131223 ΠΡΟΕΟΡΤΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Χρονιάρες μέρες…

Τι καθόμαστε και συζητάμε, μέρες που έρχονται;

Αντί να λέμε για τα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες, για τα δώρα του Άι Βασίλη, για το εορταστικό τραπέζι, βρε αδελφέ, που, επιτέλους, θα είναι πιο φτηνό από το περσινό, εμείς συζητάμε για το φαινόμενο Λιάπης.

Έπεσαν όλοι πάνω στον άνθρωπο να τον ταράξουν στην καζούρα. Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ αυτής της νοοτροπίας, ούτε αυτής της… αισθητικής. Στο σχολείο ή στον στρατό, όταν έβλεπα να πειράζουν τον «χαζό» της τάξης ή του λόχου, μ’ έπιανε μελαγχολία.

Πάντοτε με γοήτευε το πείραγμα που απευθύνονταν σε έξυπνους ανθρώπους, που στόχευε τους πνευματικά ισχυρούς, οι οποίοι είχαν τα προσόντα να ανταποδώσουν, ανεβάζοντας έτσι τον πήχυ της πλάκας ακόμη ψηλότερα.

Στον Λιάπη τι να πεις;

Είναι προτιμότερο να τα βάλεις με όλους εκείνους που τον ψήφιζαν και τον εξέλεγαν στη βουλή.

Αλλά και με τους άλλους, που του έδιναν θέσεις και αξιώματα και του εμπιστεύονταν την τύχη υπουργείων.

Εξάλλου, νομίζω ότι ακόμη και στο δικαστήριο (απ’ όπου την κοπάνισε για να πάει διακοπές στη Μαλαισία) υπάρχει η απαλλαγή λόγω… βλακείας.

Ε, μην είμαστε εμείς πιο αυστηροί από τη δικαιοσύνη!

Ένα άλλο θέμα που συζητήθηκε αυτές τις μέρες ήταν οι «επενδύσεις» των οικονομολόγων (δύο οικονομολόγων) του ΣΥΡΙΖΑ, του Ευκλείδη Τσακαλώτου και του Γιώργου Σταθάκη, σε διάφορα funds που για την Αριστερά, αλλά και για διάφορους άλλους πατριώτες, ταυτίζονται με τον Αντίχριστο.

Κι εδώ δεν έχει να πει κανείς πολλά πράγματα.

Ξεχνάτε ότι ανέκαθεν οι πολιτικοί μας, από όλο το φάσμα του πολιτικού «κόσμου» (από το ρήμα κοσμώ), δεν ήταν του… κόσμου τούτου!

Θυμάμαι την εντύπωση που μου είχε κάνει η κουβέντα με κάποιο φίλο, τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, όταν ο υπουργός Παιδείας τότε ορκιζόταν πως θα «πατάξει την παραπαιδεία».

«Χθες», μου είπε ο φίλος, «μιλούσα στο τηλέφωνο με τον καθηγητή που κάνει ιδιαίτερα στο παιδί του. Είναι πολύ γνωστός μου».

Το άλλο πουλάκι:

Το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Υπουργοί Παιδείας, αλλά και υπέρμαχοι της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία και σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Υπουργοί Υγείας, αλλά και υπέρμαχοι αυτού του δημόσιου αγαθού να απευθύνονται στα καλύτερα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα, όταν πρόκειται για την υγεία τη δική τους ή των ανθρώπων της οικογένειάς τους.

Υπουργοί εργασίας, αλλά και υπέρμαχοι των μεταναστών να έχουν στη δούλεψή τους ανασφάλιστους μετανάστες ή κακοπληρωμένους υπερωριακά εργαζόμενους υπαλλήλους.

Έτσι είναι.

Προσπαθώ να αλλάξω (συγνώμη, να εξοντώσω) τον καπιταλισμό, αλλά μέχρι αυτός να ξεψυχήσει, τίποτε δεν μ’ εμποδίζει να απολαμβάνω τα καλά του ή να κερδίζω χτυπώντας τον από τα μέσα.

Αξιοποιώντας, δηλαδή, όλες τις δυνατότητες που μου δίνει, είτε για να πλουτίσω, είτε για να καλοπεράσω.

Δείτε όμως λίγο το κοντράστ.

Ο ένας, δεξιός.

Επενδύει σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και χάνει από το «κούρεμα» ένα μεγάλο μέρος του κεφαλαίου του.

Ο άλλος, αριστερός.

Επενδύει σε ομόλογα της JP Morgan ή της Black Rock και τα χρήματά του αυγατίζουν.

Στο μεταξύ, ο δεύτερος κατηγορεί τον πρώτο για οπαδό του μνημονίου, που κατέστρεψε τη χώρα, ενώ παράλληλα μπορεί να διακηρύττει ότι η δραχμή δεν είναι φετίχ, ξέροντας πως μια επιστροφή σ’ αυτήν θα τον έκανε ζάμπλουτο.

Από πολύ πλούσιο που είναι τώρα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Χρονιάρες μέρες…

Τουλάχιστον μας δίνουν οι άνθρωποι –καλοί γνώστες των πραγμάτων- μια ιδέα για το τι μπορούμε να κάνουμε με τα λεφτά που θα κερδίσουμε στο πρωτοχρονιάτικο λαχείο.

Πού θα τα επενδύσουμε, πού θα πάμε να το γλεντήσουμε, τι αυτοκίνητα θα αγοράσουμε, σε ποια ασφάλεια θα ασφαλιστούμε, αλλά και… τι θα λέμε μετά σε γνωστούς και φίλους.

Αφήστε που θα μπορούμε άνετα να πολιτευτούμε!

Τι θα λέμε!

Θυμάμαι πάντοτε μια φίλη που ευχόταν να κερδίσει ένα τεράστιο ποσό στο λαχείο, όχι για να γίνει πιο πλούσια, αλλά για να… κάνει δηλώσεις στα κανάλια!

«Θα έβγαινα», έλεγε, «και θα δήλωνα»:

«Η ζωή μου δεν πρόκειται να αλλάξει. Θα παραμείνω ένας απλώς καθημερινός άνθρωπος. Όχι, δεν πρόκειται να αλλάξω παρέες, ούτε φίλους…»

Έτσι, για να τους νευριάσω όλους.

Ρε, ποιον κοροϊδεύουνε; Είναι δυνατόν να παραμένεις ο ίδιος, να κάνεις την ίδια απλή ζωή, να έχεις τους ίδιους φίλους, τις ίδιες παρέες, όταν θα μπουν στο λογαριασμό σου κάποια εκατομμύρια;

Όχι, παιδιά, δεν είναι.

Όπως δεν είναι δυνατόν να κατανοήσεις τι σημαίνει κρίση, τι ανεργία, τι φτώχια, τι κρύο, όταν εσύ έχεις επενδεδυμένες κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.

Τι σας λέμε όμως, χρονιάρες μέρες;

Εδώ ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε την ενανθρώπιση του Σωτήρος, την ενσάρκωση του Λόγου κι εμείς μιλάμε για λεφτά και για πολιτικούς;

Καλά Χριστούγεννα, αδέλφια!

Άλλα λόγια…

131220 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Έλα, ντε!

Αυτό είναι μια απάντηση. Υπάρχουν και άλλες που θα τις δούμε στη συνέχεια, εσείς όμως κρατείστε αυτή, για την ώρα.

Ποιο είναι το ερώτημα; Κι αυτό θα το πούμε, ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή.

Κάποιος δημοσιογράφος, λέει η ιστορία μας, που εργάζεται σε μεγάλο μέσο ενημέρωσης της Βρετανίας, γράφει βιβλίο για την ιστορία της ευρωπαϊκής κρίσης. Τηλεφώνησε, λοιπόν, ο άνθρωπος σε συνάδελφο του εδώ, στην Ελλάδα, και τον ρώτησε τη γνώμη του για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας.

Αυτός του εξήγησε πως:

«Συγκεκριμένοι κλάδοι της οικονομίας είναι θεσμικά προστατευμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργούνται ολιγοπώλια σε βάρος του καταναλωτή. Οι νέοι δεν μπορούν να κάνουν το επάγγελμα που επιθυμούν, ακόμη κι αν έχουν τα τυπικά προσόντα, διότι εκατοντάδες επαγγέλματα είναι κλειστά.

Υπάρχουν “ευγενή” ταμεία που χρηματοδοτούν τις παροχές τους όχι από εισφορές των μελών τους, αλλά απ’ όλους εμάς τους υπόλοιπους με “φόρους υπέρ τρίτων”. Όποιος γουστάρει μπορεί να καταστρέψει δημόσια περιουσία κατά βούληση, χωρίς να φοβάται ότι θα τιμωρηθεί.

Έχουμε πανεπιστήμια όπου γίνονται εξετάσεις και δίνονται πτυχία, χωρίς να έχουν προηγηθεί μαθήματα λόγω απεργιών και καταλήψεων. Οι υποχρεώσεις μας (π.χ. το πού θα υπηρετήσουμε φαντάροι), αλλά και οι ευκαιρίες μας (π.χ. σε θέσεις δημοσίων οργανισμών) εξαρτώνται από πολιτικές διασυνδέσεις…»

(Νίκου Χρυσολωρά, Ποιο είναι το αίτημα των «58», «Καθημερινή», 17/12/2013).

Όπως καταλαβαίνετε ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί και να είναι τεράστιος, αναφέροντας πάρα πολλές ακόμη ελληνικές παραδοξότητες και αποκλειστικότητες.

Ότι απεργούμε, ας πούμε, και πληρωνόμαστε κανονικά. Και όταν με το καλό τελειώσει η απεργία, μας ζητούν να δηλώσουμε  καθένας ατομικά πόσες μέρες απήργησε, προκειμένου να που γίνουν περικοπές!

Ότι «άδεια για πραγματοποίηση Γενικής Συνέλευσης» σημαίνει απλώς… «άδεια», αφού οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν πατούν στις συνελεύσεις αλλά «ενισχύουν» την αγορά, τις καφετέριες ή κάθονταν στο σπίτι τους να ξεκουραστούν!

Το άλλο πουλάκι:

Είμαστε και δημοκράτες.

Μια ισχνή μειοψηφία μπορεί να καταλαμβάνει και να κρατά εκτός λειτουργίας ένα σχολείο, ένα νοσοκομείο, ένα οτιδήποτε, με τη δικαιολογία «αν οι πολλοί διαφωνούν ας εκφράσουν την αντίθεσή τους»!

Είμαστε και περήφανοι.

Αρνούμαστε να αξιολογηθούμε, ακόμη και να αυτοαξιολογηθούμε, άσε που θα υπάρξουν αδικίες, διότι έτσι θα επηρεαστεί και θα «καπελωθεί» το υψηλό λειτούργημα που επιτελούμε, με αποτέλεσμα να ζούμε και να εργαζόμαστε σε μια «σούπα», όπου όλοι ανεξαιρέτως αμείβονται το ίδιο και όπου το μόνο κίνητρο είναι το φιλότιμο!

Είμαστε και πολυσχιδείς.

Μπορούμε να είμαστε εξίσου καλοί καθηγητές στο σχολείο και φροντιστές, γιατροί του δημοσίου και ιδιώτες, αστυνομικοί και σεκιουριτάδες, εφοριακοί και λογιστές επιχειρήσεων…

Είναι ατέλειωτος ο κατάλογος, κοντεύουμε όμως να χάσουμε το ερώτημα. Θυμόσαστε την απάντηση; Ε, ακούστε τώρα πού αντιστοιχούσε. Διότι, όταν ο Βρετανός δημοσιογράφος έμαθε από τον συνάδελφό του τι συμβαίνει στη χώρα μας τον ρώτησε:

Και γιατί δεν επαναστατείτε;»

(Τώρα που το ξαναδιαβάζω, διαπιστώνω ότι η απάντηση του Νίκου Χρυσολωρά ήταν «έλα μου, ντε», όπως και η αρχική δική μας. Σύμπτωση;)

Μπορεί όλα αυτά τα χρόνια να μην επαναστατήσαμε, τουλάχιστον όμως... αγανακτήσαμε.

Το περίεργο είναι πως αγανακτήσαμε όχι για να αλλάξει κάτι από τα παραπάνω, αλλά για να διατηρηθεί όπως είναι.

Ας με συγχωρέσει το «Κίνημα των Αγανακτισμένων», αν απλοποιώ και παραφράζω κάπως τις προθέσεις τους, όμως αυτή την αίσθηση έχω και όποιος θέλει το συζητάμε σοβαρά και αναλυτικά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είμαστε… λενινιστές!

Ξέρουμε πως για να επιτύχει μια επανάσταση, χρειάζεται ο πολιτικός εκείνος φορέας που θα καθοδηγήσει αρχικά τους επαναστάτες και στη συνέχεια θα αναλάβει τη διαχείριση της εξουσίας στο όνομά τους.

Ε, το «Κίνημα των Αγανακτισμένων» βρήκε τους πολιτικούς αυτούς φορείς κυρίως  σε δύο κόμματα, στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, τα οποία, όπως αποδέχθηκε, ανέλαβαν να καθοδηγήσουν τους κινηματίες, αλλά και απόλαυσαν την εκλογική τους στήριξη.

Ωστόσο, το μεν ένα αποδείχθηκε «μόρφωμα» ή «συμμορία δολοφόνων» και χάνει ένα ένα τα στελέχη του (όχι όμως και την εκλογική του δύναμη), στο δε άλλο αποκαλύφθηκαν όλες οι συνιστώσες και το αλλαλούμε που εμπεριείχε, με αποτέλεσμα ένα σωρό αλληλοαναιρούμενες θέσεις, τακτικές και στρατηγικές.

Αφήνω πως επί της ουσίας, δεν διαφαίνεται διατεθειμένο να αλλάξει τίποτε από όσα εξέπληξαν τον Βρετανό δημοσιογράφο και αφήνει να εννοηθεί πως η όποια κοινωνική αλλαγή θα επέλθει όχι από την αλλαγή της συνταγής, αλλά απλώς από την αλλαγή των… μαγείρων με άλλους πιο έντιμους.

Δεν επαναστατούμε, λοιπόν.

Ίσως να υπάρχουν και άλλοι λόγοι. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι είμαστε καμένοι από «επαναστάσεις», ίσως να περιμένουμε να περάσουν τα Χριστούγεννα ή να τελειώσει το Τσάμπιονς Λινγκ.

Ποιος ξέρει;

Αιτίες χωρίς επαναστάτες!

131219 ΔΗΛΩΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τα πολλά ή τα λίγα;

Κάποιοι εντυπωσιάστηκαν από τις τεράστιες περιουσίες που δηλώνουν στα «πόθεν έσχες» οι βουλευτές μας.

Κάποιοι βουλευτές μας.

Προσωπικά, δεν μου κάνει καμιά εντύπωση. Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν από την οικογένειά τους κτήματα, περιουσία, λεφτά στις τράπεζες…

Σκεφθείτε ακόμη ότι ορισμένοι είναι πάνω από είκοσι χρόνια βουλευτές.

Μόνο τις βουλευτικές αποζημιώσεις να βάλεις μαζεύονται ένα σωρό χρήματα. Αν τα αξιοποιήσει κάποιος σωστά, μπορεί να αποκτήσει μια αξιοσέβαστη περιουσία.

Τι ακριβώς σημαίνει να τα αξιοποιήσει σωστά είναι μια άλλη ιστορία που θα τη δούμε παρακάτω.

Παρεμπιπτόντως, αν δει κανείς την ετήσια δήλωση ενός βουλευτή θα καταλάβει πόσα ακριβώς χρήματα παίρνει, διότι, κατά καιρούς, βγαίνουν στις τηλεοράσεις και μας λένε κάτι αστεία ποσά, αφήστε που πολλοί κλαίγονται ότι δεν τους φτάνουν για να ζήσουν.

Διαβάζοντας, λοιπόν, στην τύχη κάποιες από τις δηλώσεις τους, θα δούμε ότι αυτές αποτελούνται από δύο ποσά, ένα φορολογητέο που μπορεί να φτάνει από δώδεκα μέχρι είκοσι μία χιλιάδες ευρώ και από ένα αφορολόγητο που κυμαίνεται από εβδομήντα πέντε, μέχρι εξήντα οκτώ χιλιάδες αντίστοιχα.

Γύρω στο ογδοντάρι, ογδονταπεντάρι, δηλαδή «καθαρίζει» ένας εκπρόσωπός μας στη Βουλή, από τα οποία ένα τεράστιο ποσό είναι αφορολόγητο.

Με γεια τους με χαρά τους. Με την αξία τους και με τη δική μας ψήφο βρίσκονται εκεί, ίσως και με μια μεγάλη βοήθεια από τον εκλογικό νόμο (όχι απαραίτητα και με τις τρεις προϋποθέσεις).

Ας έχουν «αξιοπρεπείς» απολαβές, ώστε να επιτελούν το έργο τους αναπόσπαστοι από τις έννοιες της ζωής.

Ας έρθουμε όμως και πάλι στους έχοντες πάρα πολλά.

Αυτοί, όπως σας είπα, δεν με εντυπωσιάζουν καθόλου.

Αντιθέτως, μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι κάποιοι βουλευτές μας δηλώνουν μηδενική περιουσία και καταθέσεις της τάξης μερικών εκατοντάδων ευρώ!

Το άλλο πουλάκι:

Δηλαδή, τι τα κάνουν;

Ακόμη κι όταν δεν έχουν κανένα άλλο εισόδημα, από την εργασία της/του συζύγου, ας πούμε, ξοδεύουν όλο αυτό το ποσό τον χρόνο;

Τόσα τους χρειάζονται για να την περάσουν;

Στο σημείο αυτό θα σας πω μια ιστορία.

Ήταν ένας φίλος, καλός, χρυσός, όμως όταν έβγαινε έξω, τον ενοχλούσε αφάνταστα να έρχονται διάφοροι ζητιάνοι, μικροπωλητές, λαχειοπώληδες και να προσπαθούν να του πουλήσουν κάτι ή να πάρουν μια βοήθεια.

Δεν ήταν τσιγγούνης, κάθε άλλο.

Ήθελε όμως την ώρα που θα απολάμβανε τον καφέ, το ουζάκι ή το ποτό του να μην τον ενοχλούν.

Σε άλλη στιγμή μπορεί να έδινε και με το παραπάνω.

Κάποια φορά, σε μια ταβέρνα, τον πλησίασε ένας τύπος και προσπαθούσε να του πουλήσει κάτι από την πραμάτεια του, μικροαντικείμενα, κινέζικης επί το πλείστον προέλευσης, τα οποία του τα επιδείκνυε ένα προς ένα. Πώς λειτουργούν, πώς φωτίζονται, τι κάνουν…

Ο φίλος είχε αγανακτήσει.

Στην αρχή ευγενικά, στη συνέχεια πιο απότομα και στο τέλος με τις φωνές κατάφερε να τον διώξει.

Αφού απομακρύνθηκε ο άνθρωπος, γυρίζει σ’ εμάς που κρυφογελούσαμε και λέει το βαθυστόχαστο:

«Ρε παιδί μου, ο φτωχός τον πλούσιο δεν τον καταλαβαίνει»!

Έτσι κι εμείς.

Δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε τις ανάγκες κάποιου που του χρειάζονται ογδονταβάλε χιλιάρικα το χρόνο για τις ανάγκες του.

Από τις οποίες ανάγκες ένα μεγάλο μέρος ικανοποιούνται χωρίς αυτός να επιβαρύνεται.

Αν σκεφτεί κανείς πόσες «δωρεάν απολαβές» έχει ένας βουλευτής, καταλαβαίνει καλά τι εννοώ.

Αφήστε που πέρασαν τα χρόνια που έπρεπε να κερνάει τους καφέδες στα καφενεία των χωριών που επισκεπτόταν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εμένα μ’ εντυπωσίασε κάτι άλλο.

Επειδή οι δηλώσεις αφορούν εισοδήματα μέχρι το 2011, κάποιοι σημερινοί βουλευτές δηλώνουν σχεδόν μηδενικά εισοδήματα.

Ούτε δικά τους, ούτε της οικογένειάς τους.

Ξέρετε, είναι στην κατηγορία κάποιων ελεύθερων επαγγελματιών ή αγροτών που λέγαμε και προχθές, που ζουν τις οικογένειές τους με τριακόσια ευρώ το μήνα, κάτω από τέσσερις χιλιάδες εισόδημα το χρόνο.

Δεν μιλάμε για έναν και δύο για τη μεγάλη μάζα.

Δηλαδή αυτοί δεν πληρώνουν ηλεκτρικό, δεν έχουν τηλέφωνο, νερό δεν έχουν στο σπίτι τους;

Όλα αυτά, μαζί με τα έξοδα ενός παλιού αυτοκινήτου, υπερκαλύπτουν τα παραπάνω εισοδήματα.

Αφήνω που πρέπει να φάνε, να ντυθούν, να θερμανθούν, να στείλουν τα παιδιά τους στο φροντιστήριο…

Και, για να ξαναγυρίσουμε στους βουλευτές, ένας αυτής της κατηγορίας θα πρέπει να… θησαυρίσει, αφού στη διάρκεια μιας θητείας του θα πάρει ως αμοιβές χρήματα που θα έβγαζε ή θα του έφταναν για να ζήσει ογδόντα και βάλε χρόνια.

Ρε, μπας και να το σκεφτούμε να βάλουμε καμιά υποψηφιότητα;

Ο παράς κι ο φουκαράς!

131218 ΠΟΛΥΕΚΛΟΓΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Εκλογές θέλουμε!

Δεν σας το έδωσα να το καταλάβετε.

Ε-ΚΛΟ-ΓΕΣ ΘΕ-ΛΟΥΜΕ. Τώρα το πιάσατε; Είναι σύνθημα που το φωνάζουμε απεγνωσμένα, διότι εμείς, τα πουλάκια, τρεφόμαστε κυρίως με εκλογές.

Τι εκλογές;

Κάθε είδους! Μέχρι και εκείνες για διαχειριστή στην πολυκατοικία μας. Εκλογές να είναι κι ό,τι θέλει ας είναι.

Γι αυτό ακριβώς αισθανόμαστε βαθιά αγανάκτηση με την απόφαση της κυβέρνησης να μας κάνει τα τρία, δύο!

Τα Σαββατοκύριακα των εκλογών εννοώ.

Αντί να έχουμε τρία τετραήμερα, από Παρασκευή μέχρι Δευτέρα, που θα μπορούμε να απολαύσουμε τις δροσιές του Μάη, τώρα θα έχουμε μόνο δύο.

Διότι το δεύτερο Σαββατοκύριακο οι εκλογές θα είναι διπλές.

Άκου διπλές εκλογές!

Σαν να κάνεις δώρο σε κάποιο παιδί… δύο ποδηλατάκια. Τι να τα κάνει τα δύο; Παρ’ του τώρα το ένα και, όταν μεγαλώσει λίγο του παίρνεις και ένα δεύτερο μεγαλύτερο.

Ερχόμαστε, λοιπόν, να συμφωνήσουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ πως οι διπλές εκλογές στις 25 Μαΐου είναι ένα σχεδιασμένο κόλπο της κυβέρνησης για να μας στερήσει τη χαρά.

Βεβαίως, απ’ ό,τι κατάλαβα έχουμε και μια (!) βασική διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι αυτοί θα προτιμούσαν διπλές εκλογές την πρώτη Κυριακή και επαναληπτικές τη δεύτερη.

Επειδή βλέπω ότι κάποιοι δεν κατάλαβαν θα εξηγήσω τι ακριβώς συμβαίνει. Το πράγμα είχε κανονιστεί ως εξής:

Δημοτικές (και περιφερειακές, δηλαδή συνολικά αυτοδιοικητικές) εκλογές στις 18 Μαΐου και Ευρωεκλογές την επόμενη Κυριακή, 25 Μαΐου.

Το πράγμα είναι κάπως περίπλοκο, αφού αρχικά είχε αποφασιστεί οι δημοτικές εκλογές να διεξαχθούν με ένα νέο σύστημα που δεν θα προέβλεπε επαναληπτική, ψηφοφορία.

Αυτό, τελικώς, δεν έγινε κι έτσι οι εκλογές αυτές θα διεξαχθούν όπως ξέρουμε τόσα χρόνια τώρα.

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ έγινε το «κόλπο».

Διότι, τη δεύτερη Κυριακή, υπάρχουν και οι Ευρωεκλογές, των οποίων η σημασία υποβαθμίζεται, αν διεξαχθούν μαζί με τις επαναληπτικές για Δήμους. Και υποβαθμίζεται για δύο λόγους.

Ο πρώτος είναι πως παύουν να έχουν τη σπουδαιότητα που θέλουν οι ευρωπαϊστές αλλά και οι αντιευρωπαϊστές.

Γι’ αυτό θα πούμε περισσότερα στη συνέχεια.

Ο δεύτερος λόγος είναι πως τη δεύτερη Κυριακή, το ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές μειώνεται δραματικά. Πολλοί ψηφίζουν την πρώτη φορά, ελάχιστοι όμως τη δεύτερη.

Αποτέλεσμα; Δεν θα εκφραστεί επακριβώς η λαϊκή βούληση.

Γιατί όμως τόση σημασία στις ευρωεκλογές;

Είναι απλό. Η αντιπολίτευση, με προεξάρχοντα του ΣΥΡΙΖΑ, θεώρησε πως οι εκλογές αυτές θα είναι μια δημοσκόπηση για την κυβερνητική πολιτική.

Θεωρούν ακόμη πως μια μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα θέσει επιτακτικά το ζήτημα των πρόωρων εκλογών, αλλά θα δώσει και την απαραίτητη φόρα, τον απαραίτητο αέρα για τις εθνικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν.

Θυμίζω ότι ανέκαθεν οι ευρωεκλογές ήταν το σημείο στο οποίο πόνταρε η εκάστοτε αντιπολίτευση, αφού αυτές δίνουν τη δυνατότητα στους πολίτες να εκφράσουν μεν την αντίθεσή τους στην εκάστοτε κυβέρνηση, χωρίς όμως να ρισκάρουν και την άρση της εντολής που θα σήμαινε μια αντίστοιχη στάση σε εθνικές εκλογές.

Με άλλα λόγια στις ευρωεκλογές ψηφίζουμε πιο «χαλαρά» όπως συνηθίζουμε να λέμε ή «στέλνουμε ένα μήνυμα», χωρίς αυτό να σημαίνει και κάτι σοβαρό.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό θα αποδυναμωθεί!

Έτσι φοβάται η αντιπολίτευση και δεν έχει άδικο. Ποιος θα σηκωθεί να πάει στο χωριό του δυο Κυριακές στη σειρά, μόνο και μόνο για να εκφράσει την αντίθεσή του στα αντιλαϊκά μέτρα;

Αυτή, έτσι κι αλλιώς, είναι δηλωμένη με πολλούς τρόπους.

Ωστόσο, εμείς έχουμε πρόταση, τι λέω πρόταση, προτάσεις!

Το πρώτο που μπορεί να γίνει είναι να ενοποιηθούν οι δύο Κυριακές σε ένα «δεκαήμερο εκλογών», με ορισμό της ενδιάμεσης εβδομάδας ως αργίας.

Έτσι, κανείς δεν θα μπει στον κόπο και στα έξοδα να μετακινηθεί δυο φορές, θα πάει στο χωριό του την παραμονή της πρώτης Κυριακής και θα επιστρέψει μετά τη δεύτερη.

Μ’ αυτό τον τρόπο η συμμετοχή θα είναι τεράστια και ο λαός θα εκφραστεί ανεπηρέαστος.

Η άλλη πρόταση είναι να πραγματοποιηθούν οι ευρωεκλογές τη δεύτερη Κυριακή, όμως οι ψηφοφόροι να μπορούν να ψηφίζουν όπου τους βολεύει.

Στο χωριό, στην πόλη, στην εξοχή, πλάι στη θάλασσα.

Δεν μπορεί, όλο και κάποιος τρόπος θα υπάρχει να επιτευχθεί αυτό. Να ψηφίζουμε, ας πούμε, με sms ή μέσω διαδικτύου, κάπως τελοσπάντων που δεν θα μας υποχρεώνει να μετακινηθούμε και να μπούμε σε έξοδα και φασαρίες.

Τέλος, υπάρχει πάντοτε η βολική σε εμάς αλλά καις σε πολλούς άλλους λύση να ξαναγίνουν οι Κυριακές τρεις, 18 και 25 Μαΐου και 1 Ιουνίου.

Για να καταλάβετε την αξία αυτής της πρότασης, θυμίζω ότι το Σαββατοκύριακο που ακολουθεί είναι πάλι τριήμερο, αφού στις 9 Ιουνίου είναι του Αγίου Πνεύματος.

Βοήθειά μας!

Να το φχαριστηθούμε, βρε παιδί μου!

131217 ΑΛΟΓΑΡΙΑΣΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Το λογαριασμό, παρακαλώ!

Ποτέ δεν είχα πρόβλημα να πληρώσω την κατανάλωση που έκανα στο ρεύμα ή στο νερό, μάλιστα θα συμφωνούσα ευχαρίστως να πληρώσω και παραπάνω, αρκεί να ήξερα τι ακριβώς είναι αυτό το παραπάνω και πού θα πάνε τα χρήματα.

Θυμίζω ότι τις παλιές καλές εποχές υπήρχαν παρέες που διασκέδαζαν στα περίφημα σκυλάδικα –και η Δράμα είχε αρκετά και ξακουστά- ως εξής:

Έμπαιναν στο μαγαζί, άραζαν σ’ ένα από τα πρώτα τραπέζια, έκαναν μια γερή «ζημιά» και, όταν, κατά το ξημέρωμα, σηκώνονταν να φύγουν, ζητούσαν το λογαριασμό.

Ο «μετρ» τους έφερνε ένα χαρτί ή τους ενημέρωνε προφορικά ότι η «ζημιά» κόστιζε φερ’ ειπείν εκατό χιλιάρικα!

Τόσο τα «ξύδια», τόσο οι ξηροί καρποί, τόσο τα λουλούδια κ.λπ.

Η φτιαγμένη, πλέον, παρέα, αφού συνεννοούνταν μεταξύ τους με το βλέμμα και έκαναν μια δική τους εκτίμηση της «ζημιάς», έβγαζαν καμιά σαρανταριά χιλιάρικα, άλλοτε περισσότερα κι άλλοτε λιγότερα, τα άφηναν στο τραπέζι και έφευγαν.

Την άλλη μέρα, καθώς απολάμβαναν τον πρωινό καφέ τους στον απογευματινό ήλιο, κοκορεύονταν στους άλλους του καφενείου πως έκαναν μια «ζημιά» των εκατό χιλιάδων.

«Του κουνήσαμε όμως είκοσι χιλιάρικα και μας φίλησε και το χέρι», συμπλήρωναν.

Αυτό το τελευταίο ήταν δηλωτικό του πόσο μάγκες είναι και τι πρόσωπο έχουν στη νύχτα, αφού στα μαγαζιά τούς θέλουν για πελάτες ακόμη κι αν δεν πληρώνουν καθόλου.

Μόνο η παρουσία τους δημιουργεί «κατάσταση» στο μαγαζί κι αυτό λειτουργεί σαν μια ακριβή διαφήμιση.

Άλλοι καιροί, άλλα ήθη, όμως και άλλοι άνθρωποι.

Εμείς δεν ήμασταν ποτέ έτσι.

Θέλαμε να ξέρουμε τι παίρνουμε, τι πληρώνουμε, τι δηλώνουμε, όπως θα έλεγε και ο Μπακαλόγατος Χατζηχρήστος.

Γι' αυτό και χαρήκαμε τώρα που ακούσαμε ό,τι στον κάθε λογαριασμό της ΔΕΗ θα δίνουμε μισό ευρώ επιπλέον, προκειμένου να έχουν ρεύμα και οι συνάνθρωποί μας που δυσκολεύονται ή δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους.

Το άλλο πουλάκι:

Δηλαδή, τώρα ξέρεις;

Αυτά τα 50 λεπτά, έτσι όπως μας τα παρουσίασε ο υπουργός Περιβάλλοντος, Γιάννης Μανιάτης, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα, το πηλίκο μιας διαίρεσης, της οποίας όμως δεν μας είπε ούτε τον διαιρετέο, ούτε τον διαιρέτη.

Πόσοι είναι οι λογαριασμοί που θα επιβαρυνθούν αυτά τα 50 λεπτά; Κυρίως όμως πόσοι είναι οι λογαριασμοί που θα πληρωθούν μ’ αυτά τα χρήματα;

Διότι η φράση «επέκταση του κοινωνικού τιμολογίου της ΔΕΗ», από μόνη της, εμένα δεν μου λέει απολύτως τίποτε.

Το ηλεκτρικό ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό και πρέπει να το απολαμβάνουν όλοι, να βρίσκεται στη διάθεση του κάθε νοικοκυριού. Με ποιους όρους όμως; Έτσι, εν λευκώ; Ποιες ακριβώς ανάγκες και μέχρι ποιου σημείου μπορούν να καλύπτουν οι μη έχοντες;

Πώς είπατε; Υπάρχουν τα κριτήρια;

Αν είναι αυτά που έχω υπόψη μου, τότε φοβάμαι ότι μπλέξαμε σε άσχημη περιπέτεια.

Αφήστε να σας διαβάσω το πρώτο κριτήριο, όπως το βρήκα στην ιστοσελίδα της ΔΕΗ, και μετά τα συζητάμε.

«Άτομα με χαμηλό εισόδημα:

Άτομα που έχουν ετήσιο οικογενειακό εισόδημα μικρότερο από το ποσό των 12.000 ευρώ, προσαυξανόμενο κατά 6.000 στις περιπτώσεις όπου ο δικαιούχος κατοικεί μόνιμα σε νησί κάτω από 3.100 κατοίκους. Το όριο αυτό προσαυξάνεται κατά 3.000 ευρώ για κάθε ένα από τα δύο πρώτα προστατευόμενα τέκνα. Τετραμηνιαία κατανάλωση ημέρας 200 Kwh-1500 Κwh».

Για τους τρίτεκνους το όριο είναι 23500 ή 29.500 ευρώ, σε περίπτωση που μένουν σε νησί με λιγότερους από 3.100 κατοίκους.

Το ίδιο ακριβώς είναι το όριο για άτομα με αναπηρία 67% και άνω.

Αυτά ισχύουν από 01.01.2013, τώρα όμως, με την επέκταση των κριτηρίων δεν ξέρουμε ακριβώς τι θα ισχύει. Έτσι γνωρίζουμε μόνο το πενηνταράκι το οποίο θα πληρώνουμε όλοι οι υπόλοιποι (που είμαστε πόσοι;) για τους έχοντες ανάγκη (που είναι επίσης πόσοι ακριβώς;)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος θα μας δώσει λογαριασμό;

Πόσοι είναι αυτοί που έχουν –συγνώμη, δηλώνουν ήθελα να πω- κάτω από 12.000 ευρώ το χρόνο;

Διαβάζω, ας πούμε, στα Νέα, πως σύμφωνα με στοιχεία του ΙΟΒΕ, δηλώνουν κάτω από 10.000 ευρώ εισόδημα… όλοι οι Έλληνες.

Προσέξετε: Τέσσερις στους δέκα (41%) μισθωτούς και συνταξιούχους. Οκτώ στους δέκα (84%) ελεύθερους επαγγελματίες και εισοδηματίες. Δέκα στους δέκα (99,9%) αγρότες!

Όλοι αυτοί, δηλαδή, ανήκουν στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και έχουν μέχρι 1500 Κwh το τετράμηνο δωρεάν ρεύμα;

Καλή η κοινωνική πολιτική και καλό και άγιο το να πληρώνουν οι έχοντες κάτι παραπάνω, προκειμένου να βοηθιούνται όσοι βρίσκονται σε ανάγκη.

Αυτό όμως το σύστημα προϋποθέτει πως υπάρχει μια σωστή βάση, που είναι η απεικόνιση της πραγματικής οικονομικής κατάστασης του καθενός.

Διαφορετικά θα συνεχίζεται πάντα το παράδοξο που συναντήσαμε όταν πρωτοπήγαμε φοιτητές. Τα παιδιά των εργατών να νοικιάζουν σπίτια και τα παιδιά των γιατρών και των εμπόρων να μένουν στις εστίες ως… άπορα!

Ας μας πουν, λοιπόν, τουλάχιστον νούμερα. Πόσοι επιβαρύνονται για πόσους, να ξέρουμε τι δίνουμε, τι πληρώνουμε, τι μας χρεώνουν.

Οι καλοί λογαριασμοί...

131216 ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΟΝ

Ο ένα πουλάκι:

Πέφτω σε λάθη…

Κάθε φορά λέω πως δεν θα ασχοληθώ άλλο με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τον πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα.

Ειλικρινά πιστεύω, όπως και πολλοί άλλοι με τους οποίους συζητώ καθημερινά, πως ήρθε η ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρος του να δοκιμαστούν στο «καμίνι» της εξουσίας, για να δουν (και να δούμε κι εμείς μαζί τους) πόσα απίδια βάζει ο σάκος».

Ίσως είναι ο μόνος τρόπος να σοβαρευτεί αυτό το κομμάτι της Αριστεράς και να καταλάβει πως ο λαϊκισμός δεν κάνει τίποτε άλλο από τη συμπεριφορά ενός γονιού που δεν χαλάει χατίρι στο παιδί του.

Απλώς το κακομαθαίνει και το κάνει θρασύ και ανάγωγο.

Το ίδιο κάνει κι ένα πολιτικό κόμμα, όταν προσπαθεί «να είναι κοντά στους πολίτες», δηλαδή να υπόσχεται τα πάντα ή να ικανοποιεί κάθε αίτημα, όσο ακραίο κι αν είναι.

Αυτό δεν είναι όμως σοβαρή στάση από μια Αριστερά η οποία φιλοδοξεί να κυβερνήσει και να αλλάξει το τοπίο, αλλά και το ήθος στο οποίο μας συνήθισαν οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις.

Συζητούσα προχθές με φίλο, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και του ζήτησα να μου πει έστω και μια περίπτωση, έστω κι ένα αίτημα που το κόμμα του το έκρινε υπερβολικό ή άδικο ή συντεχνιακό και δεν έσπευσε να το υποστηρίξει.

Δεν μπόρεσε.

Του ανέφερα εγώ περιπτώσεις τέτοιων εξωφρενικών αιτημάτων και συμφώνησε πως δεν ήταν άξια υποστήριξης.

«Στις παρούσες συνθήκες του μνημονίου όμως…»

Εδώ βρίσκεται η βάση του σκεπτικού του. Ας έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν διώξει την Τρόικα, να αλλάξει τις μνημονιακές πολιτικές και μετά βλέπουμε. Τώρα προέχει αυτό.

Ε, με συγχωρείτε αλλά, αν αυτό δεν είναι λαϊκισμός, τότε ποιο είναι;

Ας έρθω όμως κι εγώ στο προκείμενο, που με υποχρέωσε να αναφερθώ και πάλι στον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του. Διαβάζω σε διάφορα «αριστερά» μπλογκ:

«Αλέξης Τσίπρας: Εκφράζω τη συμπαράστασή μου στους εννέα φοιτητές του Φυσικού Κρήτης».

«Τσίπρας: Οι 9 φοιτητές του Φυσικού Κρήτης διώκονται άδικα».

Το άλλο πουλάκι:

Τι ακριβώς συνέβη:

Κάποιοι φοιτητές της σχολής αυτής παραπέμφθηκαν στο πειθαρχικό συμβούλιο με τις κατηγορίες της παρεμπόδισης της ομαλής λειτουργίας του πανεπιστημίου και της συμπεριφορά που δεν συνάδει με το ακαδημαϊκό ήθος.

«Να υπενθυμιστεί: (Έτσι ακριβώς! Του ρήματος… υπενθυμίζομαι!) ότι το περιστατικό είχε σημειωθεί τον Σεπτέμβριο του 2011 στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων της φοιτητικής κοινότητας ενάντια στο Νομό Πλαίσιο», αναφέρει άλλο, «αριστερό» κι αυτό (όπως θα καταλάβετε από το «υπενθυμιστεί») μπλογκ.

Ας δούμε όμως τι είπε και ο πρόεδρος Αλέξης:

«Εκφράζω τη συμπαράστασή μου στους εννέα φοιτητές του Φυσικού Κρήτης, που διώκονται άδικα, γιατί μαζί με όλους τους συμφοιτητές τους διεκδίκησαν το αυτονόητο: να μη χαθεί η εξεταστική περίοδος μετά τις κινητοποιήσεις το φθινόπωρο του 2011».

Τόνισε ακόμη πως «Η νέα γενιά, που τόσα υφίσταται στη μνημονιακή περίοδο, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται επιπλέον με τιμωρητική διάθεση.

Στο πρόσωπο των εννέα φοιτητών του Φυσικού Κρήτης, στηρίζουμε τη νέα γενιά, το δημόσιο Πανεπιστήμιο, την ίδια τη Δημοκρατία».

Ας σταθούμε πρώτα στη σημειολογία:

Δεν αρκούσε μια δήλωση συμπαράστασης του κόμματος. Έπρεπε ο ίδιος ο αρχηγός Αλέξης να συμπαρασταθεί στους φοιτητές, σαν καλός πατέρας που πάει στο σχολείο που τιμώρησε τα παιδιά του για να… καθαρίσει.

Προσέξτε! Όχι να τα συμπαρασταθεί, ούτε απλώς να ρωτήσει ποιο ήταν το παράπτωμά τους και να συμβουλευτεί πως μπορεί να βοηθήσει κι αυτός, ώστε να μην το επαναλάβουν. Όχι.

Ο καλός πατέρας είναι βέβαιος πως τα παιδιά του δεν έχουν πράξει κάτι το μεμπτό, είναι βέβαιος πως το σχολείο τα αδικεί και πάει να μαλώσει τους δασκάλους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι λένε όμως οι δάσκαλοι;

Οι δάσκαλοι στηλιτεύουν τον καλό πατέρα Αλέξη πως παρέλειψε στις δηλώσεις του να διευκρινίσει ότι:

«Οι αποκαλούμενες “κινητοποιήσεις” αφορούν την κατάληψη από μικρή μερίδα φοιτητών του κτιρίου του Τμήματος επί τέσσερις μέρες, πράξη παράνομη, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση της ομαλής εξέτασης για το σύνολο των φοιτητών σε μερικά από τα μαθήματα της εξεταστικής».

«Η αποκαλούμενη “διεκδίκηση” των φοιτητών αφορά την απόφαση μερικών εξ αυτών να κρατήσουν βίαια σε ομηρεία 17 καθηγητές του Τμήματος Φυσικής, επί δώδεκα ώρες στην αίθουσα συνεδριάσεων του τμήματος με σκοπό να εκβιάσουν τους καθηγητές και να τους εξαναγκάσουν να συμφωνήσουν με συγκεκριμένες υπαγορευμένες “αποφάσεις”».

«Η αποκαλούμενη “άδικη δίωξη” αφορά την πειθαρχική τιμωρία αποκλεισμού από την εξέταση των μαθημάτων ενός εξαμήνου στους εν λόγω φοιτητές, τιμωρία η οποία ήταν αποτέλεσμα εφαρμογής εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας του Πανεπιστημίου Κρήτης από τα συναρμόδια διοικητικά όργανα».

Τέλος, ζητούν οι δάσκαλοι (μιλάμε για τη Γενική Συνέλευση των καθηγητών, έτσι;) από τα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου «να αποκηρύξουν τη βία σε κάθε μορφή της στον χώρο του δημόσιου Πανεπιστημίου και να μεριμνήσουν για τον σεβασμό και την εφαρμογή των νόμων, τους οποίους το ίδιο το κοινοβούλιο ψήφισε».

Αυτά όμως, σύμφωνα με το πατερούλη Αλέξη, ας το αφήσουμε για την μεταμνημονιακή εποχή!

Da!

1312113 ΑΜΕΤΡΗΤΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Συνέχεια από χθες.

Λέγαμε για τον διαγωνισμό PISA και τις επιδόσεις των ελληνόπουλων σ’ αυτόν. Όπως ξέρετε, σε ειδικά τεστ, μετριούνται οι γνώσεις των μαθητών του Γυμνασίου στα μαθηματικά, τις θετικές επιστήμες και την κατανόηση κειμένου.

Για να μην παρεξηγηθούμε, από τη χώρα μας συμμετείχαν δημόσια αλλά και ιδιωτικά σχολεία.

Εκείνο όμως που δεν μπορεί να μετρήσει ο διαγωνισμός είναι κατά πόσον οι επιδόσεις των μαθητών οφείλονται σε δουλειά που γίνεται (ή δεν γίνεται) στο σχολείο και στην αντίστοιχη που γίνεται (ή δεν γίνεται) στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα.

Παρακολουθούσα προχθές στο διαδίκτυο τη διάλεξη ενός καθηγητή στο TEDx.

Μιλούσε για τον ελεύθερο χρόνο που (δεν) έχουν οι μαθητές στη χώρα μας και επεσήμανε ότι η ζωή τους κινείται μεταξύ σπιτιού -για φαγητό και ύπνο- σχολείου και φροντιστηρίου.

Στο σημείο αυτό έκανε μια παρένθεση και αναρωτήθηκε:

«Μου εξήγησαν ότι οι διαλέξεις στο TEDx μεταφράζονται σε πολλές γλώσσες.

Αλήθεια, πώς θα μεταφραστεί η λέξη φροντιστήριο; Απογευματινό σχολείο; Σχολείο όπου πηγαίνει το παιδί μετά το κανονικό, προκειμένου να ξαναδιδαχθεί όσα δεν έμαθε το πρωί; Πώς θα εξηγήσουμε στους ακροατές άλλων χωρών τι ακριβώς είναι το φροντιστήριο;»

Πολύ εύκολη η απορία του.

Διότι, λέγαμε χθες να μετρήσουμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το σχολείο μας, όμως πώς μπορεί να γίνει αυτό, κρατώντας απ’ έξω την παράμετρο που λέγεται φροντιστήριο;

Το πρόβλημα είναι πως αυτά τα δύο, επίσημη και ανεπίσημη εκπαίδευση, σχολείο και εξωσχολικά μαθήματα, είναι τόσο άρρηκτα δεμένα που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποια είναι η συμβολή του ενός και ποια του άλλου στην εκπαίδευση ενός παιδιού.

Από την άλλη, υπάρχει ένα θέμα υποκρισίας, κάνουμε σαν να μην βλέπουμε τι ακριβώς συμβαίνει.

Χιλιάδες οικογένειες δαπανούν εκατομμύρια ευρώ στην παραπαιδεία, όπως τη λέγαμε παλαιότερα, τότε που η κάθε κυβέρνηση υπόσχονταν να την «πατάξει».

Αυτά τα ποσά, αλλά και αυτές οι εκατομμύρια ανθρωποώρες, δεν συνυπολογίζονται ποτέ στις «δαπάνες» που καταβάλλουμε ως κοινωνία, για να μορφώσουμε –συγνώμη- εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας.

Το άλλο πουλάκι:

Δημόσια, δωρεάν παιδεία.

Που δεν είναι ούτε δημόσια (αυτό θέλει μεγάλη κουβέντα και το αφήνω για άλλη φορά), ούτε (φυσικά) δωρεάν, ούτε παιδεία.

Και μετά έρχεται ο ΟΟΣΑ και η PISA να μας πάρουν τα μέτρα. Τι μέτρα να πάρουν, πώς να μας μετρήσουν, αφού δεν χωράμε και στα μέτρα με τα οποία μετρούν τους υπόλοιπους.

Γι αυτό σας λέγαμε χθες.

Πρέπει τη δουλειά να την κάνουμε μόνοι μας. Συστηματικά, οργανωμένα, όμορφα και ωραία.

Και να πάψει αυτό που γίνεται σήμερα, το κατ’ εκτίμηση, το οποίο αφήνει απεριόριστα περιθώρια για υποκειμενισμούς και σκοπιμότητες.

Πρώτα πρώτα να σας πω πως οι εκπαιδευτικοί της κάθε βαθμίδας κατηγορούν τους συναδέλφους του της κατώτερης.

Τα παιδιά στο δημοτικό πηγαίνουν «ανέτοιμα» από το Νηπιαγωγείο. Οι δάσκαλοι τα στέλνουν στο Γυμνάσιο «χωρίς να τους έχουν μάθει τα βασικά».

Οι καθηγητές του Λυκείου κατηγορούν εκείνους του Γυμνασίου ότι «δεν κάνουν δουλειά» και τέλος, άμα συζητήσεις με καθηγητές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα σου πουν ότι στο Λύκειο τους μαθαίνουν ίσα ίσα ό,τι χρειάζεται για να γράψουν στις εξετάσεις τόσο που να μπουν κάπου.

Μια παρατήρηση εδώ.

Οι ίδιοι εκπαιδευτικοί μπορεί να κατηγορούν επίσης και συναδέλφους τους των ανώτερων βαθμίδων, όταν όμως το παιδί τους φοιτά σ’ εκείνες.

Τότε εντοπίζουν «αδιαφορία», «ανικανότητα», «αντιεπαγγελματισμό», και ό,τι άλλο μπορεί να έχει κάποιος εκπαιδευτικός, που στέκεται εμπόδιο στα προσόντα και στο ταλέντο του παιδιού τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δηλαδή, δεν υπάρχει πραγματικό πρόβλημα;

Βλέπετε; Δεν μπορούμε να απαντήσουμε κι εμείς σ’ αυτό το ερώτημα, διότι θα πέσουμε στο ίδιο λάθος το οποίο εντοπίζουμε.

Ενδείξεις μόνον έχουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν είναι όπως θα θέλαμε. Ενδείξεις που προέρχονται από τον συνδυασμό όλων των παραπόνων που ακούγονται από κάθε πλευρά.

Μια πηγή τέτοιων ενδείξεων ίσως να είναι και οι εξετάσεις της PISA, στις οποίες η θέση μας, με όλες τις επιφυλάξεις που μπορεί να έχουμε απέναντι στον συγκεκριμένο διαγωνισμό, δεν είναι εκείνη που θα θέλαμε.

Επομένως υπάρχει πρόβλημα.

Ποιο ακριβώς είναι, πού εντοπίζεται και με τι μεθόδους μπορεί να αντιμετωπιστεί δεν ξέρουμε.

Και δεν ξέρουμε επειδή δεν καθόμαστε να μετρήσουμε και να σκεφτούμε.

Όλα αυτά είναι ζητήματα αξιολόγησης, η οποία είναι μια ουσιαστική και επωφελής μέθοδος σε κάθε περίπτωση που θέλουμε να ελέγξουμε και να βελτιώσουμε κάποια διαδικασία. Οτιδήποτε κι αν «παράγουμε»!

Σκεφθείτε όμως λίγο. Η πολιτεία παραλαμβάνει ένα παιδί τεσσάρων ετών, το παραδίδει στην κοινωνία πολίτη, χωρίς να ξέρει τι ακριβώς θέλει να του διδάξει και χωρίς να μπει ποτέ στον κόπο να αξιολογήσει τους τρόπους, τα μέσα, αλλά και το προσωπικό που χρησιμοποιεί γι’ αυτή την τόσο σοβαρή προσπάθεια.

Και αυτό δεν απασχολεί κανέναν.

Ούτε καν τους εκπαιδευτικούς!

Ρε, πού πάμε, ρε;

131212 ΑΜΕΤΡΗΤΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Στουρνάρια;

Είναι οι μαθητές μας όντως τόσο χάλια, όσο τους παρουσιάζει η κατάταξή τους στον διεθνή διαγωνισμό εξετάσεων της PISA του ΟΟΣΑ;

Με το που δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα υπήρξαν δύο (;) λογιών αντιδράσεις.

Η πρώτη ομάδα αντέδρασε… μη αντιδρώντας.

Δηλαδή προτίμησαν να κάνουν τον αδιάφορο, αποφεύγοντας να σχολιάσουν την πτώση της χώρας από την 25^η στην 42^η θέση, από τις 65 χώρες που συμμετείχαν.

Σ’ αυτή την ομάδα ανήκουν οι υπεύθυνοι για την εκπαίδευση στη χώρα μας, το υπουργείο Παιδείας, οι εκπαιδευτικοί, οι σύλλογοι γονέων, ακόμη και τα πολύ ανήσυχα και λαλίστατα σε άλλες περιπτώσεις 15μελή συμβούλια των μαθητών.

Υπήρξε και μια άλλη ομάδα που στην ουσία δεν ήταν καθόλου τέτοια, αφού την αποτελούσαν κάποιες μεμονωμένες φωνές.

Αυτοί τόνισαν με τραγικό τρόπο το «κατάντημα» των μαθητών μας, της δημόσιας εκπαίδευσης και του σχολείου γενικότερα.

Κάποιοι έριξαν το φταίξιμο –πού αλλού;- στο μνημόνιο και στην Τρόικα. Άλλοι υποστήριξαν απλώς πως ο διαγωνισμός και οι επιδόσεις των μαθητών μας αντικατοπτρίζουν το χάλι στο οποίο βρίσκεται οι εκπαίδευση. Ποιοι έχουν δίκιο; Ποιοι άδικο;

Ας δούμε το θέμα λίγο πιο ψύχραιμα.

Πρώτα πρώτα να πούμε πως ο διαγωνισμός αυτός δέχεται ισχυρές αμφισβητήσεις διεθνώς και ίσως και ήταν και ο λόγος που, στην αρχή, αντιμετωπίστηκε στη χώρα μας με κάποιο σνομπισμό.

Έλα μωρέ, οι ερωτήσεις είναι προσαρμοσμένες στα εκπαιδευτικά συστήματα άλλων χωρών. Κάποιοι ετοιμάζουν ειδικά τους μαθητές τους για τη συμμετοχή στον διαγωνισμό. Αν κάναμε κι εμείς τη σωστή προετοιμασία θα ήμασταν πολύ ψηλότερα…

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι έτσι ακριβώς.

Δεν μπορείς να κρίνεις έναν διαγωνισμό εκ των υστέρων, ανάλογα δηλαδή με τη θέση που κατέλαβες.

Φαντάζεστε πως θα λέγαμε τα ίδια πράγματα, αν οι μαθητές μας κατατάσσονταν στις πρώτες θέσεις; Προφανώς όχι.

Πότε θα μιλούσαμε για την ποιότητα εκπαίδευση που προσφέρουμε, ως κοινωνία, ως κυβέρνηση, ως δάσκαλοι κ.λπ., στα παιδιά μας.

Αυτό είναι το ένα. Το άλλο έχει να κάνει με το πώς διαβάζουμε εμείς οι ίδιοι τα αποτελέσματα.

Οπωσδήποτε η κατάταξή μας είναι ενδεικτική. Μπορούμε όμως να τη δούμε, όχι συγκρίνοντάς την με το σύνολο των χωρών, αλλά με τον εαυτό μας.

Γιατί, ας πούμε, οι μαθητές μας δεν γράφουν όσο καλά θα θέλαμε; Φταίει μόνο το είδος των τεστ; Ή, γιατί τη μια χρονιά γράφουν χειρότερα από άλλες.

Εν πάση περιπτώσει, μπορούμε εμείς να κάνουμε κάποια δικά μας τεστ, που να δείχνουν πόσο αποτελεσματική είναι η εκπαίδευση που παρέχουμε στα παιδιά μας;

Διότι είναι αλήθεια πως δεν μετράμε τίποτα. Οι βαθμολογίες που μπαίνουν από τους δασκάλους και τους καθηγητές είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά (προς τα πάνω) και τα αποτελέσματα των γενικών εξετάσεων δεν μπορούν να μας δώσουν μια ιδέα.

Θα έπρεπε δηλαδή η πολιτεία να σκεφτεί και να προβληματιστεί από μόνη της:

Παίρνω το παιδί στα χέρια μου από τεσσάρων ετών και του παρέχω μια συστηματική εκπαίδευση.

Τι θέλω να γνωρίζει όταν τελειώσει το νηπιαγωγείο, τι στην Γ΄ ή στην ΣΤ΄ τάξη του Δημοτικού, τι όταν βγάλει το Γυμνάσιο;

Με βάση αυτούς τους «στόχους», μπορούν να διαμορφωθούν κατάλληλα τεστ που να μετρούν το βαθμό στον οποίο οι μαθητές μας τους έχουν πετύχει. Αναλόγως τα αποτελέσματα, παρεμβαίνουμε διορθωτικά και βελτιωτικά, ώστε η κατάσταση να πηγαίνει ολοένα προς το καλύτερο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό όμως είναι αξιολόγηση.

Και την αξιολόγηση δεν την θέλει κανείς σ’ αυτή τη χώρα γιατί…

Φοβάμαι ότι ο λόγος είναι πως θα καταδείξει ευθύνες και αδυναμίες που καλό είναι να μένουν στη σκιά.

Ο καθένας προτιμά να κινείται μέσα σ’ αυτό το θολό τοπίο, στο οποίο όμως μπορούν πολύ εύκολα να αποδίδονται ευθύνες… ανεύθυνα.

Φταίει το αναλυτικό πρόγραμμα; Φταίνε τα βιβλία; Φταίει η (υπο)χρηματοδότηση; Φταίνε οι εκπαιδευτικοί; Φταίει η αξιολόγηση που δεν υπάρχει; Φταίει ο φόβος της αξιολόγησης; Φταίει το συγκεντρωτικό σύστημα; Φταίει η απουσία οποιουδήποτε ελέγχου; Φταίει…

Κανείς δεν ξέρει τι φταίει, διότι κανείς δεν δέχεται να μετρηθεί το παραμικρό. Αλλαγές επί αλλαγών σχεδιάζονται, άλλες υλοποιούνται, άλλες μένουν στα χαρτιά, ο κάθε υπουργός προσπαθεί να κάνει μια «μεταρρύθμιση» και να γράψει ιστορία, οι εκπαιδευτικοί αντιδρούν –γενικώς- και υποβάλλουν προτάσεις με  συντεχνιακά, κυρίως, αιτήματα, οι γονείς στρέφονται στην «εύκολη», ατομική λύση του φροντιστηρίου, ποτέ κανείς όμως δεν μπήκε στον κόπο να… μετρήσει.

Τι θέλουμε, πώς το θέλουμε, πώς θα το επιτύχουμε, σε ποιο βαθμό το καταφέρνουμε, πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την επίδοσή μας.

Αυτά, ξαναλέω, πέρα από την κατάταξη του οποιουδήποτε ΟΟΣΑ και του οποιουδήποτε διαγωνισμού PISA.

Μόνοι μας, με τις δικές μας δυνάμεις και με δική μας ευθύνη.

Ωχ, ευθύνη είπα;

Αυτό δεν είναι κάτι που, ανατίθεται, μετράται και καταλογίζεται;

Μακριά από εμάς!

Μας πήραν τα μέτρα!