130308 ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Τι άλλαξε;

Πώς συνέβη ξαφνικά αυτή η αλλαγή και βλέπουμε να πέφτουν τόσο γερές «καμπάνες» σε όσους πολιτικούς οδηγούνται στη δικαιοσύνη;

Πότε άλλαξε η νομοθεσία και από εκεί που ξέφευγαν, χωρίς καν να φτάσουν οι υποθέσεις τους στο ακροατήριο, τώρα οδηγούνται σιδηροδέσμιοι στη φυλακή;

Αν κάτι άλλαξε, που φαίνεται ότι άλλαξε, θεωρώ ότι είναι από τις σημαντικότερες αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στον τόπο τα τελευταία χρόνια.

Δεν έχω τις γνώσεις να παρακολουθήσω το θέμα –κάποιος ειδικός μπορεί ίσως να μας βοηθήσει- έχω όμως την εντύπωση ότι κάποιους νόμους πρόλαβε να τους περάσει ο Γιώργος Παπανδρέου.

Άκουσα επίσης, χωρίς να είμαι βέβαιος, πως αυτό, το να σου δεσμεύεται η περιουσία που δεν δήλωσες, προβλέπεται σε κάποιο από τα μνημόνια, μπορεί στο πρώτο.

Η ουσία είναι ότι, βλέποντας αυτές τις ποινές, θα το σκεφτούν δυο φορές όσοι είναι έτοιμοι να απλώσουν χέρι στο δημόσιο χρήμα.

Διότι, μέχρι τώρα, ίσχυε αυτό που είχα ακούσει κι εγώ από χείλη τοπικού πολιτικού παράγοντα: «ξέρεις κανέναν δήμαρχο να πήγε φυλακή;»

Τώρα ξέρω.

Παρεμπιπτόντως, είναι δήλωση αυτή που έκανε, μέσα από το κελί του, ο Παπαγεωργόπουλος; Έβαλε, λέει, το κουστούμι του το καλό, για να ακούσει την απόφαση «πανηγυρικά αθώος» και βρέθηκε στη φυλακή.

Συγνώμη, αλλά αν οι καμιά εικοσαριά μεγαλοδικηγόροι που τον υπερασπίζονταν τον άφησαν να καταλάβει ότι θα αθωωθεί, ενώ πήγαινε για ισόβια, τότε τζάμπα τα λεφτά που τους έδωσε.

Εγώ ξέρω «από μέσα» (έχουμε κι εμείς τα πουλάκια τις άκρες μας) ότι ΟΛΟΙ οι εμπλεκόμενοι, ειδικά μετά την αγόρευση του Εισαγγελέα, γνώριζαν πως η απόφαση θα είναι «ισόβια».

Ή τον κορόιδεψαν οι δικηγόροι του ή αυτός κοροϊδεύει εμάς.

Που, τώρα πια, δεν κοροϊδευόμαστε εύκολα. Κοροϊδευόμαστε πάλι, όχι όμως με την ίδια ευκολία που το… παθαίναμε πριν.

Το άλλο πουλάκι:

Τι θα αλλάξει;

Έχω την εντύπωση πως οι αλλαγές που θα φέρει στην πολιτική ζωή του τόπου αυτή η νέα κατάσταση θα είναι προς το καλύτερο.

Θα σας εξηγήσω πού βασίζεται η αισιοδοξία μου.

Είναι κοινό μυστικό ότι πολλοί συμπολίτες μας εμπλέκονταν στην πολιτική και ανακατεύονταν με τα κοινά, όχι από απλή φιλοδοξία να βοηθήσουν τον τόπο, αλλά διότι προσέβλεπαν ΚΑΙ στον εύκολο πλουτισμό που μια εκλογή τους θα σήμαινε.

Προσέξατε το «και»;

Δεν αμφισβητώ ότι οι περισσότεροι ξεκινούσαν με αγνές προθέσεις. Στον δρόμο όμως έβλεπαν πως δεν είναι και τόσο δύσκολο, μαζί με την προσφορά στον τόπο και τους συνανθρώπους να… αυξήσουν και λίγο τις περιουσίες τους.

Κάποιοι πίστευαν ότι το αξίζουν!

Το έβλεπαν ως αποζημίωση που τους όφειλε η πατρίδα για τις τόσες προσωπικές θυσίες που έκαναν και την οικονομική επιβάρυνση που είχαν μέχρι να εκλεγούν.

Είπαμε να βοηθήσουμε την περιοχή μας, αλλά όχι να πληρώσουμε και από την τσέπη μας!

Αυτή ήταν η λογική, επαναλαμβάνω, ορισμένων.

Όταν όμως αρχίζεις να παίρνεις διάφορα «δωράκια» προκειμένου να αποκαταστήσεις τη ζημιά που υπέστης στον προεκλογικό αγώνα και να έχεις ένα κομπόδεμα για τον επόμενο, είναι βέβαιο πως δεν ξέρεις πώς, ούτε μπορείς να σταματήσεις εύκολα.

Η γιαγιά μου έλεγε «παιδί μου, ούτε τον διάολο να δεις, ούτε τον σταυρό σου να κάνεις». Κι εννοούσε πως άμα σου χτυπήσει την πόρτα ο πειρασμός δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα μπορέσεις να τον αποφύγεις. Γι’ αυτό καλύτερα, να μη τον συναντήσεις καθόλου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Οι πολιτικοί τον συναντούν.

Και είναι βέβαιο πως ο πειρασμός, ο διάβολος, δεν φεύγει πάντοτε, άμα κάνεις το σταυρό σου, άσε που είναι ακόμη πιο βέβαιο πως πολλοί δεν επιχείρησαν καν να τον διώξουν.

Ελπίζουμε πως αυτό θα αλλάξει. Όχι ότι δε θα υπάρχουν πλέον πειρασμοί, αλλά τώρα, σε βοήθεια του πειραζόμενου πολιτικού, εκτός από τον σταυρό του, θα έρχεται και η εικόνα του Παπαγεωργόπουλου με… την καμπαρντίνα στα χέρια.

Και δεν είναι διασφαλισμένο ότι όλες οι δίκες θα γίνονται χειμώνα.

Ας ελπίσουμε, λοιπόν, πως, στο εξής, θα ασχολούνται με την πολιτική όλο και περισσότεροι άνθρωποι που αντέχουν στους πειρασμούς και που πράγματι θα κινούνται από το γνήσιοι ενδιαφέρον τους για τον τόπο και τη διάθεση προσφοράς σ’ αυτόν.

Άνθρωποι, δηλαδή, που χρόνια τώρα έμειναν στο περιθώριο, γιατί, όπως έλεγαν και οι ίδιοι, δεν ήθελαν να μπλέξουν με την κοπριά.

Τώρα ανοίγει ο δρόμος, αφού πολλοί από όσους έπιαναν θέσεις με σκοπό το δικό τους κέρδος τώρα θα κάνουν στην άκρη.

Μένει να το δούμε.

Μόνο να μην το φτάσουμε στο άλλο άκρο. Ο φόβος από την αυστηρότητα, κυρίως όμως από την πιθανή εμπλοκή με τη δικαιοσύνη για τυπικά και γραφειοκρατικά ζητήματα, μην αποθαρρύνει όσους ενδιαφέρονται να ασχοληθούν.

Μην πουν δηλαδή «πού να μπλέκεις, τώρα» αλλά από την άλλη πλευρά.

Τρομοκρατία!