190401 ΟΛΟΧΡΥΣΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ένα χρυσό παιδί!

Έχουμε δει πολλές φορές να προβάλλονται από τα Μέσα άνθρωποι ανάξιοι λόγου. Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτός μάλλον είναι ο κανόνας. Σπανίως βλέπουμε ανθρώπους που αξίζουν πράγματι μιας προβολής.

Ξέρω. Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι, ιδιαίτερα στα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια, υπάρχουν κάποιες εκπομπές όπου μπορείς να δεις σημαντικούς ανθρώπους των γραμμάτων ή της τέχνης να δίνουν συνεντεύξεις.

Αυτό πράγματι υπάρχει, είναι όμως κάτι διαφορετικό. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι συνήθως φτασμένοι καλλιτέχνες που παρουσιάζονται σε εκπομπές με αφορμή κάποια καινούρια τους δουλειά.

Σπανίως μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα για νέους ανθρώπους. Όταν είσαι έφηβος δεν αισθάνεσαι κανενός είδους «συγγένεια» με τον Γιώργο Νταλάρα, τον Δημήτρη Καταλειφό, ή την Κική Δημουλά.

Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να είσαι θαυμαστής του έργου τους, αλλά δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν πρότυπα για σένα. Μιλάμε για άλλες γενιές, για εντελώς διαφορετικούς κόσμους…

Το ζητούμενο είναι λοιπόν να προβάλλονται νέοι άνθρωποι και μάλιστα όχι τέτοιοι που πιθανώς στάθηκαν τυχεροί στη ζωή τους και κατάφεραν από μικροί να κάνουν καριέρα. Ή παιδιά που είχαν ένα χάρισμα και το αξιοποίησαν.

Ο σκοπός είναι να προβάλλονται νέοι που προσπάθησαν, που στερήθηκαν πολλά, για να καταφέρουν να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Από τέτοιου είδους πρότυπα έχουν ανάγκη τα σημερινά παιδιά.

Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, χάρηκα πολύ που διάβασα στην «Καθημερινή» μια συνέντευξη του Λευτέρη Πετρούνια. Και μάλιστα μια συνέντευξη που δεν δόθηκε μετά από κάποια μεγάλη επιτυχία, σαν αυτές στις οποίες μας έχει συνηθίσει.

Ή μήπως δεν είναι έτσι. Μήπως το γεγονός που στάθηκε αφορμή για τη συνέντευξη που έδωσε στην Τασούλα Επτακοίλη ήταν ακριβώς άλλη μια μεγάλη επιτυχία του σπουδαίου αυτού παιδιού;

Διότι μίλησε τώρα που απέχει ακόμη και από τις προπονήσεις, εξαιτίας τής πολύ δύσκολης εγχείρισης που υπέστη στον ώμο του, πριν από πέντε σχεδόν μήνες. Αποφασίσαμε να σας μεταφέρουμε μερικά από τα λόγια του.

Το άλλο πουλάκι:

Θαυμάστε ωριμότητα!

«Πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο. Και από πρακτικής πλευράς, γιατί επί ένα δίμηνο δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω ούτε σε απλά καθημερινά πράγματα, όπως να ντυθώ, αλλά και ψυχολογικά. Η σκέψη ότι πρέπει να επιστρέψω στο ίδιο επίπεδο είναι αγχωτική.

Από την άλλη, δεν θέλω να είμαι αχάριστος. Υπάρχουν παραδείγματα αθλητών που δεν προλαβαίνουν να κάνουν περισσότερους από δύο τρεις αγώνες και μπαίνουν στο χειρουργείο. Είχα την τύχη από το 2009 να μην έχω χάσει διοργάνωση».

Ερώτηση: «365 μέρες υπερπροσπάθειας και αγωνίας για ένα λεπτό, όσο δηλαδή διαρκεί το πρόγραμμά σας. Αξίζει τον κόπο;»

«Θα άξιζε τον κόπο ακόμα κι αν διαρκούσε 15 δευτερόλεπτα. Γιατί όταν έρχεται μια επιτυχία, είναι επιβεβαίωση του ότι καλώς κοπίασα τόσο πολύ και κάθε κακή ανάμνηση σβήνεται ως διά μαγείας.

Ένιωσα τόσο πλήρης και χαρούμενος στην Ντόχα, που θα μπορούσα να έχω σταματήσει την καριέρα μου εκεί. Όχι μόνο για την επίτευξη ενός στόχου που έμοιαζε ανέφικτος και για τη στήριξη του κόσμου, αλλά και για την ικανοποίηση ότι διαψεύστηκαν όσοι με αμφισβητούν και με πολεμούν.

Τι να σας πω; Ότι μία εβδομάδα μετά το χειρουργείο με πέρασαν από έλεγχο ντόπινγκ και μου ζήτησαν και αίμα; Αλλά δεν πειράζει. Όσο πιο πολύ με κυνηγούν, όσο πιο πολύ με αμφισβητούν, τόσο πιο δυνατό με κάνουν». 

Για τις στερήσεις που υπέστη λέει: «Την ανεμελιά στερήθηκα, κυρίως στα παιδικά μου χρόνια. Τα παιχνίδια στον δρόμο, τα πάρτι. Η ζωή μου λειτουργούσε πάντα βάσει προγράμματος. Ακόμα στερούμαι αυτή την ανεμελιά».

Αλλά και για την υπευθυνότητα που έπρεπε να δείξει από μικρός: «Από τότε που έχασα τον πατέρα μου, δεν έχω την πολυτέλεια να είμαι ο Λευτεράκης, να είμαι ο γιος. Έχω γίνει η κολόνα του σπιτιού, για να στηρίξω τους δικούς μου ανθρώπους».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι λέτε;

Δεν θα έπρεπε να τα ακούσουν όλα αυτά τα παιδιά μας; Να όμως κάτι που θα έπρεπε να ακούσουμε και εμείς οι μεγάλοι: «Πριν μάθω να διαβάζω, βλέπαμε με τον αδελφό μου ξένες ταινίες, κοινωνικές, ακόμα και πολιτικές.

Η μαμά μάς διάβαζε τους υπότιτλους. Κι όταν η ταινία τελείωνε, μας ρωτούσε: “Τι καταλάβατε από όσα είδατε;” O πατέρας μου ήταν πρόεδρος στο συνδικαλιστικό όργανο των εκτελωνιστών και κάναμε άπειρες πολιτικές συζητήσεις. Έτσι μεγάλωσα».

Και κάτι για όσους τα περιμένουν όλα από το κράτος: «Ξέρετε, από την πολιτεία ποτέ δεν υπήρχε ανταπόδοση σε απόλυτο βαθμό. Όμως, με λίγη στήριξη από τον ιδιωτικό τομέα ένας αθλητής μπορεί να κάνει θαύματα.

Δεν άλλαξε η ζωή μου από τότε που απέκτησα τους χορηγούς. Άλλαξε όμως η ψυχολογία μου. Ένιωσα ότι κάποιοι με πιστεύουν και στο εξής θα είναι εδώ για μένα». Ακούστε και κάτι για το θέμα των ημερών, αν θα ασχοληθεί ποτέ με την πολιτική:

«Όσο είμαι ενεργός αθλητής –μέχρι το 2025, δηλαδή, όπως ευελπιστώ– σίγουρα όχι. Είμαι ρομαντικός και καμιά φορά, όταν συζητώ με τους δικούς μου ανθρώπους, δεν αρνούμαι ότι θα μπορούσα υπό προϋποθέσεις να μπω στην πολιτική.

Το πολύ πολύ, όπως τους λέω, αν δεν εξελιχθούν τα πράγματα όπως τα έχω στο μυαλό μου και σύμφωνα με τις αξίες μου, από το να “λερωθώ” ως άνθρωπος, θα προτιμήσω να φύγω».

Τέλος, κάτι για το άλλο μεγάλο θέμα των ημερών, την επίδειξη, ναι επίδειξη, πατριωτισμού: «Φυσικά και αισθάνομαι αδικημένος σε σχέση με αθλητές από άλλες χώρες, φυσικά και οι συνθήκες θα έπρεπε να είναι καλύτερες.

Αλλά υπάρχουν νοσοκομεία και σχολεία χωρίς θέρμανση· η δική μου ταλαιπωρία είναι το λιγότερο. Παρ’ όλα αυτά, όταν αγωνίζομαι, το κάνω για όλα όσα αντιπροσωπεύει το εθνόσημο που έχω στο στήθος μου και για τους συμπολίτες μας». 

Αληθινό χρυσάφι!