120125 ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Απίστευτη εφευρετικότητα!

Ώρες, ώρες, αυτός ο λαός σε κάνει να θαυμάζεις, να απορείς και να αναρωτιέσαι.

Αφήστε τα. Θα εξηγήσω μόνο το τρίτο και θα καταλάβετε τα υπόλοιπα δύο.

Σε κάνει να αναρωτιέσαι τι θα ήμασταν ως κράτος, αν όλη αυτή τη δαιμόνια σκέψη μας τη διοχετεύαμε σε δημιουργικότητα και παραγωγικές δράσεις. Μην το ψάχνετε. Θα ήμασταν ό,τι ήταν οι Έλληνες επί χιλιετίες, όταν μεγαλουργούσαν σε κάθε γωνιά της γης.

Πριν εξηγηθώ εντελώς θα πω δυο παραδείγματα, το ένα λιγότερο σχετικό, το άλλο όμως απολύτως.

Συζητώντας με φίλο, ο οποίος, λόγω της εργασίας του ταξιδεύει πολύ στο εξωτερικό, μου έλεγε πως… χάθηκαν οι Έλληνες από τον κόσμο!

Παλαιότερα, όπου κι αν ταξίδευε, στα πιο απίθανα μέρη, θα συναντούσε και πατριώτες μας, που μάλιστα θα ήταν από τα πιο δραστήρια μέλη της εκεί πατρίδας τους.

Σήμερα τίποτε.

Αντιθέτως, μου είπε, συναντάς παντού πολλούς Ιταλούς. Εμείς, τα τελευταία χρόνια, μαζευτήκαμε όλοι εδώ για να γίνουμε… δημόσιοι υπάλληλοι. Ίσως τώρα με την κρίση να ξανανοίξουμε τα φτερά μας για τόπους μακρινούς.

Το δεύτερο παράδειγμα που σας είπα ότι έχει σχέση με τη δημιουργικότητα: Εξηγούσε κάποιος πατριώτης μας, που μεγαλουργεί στην Αμερική, για ποιο λόγο φέρνει κάθε καλοκαίρι τα παιδιά του στο χωριό, αφού δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουν εδώ, όσο για την γλώσσα τη μιλούν μια χαρά και στο σπίτι τους:

«Θέλω να πάρουν κάτι από τη σπιρτάδα του Έλληνα. Τους Αμερικάνους, αν μια πόρτα που ανοίγει προς τα μέσα τους πεις κατά λάθος ότι ανοίγει προς τα έξω, θα δοκιμάσουν να σπρώξουν, θα σκεφτούν ότι είναι κλειδωμένη και θα καθίσουν να περιμένουν να έρθει κάποιος να τους ανοίξει.

Ούτε που θα περάσει από το νου τους να τραβήξουν, μη τυχόν και ανοίγει προς τα μέσα.

Θέλω, λοιπόν, τα παιδιά μου να μάθουν αυτά που μαθαίναμε και μεις μικροί από τα παιδικά μας παιχνίδια, καθώς προσπαθούσαμε να ξεγελάσουμε τον αντίπαλο, να του κρυφτούμε, και να μη μας πιάσει εκείνος κορόιδο».

Το άλλο πουλάκι:

Πού πάει όμως η δημιουργικότητα;

Θα σας θέσω ένα ερώτημα και απαντήστε μόνοι σας.

Φαντάζεστε εσείς άλλον εργαζόμενο στον πλανήτη να παίρνει «επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου»;

Έπεσε στα χέρια μου μια λίστα με μερικά από τα πιο ευρηματικά επιδόματα που λάμβαναν εργαζόμενοι στο ελληνικό δημόσιο. Επιδόματα καθόλου ευκαταφρόνητα, αφού έφταναν σχεδόν τον βασικό μισθό ή και τον ξεπερνούσαν. Αυτό το επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου, ας πούμε, ήταν 690 ευρώ το μήνα, ενώ ένα άλλο, το «επίδομα προπέλας», που έπαιρναν οι υπάλληλοι του λιμενικού, έφτανε τα 840 ευρώ!

Ξέρω τι θα απαντήσουν κάποιοι.

Αυτά τα επιδόματα ήταν ένας έμμεσος τρόπος για να δοθούν αυξήσεις σε κάποιους εργαζόμενους, αφού υποτίθεται πως το ενιαίο μισθολόγιο και η οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων δεν επέτρεπαν κάτι τέτοιο να γίνει ευθέως.

Γιατί; Γιατί θα ζητούσαν και οι υπόλοιποι!

Ενώ, ας πούμε, «επίδομα κεραίας» δεν μπορεί να πάρει άλλος από τους εργαζόμενους στα τρόλεϊ, οι οποίοι κατεβαίνουν από το όχημα για να επαναφέρουν τις κεραίες στα ηλεκτροφόρα καλώδια όποτε αυτές βγαίνουν.

Αυτό εντάξει. Μπορείτε όμως να μου πείτε γιατί το «επίδομα πλυσίματος χεριών» να το δικαιούνται μόνοι οι υπάλληλοι του ΟΣΕ;

Μήπως τους έμεινε από τότε που φτυάριζαν κάρβουνο στις ατμομηχανές και μουτζουρώνονται ολόκληροι;

Τότε γιατί μόνο… χεριών;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αμ, το άλλο;

Γιατί δηλαδή μόνο οι υπάλληλοι της ΕΘΕΛ (Εταιρία Θερμικών Λεωφορείων) να δικαιούνται και να λαμβάνουν «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης»;

Μήπως τελικά είναι απολύτως δικαιολογημένοι όσοι, από τους άλλους κλάδους, πηγαίνουν στη δουλειά τους όποτε τελειώσουν τις άλλες τους εργασίες;

Και γιατί μόνοι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ να λαμβάνουν «επίδομα ΦΑΞ»; Όλοι οι άλλοι υπάλληλοι που παρέχουν το ίδιο, σοβαρό, έργο δεν είναι άδικο να στερούνται αυτά τα 870 ευρώ το μήνα;

Είδατε που σας λέγαμε για ευρηματικότητα και δημιουργική σκέψη;

Αν ήμασταν μια δίκαιη κοινωνία θα έπρεπε σε όλους αυτούς τους εργαζόμενους να δοθεί ένα τέτοιο επίδομα.

Επίδομα, ας το ονομάσουμε, πρωτότυπης ονοματοδοσίας επιδόματος.

Ξέρω τον αντίλογο.

Θα μου πείτε πως το όνομα δεν το σκέφτονταν όλοι οι εργαζόμενοι που έπαιρναν και το επίδομα.

Προφανώς ήταν πόνημα κάποιων συνδικαλιστών, σε συνεργασία πάντοτε με τους αντίστοιχους εκπροσώπους των υπουργείων, με τους οποίους τα έκαναν πλακάκια προς όφελος του «κλάδου».

Ε, τότε, θα σας απαντήσω κι εγώ πως στους εργαζόμενους θα έπρεπε να δοθεί ένα επίδομα… εκλογής των κατάλληλων εκπροσώπων.

Όλοι μαζί τα φάγανε!

Σκέψου και να καθόμασταν να… σκεφτούμε λίγο!