190404 ΓΚΡΕΜΙΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ναι, μεν, αλλά…

Δεν θα μπορούσε να γίνει μια εξαίρεση; Να βρεθεί κάποιος τρόπος «να τα… βολέψουμε, να τα μπουρδουκλώσουμε», που έλεγε και η απίθανη Ρένα Βλαχοπούλου στην κωμωδία «Φωνάζει ο κλέφτης».

Φαίνεται πως αυτή η τακτική τού… μπουρδουκλώματος μπορεί να πιάνει στη χώρα μας, όπου, ως γνωστόν, κατοικεί ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου, αλλά σε άλλα μέρη δεν είναι και τόσο εύκολο να εφαρμοστεί.

Βέβαια, εκείνοι είναι… κουτόφραγκοι και όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, ένας θεός ξέρει τι έκαναν. Οπότε είναι λίγο αστείο να προσπαθούν κάποιοι να μας τους παρουσιάζουν ως πρότυπα συγκροτημένων κοινωνιών.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πήγε, που λέτε, ο άνθρωπος να κάνει μια επένδυση και του βγήκε ξινή. Διότι δεν ήρθε να την κάνη στη χώρα μας, τον παράδεισο των επενδυτών, που θα έλεγε και η κυβέρνηση.

Μόνο πήγε στη γαλλική Ριβιέρα, κάπου ανάμεσα στο Μονακό και τις Κάννες. Όπου βρήκε ένα αγρόκτημα, μέσα σε οικόπεδο αρκετών στρεμμάτων, και είπε να το αξιοποιήσει χτίζοντας κάτι καλύτερο.

Κατασκεύασε, λοιπόν, μια έπαυλη, σε τοσκανικό στυλ, με 11 πολυτελείς σουίτες, τρεις πισίνες και ελικοδρόμια, ικανή, πέραν των ενοίκων, να φιλοξενεί και κοινωνικές εκδηλώσεις, πάρτι δηλαδή, με καναδυό χιλιάδες καλεσμένους.

Την έπαυλη τη νοικιάζουν διάφοροι «μεγιστάνες» και κάποιοι «Ρώσοι ολιγάρχες», όπως συνηθίσαμε να τους λέμε, για να διοργανώνουν δεξιώσεις με τους φίλους τους. Τη νοικιάζουν ακόμη και χολιγουντιανές παραγωγές.

Το ενοίκιο σχετικά χαμηλό, για όσα προσφέρει, μόνο 45.000 ευρώ. Τη μέρα! Μιλάμε δηλαδή για μια κανονική επένδυση. Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε ότι οι ιδιοκτήτες έριξαν στη δουλειά περί τα 56 εκατομμύρια.

Μόνο που οι ξενοδόχοι λογάριασαν χωρίς… τους γείτονες τους, οι οποίοι δεν φάνηκε να απολαμβάνουν το ότι δίπλα στο δικό τους ησυχαστήριο πήγε και εγκαταστάθηκε ένας χώρος όπου πηγαινοέρχονται τα ελικόπτερα και τα ξενύχτια δίνουν και παίρνουν.

Το άλλο πουλάκι:

Τους κάρφωσαν!

Πήγαν στην πολεοδομία και ισχυρίστηκαν ότι το ακίνητο δεν έχει όλες τις προβλεπόμενες άδειες και έτσι το πράγμα οδηγήθηκε στα δικαστήρια. Εκεί ο ιδιοκτήτης χρησιμοποίησε ατράνταχτα επιχειρήματα.

Το πρώτο είναι κάτι που το ακούμε πολύ συχνά και στη χώρα μας, σε ανάλογες περιπτώσεις. Όπου ο… αυθαιρετούχος (ωραίο;) ισχυρίζεται ότι ανέδειξε το χώρο, ότι ομόρφυνε την περιοχή, ότι καθάρισε τον τόπο από τα αγριόχορτα και τα φίδια…

Το δεύτερο έχει επίσης αρκετό ενδιαφέρον. Του είχαν δώσει, είπε, προφορική άδεια να επεκτείνει την ιδιοκτησία. Κάτι σαν «προχώρα εσύ και μη φοβάσαι, εμείς εδώ είμαστε». Σας θυμίζει τίποτε;

Βέβαια, το δικαστήριο δεν «μάσησε». Και έτσι έχασε τη δίκη, και στο Εφετείο, όπου απλώς γλύτωσε την τρίμηνη φυλάκιση που του είχε επιβληθεί πρωτόδικα. Κατά τα άλλα η ποινή ισχύει στο ακέραιο.

Ξέρω. Θα αναρωτιέστε ποια ποινή μπορεί να του επιβλήθηκε. Λοιπόν πρόκειται για ένα πρόστιμο πάνω από 500.000 ευρώ. Μεγάλο ποσό, δεν λέω, αν όμως το δούμε στην πραγματική του διάσταση, δεν λέει και πολλά.

Διότι, καμιά δεκαπενταριά μέρες να τη νοικιάσει τη βίλα, το έβγαλε το πρόστιμο και πάει. Έλα όμως που δεν θα μπορεί να τη νοικιάζει πλέον. Ο λόγος; Δεν θα έχει βίλα, αφού το δικαστήριο διέταξε την κατεδάφισή της!

Το φαντάζεστε; Δεν μιλάμε για έναν φράχτη, για ένα λίγο πιο μεγάλο μπαλκόνι, ακόμη και για ένα από τα χιλιάδες αυθαίρετα σπίτια που υπάρχου ανά την ελληνική επικράτεια. Μιλάμε για ακίνητο εκατομμυρίων.

Το οποίο, μέσα σε δεκαοκτώ μήνες θα πρέπει να έχει κατεδαφιστεί. Τι λέτε; Θα γίνει; Εδώ θα άξιζε να στοιχηματίσει κανείς. Και, φυσικά να παρακολουθήσει την υπόθεση μέχρι το τέλος.

Πάντως οι γείτονες, οι οποίοι έγιναν η αφορμή να οδηγηθεί η υπόθεση στα δικαστήρια, αποτελούν μια εγγύηση ότι οι δικαστικές αποφάσεις θα εκτελεστούν. Βλέπετε είναι και οι ίδιοι πολυεκατομμυριούχοι. 

Τι θα πει τι σχέση έχει αυτό; Δεκατέσσερα χρόνια τράβηξε δικαστικά η υπόθεση. Θα μου πείτε, από μια στιγμή και ύστερα πρέπει να ανέλαβε το δημόσιο, μην είστε όμως σίγουροι ότι δεν έχωσαν κι αυτοί την ουρίτσα τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έχεις γείτονα, έχεις Θεό!

Είναι μια τούρκικη παροιμία, θεωρώ από τις πιο εύστοχες που έχω ακούσει, που δείχνει ακριβώς πόσο σπουδαίο πράγμα είναι να έχεις καλές σχέσεις με τους γείτονές σου και να μπορείς να βασίζεσαι σ’ αυτούς.

Βέβαια, στη χώρα μας, όπου ο γείτονας συχνά εύχεται να ψοφήσει η κατσίκα σου, πολλές φορές το να έχεις γείτονες ισοδυναμεί με το να έχεις βρει τον διάολό σου. Μόνο φασαρία και μπελάς είναι και τίποτε καλό.

Δεν είναι τυχαίο ότι, όσοι μπορούν, οχυρώνονται πίσω από τεράστιους σιδερένιους ή πέτρινους φράχτες (συχνά όχι μόνο βαριές, αλλά και πανάκριβες κατασκευές) προσπαθώντας να μην έχουν καμιά επαφή με γείτονες. 

Μου έκαναν πάντοτε εντύπωση εκείνες οι μονοκατοικίες, στα προάστια αμερικανικών μεγαλουπόλεων, που βλέπουμε στον κινηματογράφο. Τις χωρίζει από τους διπλανούς το πολύ πολύ ένας «φράχτης» από θάμνους.

Η δε πρόσοψη των σπιτιών είναι τελείως ανοιχτή προς τον δρόμο, έτσι που μπορεί να μπαίνει το αυτοκίνητο κατευθείαν στην αυλή ή στο γκαράζ, ή να περνά ο εφημεριδοπώλης με το ποδήλατο και να πετά την εφημερίδα στην είσοδο.

Αμερικανάκια όμως, θα μου πείτε, τι περιμένεις;

 Θεωρούμε, αυθαίρετα, ότι είμαστε ανώτεροι!