισθούς και τις συντάξεις, εδώ τα γεγονότα τρέχουν και ο χρόνος (μας) μένει πίσω, εδώ υποτίθεται ότι ψάχνουμε προτάσεις και λύσεις, εδώ, κατά το κοινώς λεγόμενο, έχουμε φωτιά στα μπατζάκια μας και καθ’ ύλην αρμόδιος να βρει διέξοδο έχει χρόνο (και κέφια) για χαριτωμενιές, αγκαλίτσες, πλατειά χαμόγελα και πόζες μπροστά στις κάμερες;

(Σας προειδοποιώ. Μην μου πείτε ότι προσπαθεί να δώσει την εικόνα ξεγνοιασιάς που χρειάζονται οι πολίτες προκειμένου να μην πανικοβληθούν από όσα ακούγονται κάθε μέρα, γιατί θα σας ορμήσω.)

Εδώ ακριβώς, λοιπόν, βρίσκεται το θέμα: ένας άλλος στη θέση του θα έλεγε στο περιοδικό και τον φωτογράφο «ευχαριστώ για την πρόταση, όμως είμαι πολύ απασχολημένος αυτόν τον καιρό» και θα ζητούσε να του στείλουν τις ερωτήσεις στις οποίες θα απαντούσε, αν θεωρούσε ότι έπρεπε κάτι να πει.

Ο ίδιος θα μάθατε τι είπε. Οι συγκεκριμένες φωτογραφίες δεν ταιριάζουν με την αισθητική του ή κάτι τέτοιο. Με τη δικιά μας να δεις!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Ένας άλλος»…

Αλήθεια, φαντάζεστε να είχαμε δείγματα μιας ανάλογης συμπεριφοράς από -ποιον να πω;- ας πούμε τον Γιώργο Παπανδρέου;

Θα έπεφταν επάνω του όλοι να τον φάνε. Όμως η αντιμετώπιση του κυρίου Βαρουφάκη είναι εντελώς διαφορετική. Βλέπετε, αυτός μας κάνει περήφανους.

Ε, λοιπόν, σας πληροφορώ ότι προσωπικά δεν αισθάνομαι καθόλου εθνικά υπερήφανος όταν βλέπω τέτοια (θα την πω τη λέξη, γιατί μ’ αρέσει πολύ) τέτοια… μαϊμουτζιλίκια.

Στο νου μου όμως μου έρχεται κάποιος παραλληλισμός και θα σας τον εκμυστηρευτώ. Στη χώρα μας, το να είσαι στην Αριστερά (ή με την Αριστερά) είναι σαν να έχεις αναμμένα τα αλάρμ. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις και είσαι πάντα δικαιολογημένος. «Δεν βλέπεις τα αλάρμ, ρε μ…λ…κ…;» σου λέει ο άλλος και σε βάζει στη θέση σου, αν τολμήσεις να του πεις ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό.

Θα κλείσω με μια παρατήρηση. Κι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έχει μια σύζυγο την οποία είδαμε όλο κι όλο σε μια φωτογραφία κατά την ορκωμοσία στη Βουλή.

Τι να πούμε;

ΦΩΤΟΤΕΛΕΙΑ!