130514 ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟ-2

Το ένα πουλάκι:

Ας έρθουμε και στην ουσία.

Τι είναι αυτό που ενόχλησε τόσο τους καθηγητές, ώστε να φτάσουν να πιέσουν με το έσχατο μέσο πίεσης, την απεργία, και μάλιστα στην περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων;

Φαίνεται πως, αν και τα «σημεία τριβής» είναι πολλά, εκείνα που έκαναν το ποτήρι να ξεχειλίσει είναι η αύξηση του ωραρίου και οι υποχρεωτικές μετακινήσεις εκπαιδευτικών για συμπλήρωση του ωραρίου τους.

Ας τα δούμε πιο προσεκτικά.

Οι καθηγητές είχαν ωράριο διδασκαλίας από 16 ώρες (όσοι δούλευαν πάνω από 20 χρόνια) μέχρι 21 ώρες (νεοδιόριστοι) την εβδομάδα. Αυτό ίσχυε στα χαρτιά, διότι, στην πραγματικότητα υπήρχαν αρκετοί καθηγητές που δεν συμπλήρωναν το διδακτικό τους ωράριο, με αποτέλεσμα να διδάσκουν λιγότερες έως και καθόλου ώρες εβδομαδιαίως.

Προσέξτε, για να μην αδικήσουμε κανέναν.

Όταν μιλάμε για τη γενική εικόνα, προφανώς, κάνουμε γενικεύσεις που ίσως απέχουν από την πραγματικότητα. Γι αυτό εμείς ας συζητήσουμε με βάση το δεδομένο ότι όλοι οι καθηγητές συμπλήρωναν το ωράριό τους, δηλαδή δίδασκαν από 16 έως 21 ώρες την εβδομάδα.

Τώρα οι ώρες αυξάνονται κατά δύο, που πάει να πει πως θα ξεκινά ο νεοδιορζόμενος με 23 και θα καταλήγει, μετά από είκοσι έτη υπηρεσίας με 18 ώρες.

Είναι πολλές ή λίγες; Ας μην το συζητήσουμε, διότι θα καταλήξουμε πάλι σε αδικίες.

Φανταστείτε έναν φιλόλογο, έναν μαθηματικό ή έναν φυσικό, μετά από τέσσερις ώρες διδασκαλίας στην τάξη, να γυρίζει στο σπίτι του με 120 γραπτά τα οποία πρέπει να εξετάσει και να βαθμολογήσει.

Φανταστείτε τον μετά να σχεδιάζει τη διδασκαλία του για την επόμενη μέρα, να προετοιμάζει το υλικό του, κείμενα, ασκήσεις, προβολές, πειράματα να προγραμματίζει τα θέματα για τα διαγωνίσματα που θα βάλει, να αποφασίζει ποιους θα εξετάσει από κάθε τμήμα, τι θα τους ρωτήσει…

Πού βρίσκεται το πρόβλημα;

Στο γεγονός ότι όλοι οι καθηγητές δεν εργάζονται έτσι. Αυτό μας το λέει η εμπειρία μας είτε από τα μαθητικά μας χρόνια, είτε από τα παιδιά μας, όσοι τα στέλνουμε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Το άλλο πουλάκι:

Μας το λέει και κάτι άλλο.

Το γεγονός ότι πολλοί καθηγητές είναι τόσο ξεκούραστοι από τη δουλειά τους, ώστε μπορούν να διδάσκουν αρκετές ακόμη ώρες κάθε μέρα… προγυμνάζοντας μαθητές σε ιδιαίτερα μαθήματα.

Επομένως, για την αύξηση τουλάχιστον του ωραρίου, δεν μπορεί να πει κανείς ότι οι καθηγητές έχουν την κοινωνία με το μέρος τους. Η αύξηση όμως αυτή συνεπάγεται και άλλα πράγματα. Σκεφθείτε πως, σε ένα μεγάλο σχολείο, που έχει δέκα φιλολόγους, οι δύο ώρες την εβδομάδα σημαίνουν πως η μία περισσεύει και πρέπει να πάει αλλού να διδάσκει.

Εδώ λοιπόν βρίσκεται ένα λεπτό σημείο, γιατί η κυβέρνηση (και η Τρόικα) υποστηρίζουν πως με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειαστεί να προσληφθούν αναπληρωτές.

Οι καθηγητές φοβούνται πως (επιπλέον) κάποιοι θα στέλνονται να διδάσκουν πολύ μακριά από τον τόπο που έχουν εγκατασταθεί.

Είναι αλήθεια αυτό; Μένει να το δούμε (αν θα το δούμε) στην πράξη, διότι αυτό που θα συμβεί στο σχολείο του παραδείγματός μας θα συμβεί σε όλα τα αντίστοιχα σχολεία, όλης της περιφέρειας.

Που πάει να πει ότι, αν τελικά θα περισσέψουν καθηγητές, θα περισσέψουν από παντού κι έτσι το βλέπω λίγο δύσκολο να χρειαστεί να μετακινηθεί κάποιος έξω από το νομό του.

Για την οικονομία της συζήτησης όμως ας το δεχτούμε κι αυτό. (Μάλλον με βρήκατε στις καλές μου σήμερα). Και ας συμφωνήσουμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, ειδικά κάποιοι καθηγητές στα ΕΠΑΛ που δεν θα έχουν καθόλου αντικείμενο, θα πρέπει να μετακινηθούν.

Ποια είναι η πρόταση της ΟΛΜΕ γι’ αυτούς; Διότι κάπως θα πρέπει να μας πουν τι θέλουν να γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Να εξακολουθούν οι «καθηγητές που δεν έχουν ώρες διδασκαλίας» να παραμένουν στο σχολείο τους και να πληρώνονται για να κάθονται;

Ή μήπως να συμπληρώνουν τις 23 ώρες τους με την περίφημη «γραμματειακή υποστήριξη», την άλλη μεγάλη εφεύρεση με την οποία καθηγητές και διοίκηση αλληλοκοροϊδεύονται τόσα χρόνια.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Επιστροφή στην αρχή.

Υπάρχουν δύο σοβαρές πολιτικές τοποθετήσεις για το θέμα. Θα καταλάβετε τι εννοώ σοβαρές.

Η μία λέει ότι είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα και πρέπει, απ’ όπου μπορούμε, να κάνουμε οικονομία, να σφίξουμε το ζωνάρι, να πληγωθούμε αλλά να κρατηθούμε ζωντανοί.

Η άλλη λέει ότι η κρίση είναι ένα «κόλπο» και πως υπάρχει δυνατότητα να βρεθούν λεφτά και για την υγεία και για την παιδεία και για κάθε τι «κοινωνικό αγαθό», αρκεί να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και διοικούμαστε, να αρνηθούμε τα χρέη, να φύγουμε από την Ε.Ε. και να αναπτύξουμε όλες τις παραγωγικές μας δυνάμεις σε μια νέα (παλιά) βάση.

Υπάρχει και μια άλλη που λέει ότι μπορούμε (το πώς το γνωρίζουν οι ίδιοι αλλά το κρατούν μυστικό) να συνεχίσουμε να ζούμε ξένοιαστα, σαν να μη συμβαίνει τίποτε, κάνοντας τους χουβαρντάδες, πληρώνοντας αργομισθίες, κρατώντας ή και δημιουργώντας θέσεις ακόμη και εκεί που δεν υπάρχει καμιά απολύτως ανάγκη, προκειμένου να «βολεύονται» όλοι και, κυρίως, τα εκλεκτά παιδιά κάποιου συστήματος.

Δυστυχώς, υπάρχει και μια τέταρτη άποψη, αυτή των συνδικαλιστών, για την οποία μιλήσαμε χθες και κάπου στη μέση βρίσκονται όχι οι μαθητές, όχι οι πανελλαδικές εξετάσεις, αλλά αυτό που λέμε δημόσιο σχολείο και παιδεία.

Αυτό όμως είναι άλλη ιστορία.

Εργασία και χαρά!