190419 ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πιστεύετε στα θαύματα;

Μην απαντάτε. Και ξέρετε γιατί; Πρώτον, διότι δεν μας αφορά και δεν μας πέφτει κανένας λόγος, αν εσείς ή οποιοσδήποτε άλλος πιστεύει στα θαύματα ή όχι. Που πάει να πει δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να θέτουμε τέτοια ερωτήματα.

Δεύτερον, διότι ακόμη κι αν θέλαμε να κάνουμε μια συζήτηση που να περιλαμβάνει τέτοιου είδους εξομολογήσεις, θα έπρεπε να ορίσουμε τι εννοούμε λέγοντας «θαύμα», ώστε να μπορούμε να συνεννοούμαστε.

Εννοούμε το… υπερφυσικό; Εκείνο που δεν μπορούν να το ερμηνεύσουν οι φυσικοί νόμοι (που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα) και που πολλές φορές ερμηνεύεται ως η επέμβαση κάποιας ανώτερης δύναμης στον κόσμο μας;

Ή εννοούμε το… στατιστικά απίθανο; Κάτι δηλαδή που μπορεί να ερμηνευτεί, είναι όμως τόσο απείρως μικρή η πιθανότητα να συμβεί που επίσης πιστεύουμε ότι κάποια ανώτερη δύναμη έβαλε το χεράκι της;

Βεβαίως, για το θαύμα υπάρχει και μια πιο ετυμολογική προσέγγιση, όταν, ας πούμε, χρησιμοποιούμε τη λέξη για να περιγράψουμε κάτι που το… θαυμάζουμε: «Θαύμα ο μουσακάς, κυρία Ευτέρπη μου!»

Μη ξεχνάτε ότι, με βάση αυτή τη χρήση της λέξης, μιλάμε για «τα εφτά θαύματα του αρχαίου κόσμου», δηλαδή έργα που μέχρι σήμερα τα θαυμάζουμε και απορούμε για τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάστηκαν.

(Τώρα θα μου πείτε ότι και για εκείνα υπάρχουν ερμηνείες που θέλουν την επέμβαση «ανώτερων» δυνάμεων στην κατασκευή τους, αλλά, σας παρακαλώ, ας κρατήσουμε τη συζήτηση σε ένα επίπεδο.)

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λοιπόν, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να «αναγνωρίζει» ένα ή περισσότερα θαύματα που συμβαίνουν στη ζωή του. Αυτό δεν είναι καθόλου μεμπτό και, όπως είπαμε, είναι εντελώς προσωπική του υπόθεση.

Αρχίζει όμως να γίνεται ενοχλητικό, καμιά φορά και προκλητικό, όταν… διαφημίζεται ως μια ιδιαίτερη, προσωπική «εύνοια» που εκδηλώθηκε στον συγκεκριμένο άνθρωπο. Να διαφημίζεται από τον ίδιο ή από άλλους.

Το άλλο πουλάκι:

Και χειρότερα…

Όταν διαφημίζεται ως ατράνταχτη απόδειξη της ύπαρξης (και της παρέμβασης στην καθημερινότητα με τρόπους σαν το συγκεκριμένο θαύμα) εκείνης της ανώτερης δύναμης στην οποία πιστεύει αυτός που… δέχτηκε το θαύμα.

Για να γίνω πιο σαφής, που λέει και ο Λογοθετίδης, το θαύμα είναι εντελώς προσωπική υπόθεση εκείνου που το (παρα)δέχεται στη ζωή του. Κανείς δεν μπορεί, και δεν έχει το δικαίωμα, να προσπαθεί να τον πείσει για κάτι διαφορετικό.

Εκτός αν το δικαίωμα αυτό του το δώσει ο ίδιος. Ακούστε μια ιστορία και θα καταλάβετε τι εννοώ. Μια μικρή ομάδα «προσκυνητών», επισκεπτών δηλαδή του Αγίου Όρους, φτάνει στο σπίτι ενός μοναχού.

Προτού καλά καλά τον χαιρετήσουν και πάρουν την ευλογία του, του εξομολογούνται κατενθουσιασμένοι ότι έγιναν μάρτυρες ενός θαύματος. Όπως είναι φυσικό, εκείνος ρωτά να μάθει ποιο ήταν αυτό το θαύμα.

«Να, ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε τον Γέροντα (…) στο κελί του. Όταν φτάσαμε όμως εκεί, είδαμε μια επιγραφή που έλεγε ότι ο γέροντας από τις δώδεκα μέχρι τις τέσσερις αναπαύεται. Η ώρα ήταν μία και μισή.

Γεμάτοι απογοήτευση, επειδή θέλαμε πάρα πολύ να μιλήσουμε μαζί του και να πάρουμε την ευλογία του, γυρίσαμε να φύγουμε. Δεν απομακρυνθήκαμε πολύ και έγινε το θαύμα! Ο γέροντας βγήκε από το καλύβι του και μας φώναξε πίσω».

Το έλεγαν σοβαρά. Και το εννοούσαν. Μέχρι που ο μοναχός τούς έβαλε στη θέση τους: «Δεν ντρέπεστε λίγο, ευλογημένοι; Τι το περάσατε και τα βλέπετε όλα για θαύματα; Σιγά το παράξενο και το ανεξήγητο.

Μπορεί ο χριστιανός να σηκώθηκε να… πάει προς νερού του, σας είδε και σας φώναξε να μιλήσετε. Μάθαμε τώρα… Ό,τι μας φαίνεται λίγο ασυνήθιστο, το κάνουμε θαύμα. Λες και δεν έχει άλλη δουλειά ο Θεός…»

Δεν ξέρω αν οι «ευλογημένοι» προσκυνητές κατάλαβαν και αποδέχτηκαν αυτό που τους είπε ο καλός μοναχός. Ο οποίος τους μετέφερε μια αγιορείτικη σοφία που προέρχεται από τα βάθη των αιώνων:

Το να «διαφημίζεις» ότι έγινες αποδέκτης ενός θαύματος και να περηφανεύεσαι γι’ αυτό είναι πράξη εγωισμού. Ο οποίος εγωισμός, λένε, είναι ίσως το χειρότερο γνώρισμα που μπορεί να έχει ένας πιστός.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θα ακούσουμε πολλά αυτές τις μέρες.

Ήδη, με την πρόσφατη (και επίκαιρη) κυκλοφορία ενός σχετικού βιβλίου, παρακολουθούμε έναν διάλογο γύρω από το Άγιο Φως και κατά πόσον αυτό ανάβει ή όχι με θαυματουργικό τρόπο.

Ο διάλογος εκτείνεται και στο αν το Άγιο Φως πρέπει να γίνεται δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους ή όχι. Πριν βιαστούμε να πάρουμε θέση, ας αναρωτηθούμε τι διαφορά έχει για έναν πιστό, αν το Φως αυτό είναι Άγιο ή… Καθαγιασμένο.

Όπως δηλαδή το νερό μιας πηγής ή της βρύσης, μέσω (και χάρη) μιας τελετής γίνεται Αγιασμός, έτσι και το φως μια κανδήλας, ενός κεριού, καθαγιάζεται με αντίστοιχη τελετή, εντός μάλιστα του Παναγίου Τάφου.

Αυτό (για όποιον το πιστεύει) γιατί, άραγε, καθιστά το Άγιο Φως λιγότερο… άγιο; Γιατί να έχει ανάγκη από μια υπερφυσική… επίδειξη της αγιότητος και δεν του αρκεί αυτό που θα ήταν υπεραρκετό σε κάποιον αληθινά πιστό;

Τώρα, όσο για τις τιμές «αρχηγού κράτους» αυτό είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Κατά τη γνώμη μας, οι πιστοί και η Εκκλησία θα έπρεπε να υποδέχονται το Άγιο Φως με ένα δικό τους «τυπικό».

Κι όχι με το πρωτόκολλο της κοσμικής εξουσίας, όσο υψηλές τιμές κι αν προβλέπει αυτό.

Καλή Ανάσταση!

 Από θαύματα χορτάσαμε.

190418 ΕΥΚΟΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Λειτουργικά αναλφάβητος.

«Λειτουργικά αναλφάβητος ονομάζεται ο άνθρωπος που ενώ έχει αποφοιτήσει από τη βασική -ίσως και από τη μέση- εκπαίδευση, δεν μπορεί να κατανοήσει και να επιλύσει απλά προβλήματα της καθημερινότητας.

Δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί και να αναπτύξει λογικά επιχειρήματα. Δεν καταφέρνει να αρθρώσει σωστά τις όποιες σκέψεις του και να τις αντιστοιχήσει με την αντικειμενική πραγματικότητα.

Ο λειτουργικά αναλφάβητος, εν ολίγοις, αδυνατεί να φέρει αβοήθητος εις πέρας τις κοινωνικές του συναλλαγές. Να αναγνωρίσει και να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του». Αυτά σας τα διαβάζω από παλαιότερο άρθρο του Χρήστου Χωμενίδη.

Που συνεχίζει: «Σύμφωνα με τις στατιστικές, οι λειτουργικά αναλφάβητοι στην Ελλάδα προσέγγιζαν το 2008 το 4% του πληθυσμού. Επιτρέψτε μου να χαρακτηρίσω το νούμερο εξόφθαλμα επιεικές.

Όποιος κυκλοφορεί στην αγορά, όποιος διαβάζει έρευνες της κοινής γνώμης, όποιος μπαίνει έστω τα social media […] γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι το ποσοστό των συμπολιτών μας που αποτυγχάνει να πορευτεί με την πυξίδα της λογικής […] είναι υπερπολλαπλάσιο». 

Το διάβασα και αλλού, καθώς προσπαθούσα να διασταυρώσω απόψεις για το νέο «Πολυνομοσχέδιο για την Εκπαίδευση», η συζήτηση του οποίου ξεκίνησε σήμερα στη Βουλή και αναμένεται να ψηφιστεί Μεγάλη Δευτέρα.

Το ποσοστό, λέει, των λειτουργικά αναλφάβητων μαθητών του Λυκείου αγγίζει (αν δεν ξεπερνά, το 20% (με ή χωρίς θαυμαστικά). Ποιος το λέει; «Έγκυρες έρευνες». Και μας το μεταφέρει καλός γνώστης του χώρου.

Με το Πολυνομοσχέδιο, προβλέπεται αυτοί οι μαθητές να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε κάποια ομάδα σχολών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης («Πανεπιστήμια» θα είναι όλες) που τώρα δεν έχουν την απαιτούμενη ζήτηση.

Απαιτούμενη… για να λειτουργήσουν. Βεβαίως, εδώ τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα. Τι νόημα έχει να συντηρούνται σχολές στις οποίες δεν θέλει να φοιτήσει κανείς; Το ερώτημα παρακάμπτεται διά του Πολυνομοσχεδίου:

Εμείς θα βρούμε ανθρώπους που να θέλουν! Ποιοι είναι αυτοί; Να, ας πούμε το ποσοστό αυτό των λειτουργικά αναλφάβητων, οι οποίοι δυσκολεύονται να κατανοήσουν και να αξιοποιήσουν βασικές γνώσεις του Λυκείου.

Το άλλο πουλάκι:

Πώς (θα) περνούν τις τάξεις;

Στο ίδιο Πολυνομοσχέδιο προβλέπεται ότι για να περάσεις πρέπει να βγάλεις μέσο όρο βαθμολογίας 9,5 (χωρίς να υπολογίζεται ο βαθμός της Γυμναστικής). Ξέρετε, φαντάζομαι, τι έξυπνη εφεύρεση είναι ο μέσος όρος.

Αν σε κάποια μαθήματα έχεις βαθμό 12 ή 13, πράγμα εφικτό και για λειτουργικά αναλφάβητους, μπορείς σε άλλα να έχεις 5 ή 6 και να περνάς τις τάξεις, χωρίς να συμβαίνει τίποτε. Αν όμως, παρ’ ελπίδα, δεν πιάσεις το 9,5…

Τότε (θα) δίνεις επαναληπτικές εξετάσεις σε εκείνα τα μαθήματα στα οποία ο βαθμός σου είναι κάτω από 9,5. Και ο βαθμός που θα παίρνεις θα είναι ο βαθμός ολόκληρης της χρονιάς (δεν θα συμψηφίζεται με τα προηγούμενα).

Όταν λέμε εξετάσεις, μη φανταστείτε… Προφορικά στα περισσότερα μαθήματα και γραπτά μόνο σε εκείνα της ομάδας Α. (Ή Β. Δεν έχει σημασία, αφού δεν ξέρουμε ακόμη ποια μαθήματα θα είναι σε κάθε ομάδα!)

Αυτοί, λοιπόν, δηλαδή τέτοιοι μαθητές, θα μπαίνουν με το απολυτήριο του Λυκείου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπου θα… Αλήθεια, τι θα κάνουν στις σχολές στις οποίες θα περνούν; Θα αγωνίζονται να πάρουν πτυχίο;

Το ξέρω ότι κάποια παιδιά ωριμάζουν αργά. Και μπορεί να τους έρθει η διάθεση για μάθηση σε μεγαλύτερη ηλικία. Είναι δυνατόν όμως να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας σχολής, χωρίς να διαθέτουν το απαραίτητο υπόβαθρο;

Εκτός και αν η σχολή γίνει… Λύκειο, και δίνει τα πτυχία όπως ακριβώς και το Λύκειο μοιράζει τα απολυτήρια. Αυτό θέλουμε; Ή, δηλαδή, να ξοδεύει ο νέος άσκοπα τα χρόνια και τα λεφτά των γονιών του…

Ή να πάρει ένα πτυχίο που δεν θα έχει κανένα απολύτως πραγματικό αντίκρισμα; Για να κάνει με αυτό τι; Να διακριθεί στην ελεύθερη αγορά; Ή να διοριστεί κάποια στιγμή στο Δημόσιο;

Προς το παρόν, ας ψηφίσει αυτός και η οικογένειά του τους καλούς αυτούς ανθρώπους που του κρατάν ανοιχτούς τους ορίζοντες και, μέχρι να βγει στην παραγωγή, βλέπουμε. Α, ναι! Ας τους ψηφίσουν και οι άλλοι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι θα πει ποιοι άλλοι;

Όλοι εκείνοι που έχουν λόγους να θέλουν να παραμένουν σε λειτουργία οι σχολές στις οποίες δεν επιθυμεί και δεν μπορεί να φοιτήσει κανείς από τους σημερινούς απόφοιτους του Λυκείου.

Το περίφημο διδακτικό-επιστημονικό προσωπικό, αλλά και οι (περίφημες επίσης) τοπικές κοινωνίες, για χάρη των οποίων κοροϊδεύουμε, χρόνια τώρα, εαυτούς και αλλήλους, πιστεύοντας πως έχουμε «εξακτινωμένα Πανεπιστήμια».

Ξέρω. Για όλα αυτά υπάρχει σοβαρός αντίλογος. «Η ταξική παιδεία που αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες» (και η ανάγκη αυτή να αρθεί), καθώς και «το δικαίωμα στη μόρφωση όλων των παιδιών».

Θα συμφωνήσω. Υπάρχει όμως κανείς που να υποστηρίζει σοβαρά ότι με τέτοιου είδους μέτρα μπορεί να συμβεί κάτι από τα ζητούμενα; Ότι, το να ρίχνουμε απλώς το επίπεδο των απαιτήσεων όλο και πιο χαμηλά, συμβάλλει σε κάτι τέτοιο;

Είναι σαν να κάνουμε και ένα ακόμη πρωτάθλημα μπάσκετ, όπου τα καλάθια θα βρίσκονται σε ύψος 2,30 μέτρων, στο οποίο θα αγωνίζονται παίκτες με ύψος μέχρι 1,70 και η πρωταθλήτρια ομάδα… θα μπορεί να παίξει στο ΝΒΑ.

Διότι έτσι θα αρθεί ο κοινωνικός αποκλεισμός που δημιουργεί η διαφορά ύψους! Αντί να δώσουμε την ευκαιρία σε αυτούς τους αθλητές να διακριθούν σε άλλα αθλήματα, ή σε άλλους τομείς, πιο κατάλληλους για το φιζίκ τους.

(Το ξέρω ότι δεν είναι πετυχημένο το παράδειγμα, αλλά είπα μήπως και καταλάβουν κάποιοι.)

 Όλοι μέσα!

190417 ΣΥΜΜΑΧΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ξέρουμε ποιοι είμαστε.

Αλλά πόσοι είμαστε; Αυτό θα φανεί στις εκλογές, όμως, μέχρι τότε, καλά είναι να έχουμε μια εκτίμηση της κατάστασης. Έτσι, και για να έχει ο ενθουσιασμός μας να εδράζεται κάπου, και για να μην εκτεθούμε αργότερα.

Το λέω, διότι, αυτές τις μέρες, ακούω πολλά και αντιφατικά πράγματα σχετικά με τον χώρο της κεντροαριστεράς (και το ποιος ηγεμονεύει σ’ αυτόν) αλλά και την Προοδευτική Συμμαχία που πάει να στήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν θα σταθώ στα επικριτικά σχόλια σχετικά με το εγχείρημα αυτής της τελευταίας, αλλά θα πιαστώ από ένα αισιόδοξο, το οποίο ανάρτησε φίλος στον προσωπικό του λογαριασμό. Το κάνω, επειδή τον θεωρώ σοβαρό «αναλυτή».

Αντιγράφω, λοιπόν, με την άδειά του: «ΕΠΕΙΔΗ είναι υπαρκτή και μεγάλη ανάγκη να υπάρξει στη χώρα μια σύγχρονη ισχυρή Κεντροαριστερά… Τα δεδομένα είναι η ύπαρξη του ΚΙΝΑΛ ως νέου πολλά υποσχόμενου φορέα και του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο...

ΚΙΝΑΛ: μετά την αποχώρηση του Ποταμιού και την αποπομπή της ΔΗΜΑΡ, απέμειναν το ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΔΗΣΟ (τμήμα του πρώην ΠΑΣΟΚ) και λοιποί δημοκράτες πολίτες. Επανέρχεται ο πράσινος ήλιος και δυναμώνουν οι φωνές για επιστροφή και του ονόματος.

Χάθηκε η δυναμική, απέτυχε το εγχείρημα. ΣΥΡΙΖΑ: Προχωρά στην ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ για την οποία πολλά μπορούν να ειπωθούν και υπήρξαν και πολλές αρνητικές κριτικές...

Είναι όμως γεγονός ότι συμπορεύονται:

ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΓΕΦΥΡΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ (Λούκα Κατσέλη), Ακτιβιστική Κίνηση Ευρωπαίων Σοσιαλιστών (αποχωρήσαντες από το ΚΙΝΑΛ), Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία (πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ),

Δίκτυο Αριστερών Δημοκρατών (πρώην Δημαρίτες), Κίνηση Ενωτικής Αριστεράς (πρώην Δημαρίτες), Χάρτα 19 (108 στελέχη του ΚΙΝΑΛ που αποχώρησαν πρόσφατα), ΚΟΣΜΟΣ (Πέτρος Κόκκαλης), Σοσιαλιστικό Πατριωτικό Κίνημα (πρώην Πασόκοι), Ιδρυτικά μέλη Νεολαίας Πασόκ.

Η εικόνα, όπως κι αν τη διαβάσει κανείς, είναι ολοκάθαρη. Το ΚΙΝΑΛ αν δεν υποχωρεί, παραμένει στάσιμο και απομακρύνει δυνάμεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώνει δυνάμεις και θα είναι και μετά τις εκλογές αυτός που θα κερδίσει την παρτίδα στο χώρο της Κεντροαριστεράς».

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ ας σταθώ!

(Που θα έλεγε κι ο ποιητής.) Και ας ρωτήσω: Γνωρίζετε, προσωπικά, κανέναν από την «Χάρτα 19»; Κάποιον, πέραν του Πέτρου Κόκκαλη για τον οποίο ακούσαμε πρόσφατα, που να ανήκει στο… «ΚΟΣΜΟΣ»;

Πόσους από την «Κίνηση Ενωτικής Αριστεράς» (Πρώην Δημαρίτες) γνωρίζετε; Πολύ φοβάμαι ότι ακόμη και εκείνοι που τους γνωρίζουν προσωπικά (έχουν ακόμη οι πολυκατοικίες θυρωρούς;) δεν ξέρουν τι είναι οι χώροι στους οποίους ανήκουν.

Συγνώμη αν αυτό σας φαίνεται λίγο κυνικό, όμως καμιά φορά η πραγματικότητα, και μάλιστα η εκλογική, είναι τέτοια˙ κυνική. Διότι αμφιβάλλω αν όλοι αυτοί μαζί μπορούν να μαζέψουν όσες ψήφους μαζεύει ένας… Κουρουμπλής!

Και οι κάθε είδους Προοδευτικές Συμμαχίες συγκροτούνται με άθροισμα ψήφων. Σε πείσμα μιας χρόνιας παθογένειας της Αριστεράς, να διασπάται σε ολιγομελείς ομαδούλες, οι οποίες ύστερα, συνήθως προεκλογικά… συμπορεύονται.

Γράφει ο φίλος και καλός αναλυτής: «Αν η ΝΔ είναι αυτοδύναμη θα πρέπει το ΚΙΝΑΛ να συζητήσει και να συνεργαστεί μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συμμάχους του σε Τοπική Αυτοδιοίκηση, Συνδικαλισμό και Βουλή».

Ας αφήσουμε τη Βουλή. Για ποιους και πόσους εκπροσώπους «του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του» στην τοπική αυτοδιοίκηση και τον συνδικαλισμό μιλάει; Όταν, όντας κυβερνών κόμμα, δεν μπορεί να συγκροτήσει ψηφοδέλτια;

Έχουμε αντιληφθεί ότι σε πολλούς δήμους δεν έχουν δικό τους υποψήφιο, στον δε συνδικαλισμό ολόκληρη η Προοδευτική Συμμαχία μετά βίας καταγράφεται ως υπαρκτή «δύναμη»; Μάθατε, φαντάζομαι τι πήραν στις φοιτητικές εκλογές.

Για να μην μείνουμε όμως με την εικόνα μισή, θα σας πω και τη συνέχεια της ανάλυσης που έκανε ο καλός φίλος: «Αν η ΝΔ δεν είναι αυτοδύναμη, τότε θα υπάρξει Κυβέρνηση ΝΔ με ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα αναταράξεις και διάσπαση του ΚΙΝΑΛ.

Την παρτίδα λοιπόν κερδίζει σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ, που με ταχείς ρυμθμούς σοσιαλδημοκρατικοποείται, και οι συμπορευόμενες δυνάμεις. Η επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα αναδιατάξει ολοκληρωτικά και οριστικά το πολιτικό τοπίο στη χώρα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θα κρατήσω το τελευταίο.

Αυτό με το τι θα συμβεί με την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Και θα συμφωνήσω ότι «θα αναδιατάξει ολοκληρωτικά και οριστικά το πολιτικό τοπίο». Μόνο που μένει να δούμε προς ποια κατεύθυνση θα είναι η αναδιάταξη αυτή.

Διότι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει τις εκλογές, που όλοι λένε ότι θα τις χάσει, φοβάμαι ότι όχι μόνο η Προοδευτική Συμμαχία θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, αλλά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ θα δεχθεί ισχυρό σοκ.

Τότε θα αρχίσουν να αναδύονται όλες οι διαφωνίες, οι γκρίνιες και οι κόντρες που υπάρχουν εντός του, και που μόνο η εξουσία τις κρατά σε καταστολή, διότι προέχει να μην χαθούν τα… κεκτημένα της αριστερής διακυβέρνησης.

Δεν παριστάνω τον προφήτη, είναι κάτι που το έχουμε ξαναδεί και μάλιστα σε πολύ πιο «συμπαγείς» κομματικούς σχηματισμούς, όταν έχαναν την συγκολλητική ουσία της εξουσίας. Πόσω μάλλον στον ΣΥΡΙΖΑ!

Τότε θα δείτε πόσοι θα θυμηθούν τι κακό πράγμα που ήταν όχι μόνο η φωτογράφιση του Κουρουμπλή με τον Αμβρόσιο, αλλά και οι εναγκαλισμοί του Τσίπρα με τον Καμμένο. Για να μην πω για τη συμπόρευση με όλα τα άλλα φυντάνια…

Αυτά, χωρίς να υπολογίζουμε τις γνωστές από παλιά… ενδοαριστερές φαγωμάρες, για το ποιος είναι πιο γνήσιος εκφραστής των αρχών και των αξιών της αριστερής παράδοσης.

Ο νικητής της παρτίδας, αγαπητοί φίλοι, φαίνεται στο τέλος της ημέρας. Και το τέλος της ημέρας, στην πολιτική, είναι οι εκλογές.

 Κοντός ψαλμός…

190416 ΕΜΠΑΘΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Μας ενδιαφέρουν οι θεσμοί;

Μας ενδιαφέρει η διάκριση των εξουσιών, η διεύρυνση της δημοκρατίας, η λειτουργία ανεξάρτητων αρχών; Μας ενδιαφέρει να μην δηλητηριάζεται η πολιτική ζωή του τόπου, οι πολίτες να διαφωνούν, αλλά να μην «αλληλοσφάζονται»;

Τα ερωτήματα δεν είναι καθόλου ρητορικά. Η απάντηση που θα δώσουμε σε αυτά, αν δεν είναι προσχηματική, είναι εκείνη (μεταξύ άλλων) που θα μας τοποθετήσει στο νέο πολιτικό τοπίο που τείνει να σχηματιστεί. 

Διότι το παλιό, εκείνο που κατέτασσε τους πολίτες σε αριστερούς, κεντρώους και δεξιούς, δεν υφίσταται πια. Αυτό το αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι, ιδίως μετά την κρίση και τη διακυβέρνηση της χώρα από τους ΣΙΡΙΖΑΝΕΛ.

Πρώτο αντιλήφθηκε αυτή την αλλαγή, εδώ και δεκαετίες, το οικολογικό κίνημα. Ήταν και μια από τις κύριες αντιθέσεις του με τους «συντρόφους» της Αριστεράς, οι οποίοι πίστευαν ότι το περιβάλλον κινδυνεύει από το κεφάλαιο.

Μόνο! Οι κακοί καπιταλιστές, στην προσπάθειά τους να αποκομίσουν μεγαλύτερα κέρδη, κατέστρεφαν τη φύση, ενώ οι καλοί προλετάριοι άφηναν μηδαμινό «αποτύπωμα», θα λέγαμε σήμερα, στο περιβάλλον.

Πράγμα που δεν ισχύει. Και όχι μόνον επειδή το Τσερνομπίλ και το Κοζλοντούι δεν ήταν καπιταλιστικά εργοστάσια. Αλλά και γιατί η αδιαφορία των προλετάριων και των μικροαστών για το περιβάλλον είναι παροιμιώδης.

Από τον τρόπο που πετάν (διαχειρίζονται) τα απορρίμματά τους, μέχρι τον τρόπο που καταστρέφουν τη φύση για να κτίσουν τα αυθαίρετά τους, δείχνει ότι ο περιβαλλοντικός κίνδυνος δεν έχει πολιτικό πρόσημο.

Αυτό, όπως είπα, έγινε σαφέστερο και με την οικονομία και τη διαχείριση της κρίσης. Όπου τα αριστερά μνημόνια διαδέχτηκαν τα δεξιά, χωρίς μάλιστα να ανοίξει ρουθούνι. Ενώ σήμερα ο κεντρικός στόχος των κομμάτων παραμένει κοινός.

Ποιος είναι; Μα, το να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τη δέσμευση για δημιουργία τεράστιων πλεονασμάτων, γεγονός που κάνει απαγορευτική την οποιαδήποτε συζήτηση για ανάπτυξη στη χώρα.

«Δηλαδή, δεν υπάρχουν διαφορές;» θα ρωτήσει κάποιος καχύποπτος. Υπάρχουν και το θέμα είναι να δούμε πού ακριβώς εντοπίζονται. Και πόσο ουσιαστικές είναι, δηλαδή πόσο πιο ουσιαστικές από άλλες αντιθέσεις.

Το άλλο πουλάκι:

Όπως αυτές που περιγράψαμε με τα αρχικά ερωτήματα.

Ή όπως η αντίθεση που δημιουργεί η πολιτική… αξιοποίηση του λαϊκισμού, με την αντίσταση στον πειρασμό στον οποίο αυτός υποβάλλει κόμματα και πολιτικούς. (Αντίσταση που δεν στέφεται πάντοτε από επιτυχία, αλλά, τουλάχιστον, είναι ορατή.)

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, καθώς με προβλημάτιζε έντονα η παρατήρηση ενός καλού φίλου, ο οποίος επεσήμανε στα σχόλιά μου, τα οποία παρακολουθεί με προσοχή εδώ και χρόνια, μια εμπάθεια απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Μου είπε μάλιστα χαρακτηριστικά ότι, όπως επεσήμανε και ο Βενιζέλος, «στην πολιτική δεν υπάρχει το απόλυτο και όλα είναι ζήτημα συγκρίσεων». Εκείνη τη στιγμή συμφώνησα μαζί του, αλλά ξέχασα να του πω τι άλλο είπε ο Βενιζέλος.

Πως «προοδευτικό σήμερα είναι να φύγει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και άκρας δεξιάς, η κυβέρνηση της θεσμικής παρακμής και του οικονομικού και αναπτυξιακού αδιεξόδου». Του το είπα όμως με δικά μου λόγια.

Το πρώτο, στο οποίο μάλιστα συμφωνήσαμε απόλυτα, ήταν πως, στην πολιτική από κάποιους έχεις περισσότερες απαιτήσεις. Και αυτό είναι ένας καλός λόγος για να είσαι αυστηρός, αλλά όχι και εμπαθής, μαζί τους.

(Βέβαια, προσωπικά, έπαψα να έχω απαιτήσεις από τον χώρο που εκπροσώπησε ο ΣΥΡΙΖΑ, από την εποχή που είδα πώς λειτούργησε απέναντι στην κρίση και πώς δια-χειρίστηκε το θέμα των «αγανακτισμένων».)

Είπα στο φίλο πως η βασική μου διαφωνία με αυτή την κυβέρνηση δεν είναι στο τι έκανε ή δεν έκανε στο τομέα της οικονομίας. Όπου, όπως συμφώνησε και αυτός, οι δυνατότητές της ήταν και περιορισμένες.

Εκείνο που κυρίως της καταλογίζω είναι ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε την εξουσία, και συγκεκριμένα η περιφρόνηση του Συντάγματος και των θεσμών, η προσπάθεια χειραγώγησης του Τύπου και της Δικαιοσύνης…

Κάπου εκεί το αφήσαμε… Με την υπόσχεση να τα πούμε πιο αναλυτικά, όχι στον δρόμο, αλλά με δυο ποτηράκια κρασί μπροστά μας. Ωστόσο, εμένα η παρατήρησή του με προβλημάτισε και, αυτές τις μέρες, την ξανασκέφτηκα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ακούστε και πείτε μου.

«Όλος ο λαός γνωρίζει ότι έστηναν δουλειές, ότι έβαζαν χέρι στο δημόσιο χρήμα παρασιτώντας σε βάρος του ελληνικού λαού, ότι υπηρετούσαν και συνεχίζουν να υπηρετούν δουλικά τα επιχειρηματικά συμφέροντα από τα οποία εξαρτώνται».

Τη γνώμη αυτή, που αναφέρεται στους κατηγορούμενους (βάλτε όσα εισαγωγικά θέλετε) στην υπόθεση Novartis, δεν τη ακούσαμε σε κάποιο καφενείο, δεν την εξέφρασε κάποιος φανατικός ψηφοφόρος της κυβέρνησης.

Είναι από την επίσημη ανακοίνωση του Γραφείου του Πρωθυπουργού! Μια ανακοίνωση που γράφει στα παλιά της τα παπούτσια και τη διάκριση των εξουσιών, και το τεκμήριο αθωότητος, και όλον τον πολιτικό και δικονομικό μας πολιτισμό.

Για να καταλήξει: «Από εδώ και στο εξής, οι επιθέσεις τους θα ενταθούν, οι ύβρεις τους θα γίνουν χυδαιότερες και η στάση τους ακόμη πιο προκλητική, πράγμα που αποτελεί και την πιο απτή απόδειξη της ενοχής τους». 

Τέτοιες «αποδείξεις ενοχής», που… θεσμοθετήθηκαν από την Ιερά Εξέταση και… αξιοποιήθηκαν στις δίκες της Μόσχας, είναι το τελευταίο που θα περίμενε κάποιος από ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ και έναν πρωθυπουργό σαν τον Τσίπρα.

Που επαίρονται ότι είναι οι συνεχιστές της Ανανεωτικής Αριστεράς, των δημοκρατικών παραδόσεων και των αγώνων για περισσότερα δικαιώματα και πιο ισχυρούς θεσμούς.

Μετά, γίνομαι εμπαθής…

 Νέο τοπίο, νέες αντιθέσεις!

190415 ΖΗΜΙΩΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πού θα πάμε έτσι;

Ακούγεται από όλο και περισσότερες μεριές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η επόμενη κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας θα πορευτεί με εκδικητικές διώξεις εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων, αυτών που κυβερνούν σήμερα.

Με βάση αυτό το δεδομένο, πράγματι «η Novartis αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους». Με βάση, δηλαδή, τις πληγές που θα αφήσει στην ελληνική κοινωνία.

(Για να μην παρεξηγηθούμε και θεωρηθούμε ντιπ ανιστόρητοι, η ελληνική κοινωνία έχει πληγωθεί από μεγάλους διχασμούς, εκείνοι όμως δεν είχαν ως βάση τους ένα πολιτικό-οικονομικό σκάνδαλο.)

Υπάρχει σκάνδαλο Novartis; Θα ήταν αστείο να υποστηρίξει κανείς το αντίθετο. Η υπόθεση αυτή έχει αναδειχθεί, με βάση έρευνες που διεξήχθησαν παγκοσμίως, ως τεράστιο σκάνδαλο με χιλιάδες εμπλεκόμενους.

Σχεδόν παντού όμως, η εμπλοκή αφορούσε γιατρούς, φαρμακοποιούς, ντίλερς, μεσάζοντες και διάφορους άλλους ανθρώπους που έχουν καθημερινή σχέση με την εμπορία και τη διακίνηση των φαρμάκων.

Στη χώρα μας η έρευνα εστίασε σε πολιτικά πρόσωπα και έτσι το σκάνδαλο πήρε διαφορετικό χρώμα, αφού συνδέθηκε με την γενικότερη πολιτική γύρω από την υγεία και κυρίως τη φαρμακευτική δαπάνη.

Ωστόσο, εγώ βλέπω τεράστιες ευθύνες και στον τρόπο με τον οποίο τα Μέσα χειρίστηκαν το θέμα. Το οποίο πέρασε στην κοινωνία ως στοιχείο αντιπαράθεσης ανάμεσα στους «καθαρούς» και τους «λερωμένους» πολιτικούς.

Για παράδειγμα, όλοι μάθαμε την περίφημη ρήση του κ. Παπαγελόπουλου που ανέφερα προηγουμένως, δήλωση που έκανε πέρσι τον Φεβρουάριο. Πόσοι όμως γνωρίζουμε τη συνέχειά της που έγινε τον Μάιο;

«Ακόμη και στην πυρά να με βάλετε, ακόμα και να με σταυρώσετε το επαναλαμβάνω: το σκάνδαλο της Novartis είναι το μεγαλύτερο. Όμως το επαναλαμβάνω: δεν αναφέρομαι σε πολιτικά πρόσωπα».

Το άλλο πουλάκι:

Το επαναλαμβάνει!

Και το… ξαναεπαναλαμβάνει! Πόσοι όμως από εμάς σταθήκαμε στο «δεν αναφέρομαι σε πολιτικά πρόσωπα»; Οι περισσότεροι λειτουργήσαμε με τον τρόπο που λειτούργησαν και οι (κουκουλοφόροι) «μάρτυρες» της υπόθεσης:

Με τόσες μίζες να χορεύουν γύρω, είναι δυνατόν να μην τα πήραν και εκείνοι που είχαν το βάρος της υπογραφής για την υγεία; Εξάλλου, όταν έτσι σκέφτονται και λειτουργούν κοτζάμ υπουργοί, τι θα κάναμε εμείς οι απλοί πολίτες;

Έπειτα, αυτή η προσέγγιση στο σκάνδαλο Novartis στάθηκε πολύ βολική, αφού ήρθε να δικαιώσει έναν ακόμη μύθο στον οποίο επενδύσαμε όλα αυτά τα χρόνια: Οι μίζες έφεραν τη χρεοκοπία!

Άκουσα ο ίδιος, δημοσιογράφο, υποψήφιο με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, να υποστηρίζει ότι το σκάνδαλο αυτό μπορεί να ζημίωσε το ελληνικό κράτος και 23 δισ., κάτι που δήλωσε πρώτος ο υπουργός Δημήτρης Τζανακόπουλος. 

Αυτό, όταν τα συνολικά έσοδα της εταιρείας στη χώρα μας κυμαίνονται μεταξύ 300 και 400 εκατομμυρίων ευρώ. Τα συνολικά έσοδα! Δεν είναι καθόλου λίγα, πώς μπορεί όμως να μας έβαλαν μέσα τόσα δισ.;

Θα έπρεπε, δηλαδή, το ελληνικό κράτος, για να «ζημιωθεί» όσο υπολογίζουν κάποιοι στην κυβέρνηση, να πλήρωνε τη Novartis επί εβδομήντα πέντε χρόνια, χωρίς να αγοράζει κανένα απολύτως φάρμακο από αυτήν!

Το ερώτημα όμως επιμένει: Υπάρχει σκάνδαλο Novartis; Η δική μου απάντηση είναι δεν γνωρίζω (αφού δεν θεωρώ σωστό να πω τι υποψιάζομαι ή τι «μου φαίνεται») αλλά περιμένω τη δικαιοσύνη να αποφανθεί.

Πολλοί όμως βιάζονται και, αν δεν φοβόμουν μήπως κατηγορηθώ από τους πολιτικά ορθούς, θα έλεγα το παλιό και πετυχημένο «σαν τη χήρα στο κρεβάτι». Όμως δεν το λέω. Θέλουν να κρυφτούν, αλλά η χαρά δεν τους αφήνει.

Με τη νοοτροπία αυτή όμως φτάσαμε να ακούγονται τόσα πολλά ονόματα πολιτικών που «τα πήραν» (συγγνώμη, αλλά έτσι το αντιλαμβάνεται ο ανυποψίαστος πολίτης), τα οποία στη συνέχεια να απαλλάσσονται.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και να μένει η λάσπη.

Αλλά και η σκέψη «δεν μπορεί, κάτι είχαν κάνει, όμως κατάφεραν και τα κουκούλωσαν». Ό,τι δηλαδή τους δίνει τώρα το δικαίωμα να λένε και οι ίδιοι «δεν θα ησυχάσω αν δεν κλείσω στη φυλακή όσους με συκοφάντησαν».

Πού θα πάμε όμως έτσι; Τι θα γίνει η πολιτική ζωή του τόπου; Θα καταντήσει μια αρένα στην οποία θα αλληλοσφάζονται κατήγοροι με κατηγορούμενους, και μάλιστα ανταλλάσσοντας ρόλους με κάθε αλλαγή κυβέρνησης;

Πόσα χρόνια πίσω θα γυρίσουμε; Και τι είναι αυτό που μπορεί να σταματήσει αυτόν τον κατήφορο, που μόνο δεινά μπορεί να φέρει στον τόπο; Φοβάμαι πως η απαντήσεις είναι πολλά και τίποτε.

Θα με συγχωρέσετε όμως που θα πω ότι την ευθύνη σ’ αυτό το πισωγύρισμα την έχει η σημερινή κυβέρνηση, η οποία πήρε την εξουσία, αλλά και πολιτεύτηκε, υψώνοντας το λάβαρο της κάθαρσης από το «σάπιο παλιό πολιτικό σύστημα».

Και μπορεί η ηθική αυτή σταυροφορία να μην… έφτασε ποτέ στους Αγίους Τόπους, να μην αξιώθηκε να πάρει το Άγιο Δισκοπότηρο ή το Τίμιο Ξύλο της αληθινής πίστης, κατάφερε όμως να λεηλατήσει ό,τι συνάντησε στο πέρασμά της.

Τόσες και τόσες μάχες, από τις περίφημες λίστες, μέχρι τη σημερινή Novartis, δεν έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Προκάλεσαν όμως την αντίδραση από την άλλη πλευρά και τώρα η συνέχεια θα είναι τραγική.

Διότι, έτσι και ξαμοληθούν κάτι Γεωργιάδηδες και τίποτα Βενιζέλοι και πουν να ζητήσουν ευθύνες από όσους πρωτοστάτησαν στη δημιουργία αυτού του κλίματος, άντε να δούμε ποιος θα τους συγκρατήσει.

Και πού θα φτάσει η πολιτική ζωή του τόπου.

 Κουκουλοφόροι μάρτυρες 

και μασκοφόροι εκδικητές!

190412 ΠΟΣΟΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Βοήθεια από πάνω!

Είναι λίγο δύσκολο να αρνηθείς μια βοήθεια που σε φέρνει σε κάπως πιο πλεονεκτική θέση από εκείνη που ήσουν. Στέκεσαι, ας πούμε σε μια μεγάλη ουρά και ξαφνικά παρατηρείς μισοκρυμμένη επιγραφή που λέει:

«Άτομα με ύψος κάτω από 1,70 μ. εξυπηρετούνται κατά προτεραιότητα». Τι κάνεις; Εξακολουθείς να περιμένεις υπομονετικά τη σειρά σου, παίζοντάς το ψηλός; Ή καμπουριάζεις λίγο, λυγίζεις κάπως και τα γόνατα για να τελειώνεις;  

Υποθετικό το ερώτημα και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην απαντάμε σε ερωτήματα τέτοιου είδους. Υπάρχουν καταστάσεις πιο κοντά στην πραγματικότητα, πάνω στις οποίες μπορούμε να προβληματιστούμε.

Για παράδειγμα, ποια είναι η άποψή σας για την ποσόστωση των γυναικών στα ψηφοδέλτια των δημοτικών παρατάξεων; Βοηθούν την προσπάθεια που κάνουν οι γυναίκες να ενταχθούν με ίσους όρους στην πολιτική;

Προσέξτε, γιατί το ερώτημα είναι παραπλανητικό. Διότι κανένας νόμος δεν αναφέρει ποσόστωση γυναικών. Κάτι τέτοιο θα ήταν σοβαρότατη διάκριση, πράγμα που κανείς από όσους σκέφτονται πολιτικώς ορθά δεν επιθυμεί.

Η ποσόστωση αναφέρεται σε γυναίκες KAI άνδρες, σε ποσοστό 40% του συνόλου των υποψηφίων. Δηλαδή δεν μπορεί να υπάρχει ψηφοδέλτιο στο οποίο οι άνδρες υποψήφιοι να είναι λιγότεροι από 40%.

Αυτό όμως, αν το δεις στην πράξη, δείχνει μια άλλη πραγματικότητα. Διότι διαβάζουμε στα σχετικά ρεπορτάζ πως η συγκεκριμένη διάταξη του νόμου αποτελεί «πονοκέφαλο για τους επικεφαλής των παρατάξεων».

Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν που να τον έπιασε πονοκέφαλος, επειδή δεν μπορεί να εξασφαλίσει υψηλό ποσοστό ανδρών υποψηφίων. Δόξα τω Θεώ, αυτοί φτάνουν και περισσεύουν. Με τις γυναίκες υπάρχει κάποιο πρόβλημα.

Οι γυναίκες δεν εκτίθενται εύκολα. Ίσως να έχουν άλλα πιο σοβαρά πράγματα να κάνουν. Πιθανότατα όμως αυτό να είναι και αποτέλεσμα κοινωνικού αποκλεισμού, ο οποίος συντελείται με έναν σωρό μηχανισμούς.

Το άλλο πουλάκι:

Διορθώνεται αυτό με την ποσόστωση;

Αυτό είναι το βασικό ερώτημα. Είναι προφανές ότι εκείνοι που την εισηγήθηκαν και την υποστηρίζουν θεωρούν πως «ναι». Τέτοιου είδους μέτρα βοηθούν τις γυναίκες να κερδίσουν χαμένο έδαφος.

Και τότε, γιατί μόνο 40% και όχι περισσότερο; Αφού η στατιστική μάς λέει ότι ο γυναικείος πληθυσμός υπερτερεί του αντρικού. Γιατί να μην εκφράζεται αυτό στους (τώρα θα πω κι εγώ και στις) υποψηφίους των παρατάξεων;

Να το πάω παραπέρα; Αν θέλουμε να βοηθήσουμε τις γυναίκες με ευνοϊκές διατάξεις, γιατί να κάνουμε μισές δουλειές. Θα έπρεπε ο νόμος να μας υποχρεώνει να… ψηφίζουμε και με αντίστοιχη ποσόστωση.

Αν βάλεις δύο σταυρούς, ο ένας να είναι σε γυναίκα υποψήφια. Έτσι θα είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι γυναίκες θα εκπροσωπούνται στα δημοτικά συμβούλια στο ποσοστό που τους αντιστοιχεί πραγματικά.

Βέβαια υπάρχει και άλλος τρόπος. Να υποχρεωθούν οι γυναίκες να ψηφίζουν μια γυναίκα οπωσδήποτε. Δεν θέλετε να υποχρεωθούν; Πολύ καλά, τότε να το κάνουμε να πειστούν, για να διευρύνουμε τη συζήτηση.

Διότι, αν ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν επιτρέπει στις γυναίκες να συμμετέχουν ισότιμα (δηλαδή ισόποσα) στα ψηφοδέλτια των παρατάξεων, τι είναι εκείνο που τις εμποδίζει να ψηφίζουν έστω τις λιγοστές εκείνες υποψήφιες;

Δεν τις θεωρούν ικανές; Δεν έχουν εμπιστοσύνη ότι μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά με τους άνδρες συναδέλφους τους στα δημοτικά συμβούλια; Θεωρούν ότι οι άνδρες υποψήφιοι έχουν περισσότερα προσόντα;

Να το θέσω από την ανάποδη; Καλύτερα μάλλον να σας αναφέρω ένα περιστατικό. Μια κυρία, υποψήφια με κάποια δημοτική παράταξη, πλησιάζει στο τραπέζι που πίνει τον καφέ της μια αντροπαρέα και αφήνει καρτούλες με τα στοιχεία της.

«Να στείλουμε στο δημοτικό συμβούλιο γυναίκες», λέει καθώς συστήνεται. «Βεβαίως», απαντά κάποιος από τους άνδρες, «φροντίστε όμως να πείσετε πρωτίστως τις γυναίκες να το κάνουν, να ψηφίσουν γυναίκες».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θετική διάκριση!

Όπως καταλαβαίνετε, είναι το επίθετο που καθορίζει το ουσιαστικό. Είμαστε κατά των διακρίσεων, όχι όμως των θετικών. Και πολύ καλά κάνουμε. Τότε όμως, ποιος μας βεβαιώνει ότι αυτές δεν δημιουργούν… άλλες διακρίσεις;

Διότι δεν είναι μόνο οι γυναίκες αυτές που αποτελούν θύματα των κοινωνικών στερεοτύπων και των προκαταλήψεων, αλλά και «εμποδίων» που θέτει το φύλο τους. Τι γίνεται, ας πούμε με τα μέλη της περίφημης ΛΟΑΤ κοινότητας;

Μήπως θα έπρεπε, για λόγους ίσης μεταχείρισης, να υπάρχει ποσόστωση και γι’ αυτά τα πρόσωπα; Και με τις άλλες κοινότητες που βρίσκονται στο (σε κάποιο) κοινωνικό περιθώριο; Τι γίνεται με εκείνες;

Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, δηλαδή πολιτικώς ορθοί, μήπως θα έπρεπε να κάνουμε θετικές διακρίσεις για κάθε κοινωνική ομάδα η οποία, για διάφορους λόγους, δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες με…

Αλήθεια, με ποιους; Με τους άνδρες; Όμως με όλους άνδρες; Και με εκείνους που είναι Ρομά ή ΑΜΕΑ, που έχουν χαμηλή μόρφωση (εξαιτίας κοινωνικών ανισοτήτων), που δεν τους επιτρέπει το επάγγελμά τους να ασχοληθούν με τα κοινά…

Όσους «αποκλείονται» για λόγους υγείας, τους μακροχρόνια άνεργους, τους αποφυλακισμένους, τους πρώην χρήστες ουσιών, τους άστεγους…

Καταλάβατε πού πάει η κουβέντα.

Το σωστό είναι να αγωνιζόμαστε καθημερινά ενάντια σε όλες τις κοινωνικές διακρίσεις και τους κάθε είδους αποκλεισμούς που συναντάμε στη ζωή μας. Αυτό μπορεί να γίνεται και με νομοθετικές ρυθμίσεις.

Όχι όμως με ποσοστώσεις, γιατί τότε μπλέκουμε χειρότερα.

 Δώσε κι εμένα (ποσόστωση) μπάρμπα!

190411 ΕΠΙΔΕΡΜΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι διαβάζουμε;

Για να είμαστε ακριβείς, το ερώτημα ήταν τι ΔΕΝ διαβάζουμε. Η συζήτηση χαλαρή με καφεδάκι και κάποιον φίλο με τον οποίο δεν τα λέμε και τόσο συχνά. (Πρώτα ήρθε το καφεδάκι και μετά ο φίλος, γι’ αυτό τα αναφέρω έτσι.)

Αφού σχολιάσαμε διάφορα, σταθήκαμε στην ταχύτητα με την οποία περιδιαβαίνει κανείς το διαδίκτυο και την «ενημέρωση» που παίρνει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνήθως μόνο από αυτά.

Εμείς, φανατικοί αναγνώστες εφημερίδων και οι δυο, δεν είναι εύκολο να προσαρμοστούμε στους νέους ρυθμούς, που απαιτούν… συνθηματικές αναφορές και πολλές εικόνες, προκειμένου να αποσπάσουν το ενδιαφέρον.

Κάθεσαι και ανεβάζεις ολόκληρο κείμενο, εκατοντάδες λέξεις, και ελάχιστοι κάνουν τον κόπο να το διαβάσουν, να δουν τι θέλεις να πεις, να παρακολουθήσουν τον τρόπο που αναπτύσσεις το θέμα σου, που τοποθετείς τα επιχειρήματά σου…

Βάζει κι ο άλλος μια εξυπνάδα δύο «αράδων» (βλέπετε; δημοσιογραφική κουβέντα αυτή, από ανθρώπους που γνώρισαν τις εφημερίδες από έξω κι από μέσα) συνήθως αντιγραμμένη, και παίρνει ένα σωρό λάικ!

Αν πει, πάλι, να ανεβάσει καμιά φωτογραφία με τους καφέδες στο τραπέζι, ή, πολύ περισσότερο, με τίποτε μεζέδες για ούζο, γίνεται κυριολεκτικά χαμός. Πέφτουν τα σχόλια βροχή και η φωτογραφία γίνεται αντικείμενο συζήτησης.

Θα μου πείτε, ποιος σας είπε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι για σοβαρή κουβέντα και βαθυστόχαστες -λέμε, τώρα- αναλύσεις. Ο άλλος «μπαίνει» εκεί για να ξεσκάσει να χαλαρώσει λίγο από την καθημερινή πίεση.

Σύμφωνοι. Όμως, όπως δείχνουν οι περισσότερες έρευνες, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και το διαδίκτυο γενικότερα, αποτελούν μια από τις κύριες, αν όχι την κυριότερη πηγή ενημέρωσης για πολλούς ανθρώπους.

Ειδικά οι νέοι έχουν πάψει πλέον να βλέπουν τηλεόραση (για να αγοράσουν εφημερίδες ούτε που το συζητώ) οπότε ενημερώνονται από το διαδίκτυο. Τι είδους ενημέρωση όμως παίρνουν, όταν δεν μπορούν να διαβάσουν κάτι μεγαλύτερο;

Όταν μετακινούνται συνεχώς από μια είδηση στην άλλη, χωρίς να βλέπουν μια ανάλυση, χωρίς να στέκονται στις απόψεις κάποιου σοβαρού αρθρογράφου, χωρίς να διαβάζουν αντικρουόμενες θέσεις;

Το άλλο πουλάκι:

Αυτή είναι η εποχή!

Στην παρέα προστέθηκε και τρίτος φίλος, ο οποίος μετέφερε τη συζήτηση στην εκπαίδευση. Μήπως αντί να επιμένουμε με παραδοσιακούς τρόπους, θα πρέπει να ανταποκριθούμε στα νέα δεδομένα;  

Μήπως τα προγράμματα, τα βιβλία, αλλά και ο τρόπος διδασκαλίας γενικότερα θα πρέπει να προσαρμοστούν σ’ αυτήν την πολυτροπικότητα των κειμένων, τη γρήγορη εναλλαγή δεδομένων και την επιγραμματική αναφορά των πραγμάτων;

Είναι ένα ουσιαστικό ερώτημα. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς, που μεγαλώσαμε σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, δεν έχουμε τις παραστάσεις για το απαντήσουμε. Όχι ότι δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την τεχνολογία.

Απλώς για εμάς μάθηση σημαίνει μια πολύ συγκεκριμένη διαδικασία. Μια διαδικασία που περιλαμβάνει δύο στάδια. Την «παράδοση» της νέας γνώσης στο Σχολείο από κάποιον δάσκαλο και το διάβασμα στο σπίτι.

Στις καλύτερες περιπτώσεις, η «παράδοση» μπορεί να γίνεται με πιο ευρηματικούς και ευφάνταστους τρόπους, με περισσότερο ενεργητική συμμετοχή από τους μαθητές, με συνεργατικές μεθόδους, με χρήση νέων τεχνολογιών…

Δεν παύει όμως να είναι παράδοση. Το ίδιο και το «διάβασμα» στο σπίτι. Μπορεί να περιλαμβάνει κάποιες εργασίες, μπορεί να προβλέπει έρευνα σε βιβλία ή στο διαδίκτυο, σίγουρα όμως θα περιλαμβάνει ανάγνωση και κατανόηση μεγάλων κειμένων.

Αυτό έχουμε μάθει εμείς, έτσι μεγαλώσαμε, έτσι σπουδάσαμε οι ίδιοι, και δεν είναι εύκολο να φανταστούμε κάτι διαφορετικό. Θα μπορούσε, για παράδειγμα να συντελεστεί μάθηση μέσα από ένα βιντεοπαιχνίδι, από αυτά που τόσο προτιμούν τα παιδιά;  

Θα μπορούσε να συνδυαστεί μια εμπειρία εικονικής πραγματικότητας με ένα ψηφιακό ταξίδι στο παρελθόν, όπου το παιδί θα «συναντούσε» μέρη και πρόσωπα της ιστορίας και θα αντλούσε στοιχεία για τη ζωή τους;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ασφαλώς!

Ωστόσο, εκείνο στο οποίο καταλήξαμε είναι πως η μάθηση, για πολύ καιρό ακόμη, θα είναι μια διαδικασία που θα απαιτεί από τον μαθητευόμενο σημαντική προσπάθεια και μεγάλη τριβή με το αντικείμενο.

«Η γιαγιά μου», είπε ο ένας της παρέας, «όταν της έλεγαν για μια επίπονη και απαιτητική εργασία, απαντούσε “ε, δεν είναι και γράμματα”, γιατί τα θεωρούσε ό,τι πιο δύσκολο μπορεί να κάνει κανείς στη ζωή του».

Η αγωγή, από μόνη της (και εξ ορισμού), είναι μια βίαιη διαδικασία και δεν μπορεί να γίνεται υπό την αυστηρή προϋπόθεση «να μην κουραστούν τα παιδιά», σκέψη που διακατέχει πολλούς παιδαγωγούς.

Για την ακρίβεια υπεύθυνους του υπουργείου Παιδείας, πολιτικούς δηλαδή, που, στις περισσότερες των περιπτώσεων, έχουν άλλου είδους προτεραιότητες από το να μάθουν γράμματα τα παιδιά του κοσμάκη.

Έτσι, η λογική της ήσσονος προσπάθειας από τη μια, με τη σύγχρονη ψηφιακή πραγματικότητα που οδηγεί τα παιδιά σε άλλες πρακτικές, εξοικειώνοντάς τα με άλλες λειτουργίες και συμπεριφορές, από την άλλη, κάνουν την εκπαίδευσή τους δύσκολη υπόθεση.

Όχι όμως αρκετά, ώστε να μην μπορούν να τη λύσουν τρεις φίλοι, που πίνουν τον καφέ τους κουβεντιάζοντας χαλαρά, ένα πρωινό Σαββάτου. Σκεφτήκαμε μάλιστα να στείλουμε κι ένα υπόμνημα στο υπουργείο Παιδείας.

Επειδή όμως θα ήταν πολυσέλιδο, αναρωτηθήκαμε «ποιος θα το διαβάσει» και το αφήσαμε για όταν θα είμαστε σε θέση να το αναπτύξουμε σε λίγες αράδες.

Δηλαδή ποτέ!

 Κουβέντες τού… καφέ!