190410 ΔΙΛΗΜΜΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν πας έτσι!

Για τις εκλογές λέω. Δεν είναι δυνατόν να κατεβείς χωρίς τα βασικά, τουλάχιστον, εφόδια. Διότι οι εκλογές, όπως έλεγαν και οι παλιοί, βαθιά πολιτικοποιημένοι άνθρωποι, είναι πόλεμος. Και ο πόλεμος θέλει προετοιμασία.

Τι χρειάζονται, λοιπόν, οι εκλογές; Πρώτα να βρεις ένα ισχυρό αφήγημα, το οποίο θα «παραμυθιάσει» τους ψηφοφόρους, και μετά να τους θέσεις ένα σοβαρό δίλημμα που θα τους αναγκάσει να πάρουν θέση. 

Είναι και τα δύο απαραίτητα; Κανονικά, ναι. Όταν όμως σου λείπει κάτι, καλύτερα αυτό να είναι το αφήγημα, το οποίο κάπως θα το μπαλώσεις, κάτι θα βρεις, ακόμη κι αν δεν είναι όσο ισχυρό θα ήθελες.

Το δίλημμα όμως πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε. Δεν το χρειάζεσαι μόνο αν είσαι… ΚΚΕ, αν δηλαδή έχεις «μπετοναρισμένο» το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων σου και δεν σε ενδιαφέρει και πολύ να βρεις άλλους.

(Μη γίνει, δηλαδή, καμιά στραβή -«στη βάρδια σου»- και χρειαστεί να αναλάβεις κυβερνητικές ή συγκυβερνητικές ευθύνες και τότε άντε να τα βολέψεις και να συνταιριάξεις κομμουνισμό με αστική δημοκρατία.)

Το δίλημμα, λοιπόν, πρέπει να έχει σάρκα και οστά, να μην είναι ένα φάντασμα («ή εμείς ή αυτοί»), αλλά να εδράζεται σε μια πραγματική ή τεχνητή διαφορά με τους άλλους, πάντως ορατή από τους ψηφοφόρους.

Θέλετε να πάμε σε παραδείγματα, παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή; Ποιο ήταν το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις; Την πρώτη φορά ήταν το γνωστό σκίσιμο των μνημονίων.

Στην πραγματικότητα ήταν το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», το οποίο θα εφαρμόζονταν, αφού πρώτα η χώρα απαλλάσσονταν από τον βραχνά των μνημονίων και τις επιταγές της τρόικας.

Όταν αυτό αποδείχτηκε (αυτ)απάτη και υπογράφηκε το τρίτο και μακρύτερο (σε χρονική διάρκεια) μνημόνιο, περάσαμε στο «κρυφό πρόγραμμα». Εμείς άλλα θα υπογράφουμε και άλλα θα εφαρμόζουμε.

Αντίστοιχα, το αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας ήταν η «ανάκαμψη της οικονομίας» που φαινόταν (έτσι, τουλάχιστον μας έλεγαν κάποιοι αριθμοί) να είχε πάρει μπρος, στα τέλη του 2014, και παρουσίαζε στοιχεία ανάπτυξης.

Το άλλο πουλάκι:

Όσο για το δίλημμα!

Αυτό μπορεί να περιγραφεί συνοπτικά ως επιλογή ανάμεσα στο «παλιό» (που χρεοκόπησε τη χώρα, που έκλεψε και καταχράστηκε τον δημόσιο πλούτο κ.λπ.) και στο «νέο», που είναι άφθαρτο και ηθικό.

Αντίστοιχα, από τη Νέα Δημοκρατία η επιλογή ήταν ανάμεσα σε εκείνους που έχουν τη βούληση, αλλά και τη γνώση, να βγάλουν τη χώρα στο ισιάδι και στους «μαθητευόμενους μάγους» που δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Έχουμε παραλείψει σκοπίμως τα διλήμματα που έθεσαν τα άλλα πολιτικά κόμματα, γιατί η κουβέντα θα πάει πολύ μακριά. Συνοπτικά, το ΚΙΝΑΛ ήταν «η δύναμη που στάθηκε υπεύθυνα και χρεώθηκε το κόστος της κρίσης»

Το Ποτάμι παρουσιάζονταν ως το «νέο» (επίσης) απέναντι στη μια πλευρά, και ως «η φωνή της λογικής» απέναντι στις ουτοπίες αλλά και τον λαϊκισμό της άλλης. Η Χρυσή Αυγή ήταν «οι καθαροί πατριώτες σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα».

Για τον Καμμένο δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Σας καλούμε να θυμηθείτε τις προεκλογικές του διαφημίσεις με τον μικρό Αλέξη. Κάπως έτσι, απλουστευμένα και γενικευμένα βέβαια, πορευτήκαμε μέχρι σήμερα.

Και τώρα; Το αφήγημα στο οποίο πόνταρε αρχικά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η έξοδος από τα μνημόνια. Δυστυχώς όμως οι πολίτες δεν φάνηκαν να ενθουσιάζονται με αυτό. Λέτε να είναι και οι αξιολογήσεις που εξακολουθούμε να τις τρέμουμε;

Διότι, τι σόι έξοδος από τα μνημόνια είναι αυτή, όταν δεν μπορείς να προσλάβεις όσους θέλεις, δεν μπορείς να δώσεις αυξήσεις, ή έστω να κάνεις τις περίφημες 120 δόσεις, χωρίς να σου τραβήξουν το αφτί;

Χωρίς, λοιπόν, το βασικό της αφήγημα, η κυβέρνηση προσπαθεί, τουλάχιστον, να θέσει ένα κυρίαρχο δίλημμα στους πολίτες. Και αυτό είναι, όσο και να μην θέλετε να το πιστέψετε, η συμφωνία των Πρεσπών!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τους ήρθε κουτί!

Μπορεί στους αρχικούς σχεδιασμούς να ήταν η διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας, όταν όμως αυτό δεν επιτεύχθηκε, βρέθηκε ξαφνικά μπροστά τους η ευκαιρία για έναν νέο διαχωρισμό (πείτε τον και διχασμό).

Εμείς, που υποστηρίζουμε τη συμφωνία των Πρεσπών («το κλείσιμο μιας εκκρεμότητας, το άνοιγμα της χώρας στα Βαλκάνια, την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, τις προοπτικές οικονομικής συνεργασίας…») και οι άλλοι.

Οι οποίοι είναι υπερπατριώτες, άρα υπερεθνικιστές, άρα ακροδεξιοί, (άρα φασίστες)! Όπερ έδει δείξαι! Ελάτε, λοιπόν, να σχηματίσουμε το φράγμα απέναντι στην επέλαση της ακροδεξιάς στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη.

Διότι έχουμε και ευρωεκλογές. Αυτό, λοιπόν, το δίλημμα, μπορεί εσάς να σας φαίνεται χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και όντως έτσι να είναι. Τι κάνει όμως; Δίνει μια καλή δικαιολογία σε όσους θέλουν να (ξανα)ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο το κάλεσμα από τη «Γέφυρα» (βλ. π.χ. άρθρο της Ρεπούση στα «Νέα Σαββατοκύριακο») όσο και οι λόγοι που επικαλούνται όσοι από τη ΔΗΜΑΡ την κάνουν γυριστή, εστιάζουν ακριβώς (και σχεδόν αποκλειστικά) στις Πρέσπες.

Βέβαια, ο πιο έμπειρος αναλυτής της παρέας το έλεγε εδώ και πάρα πολύ καιρό. «Μην κοιτάτε τι λένε όλοι αυτοί τώρα. Όταν θα έρθουν οι εκλογές, θα βρουν μια καλή δικαιολογία και θα ξαναψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ».

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι ο Αλέξης Τσίπρας ποντάρει στις Πρέσπες. Διότι, εκείνους που έχασε, τους είχε έτσι κι αλλιώς ξεγραμμένους. Τουλάχιστον να κρατήσει τους δικούς του και όσους άλλους τσιμπήσουν το δίλημμα.

Ή το βρουν ως καλή δικαιολογία!

 Δίλημμα δόλωμα!