131203 ΥΠΕΡΦΟΡΟΛΟΓΗΜΕΝΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Η κότα και το αβγό.

Είναι ένα αιώνιο ερώτημα, στο οποίο επιστρέφουμε κάθε φορά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε δυο γεγονότα ή δυο καταστάσεις, εκ των οποίων είναι δύσκολο να καθορίσουμε ποια προηγείται και ποια έπεται.

Ποιο είναι το αίτιο και ποιο το αιτιατό;

Το θυμήθηκα πάλι προχθές, ακούγοντας τον υπουργό Οικονομικών κ. Στουρνάρα να λέει (ισχυρίζεται; ανακοινώνει;) ότι εμείς οι Έλληνες πληρώνουμε λιγότερους φόρους από τους άλλους Ευρωπαίους.

Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω τον υπουργό, θέλω μόνο να ρωτήσω πώς είναι δυνατόν ένας μορφωμένος άνθρωπος, σε μια τόσο κρίσιμη για τη χώρα θέση, να κάνει το λάθος που κάνουν παιδάκια του Δημοτικού.

Διότι, εκεί, στο Δημοτικό, διδάσκονται οι μικροί μαθητές πως δεν είναι δυνατόν, ή μάλλον πως είναι μέγα σφάλμα, να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Ποιο είναι πιο ακριβό; Ένα αυτοκίνητο που κοστίζει πέντε χιλιάδες ευρώ ή ένα ποδήλατο που κοστίζει τρεις χιλιάδες;

Για να έχουμε μια αντικειμενική εικόνα, ένα μέτρο σύγκρισης, θα έπρεπε να συγκρίνουμε την αξία του αυτοκινήτου με άλλα αυτοκίνητα και του ποδηλάτου με άλλα ποδήλατα.

Δεν είναι τυχαίο ότι επέλεξα δύο τροχοφόρα, μέσα μετακίνησης.

Θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε την αξία ενός υπολογιστή με εκείνη μιας στολής κατάδυσης.

Τότε τα πράγματα θα ήταν ακόμη πιο περίπλοκα.

Γιατί τα λέω όμως όλα αυτά; Διότι δεν έχει νόημα να συγκρίνεις μόνο πόσα λεφτά δίνεις, αλλά τι αγοράζεις μ’ αυτά τα λεφτά.

Ναι, οι Ευρωπαίοι πληρώνουν περισσότερους φόρους από εμάς, όμως τι «αγοράζουν» με τα χρήματά τους;

Αγοράζουν τους ίδιους δρόμους, με εμάς; Ή εμείς αγοράζουμε χωραφόδρομους, επομένως τους πληρώνουμε πολύ πιο ακριβά;

Αγοράζουν την ίδια υγεία, την ίδια εκπαίδευση για τα παιδιά τους, τα ίδια μέσα μαζικής μεταφοράς;

Το άλλο πουλάκι:

Πού κολλάει το αβγό και η κότα;

Θα σας εξηγήσω αμέσως.

Διότι, αν δεχθούμε, και δεχθεί και ο κύριος Στουρνάρας, πως άλλα πράγματα αγοράζουμε εμείς με τους μικρότερους φόρους που πληρώνουμε και άλλα οι Ευρωπαίοι με τους μεγαλύτερους, τότε θα πρέπει να αναζητήσουμε το αίτιο και το αιτιατό.

Μήπως δηλαδή το ότι δεν έχουμε καλές υπηρεσίες οφείλεται στο γεγονός ότι δεν τις πληρώνουμε κανονικά.

Μήπως αν αυξήσουμε τους φόρους στη χώρα μας στο επίπεδο το ευρωπαϊκό αρχίσουν κι εδώ οι παροχές του κράτους να είναι αντίστοιχες.

Μπορεί όμως, ψάχνοντας την ιστορία, να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως ήδη πληρώνουμε πολύ ακριβά αυτά που απολαμβάνουμε και η όποια παραπέρα φορολόγηση θα ισοδυναμούσε με το να ρίχνουμε κι άλλα λεφτά σε μια… μαύρη τρύπα.

Το περίεργο στην υπόθεση είναι πως όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να τα έχει σκεφτεί, να ζητήσει και να έχει στη διάθεσή του όλα τα συγκριτικά στοιχεία και να μας τα παρουσιάζει ο ίδιος ο υπουργός των Οικονομικών κι όχι να πετάει απευθείας μια κουβέντα πως εμείς είμαστε ευνοημένοι φορολογικά.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από μια παραδοχή. Η οποία δεν είναι δική μας εκτίμηση, αλλά πολλών, των περισσοτέρων συμπολιτών μας, άρα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη, τόσο στις συζητήσεις, όσο και στις αποφάσεις, στη λήψη μέτρων από υπουργούς και όχι μόνο.

Η παραδοχή: Πληρώνουμε ακριβά παροχές χαμηλής ποιότητας!

Αυτό, εκτός από το ότι είναι κοινός τόπος, μπορεί να αποδειχθεί πολύ εύκολα. Αρκεί να σκεφτούμε τα χρήματα που ξοδεύει ο Έλληνας πολίτης, προκειμένου να απολαύσει κάτι που στην Ευρώπη είναι δημόσιο και δωρεάν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θέλετε παραδείγματα;

Πόσα λεφτά πληρώνουν οι γονείς από την τσέπη τους για την εκπαίδευση των παιδιών τους, σε ξένες γλώσσες, φροντιστήρια, μουσικές, ακόμη και κολυμβητήρια, γυμναστήρια κ.λπ.;

Πόσα λεφτά δίνουμε σε γιατρούς, οδοντίατρους, φάρμακα, εξετάσεις και νοσηλεία, ενώ είμαστε ήδη ασφαλισμένοι και πληρώνουμε τους φόρους μας;

Και μη μου πείτε ότι είμαστε «ψώνια» που θέλουμε το κάτι παραπάνω και πάμε και το πληρώνουμε, διότι είναι ελάχιστοι εκείνοι που θα πλήρωναν ακριβά κάτι τη στιγμή που θα μπορούσαν να το έχουν δωρεάν.

Πού καταλήγουμε λοιπόν;

Σ’ αυτό που λέγαμε πριν. Ότι εδώ μπορεί να δίνουμε λιγότερους φόρους όμως είναι πολλά σε σχέση μ’ αυτά που μας επιστρέφει το κράτος ως απολαβές. Επομένως η παραπέρα αύξηση φόρων δεν θα είχε κανένα ουσιαστικό κέρδος για μας, αν δεν συνοδευόταν με άλλου είδους μέτρα, που θα οδηγούσαν στην μεγαλύτερη… απόδοση αυτών των χρημάτων.

Δυστυχώς, τέτοιου είδους μέτρα, αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, όπως θέλετε πείτε τα, δεν βλέπουμε.

Υποτίθεται ότι σ’ αυτή την κατεύθυνση θα οδηγούσαν κάποιες από τις περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές, όμως σ’ αυτό δεν συμφωνούμε όλοι.

Δυστυχώς (δεύτερο) δεν συμφωνούν ούτε εκείνοι που είναι επιφορτισμένοι με την προώθηση αυτών των αλλαγών. Το κάνουν χωρίς να το θέλουν (δεν λέω πιστεύουν) και, όποτε τους δοθεί η ευκαιρία, κάνουν αμέσως πίσω.

Οι άλλοι, που δεν πιστεύουν σε τέτοιου είδους αλλαγές, δεν μας έχουν πει ακόμη τι ακριβώς χρειάζεται να αλλάξει. Ίσως μόνο πως τα βάρη πρέπει να μοιραστούν πιο δίκαια.

Αυτό όμως δεν θα βελτιώσει τη συνολική εικόνα.

Τόσα δίνω, πόσα θες…