130329 ΤΟΚΙΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Παγίδα!

Φανταστείτε μια χώρα που σε προσκαλεί να καταθέσεις τα χρήματά σου στις τράπεζές της, σε δελεάζει με υψηλά επιτόκια, σου παρέχει ένα σωρό ευκολίες και μια ωραία πρωία… σε κουρεύει!

Σου ανακοινώνει, έτσι απλά, πως έχασες ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων σου, σαν να μην τα είχες καταθέσει σε τράπεζα, σαν να τα είχες παίξει στη ρουλέτα.

Αυτό που συνέβη στην Κύπρο, ομολογούν όλοι, είναι πρωτοφανές για τα οικονομικά και πολιτικά χρονικά.

Αλλάζει το τοπίο. Αν δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη ούτε στις τράπεζες, τότε πού στο καλό να βάλεις τα χρήματα που σου περισσεύουν;

Επιπλέον, λένε, με βάση το αρχικό σχέδιο το οποίο, ασχέτως τίνος ιδέα ήταν, έγινε δεκτό από το Γιούρογκρουπ, δεν υπάρχει εγγύηση ούτε για τις καταθέσεις κάτω των εκατό χιλιάδων ευρώ, δηλαδή των λεγόμενων μικροκαταθετών.

Αυτό, η «ασφάλεια» και η «εγγύηση» των μικροκαταθέσεων, θεωρείται άλλο ένα κεκτημένο που καταπατείται, τώρα, που αλλάζει βίαια το διεθνές οικονομικό και πολιτικό σκηνικό.

Ωραία όλα αυτά και κατανοητά, ας τα δούμε όμως λίγο πιο ψύχραιμα.

Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Οι καταθέσεις μέχρι εκατό χιλιάδες θεωρούνται εγγυημένες από την (κάθε) πολιτεία, -πότε όμως;- σε καιρούς ομαλότητας.

Όταν δηλαδή εσύ έχεις είκοσι χιλιάδες ευρώ (πολλά είπα;) στην Χ τράπεζα και αυτή χρεοκοπήσει, τότε θα πάρεις τα χρήματά σου πίσω από κρατικά κεφάλαια. Εγγυημένα.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση γενικής κατάρρευσης της οικονομίας μιας χώρας; Τότε, προφανώς, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτε. Οι καταθέτες, μικροί και μεγάλοι, χάνουν τις περιουσίες τους, όπως και όλος ο υπόλοιπος κόσμος, έμποροι, ιδιοκτήτες, μισθωτοί κλπ.

Στην περίπτωση, λοιπόν, της Κύπρου, η πρόταση προέβλεπε κάτι τέτοιο το οποίο όμως να γίνει -πώς είναι η δημοφιλής λέξη;- να γίνει… συντεταγμένα!

Να χάσουν όλοι κάποιοι ποσοστό, με την ελπίδα να μην χαθούν όλα από όλους.

Με την ελπίδα, έτσι;

Το άλλο πουλάκι:

Δεν συμβαίνει πρώτη φορά!

Όλοι ξέρουμε ότι βάζοντας τα χρήματά σου σε μια τράπεζα αυτά «κουρεύονται», όμως λίγο λίγο, αργά και σταθερά.

Πώς; Με το να σου δίνει η τράπεζα τόκο μικρότερο από τον πληθωρισμό.

Αυτό που αγοράζεις φέτος με τα χίλια ευρώ που έβαλες στην τράπεζα, δεν το παίρνεις του χρόνου ούτε με χίλια είκοσι (τόκος 2%) που θα έχεις στο βιβλιάριο.

Αυτός είναι ο λόγος που οι κεφαλαιούχοι αναζητούν εναλλακτικές πηγές τοποθέτησης των χρημάτων τους, με μεγαλύτερο κέρδος και μεγαλύτερο όμως ρίσκο.

Αφήνω τις περιπτώσεις που, όταν έχεις εθνικό νόμισμα και κάθε τόσο προβαίνεις σε υποτίμηση (θυμηθείτε τη δραχμή) οι καταθέσεις κουρεύονται αντίστοιχα.

Αυτά όσον αφορά την «ασφάλεια» των καταθέσεων.

Το θέμα όμως δεν τελειώνει εδώ. Τι γίνεται με τους «μεγαλοκαταθέτες» που θα χάσουν ξαφνικά ένα ποσοστό (ένας Θεός ξέρει πόσο μεγάλο) από τις καταθέσεις τους;

Είναι σωστό να πληρώσουν αυτοί τη ζημιά που υπέστη το τραπεζικό σύστημα και η οικονομία της Κύπρου;

Το ερώτημα θα μπορούσε να υποβληθεί και υπό άλλη μορφή, με εκείνη της «κολοκυθιάς», στη βάση που συζητούσαμε και χθες:

«Και ποιος θες να την πληρώσει;»

Πρώτα πρώτα ποιοι είμαστε εμείς που θα νοιαστούμε για τους «μεγαλοκαταθέτες». Παρακολουθούμε μάλιστα με μεγάλη έκπληξη να ενδιαφέρονται ακόμα και εκείνοι που φώναζαν και φωνάζουν «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία» ή «δεν θα αναλάβουμε τα χρέη των τραπεζιτών».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Άνθρωποι είναι κι αυτοί.

Ναι, και αυτοί που φώναζαν και φωνάζουν έτσι, αλλά και οι μεγαλοκαταθέτες. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα. Τι είναι αυτό που κάνει έναν Ρώσο (τυχαίο το παράδειγμα) επιχειρηματία να αγνοήσει τις τράπεζες της χώρας του και να τοποθετήσει τα χρήματα του σε μια άλλη, που στο μέγεθος μοιάζει με ένα νησάκι του Βόλγα;

Προφανώς έχει τους λόγους του, τα κίνητρα του.

Ε, λοιπόν, κι εμεί έχουμε πολλούς λόγους να πιστεύουμε πως δεν το κάνει απλώς και μόνο επειδή οι τράπεζες της Κύπρου έδιναν κάπως μεγαλύτερο επιτόκιο.

Προφανώς περισσότερο κι από το επιτόκιο εκτίμησε το γεγονός ότι οι Κύπριοι δεν τον ρώτησαν πού τα βρήκαν τόσα λεφτά, με τι μεθόδους τα απόκτησε και αν απέδωσε τους αναλογούντες φόρους στη χώρα του.

Γι’ αυτό το λόγο τοποθέτησε τα λεφτά του στην Κύπρο -εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια ευρώ- κι όχι για να έχει το παιδί του χρήματα, σε περίπτωση που σπουδάσει σε κάποιο κυπριακό πανεπιστήμιο.

Λοιπόν σ’ αυτόν τον μεγαλοκαταθέτη έχουμε να του πούμε «έπαιξες και έχασες». Το κακό είναι ότι μαζί του έχασε κι ένα σωρό άλλος κοσμάκης που έχει βασιστεί στις δικές του –του μεγαλοκαταθέτη- καταθέσεις και είχε στήσει μια οικονομία πάνω σ’ αυτές.

Δυστυχώς, διαπιστώνουμε όλοι για άλλη μια φορά ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι δίκαιος!

Ας προσπαθήσουμε να τον κάνουμε.

Παιδιά, σπάστε τα, να τα σώσετε!

130328 ΠΛΗΡΩΤΕΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποιος πληρώνει την κρίση;

Αυτό είναι ένα ερώτημα για το οποίο η περίπτωση της Κύπρου μάς βοήθησε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα, όχι όμως και να δώσουμε απάντηση. Για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας, θα μιλήσουμε με υποθετικά σενάρια, ο καθένας όμως μπορεί να κάνει τις αναγωγές του σε όποια περίπτωση επιθυμεί.

Έχουμε μία χώρα, ας υποθέσουμε ότι τη λένε… Τραπεζανία, σε κρίση. Βέβαια, όλες οι κρίσεις δεν είναι ίδιες. Σε κάποια περίπτωση μπορεί να φταίει η στρεβλή ανάπτυξη, σε κάποια άλλη το τραπεζικό σύστημα, ας υποθέσουμε όμως ότι η χώρα αυτή τη βούλιαξε τη βάρκα και τώρα χρειάζεται μια βοήθεια για να στανιάρει.

Εθελοντές να τη βοηθήσουν υπάρχουν πολλοί, ζητούν όμως κάτι εξωφρενικά επιτόκια, από το φόβο ότι η οικονομία της χώρας θα χειροτερέψει και θα χάσουν τα λεφτά τους.

Έτσι καταφεύγουν στους μόνους πρόθυμους να τους δανείσουν, οι οποίοι όμως θέλουν και απαιτούν από την Τραπεζανία να πάρει τέτοια μέτρα, ώστε να εξασφαλίσουν, σε κάποιο βαθμό, τα χρήματα που θα της δώσουν.

Τι λογής θα είναι αυτά τα μέτρα; Δηλαδή ποιοι από τους κατοίκους της Τραπεζανίας θα σηκώσουν το βάρος της κρίσης;

Εδώ λοιπόν μπαίνει ένα ζήτημα πολιτικό που, όπως όλα αυτά τα ζητήματα, εξαρτάται από τον συσχετισμό των δυνάμεων που υπάρχει στην χώρα.

Το πρώτο που χρειάζεται είναι να συμφωνηθεί αν η κρίση πρέπει να πληρωθεί ή όχι, διότι η απάντηση δεν είναι αυτονόητη.

Σίγουρα στην Τραπεζανία θα υπάρχουν και πολιτικές δυνάμεις που θα λένε να αρνηθούμε το χρέος και να μην πληρώσουμε τίποτε.

Αυτό σημαίνει έξοδο της Τραπεζανίας από όλους τους διεθνείς οργανισμούς και απομόνωση, πολιτική και οικονομική της χώρας. Όσοι το υποστηρίζουν όμως ξέρουν πως μπορεί και να μην είναι έτσι.

Είναι βέβαιοι, ή υποθέτουν, ή φαντάζονται πως θα συμβούν δύο τινά.

Πρώτον ότι οι δανειστές θα εξακολουθούν να τους δανείζουν, φοβούμενοι ότι μια χρεοκοπία της Τραπεζανίας θα επηρεάσει και τους ίδιους. Δεύτερον ότι θα βρεθούν κάποιοι να τους συμπαρασταθούν δανείζοντάς τους όσα χρειάζονται, χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα ή μέτρα από τους πολίτες.

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ μπαίνει η Κύπρος.

Στην περίπτωση της οποίας φάνηκε ότι ούτε το ένα μπορεί να συμβεί ούτε το άλλο. Έτσι η Τραπεζανία αποφασίζει να αγνοήσει αυτές τις φωνές που είναι και μειοψηφικές και να ψάξει έναν τρόπο για να πληρώσει τα χρέη της.

Ποιος θα είναι αυτός;

Προσωπικά έχω μια πρόταση, θα έλεγα όμως ότι είναι ανέφικτη: το βάρος να επωμιστούν οι πολίτες εκείνοι που ψήφιζαν τις κυβερνήσεις που οδήγησαν την Τραπεζανία στη χρεοκοπία. Μάλιστα ανάλογα με το βαθμό εμπλοκής του καθενός.

Αν ήσουν απλό μέλος του κόμματος, στέλεχος, συνδικαλιστής, ψηφοφόρος ή «συμπαθών» να έχεις ανάλογο μερίδιο στο φορτίο!

Είπαμε όμως ότι αυτό είναι ανέφικτο κι έτσι πρέπει να αναζητηθεί κάποιος άλλος, ρεαλιστικός τρόπος κατανομής των βαρών.

Αυτός δεν πρέπει να είναι άσχετος με το είδος της κρίσης που έπληξε την Τραπεζανία. Αν το πρόβλημα είναι δημοσιονομικό, η αντιμετώπιση θα είναι διαφορετική απ’ ό,τι αν είναι τραπεζικό.

Πρέπει δηλαδή να εντοπιστούν τα αίτια, ώστε ο λογαριασμός να βαρύνει περισσότερο εκείνους που ωφελήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και μάλιστα όχι όλους στον ίδιο βαθμό.

Ας υποθέσουμε ότι το πρόβλημα της Τραπεζανίας ήταν δημοσιονομικό, ότι δηλαδή οι δαπάνες του κράτους ήταν πολύ περισσότερες από τα έσοδά του και αναγκαζόταν να δανείζεται υπερβολικά.

Πώς πρέπει σ’ αυτή την περίπτωση να μοιραστούν τα βάρη;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιοι ήταν η ευνοημένοι;

Οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, όσοι απολάμβαναν τα αγαθά της δημόσιας υγείας και παιδείας, την ασφάλεια της μονιμότητας, όσοι πλήρωναν χαμηλούς ή καθόλου φόρους…

Όλοι αυτοί πρέπει να πληρώσουν τον λογαριασμό, όχι όμως… ρεφενέ!

Ο καθένας αναλόγως με τον βαθμό που απόλαυσε τα αγαθά τής προ κρίσης εποχής.

Ασφαλώς και δεν υπάρχει κάτι που να μας δίνει ακριβής μετρήσεις. Γι’ αυτό το θέμα είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό και συσχετισμού δυνάμεων.

Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που πιέζουν ώστε το μεγαλύτερο βάρος να πέσει στους πολλούς φουκαράδες, άλλες που αγωνίζονται να πληρώσουν οι λίγοι έχοντες. Τις πρώτες σχηματικά και συμβατικά θα τις κατατάσσαμε στον χώρο της δεξιάς, τις άλλες σε εκείνον της αριστεράς, αν εξακολουθούσαν να υπάρχουν και να λειτουργούν τέτοιοι χώροι.

Υπάρχουν και δυνάμεις που λένε «να μην πληρώσει κανείς», χωρίς –προσέξτε- να αρνούνται ότι πρέπει να πληρωθεί το χρέος.

Αυτές θα τις κατατάσσαμε στο χώρο του λαϊκισμού, ο οποίος, δυστυχώς, ζει και βασιλεύει.

Τώρα, αντίστοιχα, αν το πρόβλημα της Τραπεζανίας ήταν τραπεζικό, θα έπρεπε εξίσου να αναζητηθούν λύσεις που να μοιράζουν τα βάρη στους ωφελημένους της προηγούμενης περιόδου.

Ποιοι έχουν κερδίσει από τη στρεβλή ανάπτυξη του τραπεζικού συστήματος; Πόσα κέρδισε ο καθένας; Ε, ας βάλουν το χέρι στην τσέπη. Το θέμα είναι επίσης πολιτικό και συσχετισμού δυνάμεων.

Όλοι όμως θα πρέπει να παραδειγματιστούν ώστε να μην ξαναπάθουν.

Ο λογαριασμός… στους κυρίους!

130327 ΑΡΝΗΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Εσείς τι καταλάβατε;

Ξενυχτήσαμε περιμένοντας να μάθουμε την κατάληξη που θα έχει η περιπέτεια στην οποία μπήκε η Κύπρος και το μόνο που καταφέραμε είναι να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα.

Πόσο ασφαλή είναι θα το δείξει ο χρόνος.

Θα σας παρουσιάσουμε μερικά από αυτά, χωρίς αξιολογική σειρά, έτσι όπως έρχονται στο μυαλό κάποιου που παρακολουθεί τα γεγονότα και τις εξελίξεις να τρέχουν και ακούει τους πρωταγωνιστές να μιλούν μετά το πάθημά τους.

Για άλλη μια φορά, λοιπόν, βγαίνει το συμπέρασμα πως, όταν μπεις σε μια διαδικασία και κερδίζεις εύκολο χρήμα είναι πολύ δύσκολο, ίσως αδύνατο, να σταματήσεις και να σκεφτείς μήπως το παρακάνεις.

Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους, αλλά και για ολόκληρες οικονομίες. Όπως φάνηκε εκ των υστέρων, από συνεντεύξεις που παρακολουθήσαμε, όλοι ήξεραν ότι κάτι (όχι κάτι, πολλά, πάρα πολλά) πάει στραβά με την οικονομική ανάπτυξη της Κύπρου, όμως κανείς δεν σκεφτόταν να βάλει πρώτος ένα φρένο.

Είναι το μεθύσι του κέρδους; Είναι ο φόβος του ανταγωνισμού – ποιος θα δείξει ότι υποχωρεί πρώτος;

Πάντως δεν μπορεί –όχι πια- να είναι η άγνοια. Εδώ φαίνεται ότι παραβιάστηκαν στοιχειώδεις κανόνες της οικονομίας και στήθηκε μια στρεβλή «ανάπτυξη» με μαύρο χρήμα, με έναν υπερτροφικό τριτογενή τομέα, με εξωπραγματικά επιτόκια και υπερβολικούς δανεισμούς.

Στο σημείο αυτό ας αναφερθεί όμως μια δεύτερη παρατήρηση: Κανείς από τους Κύπριους που είδα να μιλούν στην τηλεόραση –δεν εννοώ το πλήθος έξω από τις τράπεζες, εννοώ πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές- κανείς δεν είπε πως τους φταίει μια διεθνής συνομωσία που θέλει το κακό της Κύπρου.

Όλοι είπαν «φταίξαμε» και ο καθένας έκανε απλώς μια διαφορετική κατανομή των ευθυνών.

Προσέξτε! Φταίξαμε. Όχι έφταιξαν οι άλλοι, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, τα συνδικάτα, οι τραπεζίτες, οι πλούσιοι, το κεφάλαιο…

Το άλλο πουλάκι:

Άλλα συμπεράσματα;

Δεν αρκεί ένα ηρωικό ΟΧΙ για να σώσει την κατάσταση. Το όχι μπορεί να σώζει τα προσχήματα ή την υπόληψη εκείνων που το αποτολμούν, το ζήτημα όμως είναι να έχει κι ένα καλύτερο αποτέλεσμα από το ναι.

Εμείς όμως έχουμε μια διαφορετική παράδοση. Όπως διάβασα σε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Τάκη Θεοδωρόπουλου, όλοι θυμούνται και θαυμάζουν τον Λεωνίδα και ελάχιστοι μνημονεύουν τους πραγματικούς νικητές των Περσών, τον Μιλτιάδη, τον Θεμιστοκλή, τον Αριστείδη, τον Κίμωνα.

Μπορεί να ευθύνεται και ο Καβάφης με τις «Θερμοπύλες» που μας διδάσκουν στο Σχολείο, παρ’ όλο που ο ίδιος, με το «πλην Λακεδαιμονίων» έκανε πιο ξεκάθαρη τη θέση του.

Οι Κύπριοι το ξανασκέφτηκαν το όχι και επέστρεψαν με την ουρά στα σκέλια για το κούρεμα.

Δεν το λέω με καμιά διάθεση χαιρεκακίας. Γιατί ακούστηκε και αυτό. Οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις «πόνταραν» πάνω στις κινήσεις που έκανε η κυπριακή πλευρά.

Και οι μεν αντιμνημονιακές πανηγύρισαν το ΟΧΙ, θεωρώντας και αφήνοντας να εννοηθεί πως η ελληνική στάση απέναντι στην Τρόικα δεν ήταν μονόδρομος, υπήρχε και ο δρόμος της άρνησης, οι δε μνημονιακές κρυφοχάρηκαν από το πάθημα της Κύπρου και την επιστροφή της στο «μνημόνιο», διότι αυτό υπονοεί πως και οι ελληνικοί χειρισμοί ήταν η μόνη επιλογή που είχαμε.

Τα συμπεράσματα συνεχίζονται:

Είναι σωστό, πάντως περισσότερο ασφαλές, να γνωρίζει κανείς τις πραγματικές του δυνατότητες σε ένα διαπραγματευτικό παιχνίδι.

Και, σε κάθε περίπτωση να κάνει εγκαίρως τις επιλογές και τους σχεδιασμούς του και όχι να αυτοσχεδιάζει κάτω από πίεση ή παρασυρμένος από συναισθηματισμούς.

Αυτό με τους συναισθηματισμούς είναι πολύ λυπηρό, τραγικό, που δεν μπορούν να το καταλάβουν όχι μόνο απλοί πολίτες αλλά και άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική και παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν υπάρχει συναίσθημα.

Κανείς, στον διεθνή στίβο, δεν σε λυπάται, ούτε σε βοηθά, για… τα ωραία σου μάτια, την ιστορία σου, ή την προσφορά σου στον πολιτισμό. Στην ωμή πραγματικότητα δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί, υπάρχουν χώρες που έχουν συμφέροντα, επιδιώξεις, στόχους βραχυπρόθεσμους και μακροχρόνιους.

Αυτό κάποιοι το καταλαβαίνουν, κάποιοι όχι.

Μου έκαναν εντύπωση οι απαντήσεις που έδωσαν οικονομικοί παράγοντες της Κύπρου στην ερώτηση κατά πόσο τους επηρέασε το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων.

«Όταν παίζεις με υψηλό ρίσκο», είπαν, «έχεις και μεγάλο κέρδος. Οι κυπριακές τράπεζες αγόραζαν εν γνώσει τους ελληνικά ομόλογα, υπολογίζοντας πως το τεράστιο κέρδος από αυτά δεν θα εξανεμιζόταν ακόμη και με ένα κούρεμα 30%! Δυστυχώς όμως ήταν μεγαλύτερο. Παίξαμε και χάσαμε!»

Βλέπετε;

Αν ήμασταν εμείς πιθανότατα θα κλαιγόμασταν για τις επιπτώσεις που είχε η… προσπάθειά μας να βοηθήσουμε την μαμά Ελλάδα.

Η οικονομία όμως και τα παιχνίδια της δεν είναι… Γιουροβίζιον, να δίνεις τους βαθμούς σου σε όποιον θεωρείς αδελφή χώρα.

Τουλάχιστον οι Κύπριοι, λέγοντας το ηρωικό τους ΟΧΙ, κατάλαβαν ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι τους και ξεμπέρδεψαν (ελπίζω) με τις αυταπάτες.

Εμείς ακόμη βαυκαλιζόμαστε.

Η μεγάλη άρνηση!

130326 ΣΤΑΘΜΕΥΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Ένα χρήσιμο μέτρο!

Ξεκίνησε και εφαρμόζεται στο κέντρο της πόλης το σύστημα στάθμευσης με χρονοχρέωση.

Παρκάρεις, πληρώνεις, κάνεις τη δουλειά σου και φεύγεις.

Οι τιμές είναι πολύ «φιλικές», (25 λεπτά η μισή ώρα, 50 λεπτά η ώρα) τόσο που κανείς δεν θα σκεφτεί το ποσό, προκειμένου να μην ταλαιπωρείται, ψάχνοντας επί πολλή ώρα κάπου να αφήσει το αυτοκίνητό του.

Το σκεπτικό είναι ακριβώς αυτό. Να διευκολύνονται όσοι έχουν να ψωνίσουν κάτι, να τελειώσουν μια δουλειά, να επισκεφτούν έναν γιατρό, ακόμη ακόμη και να πιούν έναν καφέ με κάποιον φίλο, χωρίς να «αράξουν» με τις ώρες.

Απεναντίας, να αποθαρρύνονται όσοι θέλουν να έχουν παρκαρισμένο το αυτοκίνητό τους μπροστά στο μαγαζί τους ή όσοι έπιαναν μια θέση και δεν το κουνούσαν από εκεί αν δεν έκλεινε η αγορά.

Δεν σχολιάζω κάποιους που το άφηναν στο κέντρο επί μέρες, ακόμη κι αν δεν ήταν εκεί η μόνιμη κατοικία τους. Το άφηναν και το ξεχνούσαν.

Όλα αυτά άλλαξαν και έτσι έχουμε τις πρώτες αντιδράσεις.

Ας ξεκινήσουμε όμως με μια διαπίστωση. Τώρα υπάρχουν στο κέντρο πολλές διαθέσιμες θέσεις, για όσους θέλουν να πληρώσουν το μικρό αντίτιμο και να εκμεταλλευτούν το μέτρο.

Υποψιάζομαι πως ο λόγος που είναι τόσο πολλές δεν είναι το ποσό της χρονοχρέωσης, αλλά το γεγονός ότι πολλοί συμπολίτες μας δεν έχουν εξοικειωθεί ακόμη με τη διαδικασία. Να πάνε μέχρι το περίπτερο, να αγοράσουν την κάρτα, να σημειώσουν την ώρα κλπ.

Φαντάζομαι πως, σιγά σιγά, όλο και περισσότεροι θα επιλέγουν αυτή τη διευκόλυνση, από το να ψάχνουν μέσα στα στενά μήπως βρουν καμιά θέση που να μπορούν να αφήσουν το αυτοκίνητό τους… σαν και πρώτα.

Είπαμε όμως κάτι για αντιδράσεις. Όπως με οποιοδήποτε μέτρο, έτσι και μ’ αυτό οι αντιδράσεις είναι θετικές και αρνητικές.

Κάποιοι ξεβολεύονται. Πρέπει να αλλάξουν συνήθεια. Αυτό κανείς δεν το κάνει με μεγάλη προθυμία.

Το άλλο πουλάκι:

Γι’ αυτό και γκρινιάζουν.

«Ερχόμουν από το χωριό μου», έλεγε υπάλληλος καταστήματος, «και πάρκαρα εδώ μπροστά, χωρίς πρόβλημα. Τώρα πού να τρέχω να ψάχνω για θέση…»

Έτσι συμβαίνει και έτσι σκεφτόμαστε, όταν δεν βλέπουμε τη συνολική εικόνα, αλλά μόνο τη δικιά μας βόλεψη.

Δεν σκεφτόμαστε καν αυτό το πολύ απλό: Δεν είναι δυνατόν να λέμε ότι «δεν μπορεί να εφαρμοστεί στη Δράμα» ένα μέτρο που εφαρμόζεται σε όλες τις πολιτισμένες πόλεις της χώρας και του κόσμου.

Ας δούμε όμως και την άλλη πλευρά.

«Είμαι πολύ ευχαριστημένος», ομολόγησε φίλος με κατάστημα τροφίμων. «Έρχεται ο πελάτης και ψωνίζει, ενώ προηγουμένως, αφού περνούσε δυο και τρεις φορές ψάχνοντας να σταθμεύσει το αυτοκίνητό του, τελικά έφευγε και πήγαινε σε κάποιο σούπερ μάρκετ».

Έτσι είναι. Θεωρείται βέβαιο πως οι καταστηματάρχες του κέντρου θα ευεργετηθούν από το μέτρο, έστω κι αν κάποιοι από αυτούς θα μπαίνουν στον κόπο να περπατούν λίγα μέτρα μέχρι το σημείο που θα αφήνουν πλέον το αυτοκίνητό τους.

Ας δούμε όμως και τι χρειάζεται, ώστε να περιοριστούν κάποιες από τις αρνητικές επιπτώσεις αυτής της νέας πραγματικότητα στο κέντρο της πόλης.

Πρώτα πρώτα χρειάζεται επαγρύπνηση και αυστηρότητα από την Δημοτική Αστυνομία, σε διάφορα επίπεδα.

Ας πούμε πρέπει να καταπολεμηθεί το φαινόμενο να αφήνει ο άλλος το αυτοκίνητό του σε σημείο που να το βλέπει και να πίνει τον καφέ του, χωρίς να πληρώνει για το παρκάρισμα, αλλά να τρέχει μόλις ακούσει το όργανο να σφυρίζει.

Τέτοιες κουτοπονηριές σίγουρα θα υπάρξουν και, για να μη γίνουν καθεστώς, θα πρέπει η Δημοτική Αστυνομία να δείξει αυστηρότητα. Κανένα αυτοκίνητο στις προβλεπόμενες θέσεις στάθμευσης, χωρίς να έχει πληρώσει τουλάχιστον τα 0,25 ευρώ, για μισή ωρίτσα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θα υπάρξουν και άλλες επιπτώσεις.

Προκειμένου κάποιοι να αποφύγουν την αγορά της κάρτας και το μικρό ποσό της χρέωσης, θα καταφύγουν στους γύρω δρόμους, οι οποίοι θα επιβαρυνθούν υπερβολικά. Με παράνομο παρκάρισμα, με κατάληψη των πεζοδρομίων, με διέλευση από τους πεζοδρόμους…

Αυτά επίσης πρέπει να ελέγχονται με αυστηρότητα, ώστε να μην παρατηρηθεί το φαινόμενο να νοικοκυρευτούν τρεις τέσσερις κεντρικοί δρόμοι και να γίνεται χαμός στους τριγύρω.

Διότι, αν συνεχίσουμε έτσι όπως μας προϊδεάζουν τα πρώτα σημάδια, θα φτάσουμε στο σημείο να πληρώνει την κλήση όποιος άφησε το αυτοκίνητό του πέντε λεπτά μετά τη λήξη της κάρτας του, ενώ ο άλλος, δίπλα, να το αφήνει με τις ώρες πάνω στο πεζοδρόμιο και να μην τον ενοχλεί κανείς.

Τέλος πρέπει να προσεχθεί κάτι που θέλω να το επισημάνω εδώ και καιρό, τώρα όμως μου δίνεται η ευκαιρία: δεν μπορεί ένα μηχανάκι να πιάνει το χώρο στάθμευσης δύο αυτοκινήτων.

Αυτές οι κουτοπονηριές κάποιων καταστηματαρχών πρέπει να παταχθούν.

Επειδή ο άλλος θέλει να φαίνεται η βιτρίνα του από απέναντι, αφήνει μπροστά στο μαγαζί του ένα μηχανάκι και δεν μπορεί να σταθμεύσει κανείς.

Είπαμε να νοικοκυρευτούμε…

Ας νοικοκυρευτούμε!

130322 ΤΡΙΗΜΕΡΟ

Το ένα πουλάκι:

Έρχεται εθνική εορτή.

Τα τριήμερα πέφτουν το ένα πίσω από το άλλο, όμως σίγουρα τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά, τότε που δημιουργούσαμε τριήμερα και τετραήμερα εκ του μηδενός!

Θυμόσαστε; Η εργάσιμη μεταξύ δύο αργιών γινόταν αργία!

Ένδοξα χρόνια. Τώρα μόνο μερικοί τυχεροί κολλάνε μια άδεια στο τριήμερο και την κάνουν για… όπου μπορούν.

Δεν είναι μόνο να έχεις κάπου να πας, προορισμοί πάντοτε θα υπάρχουν, το θέμα είναι να σου φτάνουν τα «μπικικίνια».

Όταν ο άλλος πάει στο βενζινάδικο και βάζει για πέντε ή για δέκα ευρώ βενζίνη, πόσο μακριά τον βλέπετε να πηγαίνει;

Και σίγουρα κάπου όπου δεν χρειάζεται να περάσει διόδια.

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά τα περασμένα μεγαλεία, για άλλο λόγο ανέφερα την εθνική εορτή.

Να δείτε που πάλι θα βρούμε έναν τρόπο να μαλώσουμε μεταξύ μας. Τη στιγμή που, υποτίθεται, οι επέτειοι αυτές είναι μια ευκαιρία να βρούμε όλα εκείνα που μας ενώνουν και να συνεορτάσουμε.

Το πράγμα έχει αρχίσει να «μυρίζει» εδώ και καιρό. Και έχει κάνει την εμφάνισή του εκεί από όπου θα έπρεπε να απουσιάζει παντελώς.

Στα σχολεία. Μαθαίνω ότι, σε κάθε εορτασμό, υπάρχουν δύο τρία «κρούσματα».

Τι ακριβώς συμβαίνει.

Εμφανίζονται κάποιοι στο σχολείο, προφανώς γονείς ή κηδεμόνες μαθητών, και δημιουργούν σκηνές, επειδή δεν συμφωνούν με τον τρόπο και το περιεχόμενο της γιορτής.

Έχουν στο μυαλό τους κάτι άλλο, το οποίο δεν συμφωνεί με αυτό που επέλεξε το σχολείο και έτσι δημιουργούν «κατάσταση».

Φωνάζουν, απειλούν, προσπαθούν να επιβάλλουν το δικό τους δίκιο.

Τα κρούσματα, όπως σας είπα, δεν είναι ακόμη εκτεταμένα, τουλάχιστον στην πόλη μας, να είστε βέβαιοι όμως ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να βρεθούμε μπροστά σε επιδημία.

Το πιο ανησυχητικό είναι πως σε σχολεία με μεγάλα παιδιά, σε Λύκεια, έχουν παρατηρηθεί τέτοιου είδους περιστατικά και με μαθητές, οι οποίοι δεν θεωρούν τη γιορτή του γούστου τους, όσο δηλαδή πατριωτική ή ελληνική θα ήθελαν οι ίδιοι.

Το άλλο πουλάκι:

Εγώ γι’ αυτό φώναζα.

Θυμόσαστε που σας έλεγα ότι οι εθνικές εορτές δεν είναι η πλέον κατάλληλη ευκαιρία για να κάνεις πολιτική;

Όταν βγαίνει ο ένας και φωνάζει «η χούντα δεν τελείωσε το εβδομήντα τρία», θα βγει και ο άλλος και θα φωνάξει «το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς».

Και οι δύο έχουν «ιστορικά» δίκιο.

Αστειεύομαι. Και για να μη σας μπερδέψω ή για να μη φανταστείτε ότι δεν κατέχω τι γιορτάζουμε σε κάθε επέτειο, σας λέω ότι αυτά αναφέρονται στην 28^η Οκτωβρίου.

Τώρα, που γιορτάζουμε την εθνεγερσία, θα ακούσουμε άλλα ευτράπελα.

Σας είπα ήδη ότι υπάρχουν πολιτικοί χώροι που διδάσκουν τη δική τους εκδοχή για την Ιστορία.

Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η Ιστορία που διδάσκουμε στα παιδιά μας έχει πολλούς άλλους στόχους πριν από εκείνον της ιστορικής ακρίβειας.

Δηλαδή τους λέμε ψέματα;

Καθόλου! Τους λέμε όμως την ουσία και στεκόμαστε περισσότερο στα σημεία εκείνα που συμβάλλουν στη δημιουργία μιας εθνικής αφήγησης, του πόσο την έχει ανάγκη ο κάθε λαός.

Δεν θα κρύψουμε, ας πούμε, τον εμφύλιο σπαραγμό που ξέσπασε αμέσως μετά τις πρώτες επιτυχίες του Αγώνα δεν θα σταθούμε όμως σ’ αυτόν.

Θα τον χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα προς αποφυγή κι όχι για να αναζητήσουμε ποια πλευρά είχε δίκιο και ποια άδικο, ποιοι ήταν περισσότερο πατριώτες και ποιοι λιγότερο.

Διαφορετικά θα φτάσουμε σε «προσωπικές» αναγνώσεις της Ιστορίας, όπως την «οπαδό» εκείνη του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου που δήλωσε ότι … «και τον Κολοκοτρώνη στη φυλακή τον κλείσανε».

Και είναι τρίτο πουλάκι:

Χρειάζεται προσοχή, λοιπόν.

Τα παιδιά, ιδιαίτερα της μικρής ηλικίας, έχουν ανάγκη από κάποιες βεβαιότητες και κάποιες αξίες πάνω στις οποίες θα οικοδομήσουν το δικό τους αξιακό σύστημα.

Ας μάθουν, λοιπόν, τον κορμό της Ιστορίας μας και έχουνε άφθονο χρόνο μπροστά τους για πολλαπλές αναγνώσεις, για προσωπικές κρίσεις, για αναζητήσεις και ιδιαίτερα ενδιαφέροντα που θα τους βοηθήσουν να διαμορφώσουν και τον χαρακτήρα τους και την προσωπική τους στάση στη ζωή.

Για να το πω απλά, θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι αν όλα τα Ελληνόπουλα γνωρίζουν πως τη Δευτέρα θα γιορτάσουμε τον ξεσηκωμό των παππούδων μας για να αποτινάξουν τέσσερις αιώνες σκλαβιάς από τους Τούρκους.

Μακάρι να θυμούνται και πέντε έξι ονόματα ηρώων που πρωτοστάτησαν σ’ αυτόν τον αγώνα.

Αν μάθουν και την Αλαμάνα, το Μεσολόγγι, τα Δερβενάκια και τα Ψαρά, να είμαστε κατενθουσιασμένοι.

Δεν είπαμε να τα πιέσουμε, τουλάχιστον όμως ένα «1821» και ένα «Ελευθερία ή Θάνατος», ας τους μείνει από τους όλους εορτασμούς. Τα υπόλοιπα, αυτά που βρίσκουμε για να τρωγόμαστε μεταξύ μας, ας τα κρατήσουμε για μας τους μεγάλους.

Και, εν πάση περιπτώσει, ας αφήσουμε αυτή τη δουλειά στους ειδικούς, τους οποίους έχει ορίσει ως υπεύθυνους  και η πολιτεία.

Μάνα μου τα κλεφτόπουλα!

130321 ΥΠΟΘΕΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Αν είναι έτσι…

Δεν ξέρει πια κανείς τι να πιστέψει στο διαδίκτυο και, καλού κακού, είναι προτιμότερο να προσπερνάει τις διάφορες ειδήσεις που μεταδίδονται και αναμεταδίδονται μέσω υπολογιστών.

Πώς να σχολιάσεις κάτι για το οποίο δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι έτσι όπως το άκουσες;

Πώς να μιλήσεις για μια είδηση που, αν ισχύει, είναι σοκαριστική, αν όμως όχι, τότε κρύβει πολύ πονηριά από πίσω;

Θα σας διαβάσω πρώτα την είδηση και μετά εσείς μου λέτε τη γνώμη σας. Διαβάζω:

Ένα παιδάκι, μαθητής κάποιου δημοτικού σχολείου στην Πάτρα, λιποθύμησε στο δρόμο για το σπίτι του, μπροστά στα μάτια γονέων, δασκάλων και συμμαθητών του.

Όταν συνήλθε, είπε πως είχε να φάει δυο μέρες και πως στο στόμα του έβαλε μόνο λίγο γάλα. Αμέσως κινητοποιήθηκε ο Σύλλογος Γονέων για την αγορά τροφίμων και την παράδοσή τους, με διακριτικό τρόπο, στους γονείς του παιδιού, οι οποίοι… «πριν ξεσπάσει η κρίση είχαν ένα καλό εισόδημα».

Αν είναι έτσι, τότε τα πράγματα είναι στ’ αλήθεια τραγικά και υπάρχουν τεράστιες ευθύνες.

Γιατί όμως λέω και ξαναλέω «αν είναι έτσι»; Διότι πιστεύω, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, ακόμη και σ’ αυτή την Ελλάδα της κρίσης, υπάρχει αρκετό φαγητό, ώστε να μην πεθάνει κάποιος από την πείνα.

Ακόμη και σήμερα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πετούν το φαγητό που περίσσεψε, το φαγητό που έμεινε μέρες στο ψυγείο, το φαγητό που δεν πρόκειται να φαγωθεί.

Ακόμη και σήμερα, αγοράζονται τρόφιμα που δεν πρόκειται ποτέ να καταναλωθούν και θα πεταχτούν, όταν περάσει η ημερομηνία λήξης.

Ακόμη και στα σχολεία, μπορεί να δει κανείς μαθητές να πετάνε το πρωινό που τους έβαλε η μητέρα τους, ή να ξοδεύουν τα χρήματα που τους δίνει για να φάνε κάτι σε αναψυκτικά, τσίχλες και… τσιγάρα.

Είναι αδιανόητο λοιπόν, να λιποθυμά παιδάκι από την πείνα. Αν συμβαίνει είναι ντροπή για την κοινωνία, για το σχολείο, για… τους γονείς του!

Το άλλο πουλάκι:

Μάλιστα, για τους γονείς του.

Οι οποίοι σε όσο δυσχερή θέση κι αν έχουν περιέλθει, θα έπρεπε να φροντίσουν να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό για το παιδί τους. Να απευθυνθούν σε κοινωνικές δομές αλληλεγγύης, να παρακαλέσουν γνωστούς και φίλους, να ψάξουν στα σκουπίδια, να κλέψουν…

Ναι, ακόμη και να κλέψουν ένα ψωμί, ένα πακέτο μακαρόνια, λίγα φρούτα, κάτι περισσότερο από το γάλα που έδιναν επί δύο μέρες στο παιδί τους.

Θα μου πείτε αυτό δεν μπορεί να γίνεται κάθε μέρα. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…

Το ξέρω. Ακριβώς αυτό είναι και το δικό μου επιχείρημα. Τι περίμεναν δηλαδή να γίνει αυτοί οι γονείς που άφησαν το παιδί τους δυο μέρες χωρίς φαγητό.

Να τους τύχει το λαχείο την τρίτη ημέρα ή να έρθει μια ανέλπιστη κληρονομιά, όπως βλέπουμε να γίνεται στις παλιές ελληνικές ταινίες;

Συγνώμη που γίνομαι τόσο αυστηρός, ίσως και λίγο κακός, όμως όντως πιστεύω ότι στην Ελλάδα τού σήμερα, όταν ένα παιδί λιμοκτονεί, φταίνε πρωτίστως οι γονείς του.

Οι οποίοι μάλιστα, «πριν ξεσπάσει η κρίση είχαν ένα καλό εισόδημα». Δεν ξέρω αν αυτό συμπληρώθηκε στην είδηση για να υπογραμμίσει ακόμη περισσότερο τις ευθύνες της κρίσης και εκείνων που τη διαχειρίζονται.

Αυτό που εγώ διαβάζω είναι πως οι γονείς δεν ανήκουν σε κάποια «περιθωριακή» ομάδα και πως, εν πάση περιπτώσει, γνωρίζουν να ζουν και να κινούνται μέσα στην κοινωνία.

Η οποία, ευτυχώς, δεν αφήνει κανέναν να πεθάνει από την πείνα, πόσο μάλλον ένα παιδί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αν, λοιπόν, είναι έτσι…

Από ένα γρήγορο κοίταγμα που έκαναν στο διαδίκτυο, βρήκα ότι μόνο η Ιερά Μητρόπολη Πατρών διαθέτει ένα ίδρυμα και πέντε ενοριακούς ναούς, όπου οι άποροι σιτίζονται εντελώς δωρεάν.

Αν ψάξεις λίγο περισσότερο, θα δεις πως στην Πάτρα λειτουργούν και Κοινωνικό Παντοπωλείο, Τράπεζα Τροφίμων και Δημοτική Ιματιοθήκη. Μάλιστα, εκτός από τρόφιμα και ρουχισμό, στα παιδιά, ειδικά, διατίθενται και παιχνίδια!

Τι συμβαίνει, λοιπόν;

Τι κρύβεται πίσω από αυτές τις ειδήσεις που δεν συμφωνούν ούτε με την κοινή λογική ούτε με την πραγματικότητα;

Και δεν εννοώ πραγματικότητα της κρίσης. Αυτή υπάρχει, τη βλέπουμε παντού γύρω μας, κάποιοι τη νιώθουν στο πετσί τους.

Παράλληλα όμως υπάρχει και ένας κόσμος που νοιάζεται για τον συνάνθρωπο που υποφέρει.

Καμιά σαρανταριά φορείς και τέσσερα πολύ μεγάλα σούπερ μάρκετ στηρίζουν το Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου Πάτρας, ενώ χθες κιόλας διάβαζα ότι προχωρούν και σε νέες κοινωνικές δομές, αφού οι ευαίσθητες ομάδες και οι άποροι αυξάνονται.

Ναι, κρίση υπάρχει. Μπορεί πολλοί συμπατριώτες μας να μην έχουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, ακόμη και να μην μπορούν να ζεσταθούν. Όμως και ένα πιάτο φαγητό για όλους, ευτυχώς, υπάρχει ακόμη.

Για να γίνω, λοιπόν, λίγο περισσότερο αυστηρός, θα αναρωτηθώ για μια ακόμη φορά:

Αν είναι έτσι, μήπως ο σύλλογος γονέων, μαζί με τα τρόφιμα που έστειλε στους γονείς του παιδιού, θα έπρεπε να στείλει και τον εισαγγελέα;

Διότι μπορεί και να μην είναι έτσι!

Μας φτάνει το χάλι μας!

130320 ΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ

Το ένα πουλάκι:

«Σάλος»!

Άμα ακούς τη λέξη σάλος να προηγείται μιας είδησης, να είσαι σίγουρος ότι δύο πράγματα συμβαίνουν.

Πρώτα ότι η είδηση είναι πολύ μικρότερης σημασίας από εκείνη που επιχειρούν να της προσδώσουν.

Έπειτα ότι ο «σάλος» δημιουργήθηκε για λάθος είδηση.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τη σκέψη μου με βάση ένα πρόσφατο περιστατικό. Πρώτα η είδηση.

«Σάλος από τον ναζιστικό χαιρετισμό του Κατίδη, μετά το νικητήριο γκολ επί της Βέροιας».

«Δεν ήξερα τι ακριβώς σημαίνει, νόμιζα ότι είναι κάτι που καλούσε όλο τον κόσμο να σηκωθεί όρθιος».

Με τον τρόπο αυτό δικαιολόγησε ο νεαρός ποδοσφαιριστής την χειρονομία του, μιλώντας σε αθλητικό ραδιόφωνο.

Στη συνέχεια, προκειμένου να απαντήσει στους επικριτές του και να κατασκευάσει τον «σάλο» έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter: «Ξέρω την ιστορία της ΑΕΚ. Ξέρω πως είναι προσφυγική ομάδα. Σε καμιά περίπτωση δεν είμαι ρατσιστής. Όποιος προσπαθεί να το διαστρεβλώσει θέλει μονάχα το κακό μου».

Ας δούμε λοιπόν το γεγονός από την οπτική που θέσαμε στην αρχή. Το πρώτο είναι το… σιγά την είδηση που αξίζει να ασχοληθεί τόσος κόσμος μ’ αυτήν.

Δεν ξέρουμε τι είναι ο ποδοσφαιριστής γι’ αυτό ας μιλήσουμε γενικότερα: Έχετε σκεφτεί καθόλου την εφαρμογή των στατιστικών μέσα στην καθημερινή μας ζωή;

Το κόμμα (ο Θεός να το κάνει) της Χρυσής Αυγής παίρνει σταθερά σε όλες τις δημοσκοπήσεις πάνω από 10%. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Σημαίνει πως αν εσείς έχετε έναν κύκλο εκατό ανθρώπων, οι δέκα από αυτούς τοποθετούν τον εαυτό τους στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής.

Σε μια καφετερία που κάθονται και πίνουν τον καφέ τους πενήντα άνθρωποι, αν γινόταν εκλογές, οι πέντε θα ψήφιζαν Χρυσή Αυγή.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι έτσι ακριβώς.

Μπορεί στη συγκεκριμένη καφετερία να μην υπήρχε κανείς και στη διπλανή δέκα ή και περισσότεροι.

Αυτό είναι σωστό. Όταν όμως μιλάμε με στατιστική, κάπως έτσι πρέπει να ερμηνεύουμε τα δεδομένα και όχι όπως θα θέλαμε ή πιστεύουμε εμείς.

Ο καθένας θεωρεί ότι στον δικό του κύκλο το μεγαλύτερο ποσοστό συμβαδίζει με τον ίδιο. Και πράγματι έτσι συμβαίνει, στον βαθμό που τον κύκλο μας, ακόμη και το καφενείο στο οποίο θα πάμε, το επιλέγουμε.

Τι γίνεται όμως σε ένα τυχαίο δείγμα;

Αν βρεθούν σε ένα γήπεδο είκοσι δύο ποδοσφαιριστές, τότε θα πρέπει να περιμένουμε πως οι δύο από αυτούς είναι ψηφοφόροι (εν δυνάμει) της Χρυσής Αυγής.

Ξέρω τι θα μου πείτε. Άλλο ψηφοφόρος αυτού του κόμματος (ο Θεός να το κάνει) και άλλο να χαιρετάς ναζιστικά.

Ε, εκεί θέλω να έρθω.

Πού ακριβώς βρίσκονται η είδηση στο όλο θέμα; Για μένα βρίσκεται στην «εξήγηση» που προσπάθησε να δώσει ο νεαρός.

Φαντάζεστε ότι ένα παιδί είκοσι χρονών, που έχει τελειώσει το σχολείο, που τόσα (θα έπρεπε να) ακούει στις μέρες μας για το θέμα, να νομίζει ότι ο ναζιστικός χαιρετισμός σημαίνει «σηκωθείτε όλοι όρθιοι και βοηθήστε την ομάδα».

Είναι δηλαδή το… «εγέρθητο», στη νοηματική γλώσσα;

Θυμήθηκα… αυθόρμητα την ταινία «Λούφα και Παραλλαγή», όταν ο αξιωματικός, δείχνοντας το σφυροδρέπανο στον στρατιώτη του λέει: «Και αυτό τι είναι; Μη μου πεις ότι είναι το σήμα της Μερσεντές»!

Να λοιπόν πού βρίσκεται η είδηση που πρέπει να προκαλέσει «σάλο». Στο ότι υπάρχουν εικοσάχρονα παιδιά που ΔΕΝ ξέρουν τι είναι ο ναζισμός, ποια είναι τα σύμβολα του και ποιες οι επιπτώσεις της δράσης του στην παγκόσμια ιστορία, γενικότερα, και ειδικά στη δική μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κοιτάξτε και τη δικαιολογία, την εξήγηση.

Που ποιος ξέρει κάτω από την επίδραση και τις συμβουλές ποινή δόθηκε. «Η ΑΕΚ είναι προσφυγική ομάδα και εγώ δεν είμαι ρατσιστής».

Δηλαδή ούτε τώρα έμαθε τι ακριβώς σημαίνει η χειρονομία του και μπερδεύει τον ναζισμό με τον ρατσισμό, που έχουν βέβαια σχέση, όμως δεν ταυτίζονται.

Ελάτε τώρα, στο πλαίσιο αυτό, να δούμε τις πρωτοβουλίες διαφόρων «ομάδων» να συμπληρώνουν το κενό που αφήνει το σχολείο στη διδασκαλία της Ιστορίας.

Η Χρυσή Αυγή θα κάνει, λέει, ιδιαίτερα μαθήματα, μόνο σε ελληνόπουλα, εννοείται, για να τους διδάξει την αληθινή ιστορία τους κα όχι εκείνη που έχουν επιβάλει οι «ηττημένοι» του Εμφυλίου». (Δεν τον λένε εμφύλιο, όμως το χρησιμοποιούμε εμείς, γιατί η άλλη είναι παρασύνθετη λέξη και θα μας φάει πολύ χώρο.)

Προχθές διαβάσαμε και μια επιστολή που έστειλαν προς τους μαθητές τους οι καθηγητές του ΠΑΜΕ, οι οποίοι τους λένε τη δική τους (των καθηγητών) εκδοχή για την Επανάσταση του 1821 και, φυσικά, δίνουν τις αντίστοιχες προεκτάσεις στο σήμερα.

Τι να πούμε;

Αυτός ο τόπος είναι άξιος της μοίρας του. Το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει πάλι και πάλι είναι πως ο χειρότερος εχθρός μας, αυτός από τον οποίο μονίμως κινδυνεύουμε, είναι ο κακός μας εαυτός.

Που θα έλεγε κι ένας ποδοσφαιριστής.

Και πώς είναι το καθίστε κάτω;

130319 ΠΑΠ(ΕΙΣΤ)ΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Θέλω να δω τον Πάπα…

Και ποιος δεν θυμήθηκε το πασίγνωστο αυτό τραγουδάκι του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, από την ομώνυμη οπερέτα, τώρα, καθώς έβλεπε το συγκεντρωμένο πλήθος στο Βατικανό.

(Επειδή υπάρχουν πολλές εκδοχές του τραγουδιού, σας προτείνω να αναζητήσετε εκείνη του 1922 με τον Τέτο Δημητριάδη, επειδή οι ερμηνείες από γυναικείες φωνές δίνουν και μια άλλη χροιά που, προφανώς, δεν ήταν στις προθέσεις του δημιουργού.)

Μέγα πλήθος Καθολικών, λοιπόν, συγκεντρωμένο στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, όπως κάθε φορά που ο Πάπας θα κάνει μια δημόσια εμφάνιση για να μιλήσει στους πιστούς ή απλώς για να τους ευλογήσει,.

Ειδικά όταν βρίσκεται σε εξέλιξη η παμπάλαια διαδικασία για την εκλογή νέου Ποντίφικα, το πλήθος των πιστών είναι ακόμη μεγαλύτερο.

Συγκεντρώνονται εκεί όχι μόνο για να είναι από τους πρώτους που θα ευλογήσει ο νέος Πάπας, αλλά και για να προσευχηθούν, ώστε η απόφαση των εκλεκτόρων να είναι η πλέον σοφή.

Σε κάποιους όλα αυτά φαίνονται γελοία. Αν διαβάσεις στο διαδίκτυο, θα εκπλαγείς με τον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο πολλοί κάνουν ακραίους χαρακτηρισμούς (από «κορόιδα» μέχρι «πρόβατα») για τους πιστούς που περιμένουν και προσεύχονται ώρες ή και μέρες στην πλατεία του Αγίου Πέτρου.

Με προβλημάτισε πολύ το γεγονός.

Με πόση ευκολία κρίνουμε τις πεποιθήσεις, τα πιστεύω και τις συμπεριφορές άλλων ανθρώπων, χωρίς να σκεφτόμαστε τις αντίστοιχες δικές μας!

Αν τόσο επικριτικά μιλάμε για ανθρώπους που περιμένουν να δουν και να πάρουν την ευλογία του πνευματικού ηγέτη τους, τότε τι να πούμε για κάποιους άλλους «πιστούς» που εκδηλώνουν τον θαυμασμό και την αγάπη τους με αντίστοιχες συγκεντρώσεις σε άλλου είδους «είδωλα»;

Το άλλο πουλάκι:

Θέλετε παραδείγματα;

Πόσες φορές δεν έχουμε δει χιλιάδες οπαδών να συγκεντρώνονται στο αεροδρόμιο για να υποδεχτούν με συνθήματα, με σημαίες, με πανό, με πυρσούς, κάποιο νέο απόκτημα της ομάδας τους, έναν ποδοσφαιριστή ο οποίος έρχεται έναντι αδράς αμοιβής να προσφέρει τις υπηρεσίες του για ένα δυο χρόνια και μετά να πάει… στον αντίπαλο σύλλογο;

Θυμόσαστε τι γίνεται κάθε φορά που ένας τραγουδιστής ή μια τραγουδίστρια θα κάνει μια δημόσια εμφάνιση;

Ένας κεντρικός δρόμος της Αθήνας είχε κλείσει από τους χιλιάδες θαυμαστές που θα άκουγαν πρώτοι το νέο τραγούδι του ειδώλου τους, σε μια εμφάνιση λίγων λεπτών έξω από κεντρικό δισκοπωλείο.

Για να μη σας θυμίσω πάλι τις χιλιάδες «πιστών» που έτρεχαν πίσω από τον πολιτικό –σήμερα έγκλειστο στον Κορυδαλλό- όχι για να ακούσουν μια ομιλία του, αλλά για να τον δουν να χορεύει ζεϊμπέκικο και να διακρίνουν, σε μια μάγκικη γυροβολιά, κάτω από το ανασηκωμένο σακάκι, το κουμπούρι που έκρυβε στην πίσω τσέπη.

Θα μπορούσαμε να απαριθμούμε επί ώρες περιπτώσεις που δείχνουν πού οδηγεί τον άνθρωπο η ανάγκη του να ανήκει κάπου, σε μια ομάδα, σε ένα σύνολο, το οποίο θα έχει τα δικά του πιστεύω, τα δικά του σύμβολα, τα δικά του ινδάλματα, τα δικά του είδωλα…

Όλες αυτές οι εκδηλώσεις «λατρείας», παρόλο που μπορούν να θεωρηθούν υπερβολικές, είναι εν μέρει και δικαιολογημένες.

Και αν ο νεοαποκτηθείς ποδοσφαιριστής, προκειμένου να αισθανθεί «σαν στο σπίτι του», πρέπει να τύχει θερμής υποδοχής από χιλιάδες οπαδούς της ομάδας, σκεφθείτε τι θα πρέπει να συμβεί στην υποδοχή ενός προκαθημένου μιας ολόκληρης εκκλησίας.

Φαντάζετε να βγει ο νεοεκλεγείς Πάπας να ευλογήσει το ποίμνιό του (είδατε οι λέξεις;)  και να έχει από κάτω καμιά πενηνταριά πιστούς;

Προσβολή για τον ίδιο, προσβολή για το αξίωμα που κατέχει, πιο μεγάλη  προσβολή όμως για την ίδια την Εκκλησία που εκπροσωπεί!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας είμαστε επιεικείς.

Ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν θα συμμετείχαμε ποτέ σε μια τέτοιου είδους συγκέντρωση, ας κατανοήσουμε την ψυχολογική ανάγκη που σπρώχνει κάποιους να το κάνουν.

Περισσότερο όμως ας σκεφτούμε και την τιμή προς ένα πρόσωπο, που, ο καθένας με τη δική μας οπτική, πιστεύουμε ότι την αξίζει.

Εμείς δεν είχαμε και πολλά πάρε δώσε με τους «αγανακτισμένους» που συγκεντρώνονταν στην πλατεία.

Όταν όμως κάλεσαν ως ομιλητή τον Μανώλη Γλέζο, ήμασταν εκεί από τους πρώτους, ασχέτως αν διαφωνούμε με πολλές από τις σημερινές απόψεις του. Πήγαμε επειδή θεωρούμε ότι η παρουσία του ήταν τιμή για την πόλη και αυτή όφειλε να την ανταποδώσει.

Το ίδιο και όταν ήρθε ο Διονύσης Σαββόπουλος για μια συναυλία σε κλαμπ της Δράμας.

Ακόμη κι αν δεν πολυσυμπαθούμε να πηγαίνουμε σε τέτοιου είδους παραστάσεις, θεωρήσαμε ότι έπρεπε να ήμασταν εκεί, ως ελάχιστο σεβασμό προς τον σπουδαίο δημιουργό.

Βλέπετε όλοι έχουμε τα «πιστεύω» μας και όλοι ξεχωρίζουμε κάποιους ανθρώπους που, αν μας δοθεί η ευκαιρία, θα θέλαμε να τους δούμε από κοντά.

Αυτοί μπορεί από άλλους να θεωρούνται ασήμαντοι, ορισμένοι ίσως και να αγνοούν την ύπαρξή τους.

Γι’ αυτό ας είμαστε επιεικείς.

Όλοι θέλουμε να δούμε κάποιον!