150326 ΑΒΕΒΑΙΟ

Το ένα πουλάκι:

Κακό πράγμα η αβεβαιότητα!

Όταν μάλιστα είναι παρατεταμένη, ακόμη χειρότερο. Διότι με την αβεβαιότητα μιας κατάστασης δεν ξέρεις πώς να δράσεις, ποιον δρόμο να ακολουθήσεις, τι μέτρα να πάρεις…

Έτσι, πολλές φορές, είναι προτιμότερη μια οριστική δυσάρεστη έκβαση, με την οποία τουλάχιστον ξεκαθαρίζει το τοπίο, το παίρνεις απόφαση.

Κάποτε ήταν ένας σύζυγος ο οποίος υποψιαζόταν πολύ σοβαρά ότι η γυναίκα του τον απατούσε. Δεν ήταν όμως σίγουρος κι αυτό του έτρωγε τα σωθικά. Ήθελε να μάθει την αλήθεια, όποια κι αν ήταν αυτή, ώστε να ηρεμήσει. Όπως είναι φυσικό όμως, φοβόταν να ρωτήσει ευθέως την ίδια, διότι τότε μπορεί να είχε άλλα.

Ένας καλός φίλος τον συμβούλεψε να προσλάβει κάποιον «ειδικό ερευνητή», ώστε να την παρακολουθήσει και να μάθει επιτέλους αν συμβαίνει κάτι.

-Να μάθω, Γιώργο μου, να μάθω, γιατί αυτή η αμφιβολία με σκοτώνει, απάντησε αυτός και πήγε κατ’ ευθείαν στο γραφείο του «ειδικού ερευνητή». Όπως μάλιστα τον συμβούλεψε ο φίλος του, συμφώνησε να του προσκομίσει ο ερευνητής και φωτογραφίες, ώστε να είναι το πράγμα ολοφάνερο.

Προσποιήθηκε ότι φεύγει σε επαγγελματικό ταξίδι, ώστε να αφήσει το πεδίο ελεύθερο και, όταν «επέστεψε», πήγε στο γραφείο τού «ειδικού ερευνητή» για να πάρει το τυχόν υλικό που είχε προκύψει. Ο ερευνητής έβγαλε έναν φάκελο γεμάτο φωτογραφίες και άρχισε να του δείχνει μία μία εξηγώντας του.

Εδώ η σύζυγος σας τηλεφωνεί κάπου, αμέσως μόλις εσείς φύγατε από το σπίτι. Εδώ χτυπά το κουδούνι αυτός ο άντρας, τον οποίο εδώ υποδέχεται με αγκαλιές και φιλιά. Τον γνωρίζετε; Όχι. Εδώ βγαίνουν από το σπίτι αγκαλιασμένοι. Εδώ τρώνε υπό το φως των κεριών σε ένα ακριβό εστιατόριο. Εδώ χορεύουν τσικ του τσικ. Εδώ επιστρέφουν στο σπίτι σε εύθυμη διάθεση. Εδώ πίνουν ακόμη ένα ποτό. Και εδώ η τελευταία φωτογραφία, που αγκαλιάζονται στον καναπέ.

-Γιατί η τελευταία;

-Διότι μετά έσβησαν τα φώτα και δεν μπόρεσα να τραβήξω άλλες πόζες.

-Ε όχι, την ατυχία μου μέσα! Δεν την αντέχω άλλο αυτή την αμφιβολία, μου έχει σπάσει τα νεύρα!

Το άλλο πουλάκι:

Έτσι κι εμείς, φίλοι μου.

Δεν αντέχουμε να ζούμε άλλο με την αμφιβολία αν η χώρα θα χρεοκοπήσει ή όχι.

Ξέρετε ότι ο χειρότερος παράγοντας στην οικονομία είναι η αβεβαιότητα, η στάσιμη κατάσταση κατά την οποία τίποτε δεν κινείται, στην πραγματικότητα όμως όλα καταρρέουν φυσικά και αβίαστα, όπως πέφτουν τα φύλλα του φθινοπώρου.

Τι να σας τα λέω όμως; Ο καθένας το ξέρει μόνος του, όχι μόνο από την οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο αντιδρά στις «εξελίξεις».

Από τον Νοέμβριο μέχρι σήμερα, έχουμε σηκώσει από τις τράπεζες πάνω από 26 δισ. ευρώ καταθέσεων!

Το φαντάζεστε; Ο καθένας θεωρεί πως δεν χάθηκε ο κόσμος αν βγάλει τα λίγα λεφτουδάκια του (που μπορεί να είναι και πάρα πολλά) από την τράπεζα για να τα «ασφαλίσει» κάπου αλλού, είτε στο εξωτερικό είτε στο σεντούκι με τα κεντήματα της γιαγιάς. Όταν όμως αυτό το σκεφτούν πολλοί μαζί, όταν το σκεφτούν όλοι, τότε δίνουμε μια επιπλέον κατραπακιά στην ήδη ρημαγμένη οικονομία μας.

Οι καταθέσεις, λοιπόν, που είχαν τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις, κατά τον Νοέμβριο ήταν 164,3 δισ. και τώρα έχουν πέσει στα 138 δισ. Που σημαίνει ότι χρήμα στην αγορά δεν βλέπεις ούτε με το σταγονόμετρο. Την ίδια στιγμή, από την αρχή της χρονιάς, έχουν προστεθεί νέα «κόκκινα δάνεια», που δεν μπορούν δηλαδή να «εξυπηρετηθούν», ύψους 1,5 δισ. ευρώ. Πού θα πάει όλο αυτό;

Το πρόβλημα είναι ότι δεν βλέπουμε φως από πουθενά. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης, αντί να δίνουν ένα αίσθημα αισιοδοξίας, επιτείνουν την αβεβαιότητα αφού κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να συμβεί και πότε. Οι αισιόδοξες προβλέψεις πως, όταν ο κόσμος δει μια άλλη κυβέρνηση, μια κυβέρνηση της Αριστεράς, θα δείξει εμπιστοσύνη και θα ανταποκριθεί με μεγάλη προθυμία στις υποχρεώσεις του, διαψεύδονται παταγωδώς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μέτρα ανάπτυξης!

Εδώ και δύο μήνες περιμένουμε να δούμε ποια θα είναι τα μέτρα ανάπτυξης που θα δώσουν ανάσα στην οικονομία. Πώς εννοεί η κυβέρνηση αυτή την ανάπτυξη και από πού ελπίζει ότι θα προκύψει;

Περιμένουμε να δούμε με ποιο τρόπο θα καταπολεμήσει τη διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα, ένα αίτημα δεκαετιών. Μήπως όμως μαζί με τα ξερά καούν και τα χλωρά;

Διότι, ποια είναι και πώς σκοπεύει να στηρίξει η κυβέρνηση την άλλη, την υγιή επιχειρηματικότητα;

Εδώ είναι που χωλαίνει το πράγμα, διότι φαίνεται πως δεν υπάρχει μόνο μία φωνή αλλά πολλές. Υπάρχουν φωνές που θεωρούν «κακή επιχειρηματικότητα» οποιαδήποτε προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα. Μια λογική δηλαδή που μας πάει πίσω, σε μοντέλα που έχουν ξεπεραστεί εκ των πραγμάτων.

Αν περιμένουμε να έρθει η ανάπτυξη, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να παραχθεί πλούτος μέσω της κρατικής «επιχειρηματικότητας», φοβάμαι πως θα μείνουμε μόνο με τις θέσεις εργασίας, οι οποίες όμως δεν θα έχουν με τι να πληρωθούν, αφού… δανεικά τέλος.

Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός πρέπει να πουν ξεκάθαρα τι θέλουν και πως σκοπεύουν να το πετύχουν. Διαφορετικά, θα ζούμε όπως ο σύζυγος της ιστορίας μέσα στην αμφιβολία.

Όχι όμως για πολύ.

Λέτε να…;