120117 ΠΕΡΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Το ένα πουλάκι:

Ο πραγματικός χρόνος!

Θα μπορούσε να αποτελεί ένα φιλοσοφικό και, γιατί όχι, μεταφυσικό ζήτημα. Ποιος είναι ο πραγματικός χρόνος;

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο χρόνος είναι καθαρά υποκειμενική υπόθεση.

Πέντε λεπτά αναμονής για το αγαπημένο σου πρόσωπο σου φαίνονται ώρα. Αντιθέτως, μια ώρα μαζί του περνά σαν λίγα λεπτά.

Όταν, λοιπόν, διάβασα την είδηση για τον «πραγματικό χρόνο εργασίας», αναρωτήθηκα τι να εννοεί ο ποιητής.

Ο ποιητής, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ένα ερευνητικό κέντρο, γαλλικό, αν κατάλαβα καλά, που συνεργάζεται και με τη γνωστή σε όλους μας Eurostat.

Αυτοί λοιπόν έψαξαν και βρήκαν όχι τον νόμιμο χρόνο εργασίας ενός εργαζομένου αλλά τον πραγματικό.

Είδα κι εγώ την είδηση και μάλιστα συνοδευμένη από θριαμβευτικούς τίτλους και είπα να το ψάξω λίγο παραπέρα.

Α, για τους τίτλους:

«Η Ελλάδα δεύτερη στην ευρωζώνη σε πραγματικό εργάσιμο χρόνο».

«Μύθος οι τεμπέληδες του Νότου».

Τώρα όμως θα σας ρωτήσω:

Εσείς όταν ακούτε πραγματικό εργάσιμο χρόνο, πού πάει ο νους σας; Ακριβώς εκεί πήγε και ο δικός μου. Θα το συζητήσουμε παρακάτω, αφού πρώτα δώσουμε τα ευρήματα της έρευνας που «δικαιολογούν» και τους θριαμβευτικούς τίτλους.

«Η ετήσια διάρκεια εργασίας στην Ελλάδα, για όσους εργάζονται σε καθεστώς πλήρους απασχόλησης, ανήλθε στις 1971 ώρες ανά εργαζόμενο το 2010».

Δηλαδή οι Έλληνες μισθωτοί (δημόσιοι και ιδιωτικού τομέα) είναι αυτοί που εργάζονται περισσότερο στην ευρωζώνη, μετά τους Μαλτέζους, ενώ βρίσκονται στην έκτη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το άλλο πουλάκι:

Ποιο είναι το αστείο;

Ότι, με βάση αυτή την έρευνα, οι Γερμανοί εργάζονται 1904 ώρες το χρόνο, οι Ιταλοί 1813, οι Ιρλανδοί 1798 και οι Γάλλοι μόλις 1679 ώρες ετησίως.

Άρα;

Να πώς δικαιολογούνται οι θρίαμβοι. Κανείς πλέον δεν μπορεί να μας κατηγορήσει για τεμπέληδες, και, ως απόδειξη, έχουν τα επίσημα ερευνητικά δεδομένα για τον «πραγματικό χρόνο εργασίας».

Ας το ξαναδούμε όμως λίγο αυτό.

Διότι το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών που μας ανύψωσε στα μάτια όλου του κόσμου δεν υπολογίζει ως πραγματικό χρόνο εργασίας αυτόν που φανταζόμαστε εσείς ή εγώ.

Απλώς προσθέτει και τις υπερωρίες.

Και, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι άλλο πράγμα να γράφεις υπερωρίες και άλλο να εργάζεσαι υπερωριακά.

Στο πρώτο, εμείς οι Έλληνες είμαστε μανούλες.

Απορώ μάλιστα πως βρέθηκαν κάποιοι να μας περάσουν.

Στο δεύτερο όμως;

Εδώ δεν εργαζόμαστε στο κανονικό μας ωράριο, στις υπερωρίες θα εργαστούμε;

Εκτός και αν αφήνουμε τη δουλειά για τότε, μη πουν ότι τις πληρωνόμαστε και… καθόμαστε.

Πάντως, εδώ που τα λέμε, θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον μια έρευνα που θα έδειχνε πόσο (και πότε) δουλεύουμε πραγματικά.

Έτσι, για να μη μιλάμε ο καθένας με την εμπειρία του και αδικούμε και ανθρώπους χωρίς να τους ταιριάζει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έχει και η προσωπική εμπειρία τη βαρύτητά της.

Δεν μιλάω για κείνους που παραπονιούνται όταν πηγαίνουν μια φορά σε κάποια υπηρεσία και ο υπάλληλος…. Έχει πεταχτεί δίπλα για κάτι επείγον.

Μιλώ για ανθρώπους που ξέρουν την κατάσταση από μέσα.

Έτυχε να παρευρεθώ σε μια συνομιλία διευθυντών και έτσι μπορώ να σας τη μεταφέρω.

«Πώς γίνεται ρε» αναρωτιόταν ο ένας, «και οι στατιστικές βγάζουν ότι οι Έλληνες υπάλληλοι εργάζονται περισσότερο από άλλους;»

«Τα υπολογίζουν με βάση το τι δηλώνουμε επισήμως» του απάντησε ο δεύτερος.

«Έστω και έτσι, εσένα σου φαίνεται να είμαστε ανάμεσα στους πρώτους;»

Και η απάντηση:

«Κατάλαβες τι σημαίνει επισήμως; Εσύ πόσες φορές έγραψες άδεια που έδωσες σε υφισταμένους σου; Ο Γερμανός δεν λείπει ούτε μισή ώρα, χωρίς να γραφεί κάπου η άδειά του».

Έτσι, φίλοι μου, πήρα κι εγώ την απάντηση και σας τη μετέφερα.

Εμείς δεν πιανόμαστε πουθενά. Ούτε στα επίσημα, ούτε στα ανεπίσημα.

Το κακό είναι ότι το γνωρίζουμε καλά, όμως φαίνεται πως το γνωρίζουν και οι άλλοι, γι’ αυτό μιλούν έτσι απαξιωτικά για την… εργασία μας.

Έστω κι αν τους τρίβουμε στα μούτρα έρευνες και στατιστικά.

Δεν πείθουμε κανέναν.

Ίδρωσα να τα σκέφτομαι!