131220 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Έλα, ντε!

Αυτό είναι μια απάντηση. Υπάρχουν και άλλες που θα τις δούμε στη συνέχεια, εσείς όμως κρατείστε αυτή, για την ώρα.

Ποιο είναι το ερώτημα; Κι αυτό θα το πούμε, ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή.

Κάποιος δημοσιογράφος, λέει η ιστορία μας, που εργάζεται σε μεγάλο μέσο ενημέρωσης της Βρετανίας, γράφει βιβλίο για την ιστορία της ευρωπαϊκής κρίσης. Τηλεφώνησε, λοιπόν, ο άνθρωπος σε συνάδελφο του εδώ, στην Ελλάδα, και τον ρώτησε τη γνώμη του για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας.

Αυτός του εξήγησε πως:

«Συγκεκριμένοι κλάδοι της οικονομίας είναι θεσμικά προστατευμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργούνται ολιγοπώλια σε βάρος του καταναλωτή. Οι νέοι δεν μπορούν να κάνουν το επάγγελμα που επιθυμούν, ακόμη κι αν έχουν τα τυπικά προσόντα, διότι εκατοντάδες επαγγέλματα είναι κλειστά.

Υπάρχουν “ευγενή” ταμεία που χρηματοδοτούν τις παροχές τους όχι από εισφορές των μελών τους, αλλά απ’ όλους εμάς τους υπόλοιπους με “φόρους υπέρ τρίτων”. Όποιος γουστάρει μπορεί να καταστρέψει δημόσια περιουσία κατά βούληση, χωρίς να φοβάται ότι θα τιμωρηθεί.

Έχουμε πανεπιστήμια όπου γίνονται εξετάσεις και δίνονται πτυχία, χωρίς να έχουν προηγηθεί μαθήματα λόγω απεργιών και καταλήψεων. Οι υποχρεώσεις μας (π.χ. το πού θα υπηρετήσουμε φαντάροι), αλλά και οι ευκαιρίες μας (π.χ. σε θέσεις δημοσίων οργανισμών) εξαρτώνται από πολιτικές διασυνδέσεις…»

(Νίκου Χρυσολωρά, Ποιο είναι το αίτημα των «58», «Καθημερινή», 17/12/2013).

Όπως καταλαβαίνετε ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί και να είναι τεράστιος, αναφέροντας πάρα πολλές ακόμη ελληνικές παραδοξότητες και αποκλειστικότητες.

Ότι απεργούμε, ας πούμε, και πληρωνόμαστε κανονικά. Και όταν με το καλό τελειώσει η απεργία, μας ζητούν να δηλώσουμε  καθένας ατομικά πόσες μέρες απήργησε, προκειμένου να που γίνουν περικοπές!

Ότι «άδεια για πραγματοποίηση Γενικής Συνέλευσης» σημαίνει απλώς… «άδεια», αφού οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν πατούν στις συνελεύσεις αλλά «ενισχύουν» την αγορά, τις καφετέριες ή κάθονταν στο σπίτι τους να ξεκουραστούν!

Το άλλο πουλάκι:

Είμαστε και δημοκράτες.

Μια ισχνή μειοψηφία μπορεί να καταλαμβάνει και να κρατά εκτός λειτουργίας ένα σχολείο, ένα νοσοκομείο, ένα οτιδήποτε, με τη δικαιολογία «αν οι πολλοί διαφωνούν ας εκφράσουν την αντίθεσή τους»!

Είμαστε και περήφανοι.

Αρνούμαστε να αξιολογηθούμε, ακόμη και να αυτοαξιολογηθούμε, άσε που θα υπάρξουν αδικίες, διότι έτσι θα επηρεαστεί και θα «καπελωθεί» το υψηλό λειτούργημα που επιτελούμε, με αποτέλεσμα να ζούμε και να εργαζόμαστε σε μια «σούπα», όπου όλοι ανεξαιρέτως αμείβονται το ίδιο και όπου το μόνο κίνητρο είναι το φιλότιμο!

Είμαστε και πολυσχιδείς.

Μπορούμε να είμαστε εξίσου καλοί καθηγητές στο σχολείο και φροντιστές, γιατροί του δημοσίου και ιδιώτες, αστυνομικοί και σεκιουριτάδες, εφοριακοί και λογιστές επιχειρήσεων…

Είναι ατέλειωτος ο κατάλογος, κοντεύουμε όμως να χάσουμε το ερώτημα. Θυμόσαστε την απάντηση; Ε, ακούστε τώρα πού αντιστοιχούσε. Διότι, όταν ο Βρετανός δημοσιογράφος έμαθε από τον συνάδελφό του τι συμβαίνει στη χώρα μας τον ρώτησε:

Και γιατί δεν επαναστατείτε;»

(Τώρα που το ξαναδιαβάζω, διαπιστώνω ότι η απάντηση του Νίκου Χρυσολωρά ήταν «έλα μου, ντε», όπως και η αρχική δική μας. Σύμπτωση;)

Μπορεί όλα αυτά τα χρόνια να μην επαναστατήσαμε, τουλάχιστον όμως... αγανακτήσαμε.

Το περίεργο είναι πως αγανακτήσαμε όχι για να αλλάξει κάτι από τα παραπάνω, αλλά για να διατηρηθεί όπως είναι.

Ας με συγχωρέσει το «Κίνημα των Αγανακτισμένων», αν απλοποιώ και παραφράζω κάπως τις προθέσεις τους, όμως αυτή την αίσθηση έχω και όποιος θέλει το συζητάμε σοβαρά και αναλυτικά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είμαστε… λενινιστές!

Ξέρουμε πως για να επιτύχει μια επανάσταση, χρειάζεται ο πολιτικός εκείνος φορέας που θα καθοδηγήσει αρχικά τους επαναστάτες και στη συνέχεια θα αναλάβει τη διαχείριση της εξουσίας στο όνομά τους.

Ε, το «Κίνημα των Αγανακτισμένων» βρήκε τους πολιτικούς αυτούς φορείς κυρίως  σε δύο κόμματα, στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, τα οποία, όπως αποδέχθηκε, ανέλαβαν να καθοδηγήσουν τους κινηματίες, αλλά και απόλαυσαν την εκλογική τους στήριξη.

Ωστόσο, το μεν ένα αποδείχθηκε «μόρφωμα» ή «συμμορία δολοφόνων» και χάνει ένα ένα τα στελέχη του (όχι όμως και την εκλογική του δύναμη), στο δε άλλο αποκαλύφθηκαν όλες οι συνιστώσες και το αλλαλούμε που εμπεριείχε, με αποτέλεσμα ένα σωρό αλληλοαναιρούμενες θέσεις, τακτικές και στρατηγικές.

Αφήνω πως επί της ουσίας, δεν διαφαίνεται διατεθειμένο να αλλάξει τίποτε από όσα εξέπληξαν τον Βρετανό δημοσιογράφο και αφήνει να εννοηθεί πως η όποια κοινωνική αλλαγή θα επέλθει όχι από την αλλαγή της συνταγής, αλλά απλώς από την αλλαγή των… μαγείρων με άλλους πιο έντιμους.

Δεν επαναστατούμε, λοιπόν.

Ίσως να υπάρχουν και άλλοι λόγοι. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι είμαστε καμένοι από «επαναστάσεις», ίσως να περιμένουμε να περάσουν τα Χριστούγεννα ή να τελειώσει το Τσάμπιονς Λινγκ.

Ποιος ξέρει;

Αιτίες χωρίς επαναστάτες!