131206 ΕΟΡΤΙΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Χρόνια πολλά!

Τι θα πει για ποιον λόγο;

Είναι Τρίτη βράδυ, παραμονή Αγίας Βαρβάρας, η Ονειρούπολη ανοίγει τις πύλες της και πιστεύω πως δεν υπάρχει πιο γιορτινή μέρα για την πόλη μας. Γι’ αυτό και οι ευχές.

(Αν εσείς μας ακούτε Παρασκευή, ας όψονται τα κομπιούτερ και η γραφειοκρατία που μεσολαβούν.)

Οι καιροί είναι δύσκολοι, η κρίση επιμένει, όμως επιμένουμε κι εμείς και να δείτε πως στο τέλος θα νικήσουμε.

Διότι, αυτό που χρειάζεται πρωτίστως είναι αλλαγή κλίματος, αλλαγή ψυχολογίας και οι γιορτές, όσο δύσκολες και να είναι, προσφέρονται για κάτι τέτοιο.

Αρκεί να δει κανείς απόψε τα πρόσωπα των Δραμινών, που τα φωτίζουν τα κεριά πάνω στα καραβάκια που κρατούν στα χέρια τους μικρά παιδιά και δεν θέλει κάτι άλλο για να αισιοδοξήσει.

Διότι, τι είναι αισιοδοξία;

Δεν είναι η αίσθηση πως κάτι θα αλλάξει, πως τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο;

Καμιά φορά μπορεί να είναι και ψευδαίσθηση, όμως, στην ουσία, το ίδιο κάνει.

Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.

Αυτό μπορείς να το πιστεύεις και να το ελπίζεις κυρίως όταν βρίσκεται σε δυσάρεστη κατάσταση.

Και είναι λογικό.

Ακόμη και με όρους οικονομίας να το δεις, πότε έχει περισσότερες πιθανότητες να βελτιωθεί μια οικονομία, οικογενειακή ή εθνική;

Όταν βρίσκεται στον πάτο! Διότι μια ανεπτυγμένη οικονομία είναι πολύ δύσκολο να πάει ακόμη καλύτερα. Συνήθως την περιμένουν τα χρόνια των ισχνών αγελάδων.

Έτσι είναι παιδιά, κύκλος. Όπως ακριβώς η φωτισμένη ρόδα στην πλατεία της πόλης μας. Έχει τα πάνω και τα κάτω της.

Αυτό το ήξεραν οι άνθρωποι από την εποχή των Φαραώ, απλώς και μόνο παρατηρώντας τη φύση.

Μόνο εμείς τα τελευταία χρόνια πιστέψαμε το παραμύθι ότι τα πράγματα μπορούν μονίμως και σταθερά να βελτιώνονται.

Ότι μπορούμε να ζούμε με μια συνεχώς αυξανόμενη καταναλωτική δυνατότητα, ότι μπορούμε να έχουμε κάθε μέρα και περισσότερα «αγαθά», δηλαδή προϊόντα και υπηρεσίες που δίνουν μια ψευδεπίγραφη «ποιότητα ζωής».

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό δεν γίνεται.

Δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος που δεν γίνεται, απλώς δεν το σηκώνει το σύστημα, αν θέλετε δεν το σηκώνει ούτε ο ίδιος ο πλανήτης.

Σε παλαιότερες εποχές αυτό το έβλεπαν οι άνθρωποι ακόμη και κατά τη διάρκεια του σύντομου βίου τους.

Κάθε λίγα -πολύ λίγα- χρόνια, γινόταν ένας πόλεμος, συνέβαινε μια μεγάλη φυσική καταστροφή, τους έβρισκε μια ασθένεια που τους εξόντωνε.

Ύστερα τα πράγματα άλλαζαν, όσοι επιβίωναν -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- συνήθως οι πιο ανθεκτικοί ή οι πιο προσαρμοστικοί, γινόταν η μαγιά για το νέο, το καλύτερο που ερχόταν.

Κυρίως όμως κουβαλούσαν τη γνώση, την πείρα από τα δύσκολα χρόνια κι έτσι μπορούσαν να γίνουν σοφότεροι και να οδηγήσουν τους νεότερους ώστε να αποφύγουν, στο μέτρο του δυνατού, τα ίδια λάθη.

Αυτό δεν συνέβη με τη δική μας γενιά.

Περάσαμε τόσα πολλά χρόνια συνεχούς «προόδου», που οι μνήμες από τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου έσβησαν μαζί με τους ανθρώπους που τα βίωσαν.

Εξάλλου η εισβολή της τηλεόρασης δεν τους άφησε το χρόνο και τη δυνατότητα να μας διηγηθούνε τις ιστορίες τους, τα μακριά κρύα βράδια του χειμώνα, όπως γινόταν παλαιότερα.

Τα είπαν κάποιοι συγγραφείς, όμως ποιοι διαβάζουν λογοτεχνία, στον καιρό της «εύκολης» τηλεόρασης;

Κι έτσι, στη θέση της σοφίας πως… «η ζωή μας κύκλους κάνει», ήρθε η ανόητη βεβαιότητα τού «όλα καλά».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τώρα όμως έχουμε γιορτή!

Δεν είναι ώρα για δυσάρεστες σκέψεις, η πόλη φοράει τα καλά της, τα παιδιά χαμογελούν και η συνείδηση πως ζω δεν σημαίνει απαραιτήτως καταναλώνω φαίνεται να γίνεται σιγά σιγά βεβαιότητα.

Από την άλλη -το πιο αισιόδοξο- φαίνεται πως ολοένα και περισσότεροι αρχίζουμε να πιστεύουμε το ορθόδοξο «ή όλοι θα σωθούμε ή κανένας».

Η αλληλοβοήθεια, η κοινωνική αλληλεγγύη, ο εθελοντισμός, η προσφορά βρίσκουν όλο και πιο πολλούς θιασώτες.

Οι γιορτές που έρχονται –που ήρθαν, είναι εδώ- μας δίνουν άλλη μια ευκαιρία να αποδείξουμε πως κάτι διδαχτήκαμε:

Αν ο καθένας κοιτάζει μόνο τον εαυτό του, τότε πάμε όλοι κατά διαόλου. Αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και τον διπλανό μας (δεν λέω πλησίον, για να μην παρεξηγηθώ) τότε –ίσως- εκείνος μας πάρει μαζί του στον… παράδεισο.

Εκεί, δηλαδή, όπου δεν θα είμαστε εγωιστικά άτομα, αλλά αγαπητικά πρόσωπα (κοίτα τι σκέφτομαι μέρες που είναι), εκεί όπου θα βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από τους άλλους, εκεί όπου θα επικρατούν οι σχέσεις κι όχι οι συναλλαγές.

Τα Χριστούγεννα είναι εδώ. Η Ονειρούπολη είναι εδώ.

Δεν χρειάζεται να πάμε κάπου, δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι για να χαρούμε.

Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στο… πνεύμα τους.

Και αρκεί να είμαστε λίγο πιο ανοιχτοί στους άλλους.

Καλές γιορτές!

Η γιορτή είμαστε εμείς!