190412 ΠΟΣΟΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Βοήθεια από πάνω!

Είναι λίγο δύσκολο να αρνηθείς μια βοήθεια που σε φέρνει σε κάπως πιο πλεονεκτική θέση από εκείνη που ήσουν. Στέκεσαι, ας πούμε σε μια μεγάλη ουρά και ξαφνικά παρατηρείς μισοκρυμμένη επιγραφή που λέει:

«Άτομα με ύψος κάτω από 1,70 μ. εξυπηρετούνται κατά προτεραιότητα». Τι κάνεις; Εξακολουθείς να περιμένεις υπομονετικά τη σειρά σου, παίζοντάς το ψηλός; Ή καμπουριάζεις λίγο, λυγίζεις κάπως και τα γόνατα για να τελειώνεις;  

Υποθετικό το ερώτημα και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην απαντάμε σε ερωτήματα τέτοιου είδους. Υπάρχουν καταστάσεις πιο κοντά στην πραγματικότητα, πάνω στις οποίες μπορούμε να προβληματιστούμε.

Για παράδειγμα, ποια είναι η άποψή σας για την ποσόστωση των γυναικών στα ψηφοδέλτια των δημοτικών παρατάξεων; Βοηθούν την προσπάθεια που κάνουν οι γυναίκες να ενταχθούν με ίσους όρους στην πολιτική;

Προσέξτε, γιατί το ερώτημα είναι παραπλανητικό. Διότι κανένας νόμος δεν αναφέρει ποσόστωση γυναικών. Κάτι τέτοιο θα ήταν σοβαρότατη διάκριση, πράγμα που κανείς από όσους σκέφτονται πολιτικώς ορθά δεν επιθυμεί.

Η ποσόστωση αναφέρεται σε γυναίκες KAI άνδρες, σε ποσοστό 40% του συνόλου των υποψηφίων. Δηλαδή δεν μπορεί να υπάρχει ψηφοδέλτιο στο οποίο οι άνδρες υποψήφιοι να είναι λιγότεροι από 40%.

Αυτό όμως, αν το δεις στην πράξη, δείχνει μια άλλη πραγματικότητα. Διότι διαβάζουμε στα σχετικά ρεπορτάζ πως η συγκεκριμένη διάταξη του νόμου αποτελεί «πονοκέφαλο για τους επικεφαλής των παρατάξεων».

Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν που να τον έπιασε πονοκέφαλος, επειδή δεν μπορεί να εξασφαλίσει υψηλό ποσοστό ανδρών υποψηφίων. Δόξα τω Θεώ, αυτοί φτάνουν και περισσεύουν. Με τις γυναίκες υπάρχει κάποιο πρόβλημα.

Οι γυναίκες δεν εκτίθενται εύκολα. Ίσως να έχουν άλλα πιο σοβαρά πράγματα να κάνουν. Πιθανότατα όμως αυτό να είναι και αποτέλεσμα κοινωνικού αποκλεισμού, ο οποίος συντελείται με έναν σωρό μηχανισμούς.

Το άλλο πουλάκι:

Διορθώνεται αυτό με την ποσόστωση;

Αυτό είναι το βασικό ερώτημα. Είναι προφανές ότι εκείνοι που την εισηγήθηκαν και την υποστηρίζουν θεωρούν πως «ναι». Τέτοιου είδους μέτρα βοηθούν τις γυναίκες να κερδίσουν χαμένο έδαφος.

Και τότε, γιατί μόνο 40% και όχι περισσότερο; Αφού η στατιστική μάς λέει ότι ο γυναικείος πληθυσμός υπερτερεί του αντρικού. Γιατί να μην εκφράζεται αυτό στους (τώρα θα πω κι εγώ και στις) υποψηφίους των παρατάξεων;

Να το πάω παραπέρα; Αν θέλουμε να βοηθήσουμε τις γυναίκες με ευνοϊκές διατάξεις, γιατί να κάνουμε μισές δουλειές. Θα έπρεπε ο νόμος να μας υποχρεώνει να… ψηφίζουμε και με αντίστοιχη ποσόστωση.

Αν βάλεις δύο σταυρούς, ο ένας να είναι σε γυναίκα υποψήφια. Έτσι θα είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι γυναίκες θα εκπροσωπούνται στα δημοτικά συμβούλια στο ποσοστό που τους αντιστοιχεί πραγματικά.

Βέβαια υπάρχει και άλλος τρόπος. Να υποχρεωθούν οι γυναίκες να ψηφίζουν μια γυναίκα οπωσδήποτε. Δεν θέλετε να υποχρεωθούν; Πολύ καλά, τότε να το κάνουμε να πειστούν, για να διευρύνουμε τη συζήτηση.

Διότι, αν ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν επιτρέπει στις γυναίκες να συμμετέχουν ισότιμα (δηλαδή ισόποσα) στα ψηφοδέλτια των παρατάξεων, τι είναι εκείνο που τις εμποδίζει να ψηφίζουν έστω τις λιγοστές εκείνες υποψήφιες;

Δεν τις θεωρούν ικανές; Δεν έχουν εμπιστοσύνη ότι μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά με τους άνδρες συναδέλφους τους στα δημοτικά συμβούλια; Θεωρούν ότι οι άνδρες υποψήφιοι έχουν περισσότερα προσόντα;

Να το θέσω από την ανάποδη; Καλύτερα μάλλον να σας αναφέρω ένα περιστατικό. Μια κυρία, υποψήφια με κάποια δημοτική παράταξη, πλησιάζει στο τραπέζι που πίνει τον καφέ της μια αντροπαρέα και αφήνει καρτούλες με τα στοιχεία της.

«Να στείλουμε στο δημοτικό συμβούλιο γυναίκες», λέει καθώς συστήνεται. «Βεβαίως», απαντά κάποιος από τους άνδρες, «φροντίστε όμως να πείσετε πρωτίστως τις γυναίκες να το κάνουν, να ψηφίσουν γυναίκες».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θετική διάκριση!

Όπως καταλαβαίνετε, είναι το επίθετο που καθορίζει το ουσιαστικό. Είμαστε κατά των διακρίσεων, όχι όμως των θετικών. Και πολύ καλά κάνουμε. Τότε όμως, ποιος μας βεβαιώνει ότι αυτές δεν δημιουργούν… άλλες διακρίσεις;

Διότι δεν είναι μόνο οι γυναίκες αυτές που αποτελούν θύματα των κοινωνικών στερεοτύπων και των προκαταλήψεων, αλλά και «εμποδίων» που θέτει το φύλο τους. Τι γίνεται, ας πούμε με τα μέλη της περίφημης ΛΟΑΤ κοινότητας;

Μήπως θα έπρεπε, για λόγους ίσης μεταχείρισης, να υπάρχει ποσόστωση και γι’ αυτά τα πρόσωπα; Και με τις άλλες κοινότητες που βρίσκονται στο (σε κάποιο) κοινωνικό περιθώριο; Τι γίνεται με εκείνες;

Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, δηλαδή πολιτικώς ορθοί, μήπως θα έπρεπε να κάνουμε θετικές διακρίσεις για κάθε κοινωνική ομάδα η οποία, για διάφορους λόγους, δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες με…

Αλήθεια, με ποιους; Με τους άνδρες; Όμως με όλους άνδρες; Και με εκείνους που είναι Ρομά ή ΑΜΕΑ, που έχουν χαμηλή μόρφωση (εξαιτίας κοινωνικών ανισοτήτων), που δεν τους επιτρέπει το επάγγελμά τους να ασχοληθούν με τα κοινά…

Όσους «αποκλείονται» για λόγους υγείας, τους μακροχρόνια άνεργους, τους αποφυλακισμένους, τους πρώην χρήστες ουσιών, τους άστεγους…

Καταλάβατε πού πάει η κουβέντα.

Το σωστό είναι να αγωνιζόμαστε καθημερινά ενάντια σε όλες τις κοινωνικές διακρίσεις και τους κάθε είδους αποκλεισμούς που συναντάμε στη ζωή μας. Αυτό μπορεί να γίνεται και με νομοθετικές ρυθμίσεις.

Όχι όμως με ποσοστώσεις, γιατί τότε μπλέκουμε χειρότερα.

 Δώσε κι εμένα (ποσόστωση) μπάρμπα!