131223 ΠΡΟΕΟΡΤΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Χρονιάρες μέρες…

Τι καθόμαστε και συζητάμε, μέρες που έρχονται;

Αντί να λέμε για τα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες, για τα δώρα του Άι Βασίλη, για το εορταστικό τραπέζι, βρε αδελφέ, που, επιτέλους, θα είναι πιο φτηνό από το περσινό, εμείς συζητάμε για το φαινόμενο Λιάπης.

Έπεσαν όλοι πάνω στον άνθρωπο να τον ταράξουν στην καζούρα. Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ αυτής της νοοτροπίας, ούτε αυτής της… αισθητικής. Στο σχολείο ή στον στρατό, όταν έβλεπα να πειράζουν τον «χαζό» της τάξης ή του λόχου, μ’ έπιανε μελαγχολία.

Πάντοτε με γοήτευε το πείραγμα που απευθύνονταν σε έξυπνους ανθρώπους, που στόχευε τους πνευματικά ισχυρούς, οι οποίοι είχαν τα προσόντα να ανταποδώσουν, ανεβάζοντας έτσι τον πήχυ της πλάκας ακόμη ψηλότερα.

Στον Λιάπη τι να πεις;

Είναι προτιμότερο να τα βάλεις με όλους εκείνους που τον ψήφιζαν και τον εξέλεγαν στη βουλή.

Αλλά και με τους άλλους, που του έδιναν θέσεις και αξιώματα και του εμπιστεύονταν την τύχη υπουργείων.

Εξάλλου, νομίζω ότι ακόμη και στο δικαστήριο (απ’ όπου την κοπάνισε για να πάει διακοπές στη Μαλαισία) υπάρχει η απαλλαγή λόγω… βλακείας.

Ε, μην είμαστε εμείς πιο αυστηροί από τη δικαιοσύνη!

Ένα άλλο θέμα που συζητήθηκε αυτές τις μέρες ήταν οι «επενδύσεις» των οικονομολόγων (δύο οικονομολόγων) του ΣΥΡΙΖΑ, του Ευκλείδη Τσακαλώτου και του Γιώργου Σταθάκη, σε διάφορα funds που για την Αριστερά, αλλά και για διάφορους άλλους πατριώτες, ταυτίζονται με τον Αντίχριστο.

Κι εδώ δεν έχει να πει κανείς πολλά πράγματα.

Ξεχνάτε ότι ανέκαθεν οι πολιτικοί μας, από όλο το φάσμα του πολιτικού «κόσμου» (από το ρήμα κοσμώ), δεν ήταν του… κόσμου τούτου!

Θυμάμαι την εντύπωση που μου είχε κάνει η κουβέντα με κάποιο φίλο, τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, όταν ο υπουργός Παιδείας τότε ορκιζόταν πως θα «πατάξει την παραπαιδεία».

«Χθες», μου είπε ο φίλος, «μιλούσα στο τηλέφωνο με τον καθηγητή που κάνει ιδιαίτερα στο παιδί του. Είναι πολύ γνωστός μου».

Το άλλο πουλάκι:

Το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Υπουργοί Παιδείας, αλλά και υπέρμαχοι της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία και σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Υπουργοί Υγείας, αλλά και υπέρμαχοι αυτού του δημόσιου αγαθού να απευθύνονται στα καλύτερα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα, όταν πρόκειται για την υγεία τη δική τους ή των ανθρώπων της οικογένειάς τους.

Υπουργοί εργασίας, αλλά και υπέρμαχοι των μεταναστών να έχουν στη δούλεψή τους ανασφάλιστους μετανάστες ή κακοπληρωμένους υπερωριακά εργαζόμενους υπαλλήλους.

Έτσι είναι.

Προσπαθώ να αλλάξω (συγνώμη, να εξοντώσω) τον καπιταλισμό, αλλά μέχρι αυτός να ξεψυχήσει, τίποτε δεν μ’ εμποδίζει να απολαμβάνω τα καλά του ή να κερδίζω χτυπώντας τον από τα μέσα.

Αξιοποιώντας, δηλαδή, όλες τις δυνατότητες που μου δίνει, είτε για να πλουτίσω, είτε για να καλοπεράσω.

Δείτε όμως λίγο το κοντράστ.

Ο ένας, δεξιός.

Επενδύει σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και χάνει από το «κούρεμα» ένα μεγάλο μέρος του κεφαλαίου του.

Ο άλλος, αριστερός.

Επενδύει σε ομόλογα της JP Morgan ή της Black Rock και τα χρήματά του αυγατίζουν.

Στο μεταξύ, ο δεύτερος κατηγορεί τον πρώτο για οπαδό του μνημονίου, που κατέστρεψε τη χώρα, ενώ παράλληλα μπορεί να διακηρύττει ότι η δραχμή δεν είναι φετίχ, ξέροντας πως μια επιστροφή σ’ αυτήν θα τον έκανε ζάμπλουτο.

Από πολύ πλούσιο που είναι τώρα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Χρονιάρες μέρες…

Τουλάχιστον μας δίνουν οι άνθρωποι –καλοί γνώστες των πραγμάτων- μια ιδέα για το τι μπορούμε να κάνουμε με τα λεφτά που θα κερδίσουμε στο πρωτοχρονιάτικο λαχείο.

Πού θα τα επενδύσουμε, πού θα πάμε να το γλεντήσουμε, τι αυτοκίνητα θα αγοράσουμε, σε ποια ασφάλεια θα ασφαλιστούμε, αλλά και… τι θα λέμε μετά σε γνωστούς και φίλους.

Αφήστε που θα μπορούμε άνετα να πολιτευτούμε!

Τι θα λέμε!

Θυμάμαι πάντοτε μια φίλη που ευχόταν να κερδίσει ένα τεράστιο ποσό στο λαχείο, όχι για να γίνει πιο πλούσια, αλλά για να… κάνει δηλώσεις στα κανάλια!

«Θα έβγαινα», έλεγε, «και θα δήλωνα»:

«Η ζωή μου δεν πρόκειται να αλλάξει. Θα παραμείνω ένας απλώς καθημερινός άνθρωπος. Όχι, δεν πρόκειται να αλλάξω παρέες, ούτε φίλους…»

Έτσι, για να τους νευριάσω όλους.

Ρε, ποιον κοροϊδεύουνε; Είναι δυνατόν να παραμένεις ο ίδιος, να κάνεις την ίδια απλή ζωή, να έχεις τους ίδιους φίλους, τις ίδιες παρέες, όταν θα μπουν στο λογαριασμό σου κάποια εκατομμύρια;

Όχι, παιδιά, δεν είναι.

Όπως δεν είναι δυνατόν να κατανοήσεις τι σημαίνει κρίση, τι ανεργία, τι φτώχια, τι κρύο, όταν εσύ έχεις επενδεδυμένες κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.

Τι σας λέμε όμως, χρονιάρες μέρες;

Εδώ ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε την ενανθρώπιση του Σωτήρος, την ενσάρκωση του Λόγου κι εμείς μιλάμε για λεφτά και για πολιτικούς;

Καλά Χριστούγεννα, αδέλφια!

Άλλα λόγια…