120131 ΠΕΡΙ ΧΑΛΙΦΗΔΩΝ

Το ένα πουλάκι:

Μυθοπλασία!

Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που θα αναφερθούν παρακάτω είναι δημιουργήματα της φαντασίας μας και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.

Χρησιμοποιούνται μόνο ως παραδείγματα προκειμένου να γίνει αντιληπτός ο προβληματισμός μας:

Γιατί χρειάζονται ο θεσμοί;

Τι ρόλο παίζουν τα συλλογικά όργανα και οι διαδικασίες που ορίζει ο νόμος στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος;

Τι είναι απλώς αυθαίρετο, τι παράτυπο και τι παράνομο; Για ποιο λόγο όσοι διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα θα πρέπει να το κάνουν «μετά φόβου Θεού» και όχι να επιδεικνύουν απλώς το χουβαρνταλίκι τους;

Ερχόμαστε στα παραδείγματα που λέγαμε.

Ας υποθέσουμε ότι σε ένα Χαλιφάτο κυβερνάει κάποιος Χαλίφης πολύ πολύ αγαπητός στο λαό, ο οποίος άλλωστε τον έχει εκλέξει με μεγάλη πλειοψηφία.

Ο Χαλίφης έχει δύο σπουδαία προσόντα. Από τη μία είναι πολύ ανοιχτοχέρης με το δημόσιο χρήμα το οποίο διαχειρίζεται και από την άλλη διακατέχεται από τη λογική «ποιος θα έρθει να κάνει έλεγχο σε έναν άρχοντα εκλεγμένο από τον λαό;»

Επειδή μάλιστα είναι πολύ έξυπνος, συχνά κάνει αποδέκτες της γαλαντομίας του και ανθρώπους που πιθανότατα θα μπορούσαν να ασκήσουν κάποιον έλεγχο.

Διοργανώνει, ας πούμε ένα πολυήμερο ταξίδι σε άλλο χαλιφάτο και παίρνει μαζί του, εντός από τους δικούς του ανθρώπους, και αρκετούς πολιτικούς του αντιπάλους.

Έτσι, σιγά σιγά, αυτοί οι τελευταίοι μετατρέπονται σε… δικούς του ανθρώπους, με την έννοια ότι θέτουν όρια και αυτοπεριορίζονται στην κριτική που εξακολουθούν να ασκούν, όντας πολιτικοί αντίπαλοι.

Το άλλο πουλάκι:

Ο Χαλίφης είναι καλός!

Δεν διστάζει να βοηθάει τους υπηκόους του, όταν και όποτε μπορεί, ξοδεύοντας απλόχερα το δημόσιο χρήμα στο οποίο, θα βεβαιώσουν όλοι, δεν θα απλώσει ποτέ χέρι για ίδιον όφελος.

Παραδείγματα πολλά.

Δίνει οικονομική βοήθεια σε πολίτες του Χαλιφάτου, δικαιολογώντας τα χρήματα είτε σαν μεροκάματα (που αυτοί ποτέ δεν έκαναν) είπε απλώς αυξάνοντας κάποια τιμολόγια από υλικά που προμηθεύεται ή άλλα έξοδα που πραγματοποιεί.

Προσοχή!

Δεν τον ενδιαφέρει και τόσο αν και οι ευεργηθέντες είναι ψηφοφόροι του, αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι, μετά την ευεργεσία, θα γίνουν οπωσδήποτε.

Και αυτοί και όλο τους το σόι.

Άλλο παράδειγμα.

Πηγαίνει κάποιος υπήκοος και ζητάει τη βοήθειά του, γιατί, όπως ισχυρίζεται, δεν μπορεί να αγοράσει πετρέλαιο και να ζεστάνει την οικογένειά του.

Κανένα πρόβλημα.

Σηκώνει το τηλέφωνο, παίρνει τον προμηθευτή του Χαλιφάτου και του λέει να πάει να γεμίσει το βαρέλι του δύστυχου υπηκόου, χρεώνοντας το πετρέλαιο στο σύνολο που θα πληρωθεί όταν γεμίσουν και οι δεξαμενές των υπηρεσιών του.

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται το λεπτό σημείο που προσπαθούμε να διερευνήσουμε με τα αρχικά μας ερωτήματα.

Τι συμβαίνει μ’ αυτόν τον Χαλίφη; Πράττει σωστά; Ενεργεί απλώς αυθαίρετα, παράτυπα ή μήπως παράνομα;

Ποιος θα του ζητήσει το λόγο;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Απαράδεκτο!

Δεν το λέω εγώ, το λέει η οργανωμένη πολιτεία και οι νόμοι της. Το να λειτουργεί ένας Χαλίφης έτσι είναι απαράδεκτο. Όχι μόνο γιατί στην αυθαίρετη λειτουργία δεν υπάρχουν όρια!

Σε πόσα και σε ποια σπίτια αναξιοπαθούντων υπηκόων πηγαίνουν πετρέλαιο οι προμηθευτές του Χαλιφάτου;

Μπορεί ο Χαλίφης να προσλαμβάνει ανθρώπους ως συμβούλους του ή ως υπεύθυνους των δημόσιων σχέσεων του και να τους πληρώνει με τιμολόγια από… διοργάνωση συνεδρίων;

Όχι, δεν είναι μόνο αυτό.

Είναι επειδή η οργανωμένη κοινωνία του Χαλιφάτου αποφάσισε ότι τα πράγματα δεν μπορεί να γίνονται έτσι, όπως δηλαδή νομίζει ή κρίνει ο κάθε –καλός ή κακός (άσχετο)- Χαλίφης.

Η κοινωνία αυτή αποφάσισε με ποιον τρόπο θα γίνεται η διαχείριση του δημόσιου χρήματος.

Αποφάσισε επίσης μέσα από ποιους θεσμούς να δέχονται βοήθεια οι αναξιοπαθούντες, έστω και αν οι θεσμοί αυτοί είναι δυσλειτουργικοί.

Να, ένας καλός Χαλίφης, ας πούμε, θα έκανε κάθε δυνατή ενέργεια για να τους βελτιώσει αυτούς τους θεσμούς, να δημιουργήσει και νέους, ώστε να απλωθεί και άλλο το δίχτυ προστασίας και να αγκαλιάσει όσο το δυνατόν περισσότερους υπηκόους του.

Έτσι αποφάσισε η οργανωμένη κοινωνία.

Κάθε άλλος αυθαίρετος χειρισμός, εκτός από παράτυπος ή παράνομος, -αυτό είναι άλλοι υπεύθυνοι για να το κρίνουν- δείχνει περιφρόνηση προς τους πολίτες!

Ας μη μας λέει λοιπόν ο Χαλίφης πως ό,τι έκανε το έκανε για το καλό τους.

Μια που το έφερε η κουβέντα!

120130 ΑΓΓΕΛ(ΟΠΟΥΛ)ΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Πόσο κακός μπορείς να δείχνεις;

Τον κύριο Δημήτρη Δανίκα δεν τον εκτιμούσα ποτέ, ούτε ως κριτικό κινηματογράφου πολύ δε περισσότερο ως πολιτικό αναλυτή.

Όσες φορές τον διάβαζα ή τον έβλεπα στην τηλεόραση αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να έχει «βήμα» στα ΜΜΕ ένας άνθρωπος  σαν κι αυτόν.

Τώρα το πράγμα ήρθε κι έδεσε με το τελευταίο του κατόρθωμα!

Διότι άλλο να είσαι αιρετικός, άλλο να προσπαθείς να φαίνεσαι κι εντελώς άλλο να είσαι εκτός τόπου και χρόνου.

Βλέπετε; Επιλέγω πολύ προσεκτικά τους χαρακτηρισμούς μου και θέλω να τονίσω ότι όλοι όσα ακούσατε ή θα ακούσετε παρακάτω αναφέρονται στον δημόσιο λόγο του κι όχι στον άνδρα, τον οποίο ούτε που ξέρω ούτε που θέλω να μάθω.

Έτσι, για να μην υποπίπτουμε κι εμείς σε εκείνα τα οποία σχολιάζουμε.

Τι έπραξε λοιπόν ο κύριος Δανίκας; Για κάποιον άγνωστο λόγο (κακό πράγμα η δίκη προθέσεων) επέλεξε την ημέρα του θανάτου του Θόδωρου Αγγελόπουλου να πει ό,τι στραβό γνώριζε για τον σκηνοθέτη.

Προσέξτε! Για τον άνθρωπο, όχι για το έργο του!

Δεν θέλω εδώ να επαναλάβω αυτά που έγραψε στα ΝΕΑ, μπορεί κάποιοι αν ενδιαφέρονται να τα βρουν στο διαδίκτυο.

Αφήστε που τα ΝΕΑ απέσυραν από τη ηλεκτρονική μορφή τους το συγκεκριμένο κείμενο.

Άλλο ωραίο δείγμα δεοντολογίας αυτό! Ωστόσο μπορεί να βρεθεί το κείμενο του Δανίκα και, συγχρόνως, τα όσα του σούρνουν διάφορα εξαιτίας αυτού.

Εμείς, για άλλη μια φορά, θα σταθούμε στο φαινόμενο.

Τι σημασία έχει για το κοινό του το αν ένας δημιουργός είναι, ας πούμε, εγωιστής ή φιλόδοξος ή γκρινιάρης ή κοντός ή φαλακρός ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο;

Είναι δυνατόν να μιλάμε για έναν σκηνοθέτη και, αντί να πούμε κάτι για το έργο του, να στεκόμαστε στα «κουσούρια» που πιστεύουμε ότι είχε ως άνθρωπος;

Το άλλο πουλάκι:

Και το τάιμινγκ;

Διαλέγεις τη μέρα του θανάτου ενός μεγάλου δημιουργού για να μας μιλήσεις για τις όποιες παραξενιές του;

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα κουσούρια μας. Γι’ αυτά κρινόμαστε στις προσωπικές ή τις οικογενειακές μας σχέσεις.

Οι δημιουργοί όμως κρίνονται από το έργο τους, όπως οι γάτοι, που θα έλεγε και ο Μάο, από τα πόσα ποντίκια πιάνουν, όχι από το αν είναι άσπροι ή μαύροι, έχουν φουντωτή ουρά ή κοντά μουστάκια.

Ειδικά την ημέρα του θανάτου ενός δημιουργού, έχουμε υποχρέωση να σταθούμε και να δούμε τι μας είπε με το έργο του, πόσο ανθεκτικό ήταν, τι νέους δρόμους άνοιξε, πόσο επηρέασε την πορεία της τέχνης του, τι μιμητές βρήκε στις επόμενες γενιές…

Το αν είχε κάποια ανθρώπινα ελαττώματα ως χαρακτήρας, αυτό πιθανόν να απασχολήσει τους βιογράφους του στο μέλλον και όσους ενδιαφέρονται για τέτοιου είδους… λεπτομέρειες.

Εξάλλου, είναι κανόνας γνωστός σε όλους ότι πρέπει να ψάξεις πάρα πολύ ανάμεσα στους μεγάλους δημιουργούς και καλλιτέχνες για να βρεις αυτό που θα ονομάζαμε «καλός άνθρωπος».

Ίσως γιατί, αν ήταν «καλοί άνθρωποι», πιθανότατα να μην είχαν εκείνο το κάτι άλλο που κάνει τους μεγάλους δημιουργούς.

Ας αφήσουμε όμως τον κύριο Δανίκα και τις απόψεις του κι ας πούμε κι εμείς δυο λόγια για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και το σινεμά που δημιούργησε.

Τις ταινίες του Αγγελόπουλου δεν μπορείς να τις αγνοήσεις. Μπορείς να πεις ότι τις λάτρεψες ή ότι σε κούρασαν, ότι δεν τις κατάλαβες ή ότι σε συγκλόνισαν, ότι, μαγεύτηκες από τις εικόνες ή ότι θα ήθελες και κάτι πέρα από αυτές, δεν μπορείς όμως να τις αγνοήσεις.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για έναν απλούστατο λόγο.

Διότι πήραν το ελληνικό σινεμά και το πήγαν αλλού. Έδωσαν μια νέα ματιά σ’ αυτή την τέχνη, στάθηκαν με συνέπεια στον αντίποδα της τρέχουσας λογικής και της αντίστοιχης αισθητικής, είχαν να πουν κάτι πέρα από μια απλή ιστορία.

Ίσως αυτό το τελευταίο να ήταν για πολλούς και το αδύνατο σημείο τους. Μαθημένοι καθώς, είμαστε σε ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος, σε έναν τρόπο γραφής μονοδιάστατο, σε εικόνες που όπως σωστά ειπώθηκε μπαίνουν μέσα σου κι όχι εσύ μέσα σ’ αυτές, είναι δύσκολο να παρακολουθήσουμε μια ταινία του Αγγελόπουλου.

Κι αν το κάνουμε, θα πρέπει οπωσδήποτε να εξασφαλίσουμε τους σωστούς όρους, τις κατάλληλες συνθήκες, για παράδειγμα είναι αδύνατον να παρακολουθήσεις μια τέτοια ταινία στην τηλεόραση.

Πολλά όμως είπαμε και μάλιστα χωρίς να είμαστε ειδικοί.

Αυτοί, που ξέρουν, έχουν επιλέξει να διδάσκουν τις ταινίες του Αγγελόπουλου στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.

Εμείς απλώς θα θυμόμαστε τα βράδια που περάσαμε μαγεμένοι στις σκοτεινές αίθουσες και τις ατέλειωτες συζητήσεις που ακολούθησαν.

Τα άλλα είναι για τους… Δανίκες!



Από το Τοπίο στην ομίχλη

 στο…Ταξίδι στα Κύθηρα!



120127 ΑΔΙΑΒΑΣΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Εγώ θα συμφωνήσω με το σύντροφο Μιχάλη.

Θα πιστέψω ότι ήταν πνιγμένος στα καθήκοντά του και δεν είχε χρόνο να διαβάσει το Μνημόνιο.

Ακόμα και οι ώρες που εμφανίζονταν στα κανάλια ήταν στο πλαίσιο των καθηκόντων του και, ως εκ τούτου, δεν τις θεωρώ χαμένες.

Ως εκ τούτου (πάλι) κάτι αστεία του τύπου «δεν το διάβασε γιατί περιμένει να το δει όταν γυριστεί σε ταινία» τα βρίσκω πολύ άνοστα.

Όπως και το άλλο που λέει πως θα έπρεπε να του το δώσουν σε μια εικονογραφημένη έκδοση ώστε να μην έχει πολλά «γράμματα» και να διαβάζεται γρήγορα.

Ο σύντροφος Μιχάλης έχει δίκιο.

Πολύ περισσότερο όταν, προσπαθώντας να απαντήσει στο σάλο που ξεσήκωσε η άστοχη δήλωσή του, δηλώνει συμπληρωματικά ότι ντρέπεται γι’ αυτή του την παράλειψη και πως τη θεωρεί από τα σημαντικότερα λάθη της πολιτικής του ζωής.

Επιπλέον, μας αποκαλύπτει εκ των έσω πώς λειτουργεί το σύστημα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας λέει πως έτσι συμβαίνει στα κόμματα. Κάποιοι ασχολούνται με ένα θέμα, έχουν δεδομένη την εμπιστοσύνη των υπολοίπων, το φέρνουν σε μια ολομέλεια και έτσι το ψηφίζουν όλοι.

Έτσι γίνεται, μας είπε, αλλά αυτό πρέπει να αλλάξει.

Αφήνοντας να εννοηθεί πως θα το αλλάξει ο ίδιος, όταν γίνει αρχηγός του κόμματος.

Ας αφήσουμε την πλάκα.

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία για να δείτε πού βρίσκεται το λάθος του κυρίου Χρυσοχοΐδη:

Στα φοιτητικά μας χρόνια είχαμε έναν φίλο ο οποίος έτρεχε πολύ με τα πολιτικά. Πολύ περισσότερο, δηλαδή, από ό,τι εμείς οι υπόλοιποι.

Ήταν φυσικό (;) να μην προλαβαίνει να διαβάζει τα μαθήματα για τις εξετάσεις.

Από την άλλη όμως, είτε επειδή ήταν ευσυνείδητος, είτε επειδή ο πολιτικός χώρος του ανήκε ήταν μια ανθυποομάδα της Αριστεράς, δεν είχε τη δυνατότητα να περνάει τα μαθήματα όπως κάποιοι μεγαλοφοιτητοπατέρες.

Καταλαβαίνεται τι εννοώ.

Το άλλο πουλάκι:

Τι έκανε, λοιπόν;

Είχε μια κοπέλα που, σημειωτέον, σπούδαζε σε άλλη σχολή, την οποία έβαζε να του διαβάζει τα μαθήματα και του έλεγε περιληπτικά σε τι αναφέρονταν.

Επίσης σημειωτέον ότι η κοπέλα ήταν μια από τις ποιο μαχητικές φεμινίστριες της εποχής, όμως αυτό είναι θέμα άλλου είδους προσέγγισης, πιο… ψυχαναλυτικής.

Η ουσία ήταν ότι ο φίλος μας πήγαινε «ενημερωμένος» και, επειδή ήταν και αετός, περνούσε μια χαρά τα μαθήματα και τελείωσε τη σχολή του χωρίς καθυστέρηση.

Ερχόμαστε, λοιπόν, στον σύντροφο Μιχάλη, για να τον ρωτήσουμε. Καλά, η δουλειά σου δεν σε άφηνε να ασχοληθείς με το Μνημόνιο. Καλά, στα κανάλια είναι δύσκολο να στείλεις άλλον να σε εκπροσωπήσει και να χτίσει το αρχηγικό προφίλ σου.

Έναν από αυτούς τους δεκάδες συμβούλους, που σου πληρώνει το ελληνικό δημόσιο, δεν μπορούσες να βάλεις να διαβάσει το Μνημόνιο και να σου πει με λίγα λόγια τι λέει;

Αν το έκανες, τότε δεν έχεις κανένα δικαίωμα να λες «ήμουν αδιάβαστος».

Αν δεν το έκανες η ευθύνη είναι εξίσου μεγάλη. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση έπρεπε να το βουλώσεις και να πεις «ναι, ήξερα τι ψήφιζα και τι υπέγραφα».

Διότι, όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι, τότε που τα αφροδίσια θέριζαν, την υπογραφή σου και την… ψήφο σου πρέπει να ξέρεις πού την βάζεις!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού είναι το κόμμα;

Εδώ χρειάζεται να δείξει ένα κόμμα πόσο σοβαρό είναι.

Περάστε σύντροφε Χρυσοχοΐδη κι εσείς συντρόφισσα Κατσέλη να καταθέσετε τις κομματικές σας ταυτότητες!

Και πάτε ύστερα να βρείτε κόμμα για να γίνετε αρχηγοί.

Έτσι κάνεις αν είσαι κόμμα που σέβεται τον εαυτό του. Στο κάτω κάτω τι έχεις να φοβηθείς; Το πολιτικό κόστος;

Ποιος όμως να τους διαγράψει;

Εδώ όλοι πλέον λαμβάνουν θέσεις για τη νέα κομματική τάξη πραγμάτων. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. Οι συσχετισμοί παίζονται στην κόψη του ξυραφιού.

Είναι όχι εξοργιστικό αλλά θλιβερό να τους βλέπεις να δίνουν, σε τέτοιους καιρούς,  τέτοια μάχη για την ανέλιξή τους στην αρχηγική καρέκλα.

Ας χαθεί η χώρα, αρκεί εγώ να είμαι αρχηγός!

Ξέρετε πού βρίσκεται το μεγαλύτερο πρόβλημα: Στο ότι ο σύντροφος Μιχάλης, μέσα στην πρεμούρα του να διαχωρίσει τη θέση του και να εγκαταλείψει το καράβι που βουλιάζει, είπε και αλήθειες.

Γιατί, εσείς πόσοι πιστεύετε ότι διάβασαν το Μνημόνιο;

Θέλετε να το πάω παραπέρα; Κι από αυτούς που το διάβασαν, πόσοι είναι σε θέση να αντιληφθούν τι ακριβώς λέει:

Μετά θέλουμε (;) να σωθούμε!

Θα πάνε… αδιάβαστοι!

120126 ΕΛΒΕΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Για μια υπόληψη ζούμε.

Δεν μπορεί έτσι, στα καλά καθούμενα, να καταρρακώνεται το κύρος του άλλου, επειδή κάποιοι είναι… περίεργα.

Προσέξτε, δεν αναφέρομαι στα λεβεντόπαιδα από τη Θεσσαλονίκη, τα… παπούτσια των οποίων βλέπουμε κάθε βράδυ στα δελτία να μπαινοβγαίνουν στα γραφεία ανακριτών.

Γι’ αυτά θα μιλήσουμε άλλη φορά.

Τώρα έχουμε πιο σοβαρό θέμα, που θα το καταλάβετε με ένα παράδειγμα.

Ας υποθέσουμε πως πρόκειται να συμβεί κάτι, μια αποκάλυψη ας πούμε, το οποίο θα καταρράκωνε την υπόληψη όλων των μικρών πουλιών της χώρας.

(Τα μεγάλα τα αφήνουμε από έξω, γιατί  πιάνουν και χώρο, άσε που καμιά φορά βλέπουν εμάς τα μικρά σαν μεζεδάκια).

Πώς θα αντιδρούσαμε σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο εμείς τα 3 πουλάκια; Θα αφήναμε να συμβεί; Πολύ περισσότερο, θα βάζαμε και την υπογραφή μας ή θα δίναμε την ψήφο μας προκειμένου να προχωρήσουν οι διαδικασίες;

Θα ήμασταν τρελά.

Τώρα, το ότι αυτή η αποκάλυψη πιθανότατα να… αποκάλυπτε και ότι κάποια μικρά πουλάκια ήταν μεγάλα στα λόγια, δεν έχει καθόλου να κάνει με τη δική μας σθεναρή άρνηση.

Απλώς είναι θέμα αρχών!

Τι σας κουράζω όμως με υπονοούμενα;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Κάποια στιγμή, μέσα στα τόσα που ακούγονται στις μέρες μας για τον πολιτικό κόσμο, ακούστηκε και ότι κάποια μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου διατηρούν ευτραφείς λογαριασμούς σε ελβετικές τράπεζες.

Σκάνδαλο, διότι δεν μπορείς, κύριε, να κακολογείς γενικώς και να ρίχνεις λάσπη αορίστως, μόνο και μόνο επειδή είναι της μόδας να κατηγορείς κάθε έναν που ανακατεύεται με τα πολιτικά.

Το άλλο πουλάκι:

Χρειάζονται αποδείξεις.

Χωρίς αυτές, κάθε κατηγορία όχι μόνο στερείται βάσης, αλλά μπορεί να θεωρηθεί και ύποπτη.

Πώς να βρεθούν όμως αποδείξεις για ένα τέτοιο θέμα όπως η διατήρηση λογαριασμών σε ελβετικές τράπεζες;

Καμιά φορά τα περίπλοκα είναι πολύ απλά.

Και, επειδή καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται, κάποιοι σκέφτηκαν πως θα ήταν πολύ εύκολο να διερευνηθούν τέτοιοι λογαριασμοί με… απλή συγκατάθεση των ίδιων των βουλευτών μας.

Ο Πρόεδρος, λοιπόν, της Επιτροπής Ελέγχου του Πόθεν Έσχες των βουλευτών, μια επιτροπή που δεν ακούει και τα καλύτερα λόγια για το έργο της, ζήτησε εξουσιοδοτήσεις από τους βουλευτές προκειμένου να ανοιχτούν τυχόν λογαριασμοί τους στα πιστωτικά ιδρύματα της Ελβετίας.

Θεός φυλάξοι!

Και το κύρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου, δεν το σκέφτηκε καθόλου;

Διάβασα την επιστολή που απέστειλε στον Πρόεδρο ο Γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας κ. Τασούλας και… συγκλονίστηκα.

Έχει να κάνει και μ’ αυτά που λέγαμε χθες. Διότι, εκτός από την ευρηματικότητα σε επιδόματα, εκείνο που μας χαρακτηρίζει είναι και η ευρηματικότητα σε επιχειρήματα.

Να τα κάνει ο Θεός, μερικές φορές.

Σας διαβάζω:

«Η αποδοχή μιας τέτοιας πρότασης θα αποτελούσε νέα παγκόσμια είδηση. Θα καταρράκωνε το κύρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου διεθνώς και θα καθιστούσε την Ελλάδα, για μια ακόμη φορά –μετά τις γνωστές δηλώσεις του τέως πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου περί “χώρας διεφθαρμένων”– περίγελο του κόσμου. Χωρίς ταυτόχρονα, να φωτίζει την αλήθεια για όσους πράγματι, διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα». (Η ορθογραφία δική τους.)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι καταλάβατε:

Ότι η Νέα Δημοκρατία ενδιαφέρεται για το κύρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου διεθνώς.

Γι’ αυτό και δεν συναινεί στη διερεύνηση των «τυχόν» τραπεζικών λογαριασμών στην Ελβετία.

Υπάρχει όμως και παραπέρα αντίλογος.

«Η πράσινη υποκρισία συνεχίζεται αμείωτη προκαλώντας βάναυσα την νοημοσύνη των Ελλήνων πολιτών», διαβάζουμε σε φιλικό προς τη Νέα Δημοκρατία blog.

Πρόκειται για ένα «υποκριτικό παιχνίδι» και ένα ακόμη «επικοινωνιακό πυροτέχνημα», αφού «οι αιτήσεις θα μεταβούν στην Ένωση Ελβετικών Τραπεζών, η οποία καλείται να απαντήσει… προσωπικά σε κάθε βουλευτή και όχι στην Επιτροπή Ελέγχου πόθεν έσχες».

Πολύ σωστά λοιπόν, κατά το blog, οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ξεκαθάρισαν ότι «δεν πρόκειται να υπογράψουν το έντυπο και να γίνου συμμέτοχοι σ’ αυτή την παρωδία», αφού, όπως χαρακτηριστικά  τονίζεται, «δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο ανόητος βουλευτής, ο οποίος να έχει τυχόν καταθέσεις στην Ελβετία στο όνομά του».

Μπορεί!

Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν τόσο ανόητοι πολίτες που διαβάζουν τέτοια blogs και τόσο ανόητοι ψηφοφόροι που θα ξαναψηφίσουν τέτοιους βουλευτές!

Μας καταρράκωσαν με τα επιχειρήματά τους!

120125 ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Απίστευτη εφευρετικότητα!

Ώρες, ώρες, αυτός ο λαός σε κάνει να θαυμάζεις, να απορείς και να αναρωτιέσαι.

Αφήστε τα. Θα εξηγήσω μόνο το τρίτο και θα καταλάβετε τα υπόλοιπα δύο.

Σε κάνει να αναρωτιέσαι τι θα ήμασταν ως κράτος, αν όλη αυτή τη δαιμόνια σκέψη μας τη διοχετεύαμε σε δημιουργικότητα και παραγωγικές δράσεις. Μην το ψάχνετε. Θα ήμασταν ό,τι ήταν οι Έλληνες επί χιλιετίες, όταν μεγαλουργούσαν σε κάθε γωνιά της γης.

Πριν εξηγηθώ εντελώς θα πω δυο παραδείγματα, το ένα λιγότερο σχετικό, το άλλο όμως απολύτως.

Συζητώντας με φίλο, ο οποίος, λόγω της εργασίας του ταξιδεύει πολύ στο εξωτερικό, μου έλεγε πως… χάθηκαν οι Έλληνες από τον κόσμο!

Παλαιότερα, όπου κι αν ταξίδευε, στα πιο απίθανα μέρη, θα συναντούσε και πατριώτες μας, που μάλιστα θα ήταν από τα πιο δραστήρια μέλη της εκεί πατρίδας τους.

Σήμερα τίποτε.

Αντιθέτως, μου είπε, συναντάς παντού πολλούς Ιταλούς. Εμείς, τα τελευταία χρόνια, μαζευτήκαμε όλοι εδώ για να γίνουμε… δημόσιοι υπάλληλοι. Ίσως τώρα με την κρίση να ξανανοίξουμε τα φτερά μας για τόπους μακρινούς.

Το δεύτερο παράδειγμα που σας είπα ότι έχει σχέση με τη δημιουργικότητα: Εξηγούσε κάποιος πατριώτης μας, που μεγαλουργεί στην Αμερική, για ποιο λόγο φέρνει κάθε καλοκαίρι τα παιδιά του στο χωριό, αφού δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουν εδώ, όσο για την γλώσσα τη μιλούν μια χαρά και στο σπίτι τους:

«Θέλω να πάρουν κάτι από τη σπιρτάδα του Έλληνα. Τους Αμερικάνους, αν μια πόρτα που ανοίγει προς τα μέσα τους πεις κατά λάθος ότι ανοίγει προς τα έξω, θα δοκιμάσουν να σπρώξουν, θα σκεφτούν ότι είναι κλειδωμένη και θα καθίσουν να περιμένουν να έρθει κάποιος να τους ανοίξει.

Ούτε που θα περάσει από το νου τους να τραβήξουν, μη τυχόν και ανοίγει προς τα μέσα.

Θέλω, λοιπόν, τα παιδιά μου να μάθουν αυτά που μαθαίναμε και μεις μικροί από τα παιδικά μας παιχνίδια, καθώς προσπαθούσαμε να ξεγελάσουμε τον αντίπαλο, να του κρυφτούμε, και να μη μας πιάσει εκείνος κορόιδο».

Το άλλο πουλάκι:

Πού πάει όμως η δημιουργικότητα;

Θα σας θέσω ένα ερώτημα και απαντήστε μόνοι σας.

Φαντάζεστε εσείς άλλον εργαζόμενο στον πλανήτη να παίρνει «επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου»;

Έπεσε στα χέρια μου μια λίστα με μερικά από τα πιο ευρηματικά επιδόματα που λάμβαναν εργαζόμενοι στο ελληνικό δημόσιο. Επιδόματα καθόλου ευκαταφρόνητα, αφού έφταναν σχεδόν τον βασικό μισθό ή και τον ξεπερνούσαν. Αυτό το επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου, ας πούμε, ήταν 690 ευρώ το μήνα, ενώ ένα άλλο, το «επίδομα προπέλας», που έπαιρναν οι υπάλληλοι του λιμενικού, έφτανε τα 840 ευρώ!

Ξέρω τι θα απαντήσουν κάποιοι.

Αυτά τα επιδόματα ήταν ένας έμμεσος τρόπος για να δοθούν αυξήσεις σε κάποιους εργαζόμενους, αφού υποτίθεται πως το ενιαίο μισθολόγιο και η οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων δεν επέτρεπαν κάτι τέτοιο να γίνει ευθέως.

Γιατί; Γιατί θα ζητούσαν και οι υπόλοιποι!

Ενώ, ας πούμε, «επίδομα κεραίας» δεν μπορεί να πάρει άλλος από τους εργαζόμενους στα τρόλεϊ, οι οποίοι κατεβαίνουν από το όχημα για να επαναφέρουν τις κεραίες στα ηλεκτροφόρα καλώδια όποτε αυτές βγαίνουν.

Αυτό εντάξει. Μπορείτε όμως να μου πείτε γιατί το «επίδομα πλυσίματος χεριών» να το δικαιούνται μόνοι οι υπάλληλοι του ΟΣΕ;

Μήπως τους έμεινε από τότε που φτυάριζαν κάρβουνο στις ατμομηχανές και μουτζουρώνονται ολόκληροι;

Τότε γιατί μόνο… χεριών;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αμ, το άλλο;

Γιατί δηλαδή μόνο οι υπάλληλοι της ΕΘΕΛ (Εταιρία Θερμικών Λεωφορείων) να δικαιούνται και να λαμβάνουν «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης»;

Μήπως τελικά είναι απολύτως δικαιολογημένοι όσοι, από τους άλλους κλάδους, πηγαίνουν στη δουλειά τους όποτε τελειώσουν τις άλλες τους εργασίες;

Και γιατί μόνοι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ να λαμβάνουν «επίδομα ΦΑΞ»; Όλοι οι άλλοι υπάλληλοι που παρέχουν το ίδιο, σοβαρό, έργο δεν είναι άδικο να στερούνται αυτά τα 870 ευρώ το μήνα;

Είδατε που σας λέγαμε για ευρηματικότητα και δημιουργική σκέψη;

Αν ήμασταν μια δίκαιη κοινωνία θα έπρεπε σε όλους αυτούς τους εργαζόμενους να δοθεί ένα τέτοιο επίδομα.

Επίδομα, ας το ονομάσουμε, πρωτότυπης ονοματοδοσίας επιδόματος.

Ξέρω τον αντίλογο.

Θα μου πείτε πως το όνομα δεν το σκέφτονταν όλοι οι εργαζόμενοι που έπαιρναν και το επίδομα.

Προφανώς ήταν πόνημα κάποιων συνδικαλιστών, σε συνεργασία πάντοτε με τους αντίστοιχους εκπροσώπους των υπουργείων, με τους οποίους τα έκαναν πλακάκια προς όφελος του «κλάδου».

Ε, τότε, θα σας απαντήσω κι εγώ πως στους εργαζόμενους θα έπρεπε να δοθεί ένα επίδομα… εκλογής των κατάλληλων εκπροσώπων.

Όλοι μαζί τα φάγανε!

Σκέψου και να καθόμασταν να… σκεφτούμε λίγο!

120124 ΤΕΛΗ-ΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Μια φανταστική εικόνα!

Όχι με την έννοια που λέμε «φανταστικός ο μουσακάς, κυρία Μαρία μου, αλλά με την κυριολεκτική, ότι δηλαδή πρέπει την εικόνα αυτή να την σχηματίσουμε με τη φαντασία μας.

Ξεκινάμε από την πλατεία της Δράμας και πηγαίνουμε στο Δοξάτο. Σε όλη τη διαδρομή βλέπουμε από το αντίθετο ρεύμα μια ουρά αυτοκινήτων που κινούνται αργά, το ένα πίσω από το άλλο, και κατευθύνονται προς την πόλη.

Τι θα σκεφτούμε; Τι εντύπωση θα μας προξενήσει αυτό το ατέλειωτο μποτιλιάρισμα που εκτείνεται σε μια απόσταση πάνω από δώδεκα χιλιόμετρα;

(Μας παρακολουθούν και φίλοι από μακριά, που ίσως να μη γνωρίζουν πού ακριβώς βρίσκεται το μαρτυρικό Δοξάτο).

Λοιπόν, αυτά τα αυτοκίνητα, αυτά τα χιλιάδες αυτοκίνητα, δεν υπάρχουν.

«Φυσικά και δεν υπάρχουν», θα μου πει κάποιος. «Αφού η εικόνα είναι φανταστική».

Δεν εννοώ, αυτό, ούτε θέλω να σας μπερδέψω με φιλοσοφικά ερωτήματα σχετικά με το κατά πόσο αυτό που υπάρχει στη φαντασία μας υπάρχει και στην πραγματικότητα.

Εννοώ κάτι πολύ πιο πρακτικό.

Τόσα είναι τα αυτοκίνητα που έχουν αποσυρθεί από την κυκλοφορία για το 2012.

Από τόσα αυτοκίνητα έχουν κατατεθεί οι πινακίδες κυκλοφορίας, δηλαδή δεν πληρώθηκαν τα τέλη, επομένως δεν θα τα βλέπουμε στους δρόμους μας το τρέχον έτος.

Βεβαίως, να το πούμε κι αυτό, οποιαδήποτε στιγμή το αποφασίσουν οι ιδιοκτήτες τους, μπορούν να πληρώσουν, να πάρουν το σήμα και να τα κινούν κανονικά, όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι καλό αυτό;

Το ότι δηλαδή τόσες χιλιάδες αυτοκίνητα πήγαν φέτος για… αγρανάπαυση;

Εξαρτάται από ποια σκοπιά το βλέπει κανείς.

Αν το δεις από την πλευρά της κυβέρνησης, η οποία έπεσε έξω κατά πολύ στους υπολογισμούς της σχετικά με το πόσα χρήματα θα εισέπραττε από τα τέλη, ε, τότε δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

Βλέπουμε για άλλη μια φορά πώς εφαρμόζεται ένας βασικός κανόνας των οικονομικών, τον οποίο τα οικονομικά κεφάλια (εδώ με την έννοια του φτηνά) της κυβέρνησης φαίνεται να αγνοούν.

Αν αυξήσεις τον φόρο π.χ. Φ.Π.Α. ή τέλη κυκλοφορίας, δεν σημαίνει πως θα εισπράξεις και περισσότερα, αφού πολλοί δεν θα θελήσουν ή δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν ή να αγοράσουν κάτι ακριβό.

Οι παλιοί που έλεγαν «η φτήνια τρώει τον παρά» κάτι ήξεραν επ’ αυτού. Μπορεί με χαμηλότερα τέλη οι συνολικές εισπράξεις να ήταν περισσότερες.

Αφήστε το άλλο. Όλα αυτά τα εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα, που τέθηκαν εκτός κυκλοφορίας ανά την Ελλάδα, θα έκαιγαν βενζίνη, θα «πλήρωναν» ασφάλειες, θα έκαναν σέρβις, τα τράκαραν μεταξύ τους ή κατά μόνας…

Πάει, λοιπόν, ένας τεράστιος τζίρος από τον οποίο θα κέρδιζε η «πραγματική», όπως την ονομάζουν, οικονομία, αλλά θα έβγαζε και το κράτος το κατιτίς του.

Από αυτή την άποψη, λοιπόν, χάσαμε.

Χάσανε όμως και όλοι οι ιδιοκτήτες που είναι υποχρεωμένοι πλέον να στερηθούν τα Ι.Χ. τους ή τουλάχιστον το ένα από αυτά, αφού οι περισσότεροι «απαρνήθηκαν» το δεύτερο ή το τρίτο τους αυτοκίνητο, κρατώντας μόνο τα… απολύτως απαραίτητα, που λέγαμε και τις προάλλες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τότε, λοιπόν, τι κερδίσαμε;

Ας επιστρέψουμε στην αρχική φανταστική μας εικόνα.

Όλα αυτά τα Ι.Χ. που είδαμε δεν θα κυκλοφορούν φέτος στους δρόμους του νομού μας, κυρίως όμως της πόλης μας.

Το έχετε σκεφτεί;

Χιλιάδες αυτοκίνητα λιγότερα στους δρόμους! Να μια σημαντική είδηση για την ποιότητα ζωής!

Οι περισσότεροι θα «βολευτούν» με το… άλλο τους αυτοκίνητο, όμως σίγουρα δεν θα είναι λίγοι και εκείνοι που θα χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ένα μηχανάκι, το ποδήλατο τους ή και τα ποδαράκια τους.

Κέρδος, λοιπόν, και στην υγεία.

Τώρα όμως είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή για να «χτυπήσει» και ο Δήμος, επεκτείνοντας το δίκτυο των πεζοδρόμων στην πόλη, πεζοδρομώντας δηλαδή όλο το κέντρο, και δημιουργώντας ένα ευρύ δίκτυο ποδηλατοδρόμων.

Για τους ποδηλατόδρομους, έχω ακούσει ότι κάτι ετοιμάζεται, περιμένω όμως να δω απτά αποτελέσματα.

Είναι ευκαιρία να γίνει η πόλη μας πιο φιλική για τους πεζούς και τους ποδηλάτες, τώρα που αρκετοί θα προστεθούν στις τάξεις τους, ελέω τελών κυκλοφορίας.

Ρε, πώς τα φέρνει η ζωή!

Να δείτε που αυτοί θα σκεφτούν
και τέλη... ακινησίας!

120123 (Μ)ΕΡΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι;

Από τη μια, τους θαύμαζα!

Τόσες μέρες απεργία, έλεγα, μπράβο τους. Πώς αντέχουν!

Εδώ άλλοι κλάδοι εργαζομένων τρομάζουν να βγάλουν μια 24ωρη απεργία, πού να συζητήσουν για «παραπέρα δράση»;

Κι όμως αυτοί δεν το βάζουν κάτω. Συνεχίζουν απτόητοι.

Αλλά, γιατί είπα «από τη μια» και όχι σκέτο «τους θαύμαζα»;

Διότι, από την άλλη, μου την είχαν δώσει οι επιπτώσεις της απεργίας στην καθημερινότητά μου.

Έτσι έψαξα και σκέφτηκα τρόπους που ούτε τους απεργούς θα έθιγαν, ούτε θα έβγαζαν εμένα από τις συνήθειές μου.

Ας εξηγηθώ για να με καταλάβετε.

Μιλώ για τις επαναλαμβανόμενες απεργίες των εργαζομένων στην ΕΡΤ, είτε την τεχνικών, είτε των δημοσιογράφων, είτε άλλων –δεν τους γνωρίζω και καλά τους ανθρώπους.

Εδώ και μήνες, στην ουσία, δεν έχουμε κρατική τηλεόραση και κρατικό ραδιόφωνο και ζούμε με επαναλήψεις των επαναλήψεων και με μουσικές που θυμίζουν Μεγάλη Εβδομάδα.

Θα μου πείτε έτσι είναι ο αγώνας. Έχει και τις επιπτώσεις του, τις παράπλευρες απώλειες.

Τι ήθελες, δηλαδή, να απεργούν οι εργαζόμενοι και το πρόγραμμα να είναι καλύτερο από πριν;

Ναι, αυτό ακριβώς θα ήθελα!

Μη σας φαίνεται παράξενη η απαίτησή μου, διότι έχει μια λογική που μάλιστα είναι υπέρ των εργαζομένων και του αγώνα τους.

Διότι η απεργία στα κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς είναι μια ιδιόμορφη απεργία.

Το πρόγραμμα, ένα είδος προγράμματος, εξακολουθεί να εκπέμπεται και, μέσω αυτού, ο αγώνας των εργαζομένων να γίνεται γνωστός στο πανελλήνιο.

Το άλλο πουλάκι:

Πώς θα ενημερώσεις το κοινό;

Είναι σωστό να διακόπτεις κάθε τόσο τη ροή του προγράμματος και να εκπέμπεις μηνύματα με τις θέσεις και τα αιτήματα σου.

Ποιου προγράμματος όμως;

Δεν θα έπρεπε να έχεις τραγούδια στα οποία θα σταματούσαν τους δέκτες τους όσο το δυνατόν περισσότεροι ακροατές;

Εσύ όμως τι κάνεις; Βάζεις μουσικές Μεγάλης Εβδομάδας οι οποίες πάνε στα αχρείαστα, μαζί με τις όποιες θέσεις θέλεις να γνωστοποιήσεις στους ακροατές.

Τους οποίους, τελικά, φαίνεται ότι δεν σκέφτεσαι καθόλου.

Το έχουμε ξαναπεί. Ειδικά στην επαρχία, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που έχουν τα ραδιόφωνα τους μονίμως ανοιχτά στους κρατικούς σταθμούς.

Ε, λοιπόν, μας έχουν πρήξει στον ορχηστρικό Χατζιδάκι, με βιολί και κιθάρα. Έλεος!

Εγώ στη θέση τους θα έβαζα τα καλύτερα τραγούδια, θα είχα τεράστια ακροαματικότητα, θα «διαφήμιζα» τις θέσεις μου περί «υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της ΕΡΤ» και θα έλεγα στα αφεντικά «βλέπετε πόσα χάνετε από διαφημίσεις;»

Φοβάμαι ότι δεν το σκέφτονται οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, αλλά περισσότερο φοβάμαι ότι… το έχουν σκεφτεί.

Το έχουν σκεφτεί όμως φοβούνται και αυτοί τη σύγκριση ενός τέτοιου προγράμματος με το κανονικό, όταν δηλαδή δεν απεργούν.

Θα είχε περισσότερους ακροατές, αφού, εδώ που τα λέμε, τα τελευταία χρόνια οι εκπομπές τους δεν ακούγονται, άλλο που εμείς είμαστε κολλημένοι.

Έτσι όμως θα αποδεικνυόταν ότι η δουλειά γίνεται και χωρίς τους εργαζομένους, οπότε τζάμπα τα χαμένα μεροκάματα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα… ποια;

Καλά, εσείς δεν διαβάσατε ότι οι απεργοί στην ΕΡΤ εξακολουθούν και πληρώνονται, αν όχι όλοι, τουλάχιστον η συντριπτική πλειονότητα τους.

Εγώ το διάβασα, δεν το πολυπίστεψα, γι’ αυτό σας το μεταφέρουμε κάθε επιφύλαξη.

Με διάφορα, λέει, τερτίπια, προσωπικό ασφαλείας, άδειες, «ωσεί παρόντες» κ.λπ. οι περισσότεροι πληρώνονται κανονικά και μόνο από ένα πολύ μικρό ποσοστό, που ασφαλώς εναλλάσσεται, κόβονται τα μεροκάματα.

Αν το μεταφέρω εδώ, με τόσους δισταγμούς, είναι επειδή, παρά τις τόσες δημοσιεύσεις και αναρτήσεις, δεν έχω δει καμία διάψευση.

Θα μου πείτε πού βρίσκεται το κακό;

Πόλεμος είναι η απεργία και στον πόλεμο ο καθένας πάει με τα όπλα του.

Η εργοδοσία τα δικά της, οι εργαζόμενοι τα δικά τους.

Εντάξει. Αν είναι όμως έτσι, τότε ο θαυμασμός που λέγαμε στην αρχή πάει περίπατο.

Διότι άλλο να «καταλαβαίνεις» έναν απεργό που πληρώνεται και άλλο να τον θαυμάζεις για τις αντοχές του.

Μιλήσαμε όμως περισσότερο για το ραδιόφωνο και σχεδόν καθόλου για την κρατική τηλεόραση.

Θα τα ξαναπούμε.

Τζάμπα... απεργοί!