150320 ΑΠΟ-ΖΗΜΙΩΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Δεν φοβούνται;

Κάποτε πρέπει να μαθαίνουμε. Αν δεν δεχτούμε να το κάνουμε μόνοι μας, υπάρχει φόβος να γίνει με βίαιο τρόπο. Και τότε θα είναι πολύ δυσάρεστο.

Υποτίθεται πως υπάρχουν διαδικασίες που μας ωριμάζουν. Ας πούμε οι δυσκολίες (θα πας στο στρατό και θα γίνεις άντρας) ή η ανάληψη ευθυνών (θα γίνεις μητέρα και θα με καταλάβεις).

Το βέβαιο είναι πως κάποιοι δεν ωριμάζουν ποτέ και με τίποτε.

Αυτό είναι δύσκολο για τους ίδιους, είναι όμως καταστροφικό και για τους άλλους, ιδίως όταν οι ανώριμοι αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης και παίρνουν αποφάσεις που αφορούν τις ζωές πολλών ανθρώπων.

Το δυσάρεστο, αλλά και επικίνδυνο, είναι όταν οι ανώριμοι έχουν και άγνοια φόβου. Όταν δεν μπορούν να αντιληφθούν πως οι αποφάσεις τους έχουν ρίσκο, συχνά μεγάλο.

Θα σας δώσω κάποια παραδείγματα με αφορμή την πρόσφατη επικαιρότητα. Το πρώτο έχει να κάνει με τις στρατιωτικές ή πολεμικές αποζημιώσεις, τις οποίες ετοιμαζόμαστε να διεκδικήσουμε από τη Γερμανία.

Θα είδατε μάλιστα και το ζευγάρι αυτό των Γερμανών που ήρθε «να πληρώσει το μερίδιό του». Το έχουν αυτό το συνήθειο οι Γερμανοί με το «ρεφενέ».

Οι άνθρωποι κάθισαν και υπολόγισαν το χρέος -11 δις ευρώ το 1942 περίπου 70 δις σημερινά με τους τόκους (αλλά χωρίς προσαυξήσεις!)- το οποίο διαίρεσαν με τον αριθμό των πολιτών της χώρας τους και βρήκαν τι αναλογεί στον καθένα.

Όπως κάνουμε στην ταβέρνα. Μόνο που εμείς το κάνουμε τα τελευταία χρόνια, παλαιότερα μαλώναμε ποιος θα πληρώσει.

Αυτές, λοιπόν, οι αποζημιώσεις άλλοι λένε πως είναι από το υποχρεωτικό κατοχικό δάνειο και άλλοι από τις σφαγές των κατακτητών προς τους απογόνους των θυμάτων.

Αν ισχύει το δεύτερο υπάρχουν δύο προβλήματα. Το πρώτο είναι πως τα όποια χρήματα δεν τα δικαιούμαστε όλοι (ακούγεται ότι θα πέσουν στα ταμεία του κράτους ή ότι θα συμψηφιστούν με δικά μας χρέη) αλλά οι απόγονοι των θυμάτων. Λογικό δεν είναι;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως που προκύπτει είναι το ερώτημα τι γίνεται με τα θύματα ενός άλλου πολέμου, του δικού μας, του εμφυλίου. Μπορούν κι αυτά να ζητήσουν αποζημιώσεις από τη μία ή την άλλη πλευρά, ανάλογα ποιας υπήρξαν θύματα;

Γιατί όχι; Δίκαιο δεν είναι; Και τότε ποιος θα τους αποζημιώσει;

Το άλλο πουλάκι:

Ας έρθουμε στο δεύτερο παράδειγμα.

Εδώ, λέει η Πρόεδρος της Βουλής, πρέπει να δούμε τη δομή και τη φύση του δημόσιου χρέους, ώστε να αποφασίσουμε ποιο τμήμα του πρέπει πραγματικά να αποπληρωθεί. Σας διαβάζω:

«Θα διερευνηθεί (σ.σ. μέσω ειδικών Επιτροπών) ποιο τμήμα των δανείων που δόθηκαν στην Ελλάδα διασπαθίστηκε σε υποθέσεις μίζας, διαφθοράς και διαπλοκής, ώστε να καταδειχθεί με αυτό τον τρόπο το τμήμα του χρέους που είναι νόμιμο και ποιο απεχθές και επονείδιστο, δηλαδή παράνομο και μη οφειλόμενο».

Πρώτα πρώτα να δούμε και πάλι μια αντίφαση, η οποία συνδέει τα δύο παραδείγματα. Απεχθές χαρακτηρίζεται ένα χρέος το οποίο έλαβε κάποια χώρα υπό δικτατορικό ή απολυταρχικό καθεστώς και το οποίο δικαιούται να μην αναγνωρίσει, όταν αλλάζουν τα πράγματα και επανέρχεται η δημοκρατία.

Ας αφήσουμε το γεγονός ότι τα χρήματα που δανειστήκαμε εμείς τα δανειστήκαμε σε περιόδους δημοκρατίας με δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις.

Δεν είναι όμως αντιφατικό να ζητάμε από τη σημερινή Γερμανία να πληρώσει για λάθη που έκανε το ναζιστικό καθεστώς, το οποίο και η ίδια έχει καταδικάσει, αλλά και έχει πληρώσει πολύ σκληρά;

Ξεπερνάμε την αντίφαση και πάμε στον κίνδυνο που κρύβει αυτή η πρόταση για δάνεια που δόθηκαν μετά από μίζες. Κατ’ αρχάς δεν έχει διευκρινιστεί αν θα αρνηθούμε την αποπληρωμή ολόκληρου του ποσού ή μόνο της μίζας, όμως αφήνεται να εννοηθεί ότι μιλάμε για ολόκληρο, διαφορετικά δεν θα είχε νόημα το ψάξιμο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όχι, θα είχε.

Διότι συμφωνώ κι εγώ πως είναι πολύ χρήσιμο και διδακτικό να ξέρουμε με ποιον τρόπο παίρνονται τα δάνεια και πού πηγαίνουν μετά.

Αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο κανείς δεν θα είχε αντίρρηση. Πιθανότατα δεν θα είχε και στο άλλο κομμάτι, αυτό της διαγραφής τέτοιων «βρώμικων δανείων», για άλλους λόγους όμως από εκείνους που φαντάζεστε.

Ξέρετε, εδώ, στη χώρα μας, πόσοι επαγγελματίες αναγκάστηκαν να πάρουν δάνεια, κυρίως όμως επιδοτήσεις για τις επιχειρήσεις τους, ή να συνάψουν συμφωνίες με το δημόσιο λαδώνοντας, δίνοντας μίζες; Αν δεν ξέρετε, κάντε μια κουβέντα στην πιάτσα και θα ενημερωθείτε.

Τι θα γίνεται, λοιπόν, μ’ αυτούς; Έχουν δικαίωμα να αρνηθούν τα χρέη τους, επικαλούμενοι πως είναι απεχθή και επονείδιστα;

Βλέπετε, φίλοι μου, τα πράγματα δεν είναι διόλου απλά. Τέτοιου είδους διεκδικήσεις ή πρωτοβουλίες πρέπει να εξετάζονται με μεγάλη προσοχή, κυρίως όμως να ξεφεύγουν από τη λογική στην οποία πάμε να μπούμε με φόρα, αν δεν είμαστε ήδη μέσα για τα καλά.

Εκείνη που λέει πως οι ξένοι είναι άτιμα κουμάσια κι εμείς είμαστε αθώες περιστερές.

Προσοχή! Εξίσου επικίνδυνο είναι και το ακριβώς αντίθετο. Το να χρεώσουμε όλα τα στραβά σ’ εμάς τους ίδιους, αθωώνοντας εντελώς τους απ’ έξω. Ευθύνες υπάρχουν και στις δύο πλευρές και καλό είναι να καταδειχθούν. Διαφορετικά πέφτουμε σε αντιφάσεις και γινόμαστε αναξιόπιστοι.

Τα δικά τους καρύδια, τα δικά μας σύκα!