120123 (Μ)ΕΡΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι;

Από τη μια, τους θαύμαζα!

Τόσες μέρες απεργία, έλεγα, μπράβο τους. Πώς αντέχουν!

Εδώ άλλοι κλάδοι εργαζομένων τρομάζουν να βγάλουν μια 24ωρη απεργία, πού να συζητήσουν για «παραπέρα δράση»;

Κι όμως αυτοί δεν το βάζουν κάτω. Συνεχίζουν απτόητοι.

Αλλά, γιατί είπα «από τη μια» και όχι σκέτο «τους θαύμαζα»;

Διότι, από την άλλη, μου την είχαν δώσει οι επιπτώσεις της απεργίας στην καθημερινότητά μου.

Έτσι έψαξα και σκέφτηκα τρόπους που ούτε τους απεργούς θα έθιγαν, ούτε θα έβγαζαν εμένα από τις συνήθειές μου.

Ας εξηγηθώ για να με καταλάβετε.

Μιλώ για τις επαναλαμβανόμενες απεργίες των εργαζομένων στην ΕΡΤ, είτε την τεχνικών, είτε των δημοσιογράφων, είτε άλλων –δεν τους γνωρίζω και καλά τους ανθρώπους.

Εδώ και μήνες, στην ουσία, δεν έχουμε κρατική τηλεόραση και κρατικό ραδιόφωνο και ζούμε με επαναλήψεις των επαναλήψεων και με μουσικές που θυμίζουν Μεγάλη Εβδομάδα.

Θα μου πείτε έτσι είναι ο αγώνας. Έχει και τις επιπτώσεις του, τις παράπλευρες απώλειες.

Τι ήθελες, δηλαδή, να απεργούν οι εργαζόμενοι και το πρόγραμμα να είναι καλύτερο από πριν;

Ναι, αυτό ακριβώς θα ήθελα!

Μη σας φαίνεται παράξενη η απαίτησή μου, διότι έχει μια λογική που μάλιστα είναι υπέρ των εργαζομένων και του αγώνα τους.

Διότι η απεργία στα κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς είναι μια ιδιόμορφη απεργία.

Το πρόγραμμα, ένα είδος προγράμματος, εξακολουθεί να εκπέμπεται και, μέσω αυτού, ο αγώνας των εργαζομένων να γίνεται γνωστός στο πανελλήνιο.

Το άλλο πουλάκι:

Πώς θα ενημερώσεις το κοινό;

Είναι σωστό να διακόπτεις κάθε τόσο τη ροή του προγράμματος και να εκπέμπεις μηνύματα με τις θέσεις και τα αιτήματα σου.

Ποιου προγράμματος όμως;

Δεν θα έπρεπε να έχεις τραγούδια στα οποία θα σταματούσαν τους δέκτες τους όσο το δυνατόν περισσότεροι ακροατές;

Εσύ όμως τι κάνεις; Βάζεις μουσικές Μεγάλης Εβδομάδας οι οποίες πάνε στα αχρείαστα, μαζί με τις όποιες θέσεις θέλεις να γνωστοποιήσεις στους ακροατές.

Τους οποίους, τελικά, φαίνεται ότι δεν σκέφτεσαι καθόλου.

Το έχουμε ξαναπεί. Ειδικά στην επαρχία, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που έχουν τα ραδιόφωνα τους μονίμως ανοιχτά στους κρατικούς σταθμούς.

Ε, λοιπόν, μας έχουν πρήξει στον ορχηστρικό Χατζιδάκι, με βιολί και κιθάρα. Έλεος!

Εγώ στη θέση τους θα έβαζα τα καλύτερα τραγούδια, θα είχα τεράστια ακροαματικότητα, θα «διαφήμιζα» τις θέσεις μου περί «υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της ΕΡΤ» και θα έλεγα στα αφεντικά «βλέπετε πόσα χάνετε από διαφημίσεις;»

Φοβάμαι ότι δεν το σκέφτονται οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, αλλά περισσότερο φοβάμαι ότι… το έχουν σκεφτεί.

Το έχουν σκεφτεί όμως φοβούνται και αυτοί τη σύγκριση ενός τέτοιου προγράμματος με το κανονικό, όταν δηλαδή δεν απεργούν.

Θα είχε περισσότερους ακροατές, αφού, εδώ που τα λέμε, τα τελευταία χρόνια οι εκπομπές τους δεν ακούγονται, άλλο που εμείς είμαστε κολλημένοι.

Έτσι όμως θα αποδεικνυόταν ότι η δουλειά γίνεται και χωρίς τους εργαζομένους, οπότε τζάμπα τα χαμένα μεροκάματα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα… ποια;

Καλά, εσείς δεν διαβάσατε ότι οι απεργοί στην ΕΡΤ εξακολουθούν και πληρώνονται, αν όχι όλοι, τουλάχιστον η συντριπτική πλειονότητα τους.

Εγώ το διάβασα, δεν το πολυπίστεψα, γι’ αυτό σας το μεταφέρουμε κάθε επιφύλαξη.

Με διάφορα, λέει, τερτίπια, προσωπικό ασφαλείας, άδειες, «ωσεί παρόντες» κ.λπ. οι περισσότεροι πληρώνονται κανονικά και μόνο από ένα πολύ μικρό ποσοστό, που ασφαλώς εναλλάσσεται, κόβονται τα μεροκάματα.

Αν το μεταφέρω εδώ, με τόσους δισταγμούς, είναι επειδή, παρά τις τόσες δημοσιεύσεις και αναρτήσεις, δεν έχω δει καμία διάψευση.

Θα μου πείτε πού βρίσκεται το κακό;

Πόλεμος είναι η απεργία και στον πόλεμο ο καθένας πάει με τα όπλα του.

Η εργοδοσία τα δικά της, οι εργαζόμενοι τα δικά τους.

Εντάξει. Αν είναι όμως έτσι, τότε ο θαυμασμός που λέγαμε στην αρχή πάει περίπατο.

Διότι άλλο να «καταλαβαίνεις» έναν απεργό που πληρώνεται και άλλο να τον θαυμάζεις για τις αντοχές του.

Μιλήσαμε όμως περισσότερο για το ραδιόφωνο και σχεδόν καθόλου για την κρατική τηλεόραση.

Θα τα ξαναπούμε.

Τζάμπα... απεργοί!