190409 ΑΤΑΦΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι γλυκό να σ’ αγαπούν!

Το τραγούδι συνεχίζεται όμως. Και να σου το λένε. Διότι, άμα σε αγαπούν κι εσύ δεν το ξέρεις, δεν σου το δίνουν να το καταλάβεις, τι νόημα έχει; Από την άλλη, υπάρχει και η αντίθετη εκδοχή.

Να σου το λένε, αλλά… να μην σε αγαπούν. Κι εσύ να ζεις με την εντύπωση. Δεν ξέρω ποιο από τα δυο είναι χειρότερο, πάντως γλυκό δεν είναι κανένα. Βλέπετε, αυτές οι ανθρώπινες σχέσεις δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου.

Θα παραξενευτείτε, αν σας πω με ποια αφορμή τα σκεφτόμουν όλα αυτά. Θα παραξενευτείτε διότι, φαινομενικά, δεν έχει καμιά σχέση με αγάπες και με λόγια γύρω από αυτές. Τα σκεφτόμουν με αφορμή… τον συνδικαλισμό.

Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε δυο συνδικαλιστικά χάπενινγκ, το ένα στην πόλη μας και το άλλο μακριά από εδώ, στη Ρόδο. Το ένα είχε μουσική και το άλλο ξύλο. Αν τα δούμε συνδυαστικά…

Θα αναρωτηθούμε τι γίνεται με τον συνδικαλισμό. Κάτι που εμείς εδώ το κάνουμε χρόνια βέβαια, όμως αυτός δεν παύει κάθε φορά να μας εκπλήσσει· δείχνοντας το χειρότερο πρόσωπό του.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θυμάμαι έναν συνδικαλιστή να περηφανεύεται που οι συνάδελφοί του τον τιμούν με την ψήφο τους και εκλέγεται στο συνδικάτο με μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους.

Τι γλυκό να σ’ αγαπούν! Κάθε φορά όμως που το συνδικάτο, δηλαδή αυτός, με δική του πρωτοβουλία, τους καλεί σε κάποια κινητοποίηση, ανταποκρίνονται τρεις και ο κούκος. Και πολλούς λέω!

Και δεν μιλάμε για κινητοποίηση «αγωνιστική», να κατέβουν δηλαδή σε καμιά πολυήμερη απεργία, ή σε καμιά πορεία όπου θα σταθούν απέναντι στα ΜΑΤ. Μιλάμε για κάλεσμα σε… μουσική συναυλία.

Και μάλιστα χωρίς καν εισιτήριο. Δεν ξέρω πώς το σκέφτεται ο εκλεκτός συνδικαλιστής, εγώ πάντως θα το έπαιρνα πολύ σοβαρά υπόψη μου. Και το πιο πιθανόν ήταν να αναθεωρήσω τις απόψεις μου περί (συνδικαλιστικής) αγάπης.

Το άλλο πουλάκι:

Και περί συνδικαλισμού γενικότερα!

Διότι, αν πρόκειται ο συνδικαλισμός να εξαντλείται στο να προσέρχονται οι εργαζόμενοι μια φορά στα δύο χρόνια (σε μέρα που πληρώνονται και δεν πάνε στη δουλειά, μια και μιλάμε για ΑΔΕΔΥ) και να ψηφίζουν…

Αλλά να μη συμμετέχουν σε καμιά άλλη εκδήλωση, να μην ακολουθούν εκείνους που οι ίδιοι ψήφισαν σε καμιά τους πρωτοβουλία, να τους εκθέτουν, βάζοντάς τους μπροστά και αφήνοντάς τους μόνους…

Τότε κάτι γίνεται λάθος. Και το ερώτημα απευθύνεται σε δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι αν υπάρχει κανένας λόγος να εξακολουθεί να διατηρείται στη ζωή (όντας σε κώμα) ένας τέτοιος συνδικαλισμός.

Αυτό αφορά όλους τους εργαζόμενους. Η δεύτερη έχει να κάνει με τους συνδικαλιστές. Τι είναι αυτό που τους «υποχρεώνει» να εξακολουθούν να ασχολούνται με κάτι που δεν ενδιαφέρει κανέναν;

Παρακαλώ, μου είναι δύσκολο να δεχτώ απαντήσεις τού τύπου «το ενδιαφέρον τους για τα κοινά και η διάθεσή τους να προσφέρουν». Διότι, αν έχεις πραγματικά τέτοια διάθεση, υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, πολλοί άλλοι τομείς.

Θα μπορούσα να δεχτώ, οριακά, την απάντηση πώς «αυτό έχουν μάθει και τους είναι δύσκολο να αλλάξουν». Και το κάνω διότι, διαφορετικά, θα πρέπει να δεχτούμε πως έχουν άλλα, πιο προσωπικά, κίνητρα.

Και μη φανταστείτε ότι εννοώ τίποτε πονηρό. Προς Θεού! Εννοώ αυτό που είπα στην αρχή. Πόσο γλυκό είναι να σ’ αγαπούν και να σου το λένε, να σου το δείχνουν με την ψήφο τους. Κι ας είναι όλο αυτό μια αυταπάτη.

Πάντως εγώ, έτσι και έβλεπα ότι η διάθεσή μου για προσφορά δεν βρίσκει στοιχειώδη ανταπόκριση από εκείνους στους οποίους απευθύνεται, θα πήγαινα στο σπίτι μου την άλλη μέρα. Κι ας έκλεινε το μαγαζί λόγω… απουσίας προσωπικού.

Πιαστήκαμε όμως με το ένα γεγονός και δεν μας έμεινε αρκετός χρόνος για το άλλο. Αλήθεια, εσείς καταλάβατε ποιος έχει δίκιο στην περίπτωση της ΓΕΣΕΕ και εκείνων που αμφισβητούν τη διοίκησή της και τις προθέσεις της;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος να έχει δίκιο;

Όταν μεγάλοι άνθρωποι, που θέλουν να λένε ότι εκπροσωπούν και άλλους, πηγαίνουν κάπου μόνο και μόνο για να πιαστούν στα χέρια και να επιβάλουν με το ξύλο την άποψή τους, τότε πόσο δίκιο να έχουν;

Αυτό δεν είναι συνδικαλισμός. Είναι «οι συμμορίες της Νέας Υόρκης» του Μάρτιν Σκορτσέζε. Με τη διαφορά ότι εκεί υπήρχαν και κάποιοι που ακολουθούσαν. Ενώ ο συνδικαλισμός έφτασε να είναι κενός νοήματος.

Επειδή ακριβώς είναι κενός ανθρώπων. Και αντί εκείνοι που θέλουν να παρουσιάζονται ως ηγετικά στελέχη να αναρωτηθούν τι πρέπει να γίνει και να «ψαχτούν» μήπως αποτελούν μέρος του προβλήματος…

Αυτοί σκοτώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα έχει τη σφραγίδα. Η οποία βέβαια μπορεί να μην σημαίνει πλέον απολύτως τίποτε για τους εργαζομένους, για τα ηγετικά στελέχη όμως φαίνεται ότι σημαίνει πάρα πολλά.

Δυστυχώς, φίλοι μου, αυτός είναι ο συνδικαλισμός σήμερα. Από τη μια (εντελώς) άδειες από εργαζόμενους πλατείες και από την άλλη τραμπουκισμοί και ξύλο για το ποιος τους εκπροσωπεί καλύτερα.

Υπάρχουν ιστορικές ευθύνες γι’ αυτό. Την μεγαλύτερη έχουν όσοι εμπνεύστηκαν και υλοποίησαν τον σφιχτό εναγκαλισμό της συνδικαλιστικής ηγεσίας με τις κυβερνήσεις. Και την προσπάθεια ελέγχου των συνδικάτων από τα κόμματα.

Τώρα είναι αργά για δάκρυα και η μόνη λύση που εγώ βλέπω είναι να ταφεί το πτώμα, μη τυχόν και κάποια στιγμή αναστηθεί.

Εκπρόσωποι στο… ξύλο!