130314 ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΟ-1

Το ένα πουλάκι:

Τι γυρεύουν οι οικολόγοι;

Παρακολουθούμε στις μέρες μας να διεξάγεται ένας πόλεμος. Βαριά η λέξη, αν όμως δει κανείς τις πρακτικές, τις κινήσεις, τα ανακοινωθέντα, αλλά και πολλές φωτογραφίες από τα αποτελέσματα των «συρράξεων», θα δικαιολογήσει, σε μεγάλο βαθμό τη χρήση της.

Από τη μια είναι οι «επενδυτές», εκείνοι που έχουν συμφέρον να γίνονται διάφορα έργα, να στήνονται εργοστάσια, να ανοίγονται λατομεία…

Όταν λέμε «συμφέρον» δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη κάτι κακό. Το ξεκαθαρίζουμε διότι η λέξη έχει φορτιστεί αρνητικά κι έτσι και πούμε ότι κάποιοι έχουν συμφέροντα, αμέσως ο άλλος εννοεί ότι κάτι κακό ή παράνομο κρύβεται από πίσω.

Στην πορεία της κουβέντας θα γίνει περισσότερο κατανοητό αυτό, ας μιλήσουμε όμως τώρα και για την άλλη πλευρά, στην οποία ανήκουν οι φίλοι του περιβάλλοντος και «εχθροί» των έργων για τα οποία μιλήσαμε.

Την κατάσταση ίσως την περιγράφει καλύτερα από όλους η φράση που μου είπε κάποιος, σε ανύποπτο χρόνο, σε «άσχετο» μέρος, τον οποίο δεν θα τοποθετούσα σε καμιά από τις δύο πλευρές:

«Φτάσαμε στο σημείο στη χώρα να κάνουν κουμάντο οι οικολόγοι και οι αρχαιολόγοι».

Εννοούσε πως, όποια επένδυση πάει να γίνει σ’ αυτό τον τόπο, θα συναντήσει την αντίδραση αυτών των δύο ομάδων. Διότι πάντοτε κάποιοι θα φοβούνται ότι θα βλάψει το περιβάλλον και άλλοι ότι θα καταπατήσει και θα καταστρέψει αρχαιολογικού ενδιαφέροντος περιοχές.

Δεν έχει και άδικο!

Όχι γιατί είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα, αλλά γιατί η χώρα μας όντως διαθέτει και πανέμορφα (άρα πολύτιμα) φυσικά τοπία και πάρα πολλούς αρχαιολογικούς χώρους.

Πού θα πάνε, λοιπόν, οι επενδυτές;

Πριν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σ’ αυτή την ερώτηση, ας κάνουμε άλλη μια διαπίστωση.

Αυτοί οι πανέμορφοι τόποι και οι τόσοι αρχαιολογικού ενδιαφέροντος χώροι είτε έχουν αφεθεί στη μοίρα τους, είτε καταστρέφονται καθημερινά, λίγο λίγο, χωρίς κανείς να νοιάζεται πραγματικά, μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάποιος επενδυτής.

Το άλλο πουλάκι:

Κοιτάξτε γύρω σας!

Το περιβάλλον συνεχώς υποβαθμίζεται και καταστρέφεται, όχι από τίποτα κακούς επενδυτές, αλλά από εμάς τους ίδιους με προεξάρχουσα, φυσικά, την πολιτεία, η οποία είτε έχει τον πρώτο ρόλο είτε απλώς αδιαφορεί.

Πυρκαγιές, καταπατήσεις, αυθαίρετοι σκουπιδότοποι, ρέματα που μπαζώνονται, ακρογιαλιές που «κτίζονται» σε μια νύχτα, βοσκοτόπια μέσα σε «προστατευμένες» περιοχές, δρόμοι που οδηγούν στο πουθενά, λαθραίο κυνήγι, παράνομο ψάρεμα, όλα αυτά, πολλαπλασιασμένα με πενταψήφιους και εξαψήφιους συντελεστές, συνθέτουν την εικόνα μιας χώρας για την οποία ελάχιστοι ενδιαφέρονται.

Μιας χώρας που, σε πείσμα τους, εξακολουθεί να έχει όμορφες και άξιες να προστατευθούν γωνιές.

Ιδού όμως το παράδοξο του πράγματος. Όλοι οι παραπάνω, όλοι όσοι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό συμμετέχουμε σ’ αυτό το χάλι, γινόμαστε υπερευαίσθητοι μόλις φανεί κάποιος επενδυτής.

Και, για να μη μιλάμε γενικώς και αορίστως, ας έλθουμε στο συγκεκριμένο παράδειγμα της Χαλκιδικής.

Πού ήταν όλοι αυτοί οι υπερευαίσθητοι κάτοικοι, όταν επί δεκαετίες ο τόπος τους καταστρέφονταν;

Χιλιάδες στρέμματα δάσους καίγονται κάθε χρόνο. Εκατοντάδες χιλιάδες είναι τα αυθαίρετα που έχουν ξεφυτρώσει στην Χαλκιδική. Παραλίες αγνώριστες για όσους ήξεραν τον τόπο από παλιά. Αυτοσχέδιοι δρόμοι παντού. Σκουπιδότοποι «νόμιμοι» και παράνομοι όπου να γυρίσεις το βλέμμα…

Πού ήταν, τι έκαναν οι υπερευαισθητοποιημένοι αυτοί κάτοικοι, όταν έβλεπαν τον τόπο τους, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, να παίρνει αυτή τη μορφή;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ώσπου ήρθαν οι «επενδυτές».

Βεβαίως, όπως είπαμε και στην αρχή, ο επενδυτής και το κέρδος, τα συμφέροντα και οι εταιρίες είναι κόκκινο πανί.

Βεβαίως οι δικές τους επεμβάσεις, καταστροφικές και όχι μόνο, είναι άλλου μεγέθους.

Βεβαίως ο καθένας μπορεί να δικαιολογηθεί λέγοντας πως όλα τα κακά δρουν αθροιστικά και πως τώρα κατάλαβε την αξία του περιβάλλοντος.

Όλα αυτά, εν μέρει, ισχύουν.

Και ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε κι εμείς κάτι: Δεν γνωρίζουμε ποιοι έχουν δίκιο, ούτε ξέρουμε τι ακριβώς πρέπει να γίνει ή να μη γίνει στις Σκουριές της Χαλκιδικής.

Αυτός, αν θέλετε, είναι και ο λόγος που, τόσο καιρό, δεν συζητούσαμε για το θέμα.

Θέλαμε όμως σήμερα να μοιραστούμε μαζί σας αυτούς τους πρώτους προβληματισμούς και να σκεφτούμε όλοι μαζί πως δεν είναι ανάγκη να εμφανιστεί ένας μεγάλος κίνδυνος, για να ενδιαφερθούμε για τον τόπο μας και το περιβάλλον.

Η δουλειά γίνεται μια χαρά και από λίγο λίγο, με τη συμβολή και την αδιαφορία όλων μας. Πώς θα αντιδρούσαμε αν, για παράδειγμα, γινόταν ένα εργοστάσιο κάπου δίπλα στην πόλη που θα έβγαζε από τα φουγάρα του ό,τι βγάζουν όλες μαζί οι καμινάδες των σπιτιών μας, ειδικά φέτος;

Θα ξεσηκωνόμασταν αμέσως, καταγγέλλοντας τους κινδύνους για την υγεία των παιδιών μας. Θέλετε να το κάνω πιο δύσκολο; Κι αν μας έλεγαν πως ένα τέτοιο εργοστάσιο θα ζέσταινε όλη την πόλη, ώστε να μη χρειάζεται εμείς να ανάβουμε σόμπες και τζάκια;

Δεν είναι απλά τα προβλήματα.

Θα συνεχίσουμε όμως αύριο.

Το μεγάλο και το μικρό!