120121 ΠΕΡΙ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Το ένα πουλάκι:

Να χρηματοδοτούνται τα κόμματα;

Ιδού ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα, πόσο μάλλον μονολεκτικά.

Υπάρχουν διάφορες απόψεις που αξίζει να τις δούμε.

Για να γίνει αυτό θα έπρεπε να θέσουμε το ερώτημα κάπως διαφορετικά: Γιατί να χρηματοδοτούνται τα κόμματα από το κράτος;

-Μα, για να υπάρχει δημοκρατία, θα σου απαντήσει κάποιος.

Τα κόμματα, ως απαραίτητα συστατικά του δημοκρατικού πολιτεύματος, πρέπει κάπως να ζήσουν.

-Να κόψουν το λαιμό τους να βρούνε πόρους, θα αντιτείνει κάποιος άλλος.

Ας τα πάρουν από τα μέλη τους, τους οπαδούς τους, τους ψηφοφόρους τους…

Γιατί θα πρέπει να τα χρηματοδοτούμε εμείς, οι απλοί φορολογούμενοι;

-Διότι, αν αναζητήσουν χρηματοδοτήσεις από αλλού, από ανθρώπους, ας πούμε, που έχουν χρήμα, τότε θα δημιουργηθεί μια κάποια εξάρτηση, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να το ανταποδώσουν.

-Και τώρα τι κάνουν;

Έτσι κι αλλιώς, πέρα από την κρατική επιχορήγηση, υπάρχουν κάποιοι που «στηρίζουν» οικονομικά τα κόμματα και μετά έχουν να λαβαίνουν… εξυπηρετήσεις.

-Ναι, αλλά αυτό δεν γίνεται με όλα τα κόμματα, ή δεν γίνεται στον ίδιο βαθμό. Επομένως η κρατική χρηματοδότηση εξασφαλίζει περισσότερο ίσους όρους στο παιχνίδι.

-Εμένα μου λες;

Γι’ αυτό υπάρχουν κόμματα που το χρήμα τρέχει από τα μπατζάκια τους ενώ άλλα προσπαθούν να κάνουν μια μικρομάζωξη στο ρεφενέ;

-Ε, είπαμε. Θα πρέπει να υπάρχει και μια αναλογικότητα (ωραία λέξη) στην χρηματοδότηση.

Άλλες οι ανάγκες ενός μεγάλου κόμματος που έχει πολλά μέλη και άλλες ενός μικρού.

-Τρίχες!

Το άλλο πουλάκι:

Βλέπετε;

Έτσι καταλήγει η κουβέντα, γι’ αυτό είναι καλύτερα να μιλάς μόνος σου, να λες ό,τι θέλεις, χωρίς να έχεις το αντίλογο να σου τη δίνει στα νεύρα.

Εγώ, για να διευκολύνω τον διάλογο, θα θέσω το ζήτημα σε άλλη βάση, με το παρακάτω ερώτημα:

Για ποια κόμματα μιλάμε;

Για κόμματα που έχουν πολυτελέστατα γραφεία, έμμισθους υπαλλήλους, που διοργανώνουν πολυδάπανα συνέδρια και συναντήσεις πληρώνοντας για τα μέλη τους μεταφορικά και ξενοδοχεία;

Μήπως μιλάμε για τα κόμματα που διοργανώνουν τις προεκλογικές τους συγκεντρώσεις με μισθοφόρους, που πληρώνουν για να μεταφέρουν τους ψηφοφόρους τους αεροπορικώς από το εξωτερικό, που συχνά εξαγοράζουν ακόμη και την ψήφο με ζεστό χρήμα;

Ε, λοιπόν, αν μιλάμε για τέτοια κόμματα, όχι, να μην παίρνουν ούτε ευρώ από τα λεφτά των φορολογουμένων.

Το πολύ πολύ να δέχονται την κρατική υποστήριξη σε… είδος.

Δηλαδή δωρεάν τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό χρόνο από τα κρατικά κανάλια και τους σταθμούς, άντε και κάποιες διευκολύνσεις για παράδειγμα στη φορολογία...

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού ακριβώς πάνε τα λεφτά;

Να ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα με τη χρηματοδότηση των κομμάτων. Κανείς δεν γνωρίζει πού ακριβώς ξοδεύονται αυτά τα χρήματα. Η διαχείρισή τους γίνεται με σκοτεινούς και αδιαφανείς τρόπους και υποτίθεται πως ο έλεγχος επαφίεται στη… συντροφικότητα των ελεγκτών και των ελεγχομένων.

Μάθαμε πως το 2011 τα κόμματα πήραν περισσότερα χρήματα από ό,τι το 2010!

Όπως δηλαδή εσείς κι εγώ, όπως όλος ο κοσμάκης.

Υποτίθεται πως κάποιος από αυτούς τους ανθρώπους θα κυβερνήσουν τον τόπο, κάποιοι τον κυβερνούν ήδη και απαιτούν από τους πολίτες τεράστιες θυσίες, προκειμένου, λένε, να βγούμε από την κρίση.

Αυτοί; Αυτούς δεν τους έπιασε η κρίση;

Αφήστε που, αν καθίσουμε να δούμε πώς διοικούν και διαχειρίζονται τα του οίκου τους και βγάλουμε τα συμπεράσματά μας για το τι θα κάνουν όταν πάρουν την εξουσία, θα έπρεπε να μην ψηφίσουμε κανένα κόμμα.

Το νοικοκύρεμα που επικρατεί στα οικονομικά τους, στη διαφάνεια και την διαχείριση, είναι κατ’ ευθείαν για εισαγγελέα… οικονομικό!

Έχουνε χάρη όμως…

Ρωτάω, λοιπόν: Αυτοί δεν θα έπρεπε να περιορίσουν τις δαπάνες τους, όπως όλος ο κάθε πολίτης;

Εν πάση περιπτώσει, ας δοκιμάσουν να βγουν στις «αγορές», να πάνε δηλαδή στους ψηφοφόρους τους και  να ζητήσουν ενίσχυση, για να δούνε και πόσο μετράει η ύπαρξή τους στην κοινή γνώμη.

Όχι, όμως. Προτιμούν τη σιγουριά της κρατικής επιχορήγησης, αφού το κράτος, σε αντίθεση με την επάρατο Τρόικα, δεν ρωτάει τι τα κάνετε τα λεφτά που σας δίνουμε.

Λέτε, επειδή έτσι είναι μαθημένα τα κόμματά μας, να μη δέχονται μύγα στο σπαθί τους, γι’ αυτό να είναι όλα, μα όλα, τόσο… αντιμνημονιακά;

Καθόλου απίθανο!

Τα δανεικά πολλοί αρνήθηκαν,

τα χαρισμένα ουδείς!