131211 ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Γράφει ο πρώτος:

«Ας μην παριστάνουμε τους κατάπληκτους επειδή έφερε την κυβέρνηση στα όριά της ένας πρύτανης, ο οποίος προκειμένου να βρει ένα κοινό πενήντα κουλτουριάρηδων για το ψώνιο του είναι ικανός να φτάσει μέχρι το Παρίσι.

Το εξωτικό πτηνό Πελεγρίνης δεν μας προέκυψε ξαφνικά, ως προϊόν κάποιας στατιστικά προβλεπόμενης αστοχίας, που θα μπορούσε να συμβεί και στα πιο σύγχρονα συστήματα.

Η γραφικότητα δεν είναι μόνο δική του. Είναι και εκείνων που τον εξέλεξαν ως πρύτανη και του ανέχονται τόσο καιρό –οι οποίοι μάλιστα υποτίθεται ότι, θεσμικά, αντιπροσωπεύουν το απαύγασμα του πνευματικού κόσμου της χώρας.

Μόλις τις προάλλες, φερ’ ειπείν, έλεγε πανεπιστημιακός σε κάποιον φίλο μου πόσο συχνό ήταν το φαινόμενο ο Πελεγρίνης να αφήνει τις δουλειές του πανεπιστημίου, προκειμένου να απομονωθεί κάποιες ώρες και να δουλέψει το έργο του».

Απαντά ο άλλος:

«Είναι χαρακτηριστική η επίθεση των εκπροσώπων του ανάλγητου φιλελεύθερου μορφώματος ενάντια σε έναν άνθρωπο των γραμμάτων και του πολιτισμού όπως ο Θ. Πελεγρίνης.

Εγώ με τη σειρά μου θα σας έλεγα μακάρι όλοι οι ακαδημαϊκοί να ήταν σαν τον Πελεγρίνη, με πολύπλευρα ενδιαφέροντα, φιλοσοφικές ενατενίσεις, πνευματικό βάθος και πάνω απ’ όλα γνήσια μαχητική επαναστατικότητα.

Πιστός στο πνεύμα του Πολυτεχνείου που σφράγισε με το μεγαλείο του την περίοδο της μεταπολίτευσης.

Κύριε Πρύτανη, είμαστε μαζί σου! Ο νεοφιλελεύθερος ολοκληρωτισμός δεν θα περάσει. Οι στατιστικές δεν θα ευημερούν και οι άνθρωποι θα δυστυχούν.

Δεν το θα το επιτρέψουμε».

Ένας τρίτος, αντί άλλου σχολίου, έγραψε:

«Αύγουστο 1981.

Σ’ ένα μικρό κολέγιο της αγροτικής Τζόρτζια, 800 φοιτητές γράφτηκαν μέσα σε 12 (twelve) ώρες. Είχαν βάλει καμιά εικοσαριά υπολογιστές στο γήπεδο μπάσκετ και περνούσαν όλοι με τη σειρά, συμπλήρωναν τα έντυπα, κ.λπ., κ.λπ.

Ο Πρύτανης (Pelegrino) ήταν παρών για να τους υποδεχτεί και να λύσει όποιο πρόβλημα προέκυπτε. Ένα από τα έντυπα είχε τίτλο Plagarism, έλεγε λοιπόν ότι αν κάνουν μια εργασία, χωρίς να αναφέρουν τις πηγές τους έχουν μια ευκαιρία… αν το ξανακάνουν αυτόματα διώχνονται, σε όποια φάση των σπουδών τους κι αν είναι.

Αμερικάνοι (το νοι τονισμένο) φονιάδες των ΛΑΩΝ!»

Το άλλο πουλάκι:

Πού βρίσκεται η ουσία;

Κανείς δεν έχει την παραμικρή αντίρρηση οι ακαδημαϊκοί μιας χώρας, της χώρας μας, να διαθέτουν πολύπλευρα ενδιαφέροντα και να γράφουν υψηλή ποίηση, όπως το «ελεγεία για το (μικρό) πέος» του Θεόδωρου Πελεγρίνη.

Ελεύθεροι άνθρωποι είναι και μπορούν να παρουσιάζουν ελεύθερα το έργο τους στο κοινό των καφέ, των εστιατορίων, ακόμη και των Παρισίων, και το οποίο κοινό τούς κρίνει και τους κατατάσσει όπου αυτό νομίζει.

Θυμίζω, αρκεί να κρίνει το έργο τους αυτό καθ’ εαυτό κι όχι μέσω της επαναστατικότητάς τους, η οποία αυτομάτως τους τοποθετεί στην περήφανη γενιά του Πολυτεχνείου, που σφράγισε με το μεγαλείο της την περίοδο της μεταπολίτευσης, αγωνιζόμενη κυρίως κατά των φονιάδων των ΛΑΩΝ.

Θυμίζω όμως ότι έργο των πρυτάνεων είναι επίσης η καλή λειτουργία των ιδρυμάτων όπου πρυτανεύουν και, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον η λειτουργία κι ας μην είναι και τόσο ομαλή.

Πράγμα στο οποίο ο κύριος Πρύτανης απέτυχε παταγωδώς, χωρίς, φυσικά, να έχει την αποκλειστική ευθύνη.

Ωστόσο, κάποια ευθύνη έχει και, εν πάση περιπτώσει, όταν το πανεπιστήμιό σου «καίγεται» εσύ το τελευταίο που πρέπει να σκεφθείς είναι το πώς θα ικανοποιήσεις τις ανησυχίες των καμιά πενηνταριά φιλοτέχνων εν Παρισίοις.

Διότι, όπως υποστηρίζει και ο χώρος, ο οποίος δεν θα επιτρέψει να ευημερούν οι αριθμοί και να δυστυχούν οι άνθρωποι (ελπίζω όχι φροντίζοντας να δυστυχούν και οι αριθμοί), πίσω από τα νούμερα που δείχνουν ημέρες, χρήματα κ.λπ., υπάρχουν και οι φοιτητές με τις οικογένειές τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Οι οποίοι κάτι μαθαίνουν.

Διότι υπάρχει και η άποψη που λέει ότι το καλύτερο μάθημα είναι οι αγώνες (συνήθως με τα λεφτά των άλλων) και έτσι φυσικά εξηγείται πώς οι φοιτητές στα αμερικάνικα πανεπιστήμια μένουν κουμπούρες (από αγώνες), ενώ οι δικοί μας αριστεύουν.

Είπαμε όμως πως ο κ. Πελεγρίνης δεν είναι αποκλειστικός υπεύθυνος. Υπάρχει και το άλλο αστέρι του χώρου, ο υπουργός κ. Αρβανιτόπουλος, ο οποίος, μετά από συνεχείς συμβιβαστικές προτάσεις και υποχωρήσεις, κατέληξε στο εξής ελληνικότατον:

Η διαθεσιμότητα στους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων δεν θα είναι πραγματική αλλά… μαϊμού, ίσα ίσα για να «τσιμπήσουν» οι Τροϊκανοί και κάποιοι άλλοι κακοί.

Όσοι τεθούν σ’ αυτή τη διαθεσιμότητα, απλώς θα πληρώνονται για ένα διάστημα το 100% του μισθού τους και, μόλις παρέλθει το διάστημα αυτό, θα επαναπροσληφθούν. Όλοι!

Πολύ σωστά, φίλοι μου, παρατήρησε κάποιος πως στη χώρα δεν υπάρχουν μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, ο διαχωρισμός είναι ψευδεπίγραφος, αφού, στην ουσία, είμαστε όλοι αντιμνημονιακοί.

Απλώς κάποιοι είναι υποχρεωμένοι να κυβερνούν, οπότε κρύβουν (όσο μπορούν) τον… αντιμνημονιασμό τους, μέχρι να περάσει η μπόρα.

Το 1981!