100913 ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ

-Περνούν τα χρόνια, Χαρίλαε!
-Μη λες κοινοτυπίες, Ευτέρπη. Χρόνια είναι και περνούν. Αν δεν περνούσανε, θα ήμασταν ακόμη στο 800 προ Χριστού!

(Η θεία από το Σικάγο)

Το ένα πουλάκι:
Ανάψτε τα κεράκια!

Έντεκα τον αριθμό, παρακαλώ, μη γίνει κανένα λάθος.
Και, ξέρετε. Όχι, από εκείνα τα κεράκια που έχουν σχήμα αριθμού, που βάζεις δηλαδή ένα δύο κι ένα επτά για να κάνει είκοσι επτά.

Εμείς θέλουμε έντεκα απλά κεράκια τούρτας, για να το γιορτάσουμε μαζί σας.
Τι θα πει τι να γιορτάσουμε;

Δευτέρα, 13 Σεπτεμβρίου 1999!
Μια Δευτέρα, ακριβώς όπως η σημερινή, έντεκα χρόνια πριν, τα τρία πουλάκια φωλιάσαμε στην τελευταία σελίδα των ΧΡΟΝΙΚΩΝ.

Σαν σήμερα…
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν γιορτάσαμε άλλη επέτειο, τα δέκα χρόνια, ας πούμε, μια και είμαστε από εκείνους που δεν τα πάνε και πολύ καλά με τέτοιου είδους γιορτές.

Σαν σήμερα…
Για ένα διάστημα συγκατοικούσαμε με δυο άλλες στήλες. Τα «οικεία κακά» που τα υπέγραφε - ποιος άλλος; - ο Φρύνιχος και τη στήλη «επί δικαίων και αδίκων» του Δικάδικου.

Όταν λέμε συγκατοικούσαμε, εννοούμε πως εμφανιζόταν κι αυτοί κάποιες φορές εδώ, στην τελευταία σελίδα, με τον καιρό όμως εγκατέλειψαν την προσπάθεια κι έτσι απομείναμε μόνα κι έρημα στην πιάτσα.

Μόνα;
Τι είναι αυτά που λέω.
Πώς μπορείς να είσαι μόνος, όταν έχεις καθημερινά τόσους ανθρώπους να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου;

Πώς μπορείς να παραπονιέσαι για μοναξιά, όταν έχεις μια ολόκληρη παρέα για να συζητάς, να ανταλλάσσεις απόψεις, να μαλώνεις και να διαφωνείς, αλλά πάντα να προσπαθείς να κρατήσεις την κουβέντα σε κάποιο επίπεδο;

Το άλλο πουλάκι:
Έντεκα ολόκληρα χρόνια!

Λένε πως τον χρόνο που κυλά τον αντιλαμβάνεσαι παρακολουθώντας τα παιδιά.
Φανταστείτε ότι τα παιδάκια που στις 13 Σεπτεμβρίου του 1999 πήγαν στο σχολείο για πρώτη φορά, στην Α’ Δημοτικού, σήμερα, Δευτέρα, 13 Σεπτεμβρίου 2010, θα παρακολουθήσουν τον Αγιασμό ως παλικαράκια και κοπελιές της Β΄ Λυκείου!

Τα παιδιά μεγαλώνουν!
Ευτυχώς, εμείς οι μεγάλοι δεν τα ακολουθούμε και παραμένουμε αμετακίνητοι στην ηλικία που έχει επιλέξει ο καθένας.

Μόνο που, ολοένα πιο συχνά, βλέπουμε να φεύγουν από κοντά μας φίλοι, πρόσωπα αγαπημένα, και η αρχική παρέα συνεχώς μικραίνει.

Θα μου πείτε, μεγαλώνει κάπου αλλού.
Ε, να, με κάτι τέτοια παρηγοριόμαστε. Με κάτι τέτοια και με το κρυφό καμάρι που νιώθουμε, όταν βλέπουμε τα παιδιά των φίλων να προκόβουν και να τους μοιάζουν στις χάρες.

Σας μελαγχόλησα, έτσι;
Ε, άμα θυμάσαι τα παλιά, αυτά παθαίνεις.

Το ζήτημα είναι πως ,τα έντεκα αυτά χρόνια, εμείς ήμασταν εδώ καθημερινά και στις χαρές και στις λύπες.
Όπως πρέπει να είναι οι φίλοι, οι σύντροφοι, οι συμπολίτες…

Κάθε μέρα μαζί…
Οι περισσότεροι τακτικοί της παρέας είναι αυτό για το οποίο απορούν.
Τόσα χρόνια, κάθε μέρα απίκο!

Και ένα τρίτο πουλάκι:
Γιατί τους φαίνεται περίεργο;

Υπάρχει άραγε μέρα στη ζωή των ανθρώπων, που δεν έχουν να πουν κάτι στους δικούς τους;
Έτσι, τόσο απλά.

Κι εκεί, ξέρετε, βρίσκεται το μυστικό της υπόθεσης.
Δεν είναι απαραίτητο – μάλλον είναι αδύνατο – να έχεις κάθε μέρα να κουβεντιάσεις κάτι πρωτότυπο, κάτι εξεζητημένο, κάτι μεγαλοφυές…

Τα απλά όμως, τα καθημερινά μας προβλήματα, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τα συζητάει με τους δικούς του.
Πώς πέρασε στη δουλειά του, τι έμαθε στο καφενείο, πού πήγε, κάτι που τον εντυπωσίασε από την ειδησεογραφία, κάτι που διάβασε ή άκουσε στο ραδιόφωνο…

Ε, αυτή είναι η δική μας φιλοδοξία.
Να μοιραζόμαστε τις σκέψεις της καθημερινότητας.
Αν καταφέρνουμε να το κάνουμε χωρίς κακίες και με μια μικρή δόση γέλιου, φτάνει και περισσεύει.

Ποιος είπε, λοιπόν, πως η ρουτίνα είναι κακό πράγμα;
Οι μικρές καθημερινές συνήθειες είναι που δίνουν το ρυθμό στη ζωή μας.
Όπως το μπάσο να πούμε ή τα τύμπανα σε μια ορχήστρα.

Αν πατήσεις σωστά πάνω στο ρυθμό, μπορείς μετά να αναπτύξεις τη μελωδία σου, ακόμη και να αυτοσχεδιάσεις...

Καλή σας μέρα!