120112 ΚΟΥΛΟΥΡΤΖΗΔΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Φίλους δεν έχουν;

Είναι ένα ερώτημα που το θέτω πάρα πολλές φορές, όποτε βλέπω ανθρώπους να βγαίνουν στα κανάλια και να αυτοεξευτελίζονται.

Καταλαβαίνεις αμέσως ότι πολλοί από αυτούς δεν έχουν απόλυτη συναίσθηση τού τι λένε και τι κάνουν.

Κάπου η επαφή τους με την πραγματικότητα δεν είναι απόλυτη. Διαφορετικά, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα τους συγκρατούσε.

Το ερώτημα, λοιπόν, τίθεται αυτομάτως: Δεν έχουν κανέναν δικό τους;

Κάποιον φίλο; Κάποιον συγγενή; Κάποιον κοντινό τους που να μπορεί να τους συγκρατήσει και να τους προστατέψει;

Ξέρω ότι το μυαλό σας πάει στους διάφορους «πρωταγωνιστές» εκπομπών τύπου Πάνια, ή σε άλλους που παίρνουν μέρος σε τηλεπαιχνίδια στα οποία καλούνται να υποστούν κάθε είδους εξευτελισμό.

Όμως αυτή τη φορά μιλάω με αφορμή το επεισόδιο με τον Κίμωνα Κουλούρη.

Τον οποίο κατανοώ πλήρως, μέχρι τη στιγμή που βγήκε στα κανάλια και πέρασε στην «αντεπίθεση».

Τι κατανοώ, δηλαδή;

Ότι κάποιος άνθρωπος μπορεί, κινούμενος σε μια κεντρική λεωφόρο να περάσει και δύο και τρία κόκκινα φανάρια στη σειρά.

Βλέπετε, αυτά τα άτιμα, όταν σε πιάσει το ένα στο παρατρίχα, το ακολουθούν και τα επόμενα.

Βεβαίως το θεωρώ άκρως επικίνδυνο ειδικά όταν από την άλλη διεύθυνση ξεκινά κάποιος με μηχανή.

Υπάρχεις σοβαρότατος κίνδυνος να τον σκοτώσεις.

Επομένως, ως πρακτική είναι απαράδεκτη, ωστόσο… κατανοητή. Μπορεί να συμβεί στον καθένα.

Από εκεί και πέρα όμως, ο σωστός μάγκας πληρώνει και τον λογαριασμό.

Σε πιάσανε; Θα κάνεις το κορόιδο, θα ζητήσεις συγνώμη και θα πληρώσεις, ώστε να σου γίνει και μάθημα.

Το άλλο πουλάκι:

Ως εδώ όλα καλά!

Φαίνεται όμως πως κάποιοι (θα περάσω κι εγώ σε συμπεράσματα) έχουν μάθει να είναι τζάμπα μάγκες.

Έκανες την παράβαση, δεν έχεις δίπλωμα, δεν έχεις ταυτότητα και ζητάς και τα ρέστα!

Θα ήθελα όμως να σταθώ σε ένα άλλο θέμα που αναδύθηκε από το περιστατικό και πέρασε ασχολίαστο.

Ο ίδιος ο Κίμων Κουλούρης επικαλέστηκε πάρα πολλές φορές ότι δεν έπρεπε να του φερθούν έτσι «μπροστά στο 15χρονο παιδί» του.

Πραγματικά υπάρχει ένα θέμα.

Κανείς δεν θέλει να τον… «τραβολογούν έξω από το αυτοκίνητο», μπροστά στα μάτια του παιδιού του.

Επομένως έχει, όχι μόνο ο κύριος Κουλούρης αλλά ο καθένας, το δικαίωμα να απαιτεί μια πιο «κόσμια» συμπεριφορά στο πρόσωπό του, που, έτσι ή αλλιώς, πρέπει να θεωρείται δεδομένη, όποτε ερχόμαστε σε επαφή με τα όργανα του κράτους ή της εξουσίας.

(Από την άλλη, έχει πλάκα να βλέπεις να βρίζουν τον Κίμωνα Κουλούρη οι αντιεξουσιαστές που έχουν ως σύνθημα το «κάτω το κράτος» και ρίχνουν μολότοφ για να κάψουν τους μπάτσους.)

Ρωτάω όμως:

Αυτός τι παράδειγμα έδωσε με τη δική του συμπεριφορά στο παιδί του;

Πρώτα πρώτα τού έδειξε ότι μπορούμε να περνάμε με κόκκινο, σαν οι σηματοδότες να αφορούν μόνο άλλους.

Έπειτα προσπάθησε να του διδάξει τη γνωστή συμπεριφορά τού «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;»

Τέλος, για να επανέλθω στο θέμα μας, του δείχνει πως κάποιος άνθρωπος μπορεί να χάσει ένα μεγάλο μέρος του δίκιου, αλλά και της αξιοπρέπειας του, με το να εκθέτει τον εαυτό του στα κανάλια.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πόσο διαφορετικά θα ήταν…

Αν μπορούσαν οι δικοί του, οι φίλοι του, οι συγγενείς, να του δώσουν μια απλή συμβουλή:

Μη δίνεις συνέχεια στο θέμα. Αν βγεις στα κανάλια πες απλώς ότι ήταν λάθος σου και ότι σωστά έπραξαν τα όργανα που δεν σου χαρίστηκαν και σου συμπεριφέρθηκαν όπως σε κάθε άλλο πολίτη.

Τι πιο απλό;

Από το να εμπλέκεις υπουργούς και πρωθυπουργούς, κομματικές αντιπαραθέσεις, προσωπικές κόντρες, πολιτικές έχθρες και ό,τι άλλο μπορείς να επικαλεστείς, προκειμένου να…κάνεις τι;

Εδώ είναι το λάθος:

Τα λέω όλα αυτά προκειμένου να πείσω για το δίκιο μου;

Ποιο δίκαιο;

Επειδή ο υπουργός είναι αχάριστος και επειδή ο πρωθυπουργός ήταν άχρηστος και βούλιαξε τη χώρα, εγώ νομιμοποιούμαι να κυκλοφορώ χωρίς δίπλωμα και να παραβιάζω τους σηματοδότες;

Είναι λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους που επί χρόνια διαχειρίστηκαν τις τύχες του τόπου να μη μπορούν να διαχειριστούν όχι τα νεύρα τους, αυτό θα ήταν κατανοητό, αλλά την προσωπική τους εικόνα.

Λέτε οι σύμβουλοι που είχαν στο πλάι τους τα χρόνια της εξουσίας να τους σέβονταν, να τους αγαπούσαν και να τους προστάτευαν περισσότερο απ’ ό,τι οι φίλοι και οι συγγενείς του σήμερα;

Πολύ αμφιβάλλω!

Καλύτερα να μασάς...