ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Σεπτέμβριος 2019. Συμπληρώθηκαν είκοσι συναπτά έτη από τη μέρα που αποφασίσαμε να σχολιάζουμε σε καθημερινή βάση τον κοινωνικό και πολιτικό μας βίο. Αυτός ο κύκλος έκλεισε. Δείτε εδώ το αποχαιρετιστήριο κείμενο.

Πάμε για άλλα; Ποιος ξέρει;

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

120113 ΠΕΡΙ ΔΩΡΩΝ

Το ένα πουλάκι:
Ποιους κοροϊδεύουν;

Τίθενται, λέει, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ο 13ος και ο 14ος μισθός!
Ή μας δουλεύουν ή δεν έχουν ιδέα τι ισχύει στην πιάτσα.

Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο.
Πόσες φορές λέτε έρχεται ένας βουλευτής –περισσότερο κάποιος υπουργός- σε επαφή με αυτό που λέμε πραγματική ζωή;

Θα εξηγηθώ αμέσως.
Οι άνθρωποι που βρίσκονται χρόνια στα κυβερνητικά αξιώματα και τις βουλευτικές έδρες, ακόμη κι εκείνοι της τοπικής αυτοδιοίκησης που θεωρούνται πιο κοντά στον «απλό πολίτη» ουδεμία σχέση έχουν με το πώς περνάει αυτός.

Θα σας πω μόνο ένα παράδειγμα που το έχω ξαναπεί.
Σκεφθείτε την καθημερινότητα κάποιου ο οποίος έχει χρόνια να μπει σε…ουρά. Τον οποίο, όπου πηγαίνει, τον περιμένουν και δεν περιμένει ποτέ. Που δεν έχει ψάξει ποτέ να βρει θέση παρκαρίσματος…

Τι σχέση έχει ένας τέτοιος άνθρωπος με τη δική μας καθημερινότητα;
Βλέπετε δεν συζητώ καθόλου θέματα επιβίωσης, αναζήτησης του μεροκάματου, δανεισμού από φίλους προκειμένου να βγει ο μήνας…

Για να μην πείτε ότι είμαι άδικος, θα συμφωνήσω πως έχουν και οι κάτοχοι μικρής ή μεγαλύτερης εξουσίας τα δικά τους δράματα.

Να φοβάσαι να περπατήσεις στο δρόμο, να μη μπορείς να πας για ούζο με έναν φίλο, να χάνεις τη θέση σου μέσα σε μια (εκλογική) νύχτα…

Δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Ξέρω ότι θα βρεθούν κάποιοι να πουν πως τον πόνο του απλού πολίτη τον βλέπουν καθημερινά οι πολιτικοί μας, καθώς δέχονται τα αιτήματα ανθρώπων που, συχνά, βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση.

Δεν είναι το ίδιο.
Λέτε να ξέρει ένας ογκολόγος τι σημαίνει να πάσχεις από καρκίνο και να σου δίνουν έξι μήνες ζωής;

Το άλλο πουλάκι:
Έτσι, μιλούν για τα «δώρα».

Τα οποία, λένε, θα μπουν κι αυτά σε διαπραγμάτευση, δηλαδή –αφήστε με το να το πω εγώ- θα κοπούν και άντε να τα βρεις.
Άδικο έχω; Διαφορετικά, γιατί να μπουν σε διαπραγμάτευση; Για να αυξηθούν ή μήπως για να δίνονται απλώς σε δυο και τρεις δόσεις;

Ποια να κοπούν όμως; Τα κομμένα;
Εδώ έχει να κάνει η επαφή του πολιτικού κόσμου με την πραγματικότητα.
Διότι, στα χαρτιά και στους νόμους μπορεί να υπάρχει 13ος και 14ος μισθός, στην πράξη όμως δύσκολα βρίσκεις 9ο, 8ο ή και 7ο!

Αν, εννοείται, έχεις καπαρώσει τον 1ο, δηλαδή αν εξακολουθείς να είσαι εργαζόμενος.
Δεν έχουν καταλάβει δηλαδή οι άνθρωποι που ορίζουν τις τύχες μας ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, γιατί γι’ αυτός γίνεται λόγος, δεν τολμούν να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους, όχι τα… «δώρα»

Ότι οι αμοιβές των περισσοτέρων έχουν κοπεί στη μέση, χάρη στα διάφορα τερτίπια που εφαρμόζονται, είτε με τις ευλογίες της πολιτείας, είτε εντελώς αυθαίρετα από τους εργοδότες.

Ποιος θα συζητήσει, λοιπόν, για 13ο και 14ο μισθό;
Ξέρω τι θα μου πείτε. Άλλο να καταργείται κάτι στην πράξη κι άλλο να καταργείται και νομοθετικά και να παύει να υπάρχει, έστω σαν αίτημα, έστω σαν πιθανότητα, έστω σαν… όραμα!

Εδώ όμως έρχεται να δέσει η δεύτερη πιθανότητα που λέγαμε στην αρχή, ότι δηλαδή μας δουλεύουν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:
Κολπάκια λογιστικής.

Είδα προχθές στην τηλεόραση τον εκπρόσωπο της εργοδοσίας (κοινωνικός εταίρος λέγεται στη νέα, πολιτικώς ορθή γλώσσα, ίσως γιατί είναι μάνα στις… εταιρίες) να προβαίνει αυθορμήτως και εντελώς καλοπροαίρετα σε μια πρόταση:

«Εμείς δεν έχουμε καμιά αντίρρηση να εξετάσουμε την περίπτωση να ενσωματωθούν ο 13ος και 14ος μισθός στις αμοιβές των εργαζομένων, διαιρούμενοι δια του 12»!!!

Μάλιστα στην απορία του δημοσιογράφου –γιατί αυτό;- απάντησε πως έτσι συμβαίνει σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και τόνισε, χωρίς να ερωτηθεί, πως δεν υπάρχει από πίσω καμιά πονηρή σκέψη.

Ρωτάω εγώ όμως που, σε αντίθεση με τους καλοπροαίρετους εργοδότες, είμαι λίγο πονηρός.
Φαντάζεστε τι θα γίνει όταν ένας που αμείβεται με τον βασικό μισθό προσθέσει άλλα δύο δωδέκατα στον μισθό του, χάνοντας όμως τα «δώρα» του;

Αμέσως θα έχει μια αύξηση που δεν θα… συνάδει με τον βασικό με τον οποίο (λένε ότι πρέπει να) πληρώνεται.
Που πάει να πει ότι είναι πολύ εύκολο να… διολισθήσει και πάλι εκεί, χάνοντας και τα δώρα μια για πάντα.

Δύσκολο το θέμα, γι’ αυτό έλεγαν οι «κλασικοί» ότι είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων.

Και οι δυνάμεις των εργατών…
...και δώρα φέροντας!

Δεν υπάρχουν σχόλια: