120127 ΑΔΙΑΒΑΣΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Εγώ θα συμφωνήσω με το σύντροφο Μιχάλη.

Θα πιστέψω ότι ήταν πνιγμένος στα καθήκοντά του και δεν είχε χρόνο να διαβάσει το Μνημόνιο.

Ακόμα και οι ώρες που εμφανίζονταν στα κανάλια ήταν στο πλαίσιο των καθηκόντων του και, ως εκ τούτου, δεν τις θεωρώ χαμένες.

Ως εκ τούτου (πάλι) κάτι αστεία του τύπου «δεν το διάβασε γιατί περιμένει να το δει όταν γυριστεί σε ταινία» τα βρίσκω πολύ άνοστα.

Όπως και το άλλο που λέει πως θα έπρεπε να του το δώσουν σε μια εικονογραφημένη έκδοση ώστε να μην έχει πολλά «γράμματα» και να διαβάζεται γρήγορα.

Ο σύντροφος Μιχάλης έχει δίκιο.

Πολύ περισσότερο όταν, προσπαθώντας να απαντήσει στο σάλο που ξεσήκωσε η άστοχη δήλωσή του, δηλώνει συμπληρωματικά ότι ντρέπεται γι’ αυτή του την παράλειψη και πως τη θεωρεί από τα σημαντικότερα λάθη της πολιτικής του ζωής.

Επιπλέον, μας αποκαλύπτει εκ των έσω πώς λειτουργεί το σύστημα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας λέει πως έτσι συμβαίνει στα κόμματα. Κάποιοι ασχολούνται με ένα θέμα, έχουν δεδομένη την εμπιστοσύνη των υπολοίπων, το φέρνουν σε μια ολομέλεια και έτσι το ψηφίζουν όλοι.

Έτσι γίνεται, μας είπε, αλλά αυτό πρέπει να αλλάξει.

Αφήνοντας να εννοηθεί πως θα το αλλάξει ο ίδιος, όταν γίνει αρχηγός του κόμματος.

Ας αφήσουμε την πλάκα.

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία για να δείτε πού βρίσκεται το λάθος του κυρίου Χρυσοχοΐδη:

Στα φοιτητικά μας χρόνια είχαμε έναν φίλο ο οποίος έτρεχε πολύ με τα πολιτικά. Πολύ περισσότερο, δηλαδή, από ό,τι εμείς οι υπόλοιποι.

Ήταν φυσικό (;) να μην προλαβαίνει να διαβάζει τα μαθήματα για τις εξετάσεις.

Από την άλλη όμως, είτε επειδή ήταν ευσυνείδητος, είτε επειδή ο πολιτικός χώρος του ανήκε ήταν μια ανθυποομάδα της Αριστεράς, δεν είχε τη δυνατότητα να περνάει τα μαθήματα όπως κάποιοι μεγαλοφοιτητοπατέρες.

Καταλαβαίνεται τι εννοώ.

Το άλλο πουλάκι:

Τι έκανε, λοιπόν;

Είχε μια κοπέλα που, σημειωτέον, σπούδαζε σε άλλη σχολή, την οποία έβαζε να του διαβάζει τα μαθήματα και του έλεγε περιληπτικά σε τι αναφέρονταν.

Επίσης σημειωτέον ότι η κοπέλα ήταν μια από τις ποιο μαχητικές φεμινίστριες της εποχής, όμως αυτό είναι θέμα άλλου είδους προσέγγισης, πιο… ψυχαναλυτικής.

Η ουσία ήταν ότι ο φίλος μας πήγαινε «ενημερωμένος» και, επειδή ήταν και αετός, περνούσε μια χαρά τα μαθήματα και τελείωσε τη σχολή του χωρίς καθυστέρηση.

Ερχόμαστε, λοιπόν, στον σύντροφο Μιχάλη, για να τον ρωτήσουμε. Καλά, η δουλειά σου δεν σε άφηνε να ασχοληθείς με το Μνημόνιο. Καλά, στα κανάλια είναι δύσκολο να στείλεις άλλον να σε εκπροσωπήσει και να χτίσει το αρχηγικό προφίλ σου.

Έναν από αυτούς τους δεκάδες συμβούλους, που σου πληρώνει το ελληνικό δημόσιο, δεν μπορούσες να βάλεις να διαβάσει το Μνημόνιο και να σου πει με λίγα λόγια τι λέει;

Αν το έκανες, τότε δεν έχεις κανένα δικαίωμα να λες «ήμουν αδιάβαστος».

Αν δεν το έκανες η ευθύνη είναι εξίσου μεγάλη. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση έπρεπε να το βουλώσεις και να πεις «ναι, ήξερα τι ψήφιζα και τι υπέγραφα».

Διότι, όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι, τότε που τα αφροδίσια θέριζαν, την υπογραφή σου και την… ψήφο σου πρέπει να ξέρεις πού την βάζεις!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού είναι το κόμμα;

Εδώ χρειάζεται να δείξει ένα κόμμα πόσο σοβαρό είναι.

Περάστε σύντροφε Χρυσοχοΐδη κι εσείς συντρόφισσα Κατσέλη να καταθέσετε τις κομματικές σας ταυτότητες!

Και πάτε ύστερα να βρείτε κόμμα για να γίνετε αρχηγοί.

Έτσι κάνεις αν είσαι κόμμα που σέβεται τον εαυτό του. Στο κάτω κάτω τι έχεις να φοβηθείς; Το πολιτικό κόστος;

Ποιος όμως να τους διαγράψει;

Εδώ όλοι πλέον λαμβάνουν θέσεις για τη νέα κομματική τάξη πραγμάτων. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. Οι συσχετισμοί παίζονται στην κόψη του ξυραφιού.

Είναι όχι εξοργιστικό αλλά θλιβερό να τους βλέπεις να δίνουν, σε τέτοιους καιρούς,  τέτοια μάχη για την ανέλιξή τους στην αρχηγική καρέκλα.

Ας χαθεί η χώρα, αρκεί εγώ να είμαι αρχηγός!

Ξέρετε πού βρίσκεται το μεγαλύτερο πρόβλημα: Στο ότι ο σύντροφος Μιχάλης, μέσα στην πρεμούρα του να διαχωρίσει τη θέση του και να εγκαταλείψει το καράβι που βουλιάζει, είπε και αλήθειες.

Γιατί, εσείς πόσοι πιστεύετε ότι διάβασαν το Μνημόνιο;

Θέλετε να το πάω παραπέρα; Κι από αυτούς που το διάβασαν, πόσοι είναι σε θέση να αντιληφθούν τι ακριβώς λέει:

Μετά θέλουμε (;) να σωθούμε!

Θα πάνε… αδιάβαστοι!